De jonge roodgestreepte kitten was de laatste tijd al flink wat groter geworden. Ja, hij had beetje bij beetje meer en meer onderdelen en massa gekregen. Nu nam hij zeker minder plaats in dan zijn siblings, maar hij had alles. Hij had pootjes, een kopje, een staartje, twee dichtgeplakte oogjes, twee oortjes, een mondje, en niet te vergeten een mooie gestreepte vacht, die strak tegen zijn lichaampje aan zat geplakt. En daarbij had hij ook nog eens werkende hersentjes, en longetjes, een maag, een lever, niertjes... Alles wat hij nodig had. Ja, nuu had hij ze nog niet nodig, maar binnenkort vast wel. Als hij binnenkort geboren zou worden... Maar daarover hoefde hij nog niet te denken. Zo zweefde hij elke dag een beetje door de volle ruimte, soms botsende tegen zijn broertjes en zusjes. Dan wilde hij geluid maken, maar gezien er nog geen kans was geweest om zijn longetjes met lucht te vullen was daar geen mogelijkheid toe. Dus wachtte hij geduldig en rustig af tot hij er uit zou mogen. Nu had hij niet veel keuze; hij kon er niet zelf uit komen. Maar wachten vond hij niet echt een probleem. Het was zo vredig en rustig bij mama. Het was warm, en er was genoeg eten. Het was perfect. Hij appreciëerde de rust en stilte. Alleen maar het zachte kabbelen van het water en het bonzen van een moederhart. Maar zelfs dát hoorde hij niet. En het maakte hem niets uit. Hij vond het alleen maar fijn. Het maakte namelijk niets uit wat hij deed, het maakte niets uit waar hij was. Hij hoefde nergens over na te denken en hij hoefde zich nergens voor te schamen. Maar er moest ooit een tijd komen waarin het tijd was om de wereld te laten zien dat er iets in de buik zat. En dat moment, die tijd, die was nú aangebroken. Het was tijd om uit de warme rustplek te komen. Eerst verliet één van zijn siblings de ruimte. Dat was alweer wat meer ruimte. Waar de kitten heen was of wat hij daar ging doen maakte hem niets uit. Daar dacht hij niet over na. Dat kon niet eens, hij zag niet wat er gebeurde. Maar hij voelde het wel. Hij voelde de ruimte meerdere malen vreselijk vernauwen, en toen weer groter worden als ervoor. En plots... Plots was hij alleen. Voor een tijdje was hij helemaal alleen, samen met het geluid van een kloppend hart, ergens in de verte. Maar ook zijn oortjes zaten vastgeplakt, dus zelfs dat hoorde hij bijna niet. Hij had er in ieder geval geen besef van. Waar zijn siblings waren? Dat deed hem niets. Wat er aan zat te komen? Maakte niets uit. Voor dat moment had hij nog het vredige gevoel van zijn moeders baarmoeder, waar hij de afgelopen moons ook in had gezeten.
Maar de rode kit was als enige nog over. Alleen hij. En dus was het alleen hij die als laatste weg moest. Toen hij het nogmaals voelde vernauwen voelde hij het ook zuigen. Alles veranderde. Behaaglijk werd ijskoud. Niets werd alles. Dood werd leven. En zijn longetjes gingen van n rust naar werkend. Hij ademde de vrieskoude lucht - na een warme plek voor een paar moons - diep in. Teleurgesteld. De wereld was in deze inademing in één woordt teleurstellend. De nog niet genaamde kit bleef zielig zitten piepen, iets wat hij nu inmiddels wel tussen zijn stembandjes uit een kon krijgen. Maar dat duurde echter niet heel lang. Hij werd bij het nekvel genomen en dichtbij een bron van warmte geschoven. Een speciale bron van warmte. Ééntje die de naam Riversong droeg, maar dat wist hij nog niet, en hoefde hij dan ook niet te weten. Maar wat was dat? Hmmm... Zijn oortjes en oogjes mochten dan nog niet werken, maar er was niets mis met zijn neus. Jammie! Melk. Zoete, verse melk, van mama. De zoete en warme geur leidde hem alleen nog maar dichter naar mama toe. De bron van warmte waar hij heen was gebracht. De vacht voelde zacht aan zijn pootjes toen hij ze tegen haar buik aan zetten en een bobbeltje zocht met zijn kleine roze snuitje. Net zo zacht als de lieve stem, die hij slechts net kon horen. "Coyotekit..." Wat een mooi woord... Zo speciaal. En het eerste woord wat hij hoorde. Het eerste woord dat hem bereikte. Zijn naam. Coyotekit, dat was het woord dat de stem gesproken had. Dat dat zijn mama was drong nu niet tot hem door; hij had het veel te druk met drinken van de moedermelk die zij hem bracht. Oh, het was zo lekker en zoet! Meteen kreeg de jonge kater meer plezier in de wereld. Misschien was hij zo slecht nog niet. Andere stemmen klonken om hem heen. Een nieuw soort behaard neusje raakte zijn rug. Hij slaakte één enkel piepend geluid, voor hij zijn maal voortzette aan de pluizig witte buik. Het was absoluut zijn favoriete gebeurtenis vandaag. Geboren worden was maar niks, maar melk krijgen was het allerfijnst. Hij hield van het gevoel van de warme vloeistof die langzaamaan in zijn keelgat verdween. Hij werd er slaperig van. Héél slaperig. Toch duurde het nog even voor hij het bobbeltje losliet uit zijn bekje. Maar meteen erna rolde hij zich op tegen een littermate en raakte snel in een diepe, droomloze slaap. Een slaap die alleen een pasgeboren kitten als hij kan bereiken. Vooral als je al zoveel hebt meegemaakt op één dag. Hij had enorm veel beleefd. Meer dan zijn tengere lichaampje nu dragen kon. Het enige wat hij wilde was slapen. Slapen bij mama, bij zijn siblings. Alles wat hij zou beleven zou later komen. Later. Als hij wat groter was. Zijn lichaampje was nog te klein om te lopen, te springen, te hupsen zoals anderen. Hij wilde niet eens iets anders dan alleen maar moe zijn. Hij sliep geluidloos. Geen enkel geluid ontsnapte aan hem. Niet snurken, niet piepen, niet eens zuchten. Hij was stil. En de wereld was stil voor hem. Want dat was waar hij was. Op de wereld.

Tags: Bravesoul, Riversong, Ashkit, Narrowkit, Smokykit, Galekit, Creamypaw.
Words: 1016
Notes: <3