Walking above the trees {Walker}

De dikke regendruppels kletsten op de donkere bladeren. De zonsondergang was net voorbij, en de nacht was al gevallen. De eerste sterren verschenen aan de oneindig zwarte nacht. Plus twee zilveren ogen die als sterren schenen, terwijl het zwarte, kleine lichaam door de verduisterde boomtoppen schoot. Met een enorm sprong vloog de nachtzwarte poes over een snelstromend beekje, die zilver glinsterde in het zilveren maanlicht. Met een zachte plof kwam ze in de boom tegenover terecht. Maar stopte met rennen toen ze ergens een vage gestalte zag in de verte. Haar zilveren ogen stonden even geschrokken, maar toch sprong ze de boom uit, en plaatste ze zichzelf op een steen. Met haar rug naar de gestalte toe, likte ze haar zachte, mooie zwarte vacht en staarde met haar adembenemende zilveren ogen achterom toen ze de gestalte dichterbij zag komen. Haar staart hing slapjes tegen de rots aan, en met een vloeiende beweging draaide de zwarte poes zich om, met haar zwarte staart in de lucht. Haar zilveren ogen die het maanlicht fel reflecteerden, glommen magisch. Sunsets zilvergrijze ogen volgden de kat ongeïnteresseerd.

De jonge kater keek eventjes nieuwsgierig rond, maar zijn bruine ogen schakelde algauw weer terug naar een ietwat kille, oplettende blik. Hij had in zijn korte leventje genoeg meegemaakt. Hij had geen zin in nog meer drama in zijn leven, het was allemaal al dramatisch genoeg. Naja, nu inmiddels al niet meer, maar hij had aardig wat katten verloren. Zijn dierbare broer, zijn vader en heel de groep was uit elkaar gevallen. De kater snoof eventjes, hij mocht niet terug denken aan die tijd. Nu was het zo, nu was hij er inmiddels wel overheen. Hij zuchtte diep. Hij moest er altijd nog aan wennen zo alleen te leven. Misschien vond hij nog wel iemand terug van de groep, hij hoopte het echt. Een kleine glimlach ontstond op zijn gelaat toen hij de heldere sterren aan de hemel zag. Hij wist dat volgens de clankatten de doden van hun daar zouden leven, dat de sterren stuk voor stuk een dode was. Niet dat de kater daar verder in geloofde of zo. Hij wist dat de dode katten gewoon zouden blijven waar ze waren toen ze dood gingen, zo simpel was het. Er was nooit ruimte voor iedere kat die dood ging daarboven, vooral niet als hij eventjes zou helpen. Hij had in zijn leven ongeveer veel katten vermoord. Echt te veel. Meestal waren die katten niet onschuldig, dus beter dat ze de wereld nu uit waren maar hijzelf was ook niet onschuldig dus hij mocht ook wel de wereld uit en diegene die hem vermoordde was dan ook niet onschuldig, dus zo was niemand onschuldig. Zo simpel was het. De kater rook plotseling een BloodClan geur, een geur die hij verafschuwde. Hij zag een zwarte poes, die hem nu al mateloos irriteerde. De grijze ogen van de poes keken hem ongeïnteresseerd aan. "BloodClanner," snoof hij, zo beleefd mogelijk klinkend. Hij kon er niets aan doen. Hij had een geldige reden om de BloodClan te haten. Zijn nagels schoten uit hun hulsels, boorden in de koude grond. Zijn blik vertelde; Pas op, ik deins niet terug om je keel door te snijden kat, maar zijn houding was bijzonder kalm, enkel die nekharen kon hij niet terug brengen in zijn nek. Woede stroomde door zijn aderen. Zij mocht nu haar woord doen.

"Laten we het houden op een hulpeloze kitten die bij de bloodclan ging en daar nu een tikkeltje spijt van heeft." Met een scheve, ietwat vriendelijke lach staarde ze de kater doordringend aan. Haar ogen gloiden nog magisch door het reflecterende licht. Ze merkte dat de kat zijn nekharen overeind had, en ging liggen, ze zat toch een vossenlengte boven hem. "Ik ben net zoveel rogue als jij bent, so." Ze zwaaide even met haar staart, en zette haar oren vriendelijk naar voren. "Niet bang zijn." In een flitsende beweging rolde ze zichzelf om en duwde zichzelf op haar vier poten, en keek de kater aan met die magische gloed in haar ogen. In een vluchtige, behendige beweging schoot ze in een boom, en landde vervolgens op de bosgrond, vlak voor de kater. Zó dichtbij dat haar neus bijna de zijne raakte. Ze zag de vreemde, zilveren gloed in haar ogen gereflecteerd worden door de ogen van de rogue. "Boe"

