De jonge kitten gaapte en opende knipperend haar oogjes. Elke keer dat ze ze opende was haar wereld alleen maar wit, van de vacht van haar moeder. Het pluis was dan ook steeds het eerste dat ze opmerkte als ze wakker werd en het laatste dat ze voelde als ze in slaap viel. Het was ergens verstikkend, en ergens voelde het als thuis. toch voelde ze zich beter als ze wat afstand had, maar haar moeder wel nog kon zien. Ze stond wankelend op en liep een eindje van haar vandaan, waar ze weer om zich heen keek. Nu kon ze de nursery zien. Het was altijd redelijk donker hierbinnen, maar dank aan hun goede nachtzicht konden ze hier nog degelijk zien. Afgaand op het licht buiten was het dag. De meeste kittens lagen rustig bij hun moeder, maar in een hoekje geduwd zag ze een jonge, lichtgekleurde kitten. Hij leek te huilen. Voorzichtig, om niet te vallen, liep ze naar hem toe. De jonge kitten stond op, en ze zag dat hij zijn oogjes nog gesloten had. "Wat.. Mis?", piepte de witte kitten moeizaam, waarna ze haar hoofdje schuin hield, er niet aan denkend dat de kitten dat niet zou zien.

"Ma-ma", piepte de jonge kitten. Lilykit kantelde haar kopje. "Wie jou mama?", probeerde ze te zeggen, al wist ze niet zeker of het helemaal lukte. Het léék verstaanbaar te zijn, maar de andere kitten was ook nog erg jong. "Coys.. Coyt" Het katertje leek zijn naam te willen zeggen, of misschien de naam van zijn moeder. "Mij Coyt" Aah, zijn eigen naam. Lilykit knikte, er niet over nadenkend dat de andere kitten dat natuurlijk nog niet kon zien. "Ik Lilykit!", antwoordde ze vrolijk.

Ze begreep hem! Ja, dat deed ze. Wel, dat snapte hij aan het feit dat ze reageerde door haar eigen naam uit te spreken naar hem. "Ik Lilykit!" reageerde ze, met vrolijkheid in haar kittenstemmetje. Nu wilde hij dat ook wel eens proberen. Heel vastberaden om het deze keer goed uit te spreken kneep hij zijn oogleden met eigen kracht nog wat verder dicht. Niet dat het nodig was; hij zag toch niks. Maar het was zijn manier waarop je aan hem kon zien dat hij zich concentreerde. "Li-zy." Ehm... Nee. Nogmaals proberen. "Li-ly. Jij, Lily!" constateerde hij tevreden. "Mooi," snorde hij toen.

Ze grinnikte als ze zag hoe de jongere kitten zich leek te concentreren en haar naam probeerde te zeggen. Uiteindelijk lukte het hem ook, en opgewonden knikte ze. ""Ja! Ik lily, jij.. Coyote!", gokte ze, aangezien hij zijn naam niet compleet juist gezegd had. Opgewonden sprong ze even op en neer.

Weer klonk er een antwoord. En weer maakte het hem echt blij. "Ja! Ik Lily, jij... Coyote!" Toen ze zijn naam uitsprak maakte hem dat alleen nog maar blijer. Ja, hij heette Coyotekit! Dat was zijn naam! Had hij het dan toch goed gezegd? Maar nee, dat kon niet... Maar misschien kon hij dat wel! Net als zij! "Ja! Coyote!" riep hij triomfantelijk. Hij kon het! Dat was zijn naam! Hij kon het zelf zeggen! "Jouw mama?" Hij wilde weten wie haar mama was. Hij wist de naam van zijn eigen wel, maar wie was de hare? Hij wist in ieder geval zeker dat dit niet zijn zusje was.

"Ja, Coyote!", riep de jonge kitten triomfantelijk. Lilykit lachte mee met de jonge kater, voelend dat er wel een soort vriendschap kon ontstaan tussen de twee. "Jouw mama?", vroeg hij. Lilykit dacht even na; dit wist ze wel, als ze maar op de naam kon komen! "Euh.. Mama Snowcrystal", probeerde ze te piepen, wat grotendeels lukte. "En papa Highfive!" Ze glimlachte bij de leuke naam die haar vader had; ze was zo trots dat ze hem papa kon noemen!