yawn {Strugglebug}

Hij stapte rustig verder, hij was niet zo hyper wel een beetje slaperig maar daar kon hij best wel tegen. De zwarte kater sperde even zijn bek open en liet een luide gaap horen. Misschien moest hij maar even wat gaan dommelen in zijn nest, hij had vannacht toch niet zo goed geslapen. Never knikte even op die gedachte en veranderde zijn route naar de den. Toen hij daar naar binnen stapte herkende hij wel meteen een prachtige, gevlekte pels. Was ze ook zo moe?

{SPT}

De poes was teruggekomen van de dageraad patrouille en had besloten nog een paar uurtjes uit te rustten. Ze had haar nest opgezocht en gaf haar mooie pels nu een wasbeurt, om alle gorigheid van de patrouille er weer uit te wassen. Er viel een schaduw door de den heen toen er een zwarte kater binnenkwam, een die ze meteen herkende. "Nevermind," zei ze toen ze opkeek naar de kater en haar vacht uitschudde en op haar nest ging zitten.

Hij liet even een vermoeid lachje zien toen hij haar blik ontmoette en knikte even naar haar. Het begon te voelen als een vriendschap hun relatie en dat was iets dat Never wel kon gebruiken, vrienden van zijn leeftijd. Tall was ok maar was nog jong en onervaren. Hoe slim hij ook kon zijn hij had geen ervaring met kits, partners en verboden liefdes. "Nevermind," zei de kattin. Never trippelde naar zijn nest toe en merkte nu pas op dat Struggle eigenlijk naast hem lag op eigenlijk maar een halve staartlengte van zijn nest. Zijn eigen nest was verstrengeld met die van Aury, die nu al een heleboel nachten leeg was geweest. Ze lag in de nursery en ookal sliep hij soms daar, hij voelde zich leeg zonder haar 's nachts. Hij liet zijn blik op de kattin vallen en lachte even naar haar. "Hoe gaat het?" zei hij op zachte toon van vermoeidheid.

De kater nam in het grote nest vlak naast die van haar plaats en de poes glimlachte. "Hoe gaat het?" zei hij toen, zijn toon was vermoeid. "Het gaat, maar ik denk niet dat jij hetzelfde kan zeggen?" vroeg ze en keek naar de kater, die ze ondertussen toch wel een beetje zag als een vriend. En erg snel maakte ze nu ook weer geen vrienden, hoe erg ze haar best dan ook deed om ervoor te zorgen dat anderen haar aardig vonden. Blijkbaar werkte dat soms juist in averechtse richting.

Hij liet zich door zijn poten zaken en liet zijn kop op zijn uitgestrekte voorpoten vallen, ja hij begon het te voelen dat hij weldra wel in slaap zou vallen. Dat kwam ervan als je zo lang opbleef... Zo veel dagen... maar ah... Hij had het er voor over en het kon hem eigenlijk bar weinig schelen. Zijn gezondheid schommelde toch van hier naar daar en het kon hem nu echt weinig schelen. "Het gaat, maar ik denk niet dat jij hetzelfde kan zeggen?" Hij grinnikte zachtjes en knipperde even met zijn blauwe ogen. "Ik ben gewoon een beetje moe," zei hij op zachte toon als antwoord op haar zin.

*yawn* {Strugglebug}

yawn {Strugglebug}