"Laten we het houden op een hulpeloze kitten die bij de bloodclan ging en daar nu een tikkeltje spijt van heeft." sprak de poes op een vriendelijke toon. Niet te vertrouwen dus. Vriendelijk en BloodClan? Hij keek haar nog wantrouwend aan. "Ik ben net zoveel rogue als jij bent, so. Niet bang zijn." sprak de poes. De kater keek haar eventjes met een kleine grijns aan, al lagen zijn nekharen nog steeds niet in zijn nek. "Schat, ik ben niet bang voor een jong BloodClan poesje," snoof hij grijnzend. "Ik heb meer BloodClanners in mijn leven vermoord dan jij er kent," zei hij toen. Ze moest afstand houden, echt. En dit was de waarschuwing. Ineens stond de poes voor hem, vlak. "Boe" sprak ze. De kater keek haar eventjes rustig aan. "Ehm, wat probeer je hiermee?" vroeg hij met een kleine grijns. De kater keek haar eventjes met een schuin gekantelde kop aan, altijd nog behoedzaam op elke beweging die ze maakte. Zijn nagels boorde de grond in.

"Dat begrijp ik ook wel." siste de zwarte poes als antwoord, en ze zette een paar stappen achteruit. "Meer dan ik er ken? Nou nu word ik wel heeeeel erg bang zeg." Lachte Sunset, ze wist dat die rogue haar voor geen cent vertrouwde, al had ze totaal geen kwaad in de zin. "Ik probeer hier helemaal niets mee" Ze hield haar kop schuin en zette een paar stappen achteruit. "Dus, hoe heet mijn nieuwe best friend eigenlijk?" Met een vriendelijke lach en zwiep met haar staart staarde ze de kater diep aan. Ze zag zijn nagels de grind in boren, Sunsets oren gingen verdrietig hangen. Haar staart lag roerloos op het gras en haar ogen keken hem heel zielig aan. "Geen best Friends?" Ze lachte en keek weer normaal. Dat ze nu eenmaal in de bloodclan zit betekende niet dat ze elke rogue moest vermoorden... Toch?

"Dat begrijp ik ook wel." siste de poes. De kater grijnsde eventjes, maar zijn blik was nog even kil als altijd, als hij naar een BloodClanner keek. Andere leden van de Ghosts zouden deze BloodClanner nu al tegen de grond gedrukt hebben en haar keel doorgesneden hebben. "Meer dan ik er ken? Nou nu word ik wel heeeeel erg bang zeg." lachte de poes voor hem. Wat was dit voor een poes? Hoe oud was ze eigenlijk? "Zou je wel moeten zijn," snoof hij toen. "Dus, hoe heet mijn nieuwe best friend eigenlijk?" vroeg de poes. Wait. Wat? Was het serieus zo een puberachtige poes die dit soort taal eruit gooide? "Geen best Friends?" vroeg ze vervolgens. De kater keek de poes eventjes zuchtend aan. "Nee," zei hij hoofdschuddend. "Maar als je me naam graag wilt weten, mijn vader heeft me Logan genoemd. Je bent een BloodClanner dus een vijand dus voor jou is het Walker," zei hij simpel, zijn bruine ogen keken de poes eventjes onderzoekend aan. Die was echt veel jonger dan hem. "En de naam van deze BloodClan poes?" vroeg hij, met een spugende toon op BloodClan. Bah, wat haatte hij BloodClanners zeg. En wat hij van deze half BloodClanner moest vinden wist hij nog niet.

"Fijn dat ik weer een bevooroordeeld word" Siste de zwarte poes sarcastisch, en ze zwaaide haar staart even zonder reden heen en weer. "Ik ben Sunset, Aangenaam." En ze staarde weer met die vreemde reflecterende ogen recht in de ogen van Logan Walker, of gewoon Walker. "Dus, wat kwam je eigenlijk doen op zo'n laat tijdstip in deze donkere nacht?" Ze likte even haar glimmende, zachte vacht plat en vestigde haar blik weer op de kater. Zij was nou eenmaal helemaal zwart, die kater integendeel ... De poes schudde haar hoofd. Ze vond het oneerlijk dat ze zo bevooroordeeld werd. "En waarom dat vooroordeel? Niet elke Bloodclanner is het zelfde." Met een vriendelijke wiebel met haar oor en een aardige zwiep van haar staart wendde ze haar hoofd even af, en staarde naar een boom verderop. Sunset hoefde niet bang te zijn, ze was zo snel en behendig dat als deze kater haar zou aanvallen, waarvoor hij eigenlijk geen reden heeft; zo weg zal zijn.

"Fijn dat ik weer een bevooroordeeld word" siste de poes sarcastisch. De kater haalde zijn schouders op. Hij had redenen om de BloodClan te haten. "Ik ben Sunset, Aangenaam." de kater sloeg haar naam gauw op in zijn geheugen en knikte. "Dus, wat kwam je eigenlijk doen op zo'n laat tijdstip in deze donkere nacht?" vroeg ze. "Dat kan ik beter aan jou vragen, ik heb geen kamp en leider waar ik aan vast zit, ik kan gaan en staan waar ik maar wil en wanneer ik maar wil," sprak hij simpel, schouderophalend. "En waarom dat vooroordeel? Niet elke Bloodclanner is het zelfde." sprak Sunset vriendelijk. De kater voelde meteen weer woede opborrelen in zijn lichaam, maar bleef extreem kalm. "Ik heb dingen meegemaakt met de BloodClan, die je niet fijn kan noemen," snoof hij toen, zijn ogen werden tot spleetjes gemaakt. "Uit die ervaring heb ik geleerd dat geen enkele BloodClanner echt te vertrouwen is, en waarom als je niet graag in de BloodClan zit, waarom verlaat je die niet dan."

