What is so dangerous? {+Slenderstep}

Droppaw trippelde uit het kamp. Aangezien ze nog moest wachten op een nieuwe mentor verveelde ze zich vaak. Ze ging vaak uit het kamp om wat rond te wandelen of nieuwe katten te leren kennen. Soms probeerde ze ook te jagen maar dat lukte niet echt zo goed. Droppaw liep tussen de bomen door het gras. Ze wist eigenlijk niet echt waar ze naar toe aan het gaan was tot ze plots een vreemde geur rook. De grijze poes volgde de geur. Ze kwam uit bij een groot pad. Vaag herinnerde ze de verhalen over een groot pad. Ze zeiden dat het er erg gevaarlijk was. Droppaw keek naar het pad. Het zag er niet gevaarlijk uit. Het enige gevaarlijk hier was dat je neus er misschien zou afvallen door de stank, dat Droppaw lachend. Voorzichtig zette ze een poot op het pad. Nog steeds snapte ze niet waarom het gevaarlijk was. Toen stapte ze verder tot ze in het midden van het pad stond. Droppaw keek om zich heen. Plots zag ze iets in de verte. Het kwam steeds dichterbij en de grond onder haar poten trilde. Snel schoot Droppaw van de weg. Een groot monster raasde voorbij. Toen de apprentice bekomen was van de schrik keek ze om zich heen. Ze schrok toen ze besefte dat ze op Shadowclanterritorium was, maar ze durfde niet meer terug over het pad. Toen hoorde Droppaw de struiken ritselen.

Het was nog een beetje te vroeg om Icypaw al lastig te vallen met een training. De zon stond hoog maar het was duidelijk dat ze nog geen uren geleden opgekomen was. Als ze het goed had zou het nu zo ongeveer iets tussen ochtend en zonhoog zijn. Het was nog redelijk koeltjes en dat vond ze fijn. Zo had ze niet teveel last van de warme stralen van de zon en was er nog wat schaduw te bekennen. Zo deed ze het ook. Ze bewoog zich voort in de schaduwen van de bomen en kwam gauw aan het brede stinkende Thunderpath aan. Ze kwam hier wel eens vaker en je kon menen dat de geur wel draaglijker werd, maar nog steeds als de wind haar kant op waaide rook ze de stank. Slender settelde zich in de schaduw van een boom vlak voor het pad toen zo'n monster langsreed.

In de verte zag ze net een stipje hun territorium opkomen. Onmiddellijk sprong de poes overeind toen ze bedacht dat het misschien één van hun apprentices was. Toen ze dichter bij de apprentice kwam herkende ze niet de gebruikelijke Shadowclan geur die clangenoten met zich meedroegen. Maar die van Thunderclan. Haar haren gingen half overeind staan. Ze wilde niet gevaarlijk overkomen dus ging ze op een normale manier naar de apprentice. "Thunderclan. Mag ik je vriendelijk verzoeken om ons territorium te verlaten." ze dacht dat de apprentice wel wist wat ze anders zou moeten doen.

Droppaw keek in de richting van de struiken en zag een kat tevoorschijn komen. Het was een zwarte poes en ze was duidelijk van de shadowclan want dat kon Droppaw ruiken. De grijze poes keek de kat met bange ogen aan. Ze hoopte dat de kat haar niet zou aanvallen. "Thunderclan. Mag ik je vriendelijk verzoeken om ons territorium te verlaten." miauwde de poes. "Euhm, sorry het was niet mijn bedoeling om hier te komen." miauwde Droppaw verontschuldigend. "Maar is er geen andere weg om terug te gaan naar het Thunderclanterritorium? Een minder gevaarlijke weg?" vroeg Droppaw toen ze met een bange blik in haar ogen naar het Thunderpath keek.

Tot haar grote opluchting leek de apprentice niet tegen te spreken. Haar oren spitsten zich en vingen de woorden van de kat op. Bedenkelijk fronste ze haar wenkbrauwen en keek richting het Thunderpath. De bange blik van de apprentice was opzich wel terecht. "Ik kan je helpen," Normaal zou ze nooit andere clankatten helpen, of zelf maar een indringer helpen. Maar ze snapte de angst van de leerling. De angst die zij ook nog had voor de monsters. Maar er anders op reageerde dan de meesten. "Ga nu, nu is het rustig." Diep vanbinnen schaamde ze zich dat ze een indringer niet weg jaagde maar hielp. Ze keek naar het pad waar nog steeds het gerommel niet hoorbaar was. Zou de leerling het wel halen? Ze keek naar het gebied vlak voor hen. Het gebied waar de apprentice vandaan kwam. Zou een Thunderclanner het haar kwalijk nemen dat ze een clangenoot van hen geholpen had?

Echt zo flut

Droppaw besefte dat ze liet zien hoe zwak ze was. Ze had niet moeten laten zien hoe bang ze was om terug over het pad te gaan. De grijze apprentice hoopte maar dat de kat niet gemeen ging doen of haar zou aanvallen. Ze had al wel geleerd dat je andere clankatten beter niet kon vertrouwen. "Ik kan je helpen," miauwde de poes tot Droppaw's verbazing. Toen het even stil was op het pad zei de kat: "Ga nu, nu is het rustig." Droppaw aarzelde maar liep al snel over het pad. Toen ze weer aan de overkant was zuchtte ze opgelucht. "Bedankt." miauwde de grijze apprentice luid genoeg zodat de poes het zou horen.