You think you can scare me? [&DEMON]

Een zwarte kater met groengele ogen bevond zich vlak voor het BloodClan-camp. Zijn ogen speurden naar een streepje wit vacht, maar tot zijn opluchting zag hij niks. Dagelijks controleerde hij of Moon het niet in haar kop kreeg om hem op te zoeken. Ze had hem één keer opgezocht en toen had Sunset, een lastige zwarte poes, hun ontdekt. Hij boorde zijn klauwen in de aarde bij het idee aan haar, maar verwierp zijn gedachten. Hij ging geen problemen meer opzoeken, hield hij zichzelf voor. Hij werd binnenkort vader en moest zijn verantwoordelijkheden nemen. Geen moorden en geen voor het leven lange verwondingen meer. Hij grijnsde. Nee, dit kon hij niet volhouden. Hij was geboren om te moorden, geboren om in de BloodClan te zijn, geboren om anderen te intimideren. Zijn kleintjes zouden waarschijnlijk perfecte vechters zijn, gewelddadige moordmachines die... Moon schoot in zijn hoofd. Nee. Nee. Het waren ook hààr kittens. Maar misschien kon hij één van hun wel... hij schudde zijn kop. Nee, hij moest er voor nu niet te veel meer aan denken. De kater sloop naar het BloodClan-camp en keek ondertussen om zich heen. Hij opende zijn bek en ving een bepaalde geur op. Hij draaide zijn kop naar rechts en gromde: 'Wie daar ook is, kom nu tevoorschijn!'

De enorme kater dolde wat rond door het kamp, zijn kop stak zowat boven elke kat uit, en zijn poten lieten gevaarlijk diepe sporen achter. Hij zag twee groengele ogen iets zoeken in de bosjes, en stiekem verstopte Demon zich in een struik dichtbij de zwarte kater. "Wie daar ook is, kom tevoorschijn!" Een lach verscheen op Demons lippen. Hij rees op uit de bosjes, zijn hondentanden glommen gevaarlijk in het zonlicht, en het zilveren twolegding achterop zijn halsband waarmee hij al vele honden mee had gedood viel nog het meest op. De enorme kater was een heel stuk groter dan de zwarte kater, maar dat was hij sowieso bij elke kat. Hij zette een paar stappen dichterbij, zijn massieve klauwen maakten diepe kuiltjes in het zand. "Ik ben ook bloodclan hoor, maak je geen zorgen kleine young-one" Hij grijnsde breed, en keek lachend neer op de zwarte kater. "Ik maak maar een grapje, hoor."

Het was even slikken toen opeens een enorme kater uit het struikgewas kwam. Claw kon zien aan de tanden die de kater op zijn halsband had dat hij al wel gevorderd was in zijn proces van BloodClan. Hijzelf had er niet veel meer aan gedaan omdat hij te veel bezig was geweest met Moon. Zijn halsband lag dan ook ergens in een struikje. Hij moest verbergen voor Moon wat een BloodClan-cat zijn betekende en alleen door zijn halsband niet te dragen kon hij dat duidelijk maken. Bovendien vond hij het gevoel van een halsband veel te beklemmend. De kater keek naar de robuuste kater tegenover hem. 'Ik geloof dat onze leeftijd niet veel verschilt,' sprak hij kil. Ook al was het een robuuste kater die zich voor hem bevond, Claw weigerde om zich te laten intimideren. Hij moest wel toegeven dat ze wel eens van dezelfde klasse konden zijn. Dat kon hij wel appreciëren, al moest de kater nog een hoop doen voor Claw hem ooit als 'vriend' zou bestempelen. 'Leuke halsband heb je daar,' sprak hij, alsof hij een soort compliment wilde geven. Misschien wilde hij dat ook wel, maar deed hij dat meer in zijn eigen woorden. Hij wachtte af op wat de kater zou doen of zou zeggen.

"Danku" Demon lachte vriendelijk naar de zwarte kater. Hij kon soms wel aardig zijn, tegen Bloodclanners. Met een diepe zucht draaide hij zich naar de overkant van een straatje waar een groepje kittypets zat te kletsen. Vervolgens kwam er een vreemde rogue, die een flink gevecht hield met de katten. Demon lachte hard toen hij zag hoe de kittypets de rogue op de rug draaiden en dreigend sisten. Vervolgens wierp hij zijn blik naar twee honden die hun kant op liepen. "Wat een dapper gevecht." Hij weest schaterend naar de kittypets die met ingetrokken klauwen met zijn vijven tegen de rogue mepten. Daarna keek hij naar twee enorme honden die woest grommend naar Demon en de zwarte kater renden. "Ik ben Demon, jij?" Siste hij, voordat hij zich op de hond stortte.

