I think I'm prone to panic. // S T A R L I N G P A W

Slaap, dat was wat hij de vorige nachten niet had gehad en hard nodig had. Hij plofte neer, stiller dan hij ooit was geweest. Woorden? Die kreeg hij er amper uit. Sterker nog, die wóu hij er niet uitkrijgen.

Zijn ogen waren nog net gesloten of hij ze schoten weer open, zijn zicht ronddraaiend. Zijn hoofd licht, een angstig gevoel dat door zijn lichaam kroop. Zijn hart klopte hard waardoor zijn adem versnelde. "Help..." Sprak zijn brein, dit gevoel niet willend te hebben.

Irritatie welde in haar op toen ze weer eens niet kon gaan slapen. Energie stroomde door haar lichaam alsof het overdag was en haar gedachten leidden haar telkens weer af van die rustige droomwereld. Alsof een bij haar op haar achtereinde had geprikt schoot ze overeind, net op tijd om een kater te zien bewegen bij haar in de buurt. Alleen die bewegingen leken niet echt.. normaal? "Yo, is alles goed?" Vroeg ze, met een fluistering en een frons op haar grijze kopje.

De stem die tegen hem sprak was bekend, waardoor hij wel moest opkijken. Starlingpaw? Die vroeg aan hem of alles wel goed ging? "Uhh... Nee, maar het gaat zo over... Hoop ik. Soms duurt het even en soms rond anderhalf uur..." Hij had er zoveel gehad dat hij er bijna aan gewend was, hoewel dat bijna onmogelijk was. Hoe moest hij het stoppen? Wat moest hij doen?? Dat was allemaal nog onbekend. Maar naar de Medicine den stappen? Dat kon hij niet. Dat leek hij nog zwakker, dat mocht echt niet gebeuren.

Het antwoord bracht een lichte aarzeling met zich mee en hierdoor hief ze een wenkbrauw wat sarcastisch op. "Wat.. zijn 't dan?" Vroeg ze, een tikkeltje nieuwsgierig, maar ze hield haar toon neutraal tot ongeïnteresseerd. Waarom ging Glowpaw niet gewoon naar Maskheart? Dan was hij er van af.

Die vraag... Ja.... Hij had er nooit over nagedacht wat het waren,mmaar wou het ook niet weten. Hij probeerde te kalmeren, in iedergeval van de duizligheid af te zijn. Na enkele minuten keek hij de poes weer aan, waarom boeide het haar eigenlijk? "Ik weet... Het niet. De vraag is; waarom wil jij het weten?" Vroeg hij met een frons, dit was toch Starlingpaw, zij had hem toch nooit gemogen??

Toen de kater haar een tegenvraag stelde zonder echt een antwoord gegeven te hebben, trok ze beledigd haar neusje op. "Nou zeg, ik wilde alleen maar iets vragen en dan zoek je er meteen het ergste achter." Murmelde ze, toch wel lichtelijk beledigd klinkende.

Toen hij eindelijk was gekalmeerd kon hij antwoorden op wat ze zei, hij was gewoon blij dat ze nog niet was vertrokken. "Ja sorry... Het spijt me dat ik dat zei, maar toen we kits waren had ik altijd het gevoel dat je me niet mocht... Dus dit komt gewoon heel plotseling." Hij had een zwak punt voor eerlijk zijn, wat zo zijn positieve maar ook negatieve kanten had.

Ze weerhield zichzelf van de drang om afkeurend haar grijze kopje te schudden, maar een zacht zuchtje glipte toch tussen haar lippen door. "Heb ik die woorden dan ooit gezegd?" Zei ze, serieus en richtte haar scherpe blik op Glowpaw. Ze kon hem ook niet de volle lading geven, het arme joch was net zijn vader kwijt geraakt.

"Je... Je hebt het niet gezegd, maar als je je zo gedraagt is het toch... zeg maar... ik weet het niet. Logisch? Dat ik dat denk?" Hij was verward, dat zeker, maar de frons op zijn gezicht wegkrijgen lukte ook niet.