Dark night, white moon. [Whitelion]

Een donkere gedaante trippelde langs de grens met het thunderpath. Darkmoon's ogen lichtte op bij een monster dat haar passeerde. De monsters deden haar niets meer. Van alle tijd die ze vrij kreeg, was ze vaak hier te vinden. Dit was het enige plekje wat de meeste Shadowclan katten leken te ontwijken. Goed voor haar, wat al die mormels in haar clan leken in haar ogen, haar steeds in de weg te lopen. De poes liet haar blik kort naar de hemel gaan. De zon was ondertussen onder gegaan en de bosgrond was bedekt met een laagje mist. Sterren waren niet zichtbaar, deze zaten verstopt achter een laagje wolken. Enkel de maan kon je in zijn vage vorm achter de wolken uit zien komen. Bij het horen van een monster keek Dark weer naar beneden. Het was alleen niet het monster dat haar aandacht had getrokken, maar een geur, Windclan. Wat deed de windclan nu 's avonds bij het thunderpath? Niet dat zij veel te zeggen had, want ook zij liep hier rond. In plaats van haar vacht op te zetten tegen een mogelijke indringer, zette ze zichzelf neer. Dat de kat maar afkwam. Waarom zou zij nu moeite doen om hem te zoeken, als hij zelf naar haar toe kon gaan.

Zijn vacht stond rechtovereind. Het Thunderpath was één van de weinige plaatsen die zelfs hem de kriebels gaven, al zou hij dat nooit toegeven. Aan de overkant stond een poes. Ze rook duidelijk naar Shadowclan. "Hallo", riep hij naar de overkant, spiedend naar de donkere schim.

~Kort, ze leiden me af met skype >3

Moonwhite richtte haar oren op en draaide zich om naar de andere kant van het Thunderpath. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen ze een witte kat herkende aan de overkant van het path. Het puntje van haar staart zwiepte heen en weer, maar voor de rest hield ze zich kalm. Het zwarte pad was stil, geen monster te zien. 'Hey.' riep ze maar gewoon terug en knikte kort. Ze zag niet vaak Windclan hier. Vaak was het vooral Thunderclan. 'Wat brengt een Windclankat naar de grens van de Shadowclan?' De poes trok zichzelf recht en liep nu écht naar de rand van het thunderpath. Haar voorpoten stonden op de witte strepen, die zich aan de zijkant bevonden.

OOC: I see xD

"Hey", antwoordde de Shadowclan poes. "Wat brengt een Windclankat naar de grens van de Shadowclan?" Whitelion haalde zijn wenkbrauwen op. De poes liep dichter bij het Thunderpath, tot haar voorpoten op de witte lijnen stonden. Als er nu een monster voorbij zou komen, zouden haar poten eraf gescheurd worden. "Wel, ik kan ook aan jou vragen wat je hier doet", antwoordde hij luchtig.

Een klein glimlachje stond op de poes haar gezicht toen de kater zo luchtig reageerde. Het was logisch dat je vaker Shadowclan langs deze grens zag lopen, dan Windclan, aangezien ze vaker bezig waren met hun andere grenzen. 'Nachtpatrouille.' Loog ze simpel en draaide haar kopje kort om naar de weg. Het bleef nog steeds stil wat het praten, of eerder gezegd het roepen, nog goed verstaanbaar bleef. Na een korte twijfel stak de grijze poes het Thunderpath over. Net toen ze over was, kwam er een monster aanstormen. Haar vacht lichtte op en werd vervolgens weer zo donker als de nacht. Haar blik was op de kater gericht. 'Dit is makkelijker.' Een geamuseerde glimlach stond op haar gezicht.