Claw wierp een blik opzij en volgde daarna de richting waarin de kater wees. Een spottend glimlachje kwam om zijn lippen. Oh, dat moesten ze bij hem niet proberen. Hij was er, als BloodClan-cat, in getraind om kittypet's uit te moorden. Oké, in feite had hij er nog maar één echt vermoord, maar je snapte wel wat hij bedoelde. Het was vooral vanwege Moon en het feit dat ze in verwachting was dat hij de laatste tijd de problemen niet meer zo hard opzocht als eerst. De kittens hadden immers wel een vader nodig, maar Claw ging een uitdaging natuurlijk niet uit de weg. Deze leek zich al snel aan te kondigen toen twee honden hun weg vervolgden naar de twee katten. 'Claw,' antwoordde hij snel op de vraag van de forse kater die zichzelf zojuist de naam Demon gaf. Nog voor hij zich kon bedenken stortte Claw neer op de andere hond. Aan zijn grootte te voelen was hij niet een heel grote bedreiging. Claw had nog nooit echt met honden gevochten en wist dus niet wat de zwakke plekken waren, maar het gezicht was altijd het meest effectiefst. De kater verhief zich op zijn achterpoten en gaf een kras in het gezicht van de hond, welke jankte. De hond beet echter terug en Claw kon nog net de tanden ontwijken die zich om zijn poot wilden klemmen. 'Doe je dit vaak?' sprak hij hijgend naar Demon. 'Met honden vechten, bedoel ik?' Hij had zijn aandacht echter weer nodig voor de hond voor hem, welke weer een poging deed om hem te bijten. Claw gaf een goedgemikte slag tegen de zijkant van de kop van de hond en met hoge rug wachtte hij op een volgende aanval.

"Mwa, inactieve hobby." Vervolgens deed de enorme tabby alsof hij struikelde, hetzelfde trucje als altijd. "Je moet het geluk hebben hm, dat je er een tegenkomt." Met een enorme grijns staarde hij naar Claw, die flink met de hond bezig was. Uit het niets voelde Demon twee poten op zijn schouderbladen, en meteen greep de kater de hond vast met zijn massieve voorpoten, en duwde het scherpe, zilveren twolegding die vast zat aan zijn halsband, hardhandig de keel in. Bloed droop uit de keel van de hond, en een hard en gorgelend geluid vulde de oren van de kater, en met een glimlach van oor tot oor liet hij de dode hond vallen. "Hulp nodig?" Even tilde de kater zijn vacht op, zodat het bloed dat langzaam opdroogde een beetje weggeduwd werd. De kater zette een paar stappen dichterbij Claw's hond, en bekeek hem even. "Ach, nog een jonkie. Die kun je aan." Demon wist veel over honden. De hond die hij zojuist had vermoord was een grote, een van de grootste die hij ooit was tegengekomen. Met een grijns op zijn gezicht keek hij naar de zwarte kater, en wenste hem in zijn hoofd succes.

Geluk? Hij noemde het tegenkomen van een hond nu niet bepaald geluk hebben. Hij was niet bang voor honden, maar die stinkende beesten moesten echt uit zijn buurt blijven. Bovendien was hij vooral als de dood dat één van de honden te dichtbij zijn kittens in de buurt kwam. Zijn kittens waren sterk en moedig, maar ze zouden het niet op kunnen nemen tegen een hond. Meteen toen de hond zich op hem stortte - of eerder hij op de hond - had hij al gemerkt dat dit exemplaar kleiner was dan zijn vriend. Deze viel echter dood neer en Claw wierp een blik opzij om Demon's uitdrukking te zien. 'Nee,' sprak hij op de vraag van Demon en rolde met zijn ogen toen Demon al zelf concludeerde dat hij het zelf wel aankon. Ja, duh. Natuurlijk kon hij dat! Toen de hond zijn best deed om zijn tanden in Claw's voorpoot te zetten, vond Claw het wel welletjes. Met een enorme klap krabde hij naar het oog van de hond. Deze jankte, snoof aan het lijk van zijn vriend en draaide zich toen om. Schamper begon Claw zijn wonden te likken en keek Demon toen aan. 'Ik mag jou wel,' concludeerde hij uiteindelijk, waarna hij even grijnsde. De kater had klasse om zo'n hond te kunnen vermoorden en Claw moest ook zeggen dat hij onder de indruk was van de grootte van de kater. Ja, deze kater was zijn rang als BloodClan-cat wel waard, vond Claw. En dat was een groot compliment van hem.

