When the moon rises, the stars shine bright

Een zachte bries liet de bladeren zacht ritselen als een golf die steeds dichter bij het kamp van ShadowClan kwam. Sommige van de blaadjes werden van de takken af gerukt omdat ze niet sterk genoeg waren om te blijven hangen, anderen waren dus wel sterk genoeg en bleven op hun plek. De bries zocht zijn weg de nursery in en speelde hier met de vacht van een zwarte kattin: Fawnstep. Haar oogleden trilden en ze werd wakker van de kou die door haar vacht heen streelde. Een paar ogen zo blauw als het laagje ijs wat in de winter als een prachtig deken over de rivieren en stroompjes heen lag, zochten hun weg door de wat benauwde nursery heen. Haar blik ging naar de twee kittens die dicht tegen elkaar aan lagen, wat groeiden ze toch weer snel. Het liefst had ze nu vier kittens zien liggen in haar nest, maar ze had het allemaal aan zichzelf te danken dat deze nu ontbraken, dat deze nu in de den van haar zuster moesten slapen. Allemaal haar eigen schuld. De poes maakte zich los van het kleverige mosnest en schudde nog een paar plukjes mos uit haar lange vacht, waarna ze met haar pootje nog wat mos over de kittens heen trok, zo bleven ze warm totdat ze terug was. Als ze terug zou komen dan. Een lege blik stond in haar ogen toen ze langs de nesten trippelden. In een van die nesten lag haar roodharige, jongere zusje Aurynight. Kort stopte ze bij dit nest en keek ze met een stiekem warme blik naar haar en haar kittens, die zouden vast en zeker een beter leven tegemoet gaan met twee fantastische ouders. De poes bleef nog een paar seconden staan en trippelde toen weer verder, langs het nest waar een sneeuwwitte queen in lag. Een steek in haar maag toen ze naar hen keek, en weer kwam het moment terug op haar netvlies. Ze had Snowynight letterlijk de grond in getrapt, uit woedde haar prooi vermorzeld en haar toen gebroken achtergelaten. Nog altijd weerklonken de snikken van de andere jonge poes in haar oorschelpen. Ja, ze was een pestkop geweest, een pestkop die z'n acties had gedaan vanwege jaloezie. Brandende jaloezie die er uit moest op dat moment, en die poes was het perfecte slachtoffer geweest toen. Snowynight had nooit echt bekend gestaan als een poes die enorm sterk in haar schoenen stond, en daar had zij misbruik van gemaakt. Ze had de vriendin van haar ex-beste vriend pijn gedaan en dat had nog voor een knallende ruzie tussen haar en Thrushdive gezorgd. Thrushdive, een die ze al vanaf dat ze nog een kleine kit was al kende, een met wie ze tikkertje had gespeeld op de dag dat ze elkaar ontmoette, samen met een oudere kitten wiens naam haar op dit moment niet meer zo vers in het geheugen lag, maar de schaterende lach van Thrush als kitten was ze nooit vergeten. Ook als apprentices hadden ze veel aan elkaar gehad, ondanks dat ze een aardig eind uit elkaar gegroeid waren. Dit was onder andere gekomen omdat ze zichzelf van de buitenwereld had afgesloten na haar zoveelste mentor die haar liet stikken. De zoveelste kat die haar niks waard vond en haar als een hoopje gebroken puin achterliet in het kamp, haar na een oogopslag geen blik waardig meer gunnend. Het had haar gebroken, haar zelfvertrouwen enorm laten zakken totdat het amper niet lager meer kon worden. Haar eerste mentor was Finestheart geweest, maar na een aantal trainingen had hij haar keihard laten vallen, dat was een van de eerste dingen die ervoor hadden gezorgd dat ze een vreselijke apprentice periode tegemoet ging. Hierna had ze de rode poes Honeymist als mentor gekregen, maar die had zich na de ceremonie al helemaal niet meer laten zien, die had haar helemaal laten vallen. Hierop was Ravenclaw nog gekomen, maar ook die had haar geen enkele blik, geen enkel woord waardig gegund. Hij had haar niet eens begroet tijdens de ceremonie zelf. Gelukkig had ze in de laatste twee moons haar eigen moeder gekregen, die haar technieken nog wat had weten op te krikken voordat ze warrior zou worden. Het contact met vrijwel al haar siblings was kapot gegaan, de enige die ze toen nog sprak was Little. Verder had ze natuurlijk Thrush nog gehad, die had haar nooit in de steek gelaten. Hij was ook niet voor niets haar beste vriend geweest toen. Nee, hij betekende alles voor haar. Shrewstar was een van de katten waarmee ze vaak bonje had gehad als apprentice. Het moment dat ze woedend schreeuwend en foeterend het kamp uit was gegaan en dat de leider haar hals over kop terug had gesleept was ze nog niet vergeten, ze werd gezien als Fawnpaw, de opstandige tiener. Haar naam was terug veranderd naar Fawnkit en ze mocht het kamp niet meer uit voor twee moons. Maar na een moon in het kamp had ze haar excuses aangeboden en had ze haar apprentice-naam teruggekregen, waarna ze weer vrij was om te gaan en staan waar ze wilde. Fawn was zichzelf gaan verwaarlozen toen ze net warrior was geworden, ze had in de medicine den gelegen omdat ze gewoon te zwak was om zichzelf nog te kunnen redden. De ruzie van Thrushdive was daar dan ook voorgevallen, hoe ze hem weg had gejaagd en hoe ze daar officieel hun vriendschap op gegeven hadden. Toch was het ook grotendeels haar schuld: ze was verliefd op haar beste vriend geworden. Of tenminste, ze was ervan overtuigd dat ze verliefd op hem was, maar toen kreeg hij Snowynight. Het onderwerp Snowynight zette ze meteen weer weg uit haar kop, nee, daar dacht ze liever niet meer aan. Die dag was de meest beschamende actie geweest en de actie die haar voor de rest van haar leven het meest zou gaan kwellen. Ashdrizzle. Ze had hem voor het eerst echt ontmoet in de medicine den, hoe ze daar samen lol hadden gemaakt was iets wat ze nu niet meer goed kon plaatsen, niet na hoe hij haar als grof vuil behandeld had. Niet nadat hij haar zwanger had gemaakt en vervolgens haar de rug toe had gekeerd. Niet nadat hij met haar gevoelens rond had gesmeten alsof ze niks waard waren. Niet nu het bleek dat hij op een ander was geweest, al die tijd: Nightspark. De poes schudde alles weg en merkte nu pas op dat haar poten haar ver weg van het kamp hadden gebracht, naar de rand van het thunderpath zo te ruiken. Het vies dampende pad stonk naar monsters en tweebenen, en een briesje bracht de verse geur van ThunderClan met zich mee, geen wonder, die woonde aan de andere kant van dit pad. De poes sloeg haar ogen neer en trok zich wat meer terug in de struiken, waarna ze haar blik op de hemel richtte. Wat had ze allemaal met haar leven gedaan? Waarom had ze niet gewoon normaal gedaan en had ze nu een zorgeloos leventje gehad? Ze wist het niet meer. Echt niet.

{OPEN}