Meeting the she-devil {Everstar}

Met snelle passen liep de zwarte kater verder langs de grens... Met Windclan. Deze grens was een van zijn favorieten geweest... Tot hij dat mormel zijn poot moest breken en Inner en Shrew op zijn kap kreeg. Hij zuchtte even zachtjes en liet zijn kop zakken waarna hij rustig verder trippelde. Zijn pas was snel, toch niet gehaast, het was iets eerder tussenin. Hij wilde zo snel mogelijk deze grens eens langslopen om te kijken of hij die kater nog een keer kon zien, de vorige keer liep het nogal uit de poot ofzo en was hij opeens weg terwijl Never gewoon wilde weten hoe het ging. Hij zei natuurlijk niet dat het hem speet, dat zou vast en zeker in een volgend stadium van vriendschappen opbouwen, zijn... Hij moest hij dat weten? Hij had geen vrienden en als hij er al had hij bij nog niemand aan de poten zijn knabbelen. Ja, hoe verder de gebeurtenis in zijn gedachten drong, hoe meer spot hij erop kon stellen. Dat was vast ook een stadia... Een stadia van... Hij richtte opeens zijn kop op. Daar... Nee... Dat kon niet... Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en bekeek de roestkleurige vacht goed... Everstar...

Hij wandelde rustig verder, zijn spieren spanden zich krachtig op, klaar om de kattin aan te vallen als dat nodig was. Toen hij niet meer zo ver van haar was, leek ze eindelijk te beseffen wie hij was. Hij kneep zijn ogen wat tot spleetjes terwijl zij zijn naam uitsprak. "Nevermind", Hij knikte even respectvol in haar richting, ookal was de toon van haar stem ijzig geweest. "Wat doe je zo dicht bij onze grens. Op zoek naar nog meer jonge apprentices om voor het leven te verminken?" De cyaanblauwe ogen van de donkere kater glansden even toen ze dat zei. Hij haalde diep adem en snoof even waarna hij zijn ogen even sloot en zijn aankomende woede wat terugduwde. Daarna opende hij terug zijn ogen, een leegte zo diep was erin te lezen. "Is het opeens verboden om bij de grenzen rond te lopen?" zei hij op een ijzige toon. Hij negeerde wat ze nog had gezegd, dat zou hij zo lang mogelijk negeren of mijden tot hij uiteindelijk zou breken en alles zou uitbrengen wat er in zijn kop ronddwaalde. Maar voor nu was het nog veilig, hij was nog kalm.

De kat had een valse lach op haar lippen gekregen. Hij snoof lichtjes toen ze dat deed, maar bleef haar strak aankijken zonder enige bewegingen te maken. Zijn spieren zo hard als steen, zijn lichaam helemaal gespannen omdat hij ergens wel wist dat deze kat hem van zijn stuk kon brengen. En wat als hij haar nu aanviel? Wel dan zou er een oorlog komen ofzo, niet dat dat erg was of dat hij zich zorgen maakte over de clan... maar hij was bang dat zijn gezinnetje pijn moest lijden en dat was het laatste dat de jonge vader wou. "Verboden? Nee, wel verdacht." De valse was alweer verdwenen, de 'hartelijkheid' was van korte duur geweest, dat was geen verassing. Hij snoof opnieuw, nijdig over haar antwoord. Als er een andere kat zou gepasseerd zijn, zou het vast en zeker anders gegaan zijn, dat wist hij zeker. Katten en hun stomme vooroordelen... Bleg. "Dus, ik vraag het nog eens, wat doe je zo dicht bij onze grens?" Hij bleef haar ijzige blik vasthouden, zijn blauwe ogen leeg, totaal geen emotie. Hij ging zijn opties na en al snel besloot hij om de antwoorden kort te houden en simpel... Tot hij natuurlijk zijn geduld zou verliezen. "Wandelen," zei hij. "Maar nu sta ik te praten met jou," zei hij terwijl hij met priemende ogen naar haar keek. Voor nu, kort en krachtig blijven.

