Let's go {Runningpaw

Acepaw keek rustig vooruit, daar, in het mos, scharrelde een grondeekhoorn. Het donkerbruine beestje had zwart en witte strepen op zijn rug en kop lopen. De korte haartjes van het ruwe knaagdier stonden wat grimmig omhoog. Net kleine puntjes. Al met al leek het diertje niet zo gezond, niet dat het de grote kater uitmaakte. Die zwiepte met zijn dikke staart, al wou die zoals altijd niet veel bewegen. Hij wiebelde wat slapjes mee. Zijn felgroene ogen stonden vast gegrepen op het eekhoorntje. Het diertje scharrelde wat rond en krabbelde tussen het mos door. Ace waggelde wat op zijn plaats en kreeg zo zijn achterpoten onder zijn lichaam, hij spande zijn spieren aan en zette zich af. Zijn groffe lichaam kwam niet veel van de grond af maar met de kracht waarop hij neerkwam dode het diertje al voor hij in zijn nek beet. Tevreden met zijn vangst pakte hij het knaagdier op en groef een ondiep gat. Met snelle uithalen van zijn poten kreeg hij een ondiep gat en een klein heuveltje. Daar gooide hij zijn prooi in en bedekte het weer door het heuveltje er terug op te gooien. Zo konden aaseters er niet bij. Hij haalde het later wel op. De grijs bruine kater hief zijn kop en keek even rond. Ineens zag hij een bekent zwart/witte vacht. Running.

Haar pootjes zonden bij elke stap een pijnkreet door haar lichaam. Haar blauwe kijkers had ze pijnlijk dichtgeknepen bij de last die haar poten haar bezorgden. Hoe konden ze nu al pijn doen? Ze had pas een patrouille achter de rug en dan al zoveel last? Met een zucht liet ze zich in het begroeide deel van het territorium tegen een boomstronk zakken en gaf haar witte pootjes alle vier een paar zorgvuldige likken en vervolgens haalde ze de kleine twijgjes en stukjes planten die niet in de zwart witte pels behoorden uit haar vacht en gunde zichzelf een paar momenten van rust.
Maar dat moment werd doorbroken toen ze een beweging in haar ooghoek opmerkte en een Acepaw verderop zag zijn. Haar oortjes bewogen wat naar haar nek. Oh nee, niet hij. Ze voelde zichzelf nog steeds heel erg ongemakkelijk bij de kater, door wat hij de vorige keer tegen haar had gezegd. "Eh.. hoi Acepaw." Murmelde ze zachtjes en richtte haar blauwe blik snel naar voren.

Zijn groene blik werd nog even naar zijn zacht hoopje zand gericht. Onder het los liggende zand zag hij nog de pels van het beestje liggen. Toch ging hij er vanuit dat het niet weg zou lopen. Tja, meegenomen. Nu ging al zijn aandacht op naar de zwart-witte kattin. Ook hij voelde zich ongemakkelijk. Maar lichtjes, zijn oor wiebelde even om het te uiten maar hij duwde het al snel weg. Hij kon het zich niet veroorloven om zijn aandacht naar twee dingen te richten. Dat werkte niet. Dus hij bekeek de kattin even. Ze leek nog steeds haarzelf. Running keek zelfs niet naar de grond, iets wat al een hele verbetering was in zijn oogpunt. "Eh.. hoi Acepaw." Hij lachte even wat rustig, deels om ook zichzelf tot rust te uiten. ‘Yo Running.’ begroette hij haar terug. En nu? Lachen en knikken? Iets vragen? Gewoon clan vriendelijk doen? Misschien een combi? ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij dus als de pure onschuld die hij was, Het was duidelijk dat hij niet wist wat verder te doen.

Ze beet wat harder op haar lip toen de kater een redelijk vrolijke begroeting uitsprak. Oké ..? Wat nu? Gewoon alles vergeten en hem gewoon als een vriend zien? Of medelijden met Acepaw krijgen omdat hij met haar moest leven? Ze legde haar gevlekte oortjes in haar nekje en zuchtte. Een vraag werd haar gesteld en ze had daar al een paar momenten in stilte gezeten. Gewoon het hele geval achter zich laten. "Uhm.. goed. Thrushdive zegt dat ik bijna Warrior kan worden." Ze wierp hem een redelijk kalme blik toe, nog niet helemaal klaar om te glimlachen.

Ace voelde zich enorm ongemakkelijk in deze situatie, hij wist daarbij ook niet wat hij ermee moest doen. Met een enorm lichaam als het zijne was het heel moeilijk om je ongemakkelijkheid te uiten. Met zijn staart zwiepen leek eerder alsof hij een vliegtuig wou laten landen en schuifelen betekende een risico van omvallen. Daarbij was het ook niet zo charmant om als een diva zulke bewegingen te maken. Dus bleef de kater maar kalm stil staan en luisterde naar de woorden van de ander. Zijn gelaat klaarde op en hij leek al zijn ongemakkelijkheid te zijn vergeten. ‘Dat is geweldig’ sprak hij vrolijk ‘Misschien word je ook wel mentor over een paar manen, zelf moet ik nog even wachten met warrior worden. Ik moet nog vooral veel vechtdingen leren.’ praatte hij vrolijk door, het was merkbaar dat warrior worden voor hem een hele mijlpaal was. Het was in zijn ogen voor nu het belangrijkste in de wereld, want tja, hij is niet voor niks al die tijd apprentice geweest.