Little Journey

Onderwerp: Little Journey vr 29 aug 2014 - 18:12

_{Een straaltje zonlicht piepte door de ingang van de apprentices den. Het kleine lichtstraatje werd breder zodat het op een roze neusje viel. Een lapjespoes niesde. Ze opende haar mooie blauwe ogen die door de den gleden. Dauntpaw gaapte. Het licht dat haar had gewekt werd zichtbaar wijder en verlichtte nu heel haar kop. Het ros daarvan leek in het zonlicht net opgepoetst goud. Haar kaken gingen nog een keer af elkaar voordat ze opstond. Ze rekte haar poten uit en gooide haar kop in haar nek. De den lichtte ondertussen al helemaal op, waardoor er een paar katten knipperend hun ogen opendeden. Daunt schudde haar kop om haar kop helder te maken. Met lichte pasjes liep ze de den uit vol slaperige katten. Haar ogen knipperde automatisch een paar keer. De meerderheid van de katten in haar Clan was al wakker. Ze zaten in groepjes met elkaar te praten of prooi te delen. Dauntpaw zag Innerghost met een jachtpatrol vertrekken. Haar blauwe kijkers gingen naar de hoop verse prooi. Er lag niet veel op, maar ze zag een geschikte kikker liggen. Voorzichtig trippelde de lapjespoes eropaf. Ze pakte de kikker met haar tanden en draaide zich om. Daunt wilde net terug naar de den gaan toen ze een groepje katers aan haar linkerkant zag. Die grijnsde allemaal naar haar, behalve één. Maar het was genoeg om haar kwaad te maken. Hoe durfde die mormels haar zo aan te kijken. Ze deed de moeite niet om haar kikker neer te leggen, maar wel om haar oren plat tegen haar kop te drukken en vernietigend te grauwen naar hen. De katers hielden zich meteen stil dus vervolgde ze haar weg. Ze duwde haar kin hooghartig naar boven. Terug aangekomen bij de den ging ze naast de rots zitten. Ze legde haar kikker neer waar ze hem met een paar happen soldaat maakte. Ze likte de restjes van haar snorharen en stond op. Het was tijd om haar nuttig te maken. En ondanks dat ze nog geen nieuwe mentor had kon ze zich toch goed redden. Haar mentor was gevlucht voor het Clanleven. Waar hij nu was wist ze niet, maar het kon haar ook niet veel schelen. Het was toch een niet zo'n montere mentor geweest. Hij had haar eerst leren jagen en vechten voordat hij haar de grenzen liet zien. Van die grenzen is er niets gekomen, dus ze zou geen idee hebben hoe alle Clans moesten ruiken. Misschien moest ze maar eens haar eigen boontjes doppen en de grenzen gaan verkennen.

---

Dauntpaw was op weg naar een pad waar iedereen het over had. Ze was nog niet veel buiten het camp geweest, al zou ze dat wel moeten doen. Het pad heette het Thunderpath en was volgens iedereen gevaarlijk. Een plotseling geritsel deed haar opkijken. Voor haar stond een bruin konijntje. Het droeg de geur van konijn en wind met zich mee. En ook heide. Grijnzend liet ze zich zakken. Pootstap voor pootstap sloop ze op het diertje. Toen ze dichtbij genoeg was hield ze halt. Ze dook nog dieper weg achter het weinige gras hier. Haar heupen wiegde zich heen en weer, klaar voor de sprong. Op het moment dat ze haar spieren aanspanden keek het dier recht in haar ogen. Daunt voelde het hartje even stilstaan en dat was het moment waarop ze sprong. Ze vloog door de lucht en lande lichtvoetig op de prooi. Het konijntje spartelde. Ze boog er zich glimlachend over en zette haar tanden in zijn nek. Haar tanden zonken onmiddellijk in het vlees. Ze klemde haar kiezen op elkaar tot ze een doffe knap hoorde. Het diertje stopte met spartelen en bleef roerloos liggen. Ze hief haar kin trots in de lucht, met het konijn tussen haar kaken bungelend. Haar ogen keken rond naar een geschikte plek. Iets verderop zag ze een omgevallen boom. Helemaal uitgehold. Enthousiast sprong ze eropaf. Ze legde het konijn erin en krabde er zand over zodat andere roofdieren het niet zouden vinden. Het was een mooi plekje. De bomen rondom de boomstam filterde het zonlicht zodat het op de grond net dansende lichtvlekjes leken. Ze besloot hier uit te rusten. Dauntpaw ging iets verder van het konijn zitten op een lichtplekje. De zon verwarmde haar verwarde vacht. Ze liet haar tong over haar borstkas gaan. Nadat die helemaal gepoetste was likte ze haar poten. Daarmee waste ze haar gezicht en haar gevlekte oren. Ze gaf haar poten zelf een lange wasbeurt. Als ze een vreemde zou tegenkomen zou ze op zijn minst er een beetje oké uit zien. Ze draaide haar lichaam soepel om bij haar rug te komen. Ook haar lange staartharen werden netjes verzorgt. Daunt ging liggen om haar achterpoten te likken. Als laatste ging haar ruwe tong over haar buikvacht. Die was ook gevlekt, net zoals de rest van haar lichaam. Ze draaide zich nu helemaal om zodat ze op haar rug kwam te liggen. De zon en haar tekort aan slaap deden haar blauwe ogen naar beneden zakken. Tot ze amper haar oogleden kon openhouden. Uiteindelijk gaf ze zich maar toe aan haar slaap.