Hij bleef haar aankijken, haar in de gaten houden. Hij vertrouwde haar niet en heel dat Windclanboeltje. Ergens voelde het gewoon verkeerd rustig te praten met de leader van een vijandige clan. Hij moest haar eigenlijk wegjagen, maar zelfs Starclan wist dat de zwarte kater dat niet op een kalme manier zou kunnen doen. "Zo zo, wandelen. Was je dat de vorige keer ook aan het doen? En was je toen zo met je gedachten ergens anders dat je heel perongeluk de grens over wandelde? Ja, Shrewstar is er altijd snel bij om WindClan van dingen te beschuldigen, maar wij weten beide dat jullie pootjes lang niet altijd netjes aan jullie kant van de grens blijven, nietwaar?" Nijdig sloeg hij zijn pikzwarte staart door de lucht. De blauwe schijn scheen even toen hij dit deed. Hij snoof zachtjes, wilde zijn blik ban de hare lossen maar kon niet, hij wilde geen zwakte tonen, niet tegenover haar. "Correct," zei hij. "Ik was inderdaad aan het wandelen, maar de grens ben ik toen niet over gegaan," bevestigde hij duidelijk. Het was een feit dat het was gebeurd tijdens het gevecht en tja, die apprentice kwam te dicht. "Ik denk niet dat Shadowclan de enige clan is met zulke katten," verdedigde hij simpel. Hij kneep zijn ogen opnieuw tot spleetjes, wetend dat zulke simpele, maar waargezegde dingen nog eens grof konden overkomen en vooral bij iemand zo hoog in rang. "Heb je nog meer dingen die j me moet wijsmaken of ben je nu klaar?" ja daar was het al, de eerste tekenen van de ongeduld en de vlam die hij tot nu toe had weten sussen.

Hij knipperde even lichtjes met zijn ogen. Zijn blauwe ogen waren nog steeds leeg, toch kon je aan zijn houding zien dat hij genoeg had van het verwijten. Daar kon hij helemaal niet tegen, katten met vooroordelen. Die kat was er niet eens bij toen het gebeurde dus ze wist niet wat hij fout had gedaan en wat haar kat fout had gedaan. Hij kon wanhopig gaan schreeuwen, zeggend dat het niet zijn fout was, maar lag niet in zijn aard. "Vanwaar opeens dat ongeduld? Heb je haast om ergens te komen? Naar mijn idee was je slechts een wandelingetje aan het maken?" Hij snoof zachtjes en knipperde nogmaals. "Of voel je je misschien enigszins nerveus in mijn aanwezigheid en wil je graag zo snel mogelijk weer terug naar je fijne, veilige kampje?" Hij kneep zijn ogen tot spleetjes nam de woorden snel in zich op en probeerde zijn groeiende woede zo goed mogelijk te negeren. "Ik vraag me af, Everstar, wie er niet nerveus zou zijn in jou aanwezigheid," zei hij met scherpe stem. "Zelfs je eigen clanleden lijken bang van je te zijn, ik vraag me toch af hoe dat komt..." Zei hij nogmaals op een vals gesis. "En waarom mag ik niet ongeduldig zijn? Jij was wel degene die vond dat ik niet rond deze grens mocht rondhangen," verdedigde hij nog. Hij slikte even en kreeg opnieuw iets in zijn kop. Hij zou zijn talenten wel gebruiken zich te verdedigen om haar op haar plaats te zetten. "Dus ik vraag me af of je wel een geschikte leader bent," siste hij. "Aangezien je niet echt weet wat je wilt, je weet zelf niet wat je wilt dat ik doe. Hoe verantwoordelijk van je om een vijandige kat op je territorium te lokken, zo verantwoordelijk," hij schudde zijn kop terwijl hij dit zei. Daarna keek hij haar terug aan, zijn blik nog steeds leeg. Hoe hij het voor elkaar had gekregen om zijn woede onder controle te houden was hem een raadsel... Maar hij zou het waarschijnlijk wel melden aan Innerghost, zoal dat Everstar een vals monster was, maar ook dat hij het onder de knie begon te krijgen.

