What are you doing here?! [Sid]

"Niet zo hard! Straks horen ze je nog!" Siste de kleine rosse poes voor hem. "Want ik denk niet dat ze het in dank afnemen dat er een Rogue het kamp is binnen geslopen. En ik wil niet dat je gewond raakt!"Grinnikend schudde de rogue zijn kop. "Hoe ben je hier eigenlijk binnen gekomen?" Miauwde zijn zusje nieuwsgierig. "Wacht eerst maar eens het kamp uit, voordat jij hier gezien word!" klonk haar stem zacht. Sid legde een poot tussen haar oortjes een zuchtte tevreden. "Rustig, als ze ons vinden doe je net of je me het kamp uit jaagt, dan zou ik als een bange muis wegrennen. Zo een ondergang heb ik wel voor je over." Miauwde de kater met een grote grijns op zijn bruine gelaat. "Ik ben hier gewoon naar binnen gelopen, hoezo? Zijn lopen er veel van jou soort rond dan?" Hij plaatste zich op het natte gras en geeuwde. "Mooi plekkie dit, lekker zacht, beetje vochtig." Met een vage glimlach keek hij naar haar. "Oja! Ik moet je zoveel vertellen, dat ik waarom ik hier ben! Rosie, ik ben verliefd! Weet je hoe dat voelt? Nee?" Miauwde de kater toen ze niet snel genoeg antwoord gaf. "Het voelt alsof je de heeeeleee wereld aan kunt." Miauwde hij lachend terwijl hij zichzelf op zijn rug liet vallen, tevreden keek de rogue naar de sterren die boven hem glinsterde. De sterren die elke avond de wereld verlichte.

Slapen kon hij niet, al een hele tijd niet. Ondanks het feit dat hij beter in zijn fel zat, waren er toch nog dingen die hem wakker hielden. Het hele vraagstuk rondom Icestorm bijvoorbeeld, of de positie waarin hij en zijn Clan verkeerde. Geliefd had hij zichzelf niet echt gemaakt, hoewel dat in de afgelopen manen ook onmogelijk zou zijn geweest. Nee, Firestar draaide zich voor de zoveelste keer rusteloos om. Zijn groene ogen half open, gericht op de wanden van zijn den. Op zijn minst was het rustig buiten, dat gaf hem nog iets van rust. Zijn oren schoten echter gealarmeerd naar achter bij het horen van stemmen, gevolgd door een onbekende geur die zijn neus doordrong. Geruisloos kwam hij overeind om vervolgens stilletjes richting de uitgang van zijn den te sluipen. Vanaf buiten zouden ze hem niet zomaar kunnen zien door de planten die er hingen. Eenmaal naar buiten kijkend merkte hij inderdaad een onbekend figuur op. Eentje die nog eens heel vrolijk met een van zijn apprentices liep te praten ook. Althans, daar leek het op. Zonder verder al te veel conclusies te trekken sprong hij zijn den uit en overbrugde de afstand tussen hem en de twee in een aantal snelle sprongen. Het was eem rogue, een rogue in het kamp en dat was strikt tegen de regels. Met een krachtige sprong wierp hij zich op de kater. "Je hebt wel lef, het kamp van een Clan te betreden," siste hij naar de kater. Zijn flammende pels intussen hoog opgezet, zijn oren ver in zijn nek.

Voordat Sid ook masr iets terug had kunnen zeggen zag hij een flits van vuur en lag hij op de grond. Twee sterke poten hielden hem sterk tegen het vochtige gras gedrukt en de geur van de andere kat drong sterk zijn neus in. Wie was dit? de kater had zijn oren in zijn nek gelegd en de rossige pels stakvurig omhoog. 'Je hebt wel lef, het kamp van een clan te betreden.' Nog helemaal verbaasd keek Sid de kat in zijn groene ogen aan. Wacht hij herkende hem, gehoord uit verhalen en roddels wist Sid wie dit was. "Firestar?!" bracht hij er miauwend uit. Nu precies nu? De rogue probeerde zich los te rukken maar tevergeefs de kat was te groot om onderuit te komen, en zijn poten deden al aardig pijn tegen het magere lijfje van Sid. 'Wat ik hier doe is volkomen normaal!' siste hij door zijn tanden heen. ' Ik was gewoon verdwaald, en die lomperik daar.' hij wees met zijn kop naar Rosemary. ' gaf me zojuist een preek dat ik hier niet moest zijn.' de boze klank in zijn stem was duidelijk hoorbaar. Sid wilde niet dat Firestar wist dat Rose zijn zusje was, dat zou haar alleen maar in de problemen brengen. ' Dus wilt jij nu zo vriendelijk zijn mij los te laten? ' miauwde Sid er koeltjes achter aan. Ook zijn oren lagen plat op zijn nek en zijn staart, die hij nog wel vrij kon bewegen, was dik opgezet. Hij had de leider hier niet verwacht! Op dit tijdstip nog wel.

De rode kater gebruikte zijn volle gewicht om de rogue tegen de grond te houden. De kat onder hem leek verbaasd. Had hij nu echt gedacht dat hij ongezien het kamp van een Clan kon in sluipen? Sterker nog, wat was hij hier überhaupt aan het doen? Toen de vreemdeling hem bij naam wist te noemen was het Firestar's beurt om verbaasd te zijn, al liet hij het niet al te erg merken. Rogues herkende hem wel vaker als ThunderClan leider, maar konden hem meestal niet bij naam noemen. Firestar was niet van plan om snel van de kat af te komen, ondanks zijn gekronkel onder Fire's poten. "Het betreden van Clan territoria is niet volkomen normaal, je had het kunnen ruiken. Daarnaast behoort een apprentice te weten dat je de rest van de Clan wekt als er rogues in het kamp zijn." Zo makkelijk kwam hij niet van hem af. "Ik laat je alleen los als je verdwijnt uit dit gebied en hier niet meer terug komt. Ik escorteer je zelf wel naar de grenzen," voegde hij op strakke toon toe.