---

De slapende poes werd in paniek wakker. Te dichtbij hoorde ze een gevaarlijk gerommel. De grond schudde haar door elkaar. De lapjespoes bleef met een hoge rug en een dikke staart staan. Een plotselinge wind blies haar achteruit. Tot haar ongeloof zag ze iets gigantisch voorbij denderen. Een paar pootstappen voor haar. Ze keek angstig om zich heen, maar hier leek niemand te zijn. Toen het gebrul wegstierf durfde ze zich pas te bewegen. Ze sloop heel erg voorzichtig naar de strook vettig gras. Aarzelend raakte ze het met haar poot aan. Het voelde niet vreemd dus stak ze haar neus in het gras. Ze deinsde grauwend achteruit. Wat een stank. Dauntpaw kuchte en liep het gras op. Weg van alle beschutting. Als er nog zo'n gigantisch ding kwam kon ze terug rennen naar de struiken achter haar. Het grijze pad stonk en de deed haar kokhalzen. Ze trippelde ernaartoe. De poes zette haar poot op het stinkende, grijze pad. Het was warm en kleverig. Ze grijnsde. En iedereen was hier bang voor. In haar hoofd speelde zich haar zin af; Ordinary acts of bravery help you UP.

#Tag; Nobody #Note; +Tallpaw #Words; 1039}

Onderwerp: Re: Little Journey vr 29 aug 2014 - 19:18

Tallshadow
________________________

De zon was nog niet op, niet echt iets nieuws voor de kater en toch ook weer wel. Normaal mocht hij dan wel mee met de Dawn patrol, nu niet. De katers en poezen die zo vroeg opstonden wierpen geen blik op hem, hij was het niet waard. Vonden zij, hij niet, hij wist dat hij het waard was, en het waard zou zijn. Niet dat de kater hen een blik waardig gunde, nee, ze dachten zoveel beter te zijn soms, maar nu, nu zou hij er niet zomaar intuinen. Nee, de kater kon ze aan, stuk voor stuk. Al maakte de meesten het hem er niet echt makkelijker op, de kater moest zich steeds vaker inhouden om niet kwaad te worden op sommige katten die boven hem stonden. Al had hij nooit problemen met de deputy of met zijn moeder. Wel met zijn vader, maar dat was een geval apart. Die kon er gewoon niet tegen dat Tall niet elke clankat die hij tegenkwam aanviel, maar wat dacht hij dan?! Zo zat de kater gewoon niet in elkaar, pech voor paps. Al kon dat natuurlijk niet te hard gezegd worden, want dan kreeg hij allemaal warriors op zijn dak. Of die zijn vader aardig of eng vonden was een goede vraag, maar de apprentice betwijfelde het of zijn vader er ook maar iets om gaf. Waarschijnlijk niet. Misschien had Tall dat dan wel van hem, en daar was hij dankbaar voor. Het zou toch lastig zijn als je altijd ergens iets van moest vinden? Zoals van dit wat nu recht voor hem gebeurde, hij had zo lang zitten denken dat Innerghost er met katten op uit ging. Meteen sprong de jonge kater op, en liep energiek naar haar toe. Hij was al zo lang wakker dat hij nu popelde om iets nuttigs te doen. Dat deed hij dus. Mee op jachtpatrol. Als hij dan wat zou vangen, zou hij meteen wel wat goeds gedaan hebben vandaag. Daarom trappelde hij om te beginnen.

--

Het was al klaar voor de kater er erg in had. Veel prooi was er niet geweest, en toch had hij het voor elkaar weten te krijgen om twee muizen en een eekhoorn te vangen. Goed genoeg naar zijn idee. Een andere warrior was zo aardig geweest om het voor hem mee te nemen, dan kon de apprentice nog wat trainen en rondrennen. Zoals hier bij het Thunderpath, daar was over het algemeen niemand. Nu was de kater er haast nooit 'in het algemeen' want elke keer dat hij hier liep was er wel weer iemand. Zo ook nu, een poes, en ze stond OP het Thunderpath. Een diepe zucht weerklonk uit zijn mond, waarom waren sommige katten zo dom? Hij moest maar weer redden dan, dus rende hij ernaar toe, sprong tegen haar aan. Want net daarna was het er al, het monster, het had zo ongeveer in het midden gereden, maar leek uit te wijken. Goed genoeg dat de kater haar gered had. "Sukkel," Bromde hij geïrriteerd. Waarom was ze daar.

Onderwerp: Re: Little Journey vr 29 aug 2014 - 20:06

_{Dauntpaw had nog altijd één poot op het Thunderpath staan toen er weer een gigantisch beest aankwam. Ze bleef staan. Zo te zien week het een beetje uit, maar zelfs als het dat niet had gedaan was ze niet geraakt geweest. Een plotselinge schouder kwam op uit het niets en knalde haar weg van het pad. "Sukkel," Ze legde sissend haar oren naar achteren. "Ik was heus niet van plan om mezelf te verpletteren hoor," snauwde ze. Ze draaide ze van Tallpaw af en drong de veilige beschutting binnen. Daar ging ze zitten. Met een kwade blik op de kater likte ze haar pijnlijke ribben. Alsof het nog niet erg genoeg was. Dauntpaw zuchtte. "Toch bedankt." Ze keek op van haar likken en keek hem met vernauwde ogen aan. "Maar als je zo nodig een poes wilt redden. Doe het dan als ze in nood is." Haar stem klonk vriendelijker maar haar oren trokken nog steeds geïrriteerd. Het zijn altijd de katers die het weer beter moeten weten.}

Onderwerp: Re: Little Journey zo 31 aug 2014 - 13:02

Haar betweterige antwoorden maakten zijn humeur er niet beter op, en het was redelijk zeldzaam dat de kater in zo'n slecht humeur was. Hij richtte zijn kille ogen op haar, en grauwde geïrriteerd. "Doe niet dom," Snauwde hij, mede omdat de kater geen goede herinneringen aan dit pad had. "Ik heb hier katten overreden zien worden, dus doe normaal en blijf er met je poten af wil je?" Het klonk dan wel boos, maar ergens ook bezorgd en geschrokken. Het ongeluk met Ace zat vers in zijn geheugen, en geen enkele andere kat mocht zoiets meemaken, niet als hij het kon verhelpen.

Onderwerp: Re: Little Journey ma 1 sep 2014 - 7:56

_{"Doe niet dom," Snauwde Tallpaw. "Ik heb hier katten overreden zien worden, dus doe normaal en blijf er met je poten af wil je?" Ze keek weg. Katten overreden zien worden? Als ze dood waren stonden ze gelijk. "Dat spijt me." Haar blauwe kijkers richtte zich terug op hem. In haar hoofd voegde ze eraan toe; "Als je moeder mij een nieuwe mentor had gegeven had het allemaal niet gebeurd." In plaats daarvan mauwde ze: "Ik heb zo'n pad nooit gezien. En die dingen ook niet." Haar gevlekte oortjes wiebelde naar de dingen die erover reden.}

