Why so big...

De kleine kitten kroop nog wat dichter in de vacht van haar moeder. Ze geeuwde even. Hier lag ze dan, weer bij haar moeder, zoals vrijwel altijd. Andere kittens speelde ze amper mee, warriors ontweek ze zo veel mogelijk, net als de queens hier. Ze was toch te klein, misschien zouden ze haar wel uitlachen. Was zij de enige die zich afvroeg of ze ooit een warrior zou worden. Kort tilde ze haar kopje op en keek rond. Niemand stond in haar weg, ze wou toch even naar buiten. Snel stond de kitten op en klom het nest uit, ja anderhalve maand en ze moest nog klimmen om het nest uit te komen. Firekit had de rest van haar grootte overgenomen waarschijnlijk. Snel rende de naar de ingang, oplettend dat ze haar pootjes goed neerzette, maar daardoor zat ze de andere kat niet. Ze botste hard tegen zijn poot en viel op de gornd. 'auw..' mompelde ze zahct voor ze opkeek. Alsof ze naar een boom keek keek ze omhoog. Dat was Polarbear voor haar, haar vader. Hij was zo groot. Snel dook ze in elkaar, bondd haar staartje tegen haar lichaam en kroop in elkaar waardoor ze nog kleiner werd. Ze was bang dat haar vader boos op haar was, zich schaamde voor haar omdat hij zo groot was en zij zo klein. Kort keek ze om, kon ze nog naar mama rennen, zich weer achter haar verstoppen zoals ze altijd deed als hij kwam.

{ D A D D Y }

{woops iets langer dan verwacht }

Zijn warrior taken begonnen een beetje achter te lopen, nu hij zo veel mogelijk tijd rond Brightspots en zijn kittens wilde doorbrengen. Natuurlijk kon hij niet alles achterwege laten, dus kon hij niet altijd bij ze zijn, maar de vrije uurtjes die hij had spendeerde hij graag in de nursery. Het kamp leek nog steeds in rep en roer te zijn na de hele aanval van Riverclan en de dood van Firestar, waarbij Thunderclan de Sunningrocks verloren had aan Riverclan.
Ook nu weer was hij op weg naar de nursery, zachtjes snorrend bij de gedachten dat hij de katten die hij het meest liefhad weer kon zien. Ja, Polarbear was ontzettend ontdooit met de komst van zijn kittens en dat hadden andere ook gemerkt. Toch was er nog steeds niemand die het leuk vond om grappen over hem te maken. Hij wist immers maar al te goed dat hij een lachertje was binnen de klein door zijn helderwitte vacht. Toch had hij al vaak genoeg bewezen dat hij een waardig Thunderclan warrior was.
In gedachten verzonken keek de witte kater op toen er iets tegen zijn poot aan kwam. Hij keek omlaag en zijn blauwe ogen stonden vriendelijk toen hij een van zijn dochters opmerkte. De grote witte kater zakte door zijn poten en legde zijn kin op de ondergrond van de nursery zodat hij op gelijke hoogte was met Littlekit. "Hallo daar, kleine meid. Wat doe jij hier bij de ingang?" sprak hij vriendelijk tegen zijn kitten.

De blauwe oogjes werden groot terwijl ze bedust naar de poot keek. Tegen die kat was ze aan gelopen. Langzaam keek ze omhoog en kromp wat in elkaar bij het zien van haar vader. Niet dat er wat mis met hem was, hij leek heel lief tegen haar mama en zusjes maar die waren groot, groter dan haar dat zeker. De kleine staart lag strak tegen haar achterpoot terwijl ze zich nog kleiner hield, haar kopje laag. Ze keek toe hoe de kater ging liggen en zijn kop op de grond legde. Langzaam schuifelde ze iets naar achter, er was hier niets waar ze zich in kon verstoppen, niet mama's vacht waar ze zich in kon nestelen. Achter mama verstoppen of doen alsof ze sliep. Haar blauwe oogjes nog altijd groot keken naar de witte vacht, ze durfde hem niet recht in zijn ogen aan te kijken. e zou er vast teleurstelling vinden. Kort spitste ze haar oortjes bij zijn vraag. 'Ik.. uhm... well begon ze stotterend, zacht. Nee, zelfs praten had ze al verpest. Kort zuchtte ze en sloot haar oogjes. 'Ik.. uhm... ik ging kijken waar...' naar wie ging ze ook alweer zoeken. Waarvoor, zocht ze wel naar iemand. 'uhm, Winterkit is,...papa' noemde ze maar random een van haar zusjes op. Verlegen en lichtelijk bang keek ze omlaag naar haar eigen pootjes. Hij was zo groot.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zijn dochtertje kon aankijken, al vroeg hij zich in zijn achterhoofd wel af waarom ze hem niet aan durfde te kijken. Had hij iets verkeerds gedaan? Was er iets gebeurd terwijl hij was gaan jagen? Een bedenkelijke blik verscheen in zijn blauwe ogen, maar al snel schoten zijn oortjes omhoog toen Littlekit tegen hem sprak. Of nou ja, probeerde te spreken, want er kwam niet echt een geweldig goed lopende zin uit. Een klein lachje ontsnapte en hij keek zijn dochtertje trots aan. "Kalm aan, Littlekit. Je hoeft niet bang te zijn, ik zal je niets doen," sprak hij op zachtjes toon, om te laten merken dat hij geen kwaad in de zin had. "Denk nu goed na, voordat je wat wilt gaan zeggen. Waar is Winterkit nu, Littlekit?" vroeg hij daarna, nog steeds zacht pratend. Vanwaar die angst? Hadden mijn kittens nu al geruchten over me gehoord? schoot er door hem heen, maar hij sprak de woorden niet hardop uit, dat was iets waar hij later nog wel uit zou komen.

Kort trokken haar spiertjes wat samen toen ze een lachje van haar vader hoorde. Het klonk niet als een vernederend lachje of een teleurgesteld lachje maar toch. Ze vroeg zich af of ze iets fout had gedaan. Voorzichtig keek ze op naar haar vader, nou ja naar zijn vacht. Hij zou haar niets doen. Beter, want hij hoefde een poot op haar te zetten en te drukken en ze was plat, gokte ze. Hij praatte zachtjes, waarom. Nee, vraag dat nou niet. Kort keek ze om zich heen, waar was haar zusje. Toen ze die uiteindelijk bij haar moeder zag liggen, waar ze net vandaan kwam voelde ze kippenvel opkomen en kwamen er traantjes in haar ogen, waarom had ze die net niet gezien. Nou wist hij zeker dat ze een smoes had gebruikt. Meteen keek ze naar haar voorpootjes. [b]'Bij mama'[b] slikte ze. Wow, haar eerste gesprek met haar vader en het ging vreselijk. Ze had het gevoel dat ze hem met elke seconde meer teleurstelde.