Hij bleef haar kalm aanstaren, hopend haar te raken. Als ze een gevecht wilde dan moest ze maar naar hier komen. Zij had negen levens en hij één, dat wilde hij niet verspillen aan nutteloze dingen. Het had moons geduurd voordat hij alles terug kon opbouwen en terug vertrouwen kon vragen van zijn vrienden en van zijn clan, hij zou niet opnieuw dezelfde fout maken als eerst. Hij knipperde even, proberend die stomme herinneringen weg te jagen, maar ze bleven toch ronddwalen in zijn kop. Hij had ze al weken niet meer gezien, die tijd met Lone en de vergissingen die hij had gemaakt als jongere warrior. "Oh, ja, véél minder verantwoordelijk dan jouw geweldige Shrewstar, die vijandige clans ten onrechte beschuldigt en haar warriors toestaat grenzen over te steken. Tenminste, ik neem aan dat dat haar idee was? Of kan ze haar warriors simpelweg niet onder controle houden?" De kater zwiepte even met zijn staart. Deze kat wist duidelijk niet dat hij niks gaf om Shrewstar's reputatie. Hij wist hoe zij naar zijn leader keek, maar zij wist niet hoe hij naar haar keek. "Wie zegt er dat ik Shrewstar geweldig vind?" zei hij vervolgens. "Ze is mijn leader, ja, maar meer niet. Het is misschien waar dat ze me niet op mijn plek kan zetten, maar dat is enkel en alleen omdat ik zo mijn problemen heb," zei hij. "Ze is streng maar rechtvaardig, denk je nu echt dat ik geen straf heb gekregen voor wat ik heb gedaan?" zei hij vervolgens. "Het was ook niemands idee om iemand aan te vallen, het was gewoon een uit de hand gelopen situatie," zei hij. "Misschien kan je daar in meespreken," zijn blik gleed naar de wonde op haar dij, waar een dikke korst op ruste. Hij had zo hier en daar roddels gehoord over de aanval van Thunderclan. Ook had hij hier en daar gehoord dat de verantwoordelijke ook de vader was van de halfbloed kits van Fallentear, een boosdoener in meerdere clans dus. Toen liet hij zijn blik terug naar haar ogen schuiven. Hij trok zijn wenkbrauwen op als teken van achterdocht, toch wist hij heel goed dat hij juist zat. "Shrewstar is niet de enige die haar warriors niet onder controle kan houden," zei hij. Elk woord dat ze zou uitspreken zou hij terugvuren. Toen knipperde hij terug en ergens voelde het goed niet boos te worden... Eindelijk eens rustig te zijn en niet zomaar in de haren te vliegen. Toch vroeg hij zich af hoe lang zijn zelfbeheersing het nog zou volhouden.

Hij bleef haar kalm aankijken, wetend dat hij erg interessante uit haar kon krijgen als hij dit goed zou spelen. Toch moest hij voorzichtig zijn en zeker met haar. Uit hun conversatie was al gebleken dat Everstar een kat was die gewend was om hetzelfde te doen als hij. Ze deden hetzelfde, maar hadden beide een ander doel. Hij wilde info en zij wilde dat hij haar aanviel, dat was al duidelijk geweest van het begin. Een andere leader zou nooit zo fel reageren, toch? Hij had sowieso geen ervaring met het praten met leaders van andere clans dus eigenlijk had hij geen flauw benul. "Als je er zo veel van weet, heb je vast ook gehoord dat Silverfang weigerde zijn beschuldiging te bewijzen. Omdat er misschien wel helemaal geen bewijs wás, omdat mijn warrior misschien wel helemaal niets met dat incident te maken had. Een beschuldiging zonder bewijs is niet zo'n sterke beschuldiging, wel?" Hij liet een sluwe grijns op zijn lippen gaan. "Aah, thunderclan was het dus," zei hij op en sluwe toon. Hij keek haar aan met een glans in zijn ogen. Als ze slim was zou ze weten dat hij er eigenlijk bar weinig van wist en dat de weinige info erg onzeker was geweest. Nu had hij bevestiging van haar en dat kon hij in zijn voordeel gaan gebruiken. Toen knikte hij waarna zijn grijns terug verdween. "Natuurlijk, maar je weet best wel dat je fout zat," vervolgde hij verder. "En die fout heeft je wat levens gekost," vervolgde daarna op ijzige toon. Hier wist hij niks van, het was iets op puur geluk iets wat hem mee moest zitten. "Thunderclan zou nooit zomaar aanvallen zonder reden, want zij hebben levens op het spel gezet... Waarom zouden ze dat voor niks doen?" Zijn ogen glansden opnieuw, het voelde goed aan de 'winnende hand' te zijn.