"Omdat ik degene die mij had gered niet wil verraden." Murmelde de zwarte poes, ze had totaal geen zin om alles uit te leggen dus zuchtte ze maar. "Geen enkele Bloodclanner te vertrouwen?" Een klein beetje gekwetst staarde de poes hem recht in zijn blauwe kijkers aan. "Naja, wat jij wilt." Ze legde haar staart om haar poten, en kneep haar ogen tot spleetjes. "Wat ik hier nu doe, misschien omdat zwarte katten jagen in de nacht?" Dat kwam er nogal mysterieus uit, en een klein beetje trots ontwikkelde zich diep in haarzelf. Sunset had niet veel redenen om rogues te haten. Maar als deze rogue perse agressief wilde gaan doen, wenste ze hem succes. "Bloodclanners hoeven niet altijd niet te vertrouwen zijn, ik ben niet zo agressief als de rest." Hoe lang moest ze nog aardig doen voordat die rogue begreep dat zij niet zó evil was. "Ik ben opgegroeid, gered en getraind door rogues, moet ik als dank dan alle rogues uitroeien?" Ze draaide zich maar even om en zette een stap dichterbij de rots, en ging met haar rug naar de kater toe zitten. Het was zijn keuze: of agressief, of een béétje begrip voor de poes tonen.

"Omdat ik degene die mij had gered niet wil verraden." murmelde de poes. Hij haalde zijn schouders op. "Okay, jou keuze, maar leg dan niet de schuld op mij en de vele andere katten als je weer eens ondergewaardeerd wordt," sprak hij simpeltjes, salm. "Geen enkele Bloodclanner te vertrouwen? Naja, wat jij wilt." de poes leek gekwest. "Nou ja, in mijn ervaringen," sprak hij, opnieuw op diezelfde simpele toon. Ze moest niet moeilijk doen en accepteren wat hij vond. "Wat ik hier nu doe, misschien omdat zwarte katten jagen in de nacht?" sprak ze toen, op een mysterieuze toon. "Oh okay, interessant," zei hij toen, met een kleine grijns. "Al zijn mijn ervaringen opnieuw anders," bracht hij toen met een grijns uit. Okay, misschien was hij ook lastig, maar zijn mening was gewoon echt heel belangrijk. "Bloodclanners hoeven niet altijd niet te vertrouwen zijn, ik ben niet zo agressief als de rest." zei ze toen. De kater snoof toen. "Ik heb ervaringen ermee, familie die uitgeroeid is door BloodClanners, vrienden, mijn mentor zelfs, dus ik bepaal zelf wat ik vind en een poesje als jij veranderd dat niet," siste hij toen, plotseling woedender. Ja, nu moest ze daarmee niet aankomen, hij had een geldige reden en accept it or not, and when not.. die. "Ik ben opgegroeid, gered en getraind door rogues, moet ik als dank dan alle rogues uitroeien?" sprak ze toen. De kater drukte zichzelf terug in de 'ruststand' en keek haar met zijn wenkbrauw opgetrokken vragend aan. Ehm. Die zin klopte niet, right?

Met een vreemde blik staarde de zwarte poes naar de kater die haar vragend aankeek. "Moet ik nu alles uitleggen?" Verveeld rolde ze met haar ogen, en ging vlakbij hem zitten. "Mijn vader: De psychopaat, die mijn hele familie had uitgeroeid, behalve mij." Met een zwiepje van haar staart liet ze de diepe littekens zien op haar rug, zuchtte en ging verder. "Ik vluchtte, nog een keer aangevallen door een kater..." Ze bekeek haar pootkussentje, maar wierp haar blik alsnog op de kater. "Net ontsnapt, bij een rogue gekomen die mij van alles heeft geleerd; jagen, een beetje zelfverdediging." Ze staarde hem aan met een emotieloze blik. "En daarna nog een aantal rogues die mij hebben geholpen en mij dingen hebben geleerd." Met haar staart zwiepte ze over de grond en liet een beetje zand opwaaien. "Ja toen kwam er een bloodclanner, die mij dankzij mijn overmatige ongeluk weer heeft gered. En ik had toen geen keus dan de bloodclan te joinen." Ze eindigde met een vermoeide zucht, en staarde de kater recht aan. "You understand?"

Oh god, nu ging ze aan haar verhaal begonnen, haar hele levensverhaal. Nee, staph, staph.. De kater bidde tot de StarClan, niet dat hij in die onzin geloofde, maar alsnog, misschien nu eventjes, dat ze stopte, maar nee hoor. