So complicated

Ze keek eerst heel zielig, waardoor de kater alleen maar zekerder werd van zijn keuze, hij wist eerlijk gezegd niet eens hoe hij haar zou moeten noemen, vandaar dat hij hier stond en haar liet winnen. "Echt?" Hij knikte, en zijn oren gingen geamuseerd heen en weer bij het zien van de poes haar blik. Het leek haar echter niet heel erg te doen kalmeren ofzo, ze werd juist wat onzekerder en twijfelde duidelijk ergens over. "Ik heb nog nooit iets gedood." Tall knikte, zoiets had hij al gedacht. "Dat is maar goed ook," Mauwde hij grinnikend, "Anders was je een medicine cat van niks," Het zou toch wat zijn, als de medicine cat iedereen zou vermoorden. "Je brengt je kaken naar zijn hals, en bijt dan snel en hard door waardoor zijn nek zal breken," Mauwde hij, "Het mooiste is natuurlijk als het recht breekt, en dus niet splintert, want dat is lastig om te eten, maar hier maakt het niet zoveel uit,"

Hij bekeek de poes goed toen die uiteindelijk knikte en zijn poot opzij duwde. Bij die handeling moest hij onwillekeurig even glimlachen, ze wilde zichzelf zo duidelijk bewijzen, geen hulp werd getolereerd. Ze had het ook niet nodig, ook al nam het wat langer dan normaal, ze deed het perfect. Wat langer de tijd nemen was ook wel heel logisch voor je eerste kill, je moest alles aanvoelen, leren, geen medelijden hebben. Zorgen dat je deed wat je moest doen en er niet mee speelde, het feit dat ze de kracht hadden gekregen anderen te kunnen doden betekende niet dat ze het leuk moesten vinden. "Zo goed?" Hij schrok op uit de gedachten, en keek even in haar ogen. Daarna wendde hij zijn blik snel naar de eekhoorn. De breuk was perfect, perfect recht doormidden, perfecte plek. Dit beest zou geweldig zijn om te eten, goed vlees, niet te slordig gedood. Heel mooi. "Het is perfect," Mauwde hij dan ook, een beetje ontzet, en grinnikte toen. "Man wat ben ik blij dat je bij Shadowclan hoort nu ik dit zie," De precisie van Medicine cats was een mooi iets, vooral bij het jagen. De poes zou misschien wat te klein zijn voor echte gevechten, vooral met katten zo groot als Tall. Al waren er daar niet zoveel van.

Ze leek niet te weten wat te moeten met zijn compliment, en antwoordde uiteindelijk maar zo simpel mogelijk. "Dankje," Hij knikte eens, en wilde toen voorstellen om door te gaan, om meer dieren te vinden. "Nee." De plotse stem, en de indringende, droevige blik, deden hem stoppen en zijn mond halfopen laten midden in een woord. "Als dat waar was, dan had ik vroeger geen drie mentoren gehad die me nadien in de steek hebben gelaten." De kater bewoog zijn oren meelevend, maar merkte niet dat hij nog steeds de mond open had. "Innerghost had me zelfs uit het nest verbannen omdat ik te zwak was.." Nu viel zijn mond nog verder open en even keek hij de poes ongelovig aan, daarna kwam hij dichterbij en nam haar in een knuffel, however katten dat ook doen. Ze had op dit moment duidelijk een steun nodig, en dit was niet oke zonder een knuffel. "Heb je je ooit ook bedacht dat dat niet aan jou hoeft te liggen?"

De poes leek er niet zo zeker van, hij was dat wel, "Hoezo niet? Het kan toch geen toeval zijn? Ik bedoel, ja het komt wel eens voor dat één mentor inactief valt. Maar drie .." Hij glimlachte naar haar, en schudde langzaam zijn hoofd. Helaas voor hij iets kon zeggen zag ze er al meteen zo ongelukkig dat hij dacht dat hij nu al wat verkeerds gedaan had. "Sorry, het is gewoon lastig om katten te vertrouwen na alles wat er gebeurd is." De kater knikte, en voelde even dat hem dat opluchtte, hij had niets misdaan. Mooi zo. "Maakt niet uit he-" Hij stopte door de plotselinge geur, en de stem achter hem. Zijn hele lichaam spande zich aan en het was overduidelijk dat hij zich niet bepaald op zijn gemak voelde nu, het was niet alsof zijn buik geen pijn meer deed. "Sorry, ik wou niks verstoren" De kater draaide zich gevaarlijk langzaam om, en keek bewegingloos naar de rug van zijn vriend, woorden wisten zich op het moment geen weg te vinden.

Oh kom op! Hij deed het zo goed, hij negeerde de ander redelijk, mede omdat hij gewoon niet wist wat te zeggen, maar toch had Little hem door en vroeg ze natuurlijk aan Ace wat er was. Help. "Ik had gewoon Tall niet verwacht" Oh ja, want het was niet alsof ze elkaars geur niet kenden he? Ze sliepen ook maar zo'n vijf maanden naast elkaar elke avond. Een zucht verliet de katers' mond, "Maar ik ben er dus wel," Mauwde de kater gepikeerd, en met een schouderophaal. Dit was zojuist een heel stuk lastiger gemaakt dan dat het had hoeven zijn, Ace had ook gewoon weg kunnen lopen, of hij had normaal kunnen doen. Maar nee, het moest natuurlijk zo awkward mogelijk. Zucht.

Tall vond dit allemaal weer erg knap gedaan, well done en hoera. Een tien voor Ace, dat wilde hij toch zo graag? Een ietwat geirriteerde blik was in zijn ogen gekomen, die groot werden toen Little ineens wegstapte. First of all wilde hij niet dat ze wegging, het was zo gezellig, en als tweede wist hij ook niet wat hij aanmoest met Ace. "Ehm.." Mauwde hij dus wat onhandig, en keek de ander vragend aan. Als hij sorry zei zou het goed zijn, zei hij dat niet dan ehm.. Dan werd het zo mogelijk nog lastiger dan nu. Waarom hadden hij en Ace dat effect zo vaak?! Elke situatie kon awkward worden. Diepe zucht.

Tall's mond viel open toen de poes ineens voorstelde dat die kater daar voor hen meeging met hun jachtpartij. Zijn ogen keken haar aan met een mix van verontwaardiging en amusement. Wel grappig dat ze dat zomaar even voor hem besloot, en ja, misschien was het ook maar eens goed. Dus stak hij zijn tong naar haar uit, maar keek de kater wel redelijk dankbaar. De ander kon natuurlijk niet weigeren nu er eten was, dus antwoordde hij meteen met een bevestigend antwoord maar liep toen ineens heel eng naar hun toen. Tall zag wel dat hij op dit moment niet boos was op hem maar wegliep van iets. Nieuwsgierig stak hij zijn neus in de lucht en fronste. Dat kon niet waar zijn. Zijn poten brachten hem dichter naar het bosje, en ja hoor het was waar, de geur was hier veel sterker. Zijn hoofd ging naar beneden en zoekend keek de kater rond, waar was die bengel?