Hij bleef haar strak aankijken met ogen zo koel als een zachte bries. Zijn blik verijsde wel wat toen hij zag dat ze geen kramp gaf na zijn uitspraak. Hij wist dat ze nu slim ging spelen en niet langer de waarheid zou spreken en zijn leugens zou omlopen... leugens noemde hij het niet, het waren eerder gokken. Hij snoof even zachtjes toen hij zag dat ze rustig bleef, ze was aan het denken wat voor leugens ze in zijn gezicht kon drukken, dat wist hij gewoon. Ze was zo vals, dat zag je meteen en als je haar dan ook nog eens beter leerde kennen dan kon je duidelijk zien hoe sluw ze was. Ze was het niet waardig de tittel van leader te dragen. Ookal waren ze rivalen, niemand doet zoiets. Ze bracht steeds haar clan in gevaar en dat wist ze maar al te goed. "In ieder geval zal Firestar het met eentje minder moeten doen", Hij knikte toen hij dat antwoord kreeg. Of hij het moest geloven was een ander verhaal. Hij ging het in zijn achterhoofd houden en zou het misschien een keer navragen aan een Thunderclan kat ofzo. Een clankat die wel een waarde had. "Goede vraag. Helaas kan ik geen gedachten lezen", Hij knikte opnieuw toen ze dat had gezegd op zijn laatste vraag. Maar al snel werd zijn blik gevuld met ijs en brandende ze recht in haar groene ogen. "Ik ook niet," zei hij kalmpjes. "Maar is het niet raar dat Windclan... Steeds meer in dezelfde problemen komt... Door dezelfde kater," zei hij verder, nu moest ze wel toegeven, hij had haar in een hoekje gedreven... Tenzij ze natuurlijk slimmer was en zich eruit kon praten of besloot zelf de grens over te steken...

Hij bleef haar aankijken en wist eigenlijk al zowat wat haar antwoord ging zijn. Als je haar zowat leerde kennen wist je dat deze valse kattin altijd zo zou gaan reageren en dat wist hij nu al. Ja, Never kon zich dwaas en dom voordoen, maar hij was zeker niet achterlijk. Hij was eerlijk gezegd een van de beste katten op het vlak van manipuleren en was zelfs een meester geweest voor sommige katten, Tallpaw was een van hen. "Problemen?" Hij zwiepte even met zijn staart. "WindClan heeft geen problemen op dit moment." De kater vernauwde zijn ogen en dacht even kort na. Niet als ze net een gevecht hebben gehad en hij wist best wel dat er spanningen waren tussen Shadowclan en Windclan. Hij knipperde even en liet de stilte even de bovenhand nemen, waarna hij rustig zijn bek opende. "En Thunderclan dan?" zei hij op een sterke toon. "En Shadowclan?" Hij bleef haar blik vasthouden. "En wie zegt er dat Riverclan niks van plan is nu ze een nieuwe leader hebben?" Hij liet dat even tot haar doordringen. "Er zullen altijd problemen zijn, Everstar, en zeker zolang jij leader bent," Ow, dat was echt iets dat er zo uit kwam. Maar het voelde eigenlijk o zo goed.