Its so dark, so cold {Coyotekit}

De wereld was nog steeds donker, zag iedereen deze plek zo? Dat zou toch alleen maar onhandig zijn omdat iedereen en alles tegen elkaar en andere dingen zou botsen. Hier was ze langzamerhand al achtergekomen, hoe leuk de kitten het ook vond om proberen te lopen of andere dingen te doen deed ze haarzelf vaak pijn. Gewoon omdat ze simpelweg nog niet kan zien, het was best wel vervelend maar misschien zou ze gewoon nog even geduld moeten hebben. Elke keer dat ze wakker was probeerde ze woordjes uit te spreken, wat als een onmogelijke opgave voelde. Er kwam de hele tijd alleen maar gepiep uit haar mondje, waardoor het net leek alsof de Queens en de Kits gek van haar werden, Ashkit snapte het wel, ook zij werd gek dat er geen verstaanbare klanken uit haar mond kwamen. Waarom lukte het haar niet zo snel als bij de anderen? Het leek er net op dat ze aan het mopperen was, als was het niet volledig duidelijk. Nog een keer probeerde ze het, de hele tijd probeerde ze het woord te zeggen die haar papa tegen haar had gezegd, alleen omdat ze niet wat anders kon verzinnen om te zeggen. Eindelijk, na wat voorhaar gevoel een miljoen keer geprobeerd te hebben kwamen er een paar letters uit "As." natuurlijk moest ze nog heel veel gaan oefenen maar de eerste keer was het in welk geval gelukt. Een blije piep volgde terwijl ze blij probeerde rond te dartelen, tijdens haar vrolijke bui botste ze tegen iets of iemand wat een geschrokte piep opleverde.

+Coyotekit only!

Coyote werd een beetje pissig van het gepiep wat hem wakker had gemaakt. Zijn zusje bleef het geluid steeds herhalen en hij vroeg zich ernstig af waarom. Wilde ze praten? Hm, misschien moest hij dat ook eens proberen. Maar nu niet. Hij lag zo lekker warm bij zijn mama. Haar vacht was zo lekker zacht en warm, zoals het zachte mos waar hij nog meer op lag. "As." klonk het, waarna een stilte volgde. Het was Ashkit gelukt. Eindelijk rust, hoopte hij. Maar pootstapjes deden de grond bonzen en hij voelde iets tegen zich aan lopen. De geschrokken piep klonk uit beide monden van de kits. "As!" herhaalde Coyote het woord wat zijn zusje had gezegd. Eigenlijk was het niet het woord, maar dat had hij willen zeggen. Het klonk meer alsof hij de s verving voor een j en zo bijna de laatste letter helemaal inslikte. Hij wilde dat het hele concept van 'de wereld,' beter was dan alleen een zwarte ruimte zonder interessante dingen om te doen. Hij wilde dat de wereld net zo fijn en lekker was als de melk van zijn allerliefste mama.

Net zoals zij klonk er een geschrokken piep van diegene waar de kleine Ashkit tegen botste, hij rook als een van haar broertjes, was het misschien Coyotekit? Haar broertje herhaalde hetzelfde wat ze net had gezegd, al klonk het net iets anders. "Co." nu probeerde ze zijn naam uit te spreken, wat moeilijker was dan ze had gedacht, waarom waren namen zo moeilijk?

note; sorry voor de kortheid. Heb weinig tot geen inspi

Zijn zusje antwoordde hem door zijn naam proberen uit te spreken. "Co!" probeerde ze. Coyo liet zich niet kennen tegenover haar. Hij wist wat hij moest doen en voerde zijn nieuwste plan ook maar all te vastberaden uit. "Ashe!" riep hij vastberaden. Dat klonk al een stuk meer als haar naam. "Ashe, Ashe, Ashe!" Vrolijk danste hij een beetje, tot hij weer eens struikelde over een takje, en tegen zijn zusje aan rolde nadat hij viel. Op zijn ruggetje bleef hij op de grond liggen. Hij had nog maar weinig kennis over de wereld. Hij wilde zo graag dat het minder donker was. Hij wilde dat de wereld hem zou laten zien wat hij wilde. Hij wilde zien, ondanks het feit dat de wereld zoveel kouder en stommer was dan de plek waar hij eerst was. Hij wilde zien waar hij was beland.

Na een poging gedaan te hebben haar broertje zijn naam te zeggen klonk er vastberaden, alsof hij beter wou zijn "Ashe, Ashe, Ashe, Ashe!" even probeerde ze te snuiven, echt niet. Mooi niet dat hij beter ging worden dan haar met spreken! "Coyt!" kaatste de tabby kit terug, hetzelfde proberend als haar kleine broertje "Coyt! Coyt, Coyt, Coyt!" nog niet uitgesproken was er geroffel over de vloer, iets dat brak, tegen haar gestoten waardoor Ash een geschrokken piep gaf. Ging het nog goed met hem?

En ze ging weer verder, hoor. "Coyt." sprak ze nu, erg vastberaden om verder te komen dan hijzelf. "Coyt coyt coyt coyt." Toen viel hij, en hij hoorde haar piepen. Geschrokken was ze, van het lawaai wat hij maakte. Maar het deed geen pijn. Niet echt. "Ashe?" vroeg hij. Hij was wel tegen haar aangerold, ging het ook nog goed met zijn zusje. "Pfjen?" Wat waren woorden moeilijk uit te spreken! Hij kon er boos om worden, maar dat deed hij niet. Hij had willen vragen of ze pijn had, maar zo verstond ze hem natuurlijk niet. "Pfjen." probeerde hij dus nogmaals, waarbij een druppeltje speeksel langs zijn kinnetje droop. Hij gaf het op. Spreken kwam ooit nog wel. Nu nog niet, dat bleek wel.

"Ashe?" gelukkig, het klonk net als dat het goed met haar broertje, dat was een van haar eerste zorgen. "Coyt?" al klonk jet dat het goed was, ze wou er zeker van zijn, "Pfjen?" Huh? Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Als de twee nou nog beter konden spreken zou het erg veel moeite besparen met elkaar te begrijpen. "Pfjen." ze zou het dus maar echt moeten uitvogelen wat Coyote probeerde te zeggen, wat makkelijker te zeggen was dan werkelijk te doen. "Wt jj bdlen?" ugh, daar ging zij ook al, ze wist wat ze wou zeggen dus daar lag het probleem niet.

Tussen de twee kittens vond toen de meest onhandige conversatie plaats. Want hun spreken was belabberd. Tenminste, supergoed voor hun leeftijd, maar allebei wensten ze vurig om beter te kunnen praten. En Coyote deed er echt alles aan. Hij probeerde het zo goed als hij zelf kon opbrengen. "Ikke pjat!" riep hij verwoed. Hij wilde praten! Het moest hem gewoon lukken. Nu zijn zusje niet echt pijn leek te hebben had hij dat onderwerp even links laten liggen. Nu bracht hij zichzelf tot rust en probeerde hij het nog eens te zeggen. "Ik-ke pja-ten. Pjaten." Kijk, dat leek er al wat meer op. De r boeide hem eventjes niet. Nu zou Ash hem misschien wel begrijpen. Hij nam het oude onderwerp weer in de pootjes. "Jij pjin?" Nu was het afwachten op zijn oudere zusje. Zou ze het snappen?