"Nachtpatrouille", antwoordde de poes simpel. Het Thunderpath lag er verlaten bij maar werd zilver in het maanlicht. Na een korte aarzeling schoot de donkere poes het pad over. Whitelion vernauwde zijn ogen. "Dit is makkelijker", zei ze, vlak nadat er ene monter achter haar langsgelopen was. Voor een kort momentje zag hij haar beter; haar nachtzwarte vacht glansde op en het licht van de ogen van het monster. "Je bent op Windterritorium", gromde Whitelion, zich klaarzettend in vechtpositie. "Ga er maar snel vanaf, poesje, voor er een litteken door je nachtzwarte vacht komt" Een ander monster rood voorbij, en weer werden ze voor een kort moment verlicht. Het langgerekte litteken op zijn zij was duidelijk zichtbaar, voornamelijk omdat hij nog steeds half naar het Thunderpath toegekeerd was en die zij naar haar gericht was.

De donkere poes legde haar ene oor kort in haar nek en wenkte even kort met de andere toen hij zo reageerde. "Je bent op Windterritorium", Even hield ze haar kopje verward schuin, maar herpakte zich vervolgens al snel. 'Goed opgemerkt, kater.' mompelde ze nogal droogjes. "Ga er maar snel vanaf, poesje, voor er een litteken door je nachtzwarte vacht komt" Even kneep ze haar oogjes tot spleetjes, hem bestuderend. Poesje? Als er iets was waar ze niet echt tegen kon, was het wel dat. Enkel het puntje van haar staart zwiepte zachtjes heen en weer, en was het enige wat aangaf dan de kater zijn toon haar niet helemaal aan leek te staan. 'Denk je nu echt dat ik bang ben voor littekens? Een litteken meer of minder maakt echt niet meer uit.' miauwde ze nu, even luchtig als hij eerst sprak.

"Denk je nu echt dat ik bang ben voor littekens? Een litteken meer of minder maakt echt niet meer uit.", mauwde de poes luchtigjes. Whitelion haalde zijn schouders op. "Misschien niet, maar het hangt er maar vanaf waar.." Zijn toon was dreigend en zijn spieren waren nog steeds aangespannen om te springen als het moest. "En hoeveel pijn het doet" Er gleed een klein glimlachje over zijn lippen, maar zijn ogen lachten niet mee. "Maar ik zou maar geen risico's nemen, poesje"

Darkmoon zette haar vacht op bij de woorden van de witte windclan kater. Windclan katten hadden altijd een scherpe tong, maar dat wilde niets zeggen over hun feitelijke acties. Haar nagels schoten automatisch de grond in toen hij weer dat koosnaampje gebruikte. Wat hadden katers toch met die benaming. 'Ik zou niet durven.' siste ze droogjes, met een duidelijk sarcastische toon. Na dit gezegd te hebben legde ze beide oren in haar nek en keek de kater bestuderend aan. Als hij aanviel, was zij klaar voor een tegenaanval. Al was ze zelf ook klaar om hém als eerste aan te vallen.

"Ik zou niet durven", siste de poes. Whitelion kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze bestudeerden elkaar, en het leek erop dat ze beiden klaar waren voor de aanval. Ook de grote kater legde zijn oren in zijn nek en liet zijn spieren rimpelen onder zijn vacht, kwestie van opwarming. "Dit is je laatste waarschuwing. Ga van ons gebied af!" Hij grauwde de woorden, zo luid dat ze door de nacht sneden.

Een kleine grijns verscheen rond haar lippen bij het bevel dat de kater naar haar toe gooide. 'Ik ben er nog maar net, kater.' mompelde met een grauw bij het laatste woord. Zonder verder nog na te denken sprong ze zelf op de kater af en duwde hem met haar hele gewicht tegen de grond. Ze was iets kleiner als hem, maar had wel de kracht om hem tegen de grond te duwen. De kater was zeker ouder als haar. Zeker 10moons, als het al niet meer was. Ze zette haar zwarte nagels in de schouders van de witte kater en probeerde hem zo tegen de grond te houden.

