You... here...?

Op een rustig tempo haalde de queen haar lichtroze tong over één van haar pasgeboren kits. Hoewel ze dat waren - pasgeboren - was Icicle erg trots op hun kunnen, zoals een echte moeder. Ze had gezien hoe ze vlak na de geboorte al begonnen hun eerste pasjes te zetten; hoe ze zachtjes aan woorden begonnen te gebruiken; hoe ze begonnen te spelen. Niet alleen met elkaar, maar ook met andere kits. En toch, als ze daar zo lagen te drinken bij haar lichtgrijze onderbuik, leken de drie ontdekkertjes toch zo fragiel. Hun lichaampjes waren zo klein, en hun kittenvacht pluisde om hen heen. Hun staartjes hadden nog geen krul zoals de meesten, maar een recht puntje aan het einde. Langzaam begon Icicle een beetje in te doezelen, een half oog op haar jongen houdende. Bijna zou ze met de kits in slaap zijn gevallen toen er iets over haar voorpoot heen viel. Het was een kit, die pardoes tussen haar vachtbolletjes viel. Uit een reflex blies Icicle kwaad naar de gevallen kit. Toen boog ze zich over de drie zuiglingen, die zachtjes piepten en jammerden. Met een zacht neuriën wist ze ze een beetje te sussen; mama was er nog. Toen de kits dat begrepen werden ze weer stil. Toen richtte de grijze queen zich tot de gestruikelde kitten. Ze observeerde de bruine tabby en realiseerde zich met een schok dat het Lockkit was. "Oh." Het ontsnapte zomaar aan haar bek. De kit van Softvoice leek niet te weten wat ze moest zeggen. "Sorry, Lock." Eerder was Icicle in contact geweest met deze kit; dat was toen het buiten hard had geonweerd. De kit had jammerend in een hoekje van de nursery gezeten, en Icicle was haar gaan troosten. Natuurlijk hadden haar ijsblauwe kijkers dit vachtbolletje ook wel eens vrolijk willen zien, maar dat leek niet te zijn wat Lock echt was. In haar groene oogjes vond Icicle niet alleen verbazing, maar ook een vage glimp van angst. Zelfs nu het niet onweerde. Misschien had zij dat veroorzaakt! "Het spijt me echt! Ik was gewoon... Ik wilde gewoon..." Ze kon niet uit haar woorden komen. "Het zijn gewoon moederlijke reflexen." Eindelijk had ze een stel goede woorden gevonden, alleen wist ze nu niet zeker of de she-kit het zou begrijpen. "Jouw mama zou je ook met haar leven beschermen." probeerde de blauwogige poes het nauwer uit te leggen.

De bruingestreepte kit dacht even na. Toen liet ze haar stemmetje horen. "I-ik ook reflexen?" Eerst dacht Icicle dat Lock haar vroeg of zij ook reflexen had, maar het klonk eerder als een werkwoord. "Nee, je kunt niet reflexen." antwoordde Icicle lachend. "Een reflex is een ding wat automatisch gaat. Als je valt, gebruik je automatisch je staart om jezelf om te draaien. Je hooeft er niet over na te denken." legde ze uit. De gifgroene blik van de tabby kit lag bij haar jongen. "Zijn da de jouwe?" vroeg ze met haar schattige kittenstemmetje. De grijze queen knikte haar kop op en neer. "Ja, maar ze zijn nu nog jong. Als ze wat ouder zijn kunnen ze vast met je spelen." sprak ze, haar blauwe blik gelegen op de drie hummeltjes. Het was haar opgevallen dat, sinds die donkere avond, Lock echt veranderingen had doorgemaakt. Ze was groter gegroeid, en haar taalgebruik was aanmerkelijk verbeterd. "Je bent groot geworden meisje." miauwde Icicle met een lieve stem tegen de she-kit. Was dat echt zo, of had ze alleen maar klein geleken omdat ze ineengedoken zat tegen de donder? Het was toen nog donker ook. Maar nee, het was echt te duidelijk dat deze kit van klein naar al heel was groter was gegroeid.