"Bedankt." Vervolgens knikte de kater 'beleefd' en lachte. "Nou ik jou ook wel denk ik." De enorme tabby bedacht zich dat Claw net member was geworden in de ceremony, dus opende hij de bek van de hond, en haalde met gemak een tand eruit. "Naja, je moet het ooit leren hm?" Hij wierp een blik op de zwarte kater, en legde uit hoe je een hondentand of zo'n scherp twolegding (Ja een mes) op je halsband kon pinnen. De kater deed het voor op de halsband van de hond, en schoof een andere tand uit de bek van het beest naar hem toe. "Succes," Met een grote glimlach op zijn gezicht keek hij afwachtend naar Claw, en lachte. "Hé, ik kreeg laatst een vraag van een vriend." Loog hij, "Is een relatie tussen een rogue en een Bc toegestaan?" Dit loog hij voor Mary, hij haatte liegen, maar het moest nu even.

Claw besteedde geen aandacht aan wat de kater zei, maar keek even naar de hondentand. Hij pakte deze voorzichtig op en vestigde hem toen aan zijn halsband zoals Demon had zien doen. Ergens voelde het goed om die tand aan zijn halsband gevestigd te zien. Bovendien kon Moon hier niet veel tegenin brengen: het waren honden. Moon zou echter nooit of te nimmer zijn halsband mogen zien. Dan moest hij gaan uitleggen van wie die tanden waren en moest hij opbiechten wat hij nog meer in zijn leven had uitgespookt. Ze respecteerde hem en hield van hem, ze zou hem vast een monster vinden als ze het te weten kwam. Het was te hopen dat ze niet veel andere BloodClan-cats had ontmoet. Claw draaide zijn kop met een ruk opzij toen Demon een volgende vraag stelde en even had hij het gevoel alsof de lucht uit zijn longen werd geperst. Was Demon er achtergekomen dat hij iets met Moon had? Of was het meer een vraag voor zichzelf? Zou Demon ook een Rogue als vriendin hebben? De zwarte kater richtte zijn groengele ogen op Demon. 'Ik heb geen idee,' antwoordde hij. Plots herinnerde hij zich wat Demon van te voren zei. Hij had de vraag gekregen van een vriend. Maar hoe kwam hij daar opeens op? 'Heb je soms een oogje op een Rogue dan?' Zijn blik draaide opzij en Claw keek in plaats van spottend heel erg serieus, want hij wist wat het was om een Rogue als vriendin te hebben.

Met een vreemd gezicht staarde hij naar de kater die geschrokken opkeek na zijn vraag. "Nou, ik ben niet de enige zo te zien." Serieus plofte hij neer en staarde de zwarte kater recht aan. "Fijn, dan zijn jij en ik niet de enige." Een klein maar aardig glimlachje vormde op zijn lippen en een diepe zucht verliet zijn bek. Hij dacht aan Mary, hoe haar rode ogen hem aankeken toen zij opbiechtte dat ze ook van hem hield. "Jij raakt haar met geen poot aan, dan ik zal de jouwe ook met rust laten." Hij lachte om zijn eigen voorstel. "Dat klinkt stom!" Hij was gewoon zichzelf aan het uitlachen; top.

Sorry for short. Inspiloos.