Onderwerp: Re: Little Journey wo 3 sep 2014 - 16:59

Ze leek eindelijk haar fout toe te geven en dus ontspande hij wat. De kater luisterde maar half, totdat ze liet vallen dat ze het nog nooit gezien had. Geïnteresseerd bekeek hij de poes nog eens, van boven naar onder. Ouder dan hij, dat zeker. "Hoe dat zo?" Vroeg hij geïntrigeerd, eigenlijk ook wel benieuwd of het haar schuld was, of volgens haar die van zijn moeder. Vast en zeker het eerste, de meesten beschuldigden, in ieder geval in zijn aanwezigheid, de leader niet.

Onderwerp: Re: Little Journey vr 5 sep 2014 - 17:46

_{"Hoe dat zo?", vroeg Tallpaw. Dauntpaw draaide haar kop weg van hem. "Mijn mentor." Ze gromde het woord mentor. Het betekende niets meer voor haar. "Hij was anders en liet dat zien. Hij... was er trots op om het zo te zeggen." Ze had geen goede herinneringen aan hem. Hij was zoals ze al zij heel anders en meer met zichzelf bezig. Daunt was voor hem maar iemand die niets kon. Een zucht verliet haar lippen. Ze draaide haar kop weer naar Tallpaw. "Dus in plaats van de grenzen eerst te laten zien leerde hij me eerst vechten. Alleen maar vechten. Tot hij met een gevecht het leven verliet. En sindsdien heb ik geen mentor meer." Ze vernauwde, op een vriendelijke manier, haar ogen. Wat ze nu zou zeggen zou "gevaarlijk" kunnen zijn. Maar het was het proberen waard. "Ik verwijt niemand iets. Wel ja, alleen hem. Hij had wat slimmer moeten zijn." Ze grijnsde en verplaatste haar blik op het grijze pad, dat ze nog net vanuit de struiken kon zien. "Je moeder heeft het druk niet waar? En Innerghost ook." Ze wierp een zijdelingse blik op hem. "Met dat geval met haar zus enzo." Haar staart zwaaide onrustig heen en weer. "I-is. Gaat het al wat beter? Ik bedoel jij en je vader?" Uit haar stem kon je voorzichtigheid afleiden. Het was een gevoelig onderwerp. Dat kon ze wel weten. Met haar vader was het net zo gegaan.}

Onderwerp: Re: Little Journey za 6 sep 2014 - 23:07

Ze wist er goed omheen te draaien, dat moest de kater haar nageven. Ze wist goed te verwoorden wat ze dacht in een compleet andere context te zeggen. Hij prikte erdoorheen, mede vanwege zijn humeur en mede vanwege het feit dat niemand zou zeggen wat zij nu zei. De opmerking over hem en zijn vader deed hem even verstijven, en daarna wierp hij de poes een dodelijk blik toe. "Hoezo?"

Onderwerp: Re: Little Journey di 9 sep 2014 - 21:00

_{"Hoezo?" Ze keek recht in de dodelijke blik van Tallpaw. Ze trok een wenkbrauw op. "Hoezo?" Ze liet er een sissend geluidje achter komen. "Komaan Tallpaw, heel de Clan weet het. Het is niet echt geheim gebleven." Ze zwaaide haar staart heen en weer. "Daarbij is het een doodgewone vraag", miauwde ze glimlachend. Alle voorzichtigheid was eruit verdwenen. Het is niet leuk dat wist ze zelf, maar er lag toch een geamuseerde twinkeling in haar ogen.}

Onderwerp: Re: Little Journey do 11 sep 2014 - 20:20

Ze was hem veel te irritant, ja natuurlijk wist de hele clan het, en natuurlijk was het geen geheim, maar ze had het mis waar ze zei dat het normaal was om te vragen. "Daar zit je mis," Mauwde hij kil, en stond al op om weg te lopen. "Het gaat jou geen zier aan hoe de relatie tussen mij en familieleden is, al helemaal niet als je niet eens tact kan opbrengen om er op zijn minst nog nederig over te doen," Hij praatte hooghartig, ja, op dit moment achtte hij zichzelf toch echt wel slimmer dan dat schepsel.