De bruine kit had haar uitspraak over de grootte van haar kleine lichaampje als een compliment opgevat. "Djankje." miauwde ze. Nadat ze een kort kuchje had laten horen probeerde ze het opnieuw, in een beter lukkende poging. "Dankjee." Icicle knikte kort, maar daar zat haar kop eigenlijk niet. Ze had de vraag wel gehoord, die de she-kit had gesteld, al had ze het eerder tegen haar voorpoot gemompeld dan rechtstreeks tegen haar zelf. "Waarom zouden ze niet met je mogen spelen?" Het was vooral nieuwsgierigheid in haar stem, maar ergens lag er ook verbaasdheid, en zelf een beetje wantrouw. Deze kleine tabby was niet langer die kitten die om haar moeder had gepiept toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Niet alleen was ze veranderd van grootte, en van woordenkennis, ze had ook een nieuw deel van haar persoonlijkheid ontwikkeld. Een nieuw deel van haar karakter. Icicle kon moeilijk ontdekken wat het was. Waar ging dit over? Wat was er in de tussentijd allemaal gebeurd? Toch wilde ze het jong geen pijn doen. Ze had het nog niet op haar uitgeoefend. "Natuurlijk mogen ze met je spelen. Als ze oud genoeg zijn zullen ze waarschijnlijk contact zoeken met veel andere kits, dus ook met jou." Icicle glimlachte de tabby she-kit toe vanaf haar hoogte.

Stiekem schrok Icicle een beetje van de kwade reactie van het bruine jong. "Nee!" schreeuwde ze. Het woord werd hard uit haar mond gespuugd, alsof ze het een naar woord vond om op de punt van haar tongetje te dragen. Maar het leek snel te verdwijnen, enkel haar lichaam bleef zacht vibreren van woede. "Nee," Toen ze het woord herhaalde klonk het al veel zachter. Minder kwaad. Woedend, zoals ze het zojuist wel had gezegd. De grijze kattin vermande zich en hield haar kop even schuin. "En waarom dan niet, schatje?" vroeg ze. Ze had geen medelijden. Nog niet. Ze was voor nu enkel geïnteresseerd. Maar dat veranderde bij het antwoord van de kleine she-kit. "I-ik ben-n sjecht..." Slecht? Stomverbaasd keek Icicle het jong aan. Hoe kon zo'n schattige kitten nu slecht zijn? Het was ook precies wat ze vroeg. "Hoe zou zo'n lieve kit als jij nu slecht kunnen zijn?" Dit was geen geruststelling. Dit was haar oprecht medelijden met het poesje. Zo jong, en nu al met zichzelf in de knoop. Maar ze herinnerde zichzelf eraan dat deze kit niet de enige was die dat had gedaan. "Waarom zou je zoiets denken van jezelf? Je bent nog zo jong, er gebeuren zoveel meer dingen. Je hebt je hele leven nog voor je. Laat je jeugd voor wat het is, denk aan wat je zult zijn..." In haar eigen stem hoorde ze haar moeders stem terug, opnieuw. Lovebirds stem sprak door haar stem. Ze kon het voelen.

"Maar mama hjad me beter Flamekit genjoemd ofzo. Want ik ben vuur." Weer drupten er stille traantjes langs haar gestreepte wangetjes. Dat wilde Icicle niet zien. Om de she-kit te troosten legde ze voorzichtig haar grijze kop op de hare en duwde een paar keer geruststellend in haar vacht. "Vuur..." fluisterde ze. Ze had het plots begrepen. De kleine queen streek haar staart langzaam over de rug van de kitten terwijl ze een poging deed om de gifgroene blik van het poesje op te vangen in haar blauwe kijkers. "Nee," begon Icicle. Haar stem was vriendelijk maar wel vastberaden. "Jij bent en blijft Lockkit, en voor je ouders en jouw nestgenootjes zal je dat altijd blijven," Even brak ze af en sloot haar ogen af van de wereld. "En voor al je vrienden ook. En voor mij," vervolgde ze zacht. Een glimlach brak door in haar gezicht. Bij het aanzicht van de miserabele kitten zou ze bijna zelf gaan huilen, maar dat zou haar misschien alleen maar meer ontmoedigen, en dus dwong ze die glimlach op haar snuit en bleef haar staart langzaam langs het tabby pelsje strijken. "Iedereen is wel eens boos. Ik ook. Ik was net als jij vroeger." Ze had nog door willen gaan over het hele verhaal, maar dat wilde ze het kleine hummeltje niet aandoen. Het was waar. Ze had nog een heel leven voor zich. Het moest nu niet verpest worden door nare verhalen van anderen. Het was haar leven. Haar jeugd. Zij moest het het waard maken. Haar eigen doelen stellen en ze later bereiken. Dat moest Lockkit helemaal zelf doen.