Het was waarschijnlijk dat Demon nu wist dat hij een vriendin als Rogue had. De kater gaf echter wel een soort van toe dat hijzelf een oogje op een Rogue had en dat het dus niet om zijn vriend ging, zoals Claw eigenlijk al had vermoed. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen de kater een voorstel deed en grinnikte daarna even, waarna hij ging zitten en zijn bebloede poot begon te wassen. Het bloed van die smerige hond zat er nog op en ook de geur van de vieze honden waren ruikbaar in zijn omgeving. Hij wilde wel eens zien hoe de eigenaar van de twee honden zou reageren als hij deze dood zag liggen op de grond. Claw probeerde zijn smalende gedachten de onderdrukken en zijn blik ging weer naar Demon. 'Geen zorgen,' sprak hij, 'ik zal haar niks doen. Wat is haar naam?' Hij dacht even na. Hij dacht dat het wel oké zou zijn als hij de naam van zijn eigen partner aan Demon zou vertellen, gezien de kater wel de waarheid leek te spreken over zijn - toekomstige - partner. 'Mijn partner heet Moonwhite. Ik verwacht binnenkort kittens met haar.' Onbewust had Claw zijn kopje fier in de lucht geheven toen hij dat zei en ook zijn stem sprak vol trots en lof over de kittens die binnenkort vast en zeker een deel zouden uitmaken van zijn gezinnetje.

"Mary." Antwoordde de kater met een serieuze blik. "Bloody Mary, zoals zij haarzelf altijd noemt." Toen de zwarte kater vertelde dat hij kittens kreeg lachte de enorme tabby vriendelijk. "Gefeliciteerd!" Riep de kater, misschien iets te hard. Claw zou vast een goede vader zijn, hij was sterk en kon zijn kittens vast goed beschermen. "Je zal een goede vader worden Claw, maar ik zou ze niets vertellen over de Bloodclan, als ze nieuwschierig zijn dan.." Meteen vormde een brok in zijn keel en hij keek Claw een tikkeltje geschrokken aan. "...Als dat ooit gebeurd zal ik ervoor zorgen dat geen enkele kat ze aanraakt, dat beloof ik." Zo waren vrienden tegen elkaar, toch? Dat hij een Bloodclanner was betekende niet dat hij geen vrienden mocht hebben.

De kater voelde een schok door zijn lijf gaan toen hij de naam hoorde van de partner van Demon. Mary. Hij had die poes al eerder ontmoet en dat contact was niet echt goed verlopen. Hij mocht Demon niks laten merken. Hij wilde de sfeer niet voor de kater verpesten en eigenlijk wilde hij hem niet tot zijn vijand maken, al zeker niet toen hij hoorde wat de kater als volgende zei. Demon was bereid om Claw's kittens te beschermen als dat moest, moesten ze ooit de BloodClan willen joinen. Claw had inderdaad besloten dat als de kittens oud genoeg waren, hij ze zou vertellen over de BloodClan en ze zelf mochten kiezen of ze hem zouden joinen of niet. Hij zou ze in elk geval niet pushen. Als ze als een Rogue wilden leven mocht dat ook, maar ze mochten zich nooit bij een andere Clan aanmelden. Dan zou hij woest worden, want die Clans waren onwaardig voor zijn prachtige kittens. 'Bedankt, Demon,' zei hij, waarna hij onbewust snorde. 'Ik denk dat ik de jonkies eerst wat laat opgroeien en ze dan misschien vertel wie ik ben. Ik heb mijn partner ook nog altijd niet verteld over de moorden die ik heb begaan.' Hij zuchtte even. 'Ik denk gewoon niet dat ze begrijpt dat BloodClan er is om te moorden en dat je als ritueel een kittypet moet vermoorden voordat je als officiële Member benoemd kan worden. Ik weet dat het ooit tegen haar zal moeten vertellen, maar ik weet gewoon niet hoe.' De groengele ogen van de kater keken een tikkeltje bedrukt naar de grond, waarna hij wachtte op antwoord.

De grote tabby knikte, en staarde de kater serieus aan. “Ja da’s lastig.” Hij dacht diep na, en kwam tot een conclusie, waarbij hij zijn lange staart op de grond zwiepte en even kort kuchte voordat hij begon met praten. “Ik snap dat je niet wilt liegen, en dat moet je ook niet. Vertel het haar. Als ze van je houd zal ze wel accepteren wie je bent. Het gaat niet om wat jij toen hebt gedaan, maar om wat jij nu doet. Je kittens beschermen.” Een vriendelijke glimlach vormde op zijn gezicht, en de kater hoopte dat zijn advies hem zou helpen. “Misschien zal je ooit een kat moeten doden uit belang voor je kittens, word ze daar boos om? Nee, het is uit bescherming van de kittens. Maar hoe moet je ooit weten hoe je een kat moet doden als je het nog nooit gedaan hebt?” De kater dacht terug aan Mary, en hoe de enorme tabby zijn ervaring met honden had gebruikt om het enorme beest zonder zijn gewapende halsband een lesje te leren.