"Ik ben er nog maar net, Kater", antwoordde de poes. Ze wierp zich op hem, wat niet erg logisch was aangezien ze zelf de indringer was. Hij voelde haar gewicht, maar de jonge poes was veel kleiner en dus lichter dan hem. Omdat het gewicht zo plotseling was zakte hij inderdaad in elkaar, maar jarenlange training had zijn vruchten afgeworpen. Moeiteloos boog hij door zijn poten, om met een grote sprong op te springen en haar zo van zich af te gooien. Hij was twee jaar ouder dan haar, en die jaren hadden extra ervaring meegebracht. De grote, sterke kater greens en sprong nu op de donkere poes af. Met een wild grauw klauwde hij naar haar lieve gezichtje, om er een heleboel littekens op te plaatsen. Misschien kon hij zelfs ene oog uitkrabben..

De donkere poes kwam netjes terecht op haar vier pootjes en keek direct terug naar de witte Winclan-cat, toen hij op haar afsprong. Ze duwde haar voorpoten omhoog, om zo zijn klauwen van haar gezicht te houden. Haar buik kreeg nu wel een klap van z'n klauw. Ze deinsde automatisch wat naar achteren en liet haar blik even naar het Thunderpath gaan. Ze schudde de gedachten geestelijk van haar af en liet haar blik direct terug naar de kater gaan. Opgeven of terugtrekken stond niet in haar lijstje. Zonder verder nog teveel na te denken sprong ze zelf weer naar de kater toe. Ze landde vlak naast hem, om een mogelijke verdediging te ontlopen en zette vervolgens haar klauwen stevig in zijn ene schouder.

De poes deinsde achteruit, en ook Whitelion nam een paar stappen terug. Lang duurde die afstand echter niet, want al snel stond de poes weer vlak naast hem. Ze sloeg haar klauwen in zijn schouder, maar zijn vacht was te dik en de nagels drongen niet door de huid. Opeens begon de grote kater te grijnzen. Hij keek diep in haar ogen. "Wel, jij bent een poes met pit", zei hij, zijn stem zacht en warm. Hij zette zijn meest verleidelijke glimlach op, geen acht slaande op de klauw die nog steeds vast in zijn vacht zat.

De poes merkte dat haar nagels zich geen weg door de witte vacht hadden gevonden en haakten nu ongemakkelijk vast in z'n vacht. "Wel, jij bent een poes met pit" Darkmoon richtte haar oortjes verrast op bij het horen van Whitelion's stem. De kilheid was als sneeuw voor de zon verdwenen en had plaatsgemaakt voor een zachte en warme stam. De Shadowclanpoes wenkte even ongemakkelijk met haar oren en trok haar nagels vervolgens uit de vacht van de kater, aangezien toch geen schade zouden aanbrengen. Poezen zonder dat karaktereigenschap zijn zwak.' Miauwde ze en keek de kater onderzoekend aan. Die karakter wissel vond ze maar vreemd, maar ergens ook aangenaam.

"Poezen zonder dat karaktereigenschap zijn zwak.", antwoordde de poes. Whitelion sloot even zijn ogen. Hij haalde diep adem, maar zorgde ervoor dat het beverig leek. Hij moest kunnen acteren, en oefening baart kunst. "Daar kan ik je geen ongelijk in geven", fluisterde hij zachtjes, zijn stem ietwat 'nerveus'. Zijn staart kronkelde -zogezegd- ongemakkelijk heen en weer, tekende rondjes op haar rug.

~Ik denk dat we allebei weten hoe het verder gaat, dus miss kunnen we het topic afronden? cx

Dark's oortjes richtte zich verrast op bij zijn antwoord. Na al wat hij eerder gezegd had, leek het haar vreemd dat de kater plots een ander karakter voor hield. Vreemd genoeg, liet ze hem gewoon doen en klapte haar nagels terug in hun huls. "Daar kan ik je geen ongelijk in geven" Een geamuseerd glimlachje verscheen op haar lippen. Darkmoon stapte er met haar beide poten in. Haar normaal heldere gedachten, maakte plaats voor de woorden van de kater. Sinds ze in haar clan nogal grotendeels aan de kant werd geduwd, was positieve aandacht iets wat ze niet snel aan de kant duwde.

OOC: Laten we het maar afronden. -laatste post-

Onderwerp: Re: Dark night, white moon. [Whitelion]