Counting the days {Open}

Met kleine pasjes liep de zwarte kattin naar buiten, gewoon om even een luchtje te kunnen scheppen. Haar leven was drastisch veranderd nadat ze Queen was geworden, maar het had haar wel vier prachtige dochters geschonken, alhoewel die er misschien anders over dachten, die vier dochters waren het mooiste wat StarClan haar ooit had geschonken. Liefde had ze nooit gekend, en als ze het al had gekend dan was het nooit echt wat geworden. Eigenlijk had de nog jonge poes de hoop op een echte liefde al opgegeven, en ze moest boffen dat StarClan een van haar grootste dromen waar had gemaakt: moeder worden. Fawnstep glimlachte in haarzelf en zette zich neer op het groene Greenleaf gras. Binnenkort zouden de kittens apprentices gaan worden, en dan zou ze weer in de Warrior Den slapen. Best vreemd, na al die moons haar vertrouwde nest in de nursery.

Ace verdronk. Zijn longen vulde zich met water en terwijl hij tegen de stroming vocht. Hij sloeg, hij trapte. Maar zelfs zijn vertrouwde gewicht was nu tegen hem. Het zonk hem naar beneden. De grote kater rolde uit zijn nest. Al was nest al een groot woord, een hoopje mos was beter. Zijn lange wilde harenbos stond overeind waardoor hij een wandelende pluizebol leek. Hij zuchtte. Wat haatte hij zulke dromen. Snel schudde hij zijn pels uit en likte snel over zijn omhoogstaande vacht. Toen die weer mooi laag stond trippelde hij naar buiten en duwde onderweg wat kleine apprentice’s om. Niet te ruw, eerder als de stormram die hij was. Buiten hapte hij naar adem en genoot van het gevoel om adem te kunnen halen, dat had hij vannacht genoeg gemist. Even keek hij de clan rond en zag al snel een van de queens zitten. Misschien kende hij een van haar kittens? Snel pakte hij twee muizen van de stapel en liep naar de zwarte kattin. Hij legde de grootste voor haar neer en ging zelf achter de zijne zitten. Hij stond er om bekent dat hij random katten uit nodigde voor zijn hobby, eten. ‘Hey Fawnstep’ begroette hij de ander.

De poes genoot van het zachte morgenzonnetje die haar zwarte vacht verwarmde. Dat was wel fijn na al die moons in de kou gezeten te hebben, eindelijk werd het Greenleaf. ‘Hey Fawnstep’ klonk een stem toen plots. Het was Acepaw, en die had zojuist een muis voor haar neergelegd. "Bedankt Acepaw," snorde de poes vrolijk en keek naar de kater. "Hoe gaat het met je trainingen?" vroeg ze toen met gemeende belangstelling en nam een klein hapje van haar muisje, die bleek erg vers te zijn, misschien bij de dageraad patrouille gevangen.

Het was niet te druk in het kamp, wat haar wel opvrolijkte. De poes was al een stuk groter dan toen ze net geboren was, maar nog steeds erg slank en fijntjes gebouwd. Eigenlijk leek ze in niets op de spierbundel van een vader die ze had, maar meer op haar moeder. Fijngebouwd en mooi. De vacht was echter wel van haar vader, en het karakter ook wel wat meer. Erg loyaal en zorgzaam, totdat ze iemand niet mocht. Het grote verschil was dat Hail nogal snel iemand niet mocht, en diegene dan ook lang niet zou mogen. Haar moeder was een apart geval, die begreep haar zo nu en dan gewoon verkeerd. Niets mis mee, kon gebeuren. "Hey mam, hey.." Ze hield haar kopje schuin toen ze hem zag, een bekend gezicht, maar of ze hem ook echt kende? "Hey," Besloot ze uiteindelijk maar, en ging erbij zitten, verreweg de kleinste, maar haar houding was trots genoeg om de leider te kunnen zijn.

Ace bekeek de zwarte queen nogmaals nu hij eenmaal voor haar zat. Ze had een mooie zwarte pels en blauwe ogen. Alles bij haar leek mooi eenvoudig dezelfde kleur te hebben zonder oneffenheden. De zijne had plukken lichtere vacht bij zijn buik en donkere stippen en strepen in een tabby patroon. Ook zijn pels danste alle kanten op. Het deerde hem zichtbaar niet. "Bedankt Acepaw," sprak de kattin. Hij greens zijn eigen spottende grijns, al was het te zien dat het niet zo bedoelt was, het was gewoon de manier hoe Ace lachte. "Hoe gaat het met je trainingen?" Ineens sprong er een vonk van interesse in zijn ogen, hij hielt van dit onderwerp, van trainen en hetgeen wat hij al kon of nog moest leren. ‘Het gaat heel goed alleen in het vechten moet ik nog training krijgen.’ zei hij vol enthousiasme. Ineens kwam er een grijze kitten aangelopen. Nou ja, het kittenlijke uiterlijk had ze niet meer. Ze zou vast zo apprentice worden. Niet dat het Ace deerde, die vond alles was kleiner was dan hem eerder een kitten. En hij was zeker groot. "Hey mam, hey.." Er kwam even een pauze, ook Ace probeerde even te schatten wie het nou was. ‘Acepaw’ hielp hij haar met de naam. Zelf keek hij nog moeilijk, ineens schoot het hem te binnen. Zonder erbij na te denken sprak hij zijn gedachten uit; ‘Jij was toen de kitten die dacht dat Running een queen was.’ Weer keek hij was nadenkend. ‘Hailkit toch?’ Hij schudde zijn kop. ‘Wil je trouwens ook wat?’ hij knikte naar zijn muis. Eten was belangrijk en Hailkit moest nog duidelijk groeien.