Hij fronste even terwijl hij naar de woorden van Demon luisterde. “Ik wil het haar wel vertellen, maar het is wel iets wat ik ooit gedaan heb. Ook al bescherm ik nu mijn kittens. Ik heb katten vermoord.” Hij keek Demon weer aan. “Ik weet niet of ze dat kan accepteren, dat is een kant van mij die ze nog nooit gezien heeft. Ik denk dat ze die kant niet zo leuk gaat vinden. Ik wil haar niet kwetsen.” Toen Demon verder ging fronste hij opnieuw. Ja, wat zou ze er van vinden als hij een kat vermoorde om zijn kittens te beschermen? Hij zou het dan zonder aarzeling doen en misschien zou hij er zelfs van genieten. Wat zou ze doen als ze zag dat hij er van genoot? Soms kwam dat kantje van hem sterk naar boven, terwijl hij zich echt probeerde in te houden. Hij wilde er voor de kittens kunnen zijn, want ze hadden niks aan een dode vader. Hij dacht niet dat iemand het voor elkaar kreeg om hem van kant te maken, maar je wist het natuurlijk nooit. Daarom zocht hij de problemen niet meer op. “Ik weet niet wat ze daar van zou vinden, want dan zou ze de andere kant van mij te zien krijgen. Ze zou weten dat het uit bescherming is, maar ik weet niet of ik het plezier kan verbergen wanneer ik een andere kat dood.” Vervolgde hij toen zonder blikken of blozen. Het was nou eenmaal zo, waarschijnlijk zou hij het leuk vinden. “Maar hoe zit dat tussen jou en Mary dan? Wat vind zij ervan?” Hij keek Demon vragend aan.

"Zij zou het erg vinden als ik niet zou moorden" grinnikte de kater, hij dacht aan de zwarte poes, met haar rode ogen en moordlustige gedrag. "Bij plezier kun je zeggen dat het overwinning is ofzo, of je moord zonder dat zij erbij is," hijzelf moordde weinig katten, vooral honden. "Probeer eens te trainen met honden te vechten, ik kan je helpen door er bijvoorbeeld bij te staan als het mis gaat." Grinnikte de enorme tabby, waarna hij zijn staart over de grond zwaaide waardoor er een aantal stofwolkjes de lucht in vlogen.

Hij dacht aan zijn eigen ontmoeting met Mary en hij had het eigenlijk al verwacht dat Demon dat antwoord zou geven. Hij zag haar er ook wel voor aan dat ze het niet leuk zou vinden als hij niet zou moorden. “Ik kan inderdaad moorden wanneer ze er niet bij is, maar ik kan de geur niet helemaal uit mijn vacht verdringen. Ze zal het waarschijnlijk ruiken. Ik kan inderdaad wel zeggen dat het door de overwinning komt, maar ik betwijfel of ze dat geloofd.” Hij dacht even na en schudde toen zijn kop, waarschijnlijk niet. Ze zou aan hem merken dan hij het echt leuk gevonden had, daar kende ze hem te goed voor. Misschien moest hij het dan toch een keer aan haar vertellen, maar hij was bang dat ze hem dan zou verlaten. Verliefdheid was maar iets raars, dat dat hem zo kon beïnvloeden. Toch vond hij het een fijn gevoel, maar soms was het ook wel een beetje lastig. “Is met honden vechten dan net zo plezierig als met katten?” Hij wist niet zeker of dat voor hem ook zo zou zijn, maar hij kon het altijd proberen natuurlijk. Hij vond het geen belediging dat Demon er dan bij wilde staan. Demon had meer ervaring met het bevechten van honden en hij zou alleen maar van hem kunnen leren. Dan was het geen belediging, maar alleen maar een goed aanbod. “Zijn honden niet dommer?” Vroeg hij daarna. Hij vond die beesten er altijd maar dom uitzien, ze vielen alleen maar aan door op anderen af te stormen. Ze leken totaal geen tactiek te hebben.

Onderwerp: Re: You think you can scare me? [&DEMON]