Onderwerp: Re: Little Journey vr 12 sep 2014 - 18:25

_{Ze rolde met haar ogen. "Het gaat jou geen zier aan hoe de relatie tussen mij en familieleden is, al helemaal niet als je niet eens tact kan opbrengen om er op zijn minst nog nederig over te doen," Ze hief een poot op om er ritmisch aan te likken. Ze haalde hem over haar gezicht en zette hem terug op de grond. "Ik heb mijn vader verloren door zo'n situatie en niemand die ernaar vroeg, zelfs ervoor niet. Dus.... Vind ik dat een doodnormale vraag." Ze knipperde het vocht in haar ogen snel weg. Het was haar eigen domme schuld geweest, maar wat gebeurt was was gebeurt en dat kon ze niet meer terugdraaien.}

Onderwerp: Re: Little Journey ma 15 sep 2014 - 20:33

Oh nu ging ze zielig doen? Niets voor hem, balen voor haar. "Well," Mauwde hij, nu helemaal uit zijn hum. "Ik ben mijn vader niet verloren, ik wil niet dat anderen ernaar vragen en ik vind het alles behalve een normale vraag," Beet hij haar toen toe, en glimlachte vals aan het einde. Sorry, geen aardige Tall nu, nee, Tall was een boze Tall nu en die kon ze krijgen ook.

Onderwerp: Re: Little Journey ma 15 sep 2014 - 20:49

_{"Well," Ze leek Tallpaw helemaal boos te maken. "Ik ben mijn vader niet verloren, ik wil niet dat anderen ernaar vragen en ik vind het alles behalve een normale vraag" Ze draaide haar oren weg. Dit was alles behalve leuk, maar als hij zo boos ging doen kon hij dat ook terug krijgen. "Best, je ziet maar. Maar als je vader weg is kom dan niet klagen." Ze grijnsde even vals naar hem, al was het meer sarcastisch bedoeld. "We vermijden dit onderwerp dan maar. Hoe gaat het met jouw en Ace?"}

Onderwerp: Re: Little Journey ma 15 sep 2014 - 21:40

De kater lachte vreugdeloos toen ze hem terug probeerde te pakken, en keek haar toen sceptisch aan. "Zie ik eruit alsof het me een zier zou schelen als hij weggaat?" Mauwde hij, terwijl hij er inderdaad niet echt getreurd uitzag ofzoiets. "Maar goed, tussen mij en Ace gaat het goed, heb jij ook vrienden?" Was dat wel een tactvolle vraag? Oh help, misschien niet.

Onderwerp: Re: Little Journey di 16 sep 2014 - 20:40

_{"Zie ik eruit alsof het me een zier zou schelen als hij weggaat?" Dauntpaw bleef op haar plaats zitten en bewoog niet. Ze was van hem gewoon dat hij vriendelijk was en dat het hem wel zou schelen, maar misschien hadden die moeilijkheden hem anders gemaakt. "Maar goed, tussen mij en Ace gaat het goed, heb jij ook vrienden?" Bij het horen van de vraag ging haar kopje wel scheef. Ze kneep haar ogen halfdicht. "Niet zo veel." Ze grijnsde zonder vreugde naar hem. "Maar genoeg goede vrienden waar ik wél om geef."}

Onderwerp: Re: Little Journey za 27 sep 2014 - 12:39

Hij keek een beetje meelevend toen de poes antwoordde, maar die blik veranderde in achterdocht toen ze een sneer erna gaf. Met zijn wenkbrauwen opgetrokken keek de kater naar de poes, "Wat wil je daarmee zeggen?" Hij was moe, en dit gesprek vergde alles van hem. Nu moest ze hem niet gaan beledigen.

Onderwerp: Re: Little Journey zo 28 sep 2014 - 14:48

_{"Wat wil je daarmee zeggen?" Dauntpaw zuchtte. "Wat je net zei." Ze stond op. Dit gesprek had geen zin meer. Ze had haar conclusie gemaakt en Tall was zijn kans kwijt. Ze zouden voor haar part nooit echt vrienden worden. "Ik ga. Dag Tallpaw." Ze draaide zich om en wandelde weg.

~Topic uit xxx}

Onderwerp: Re: Little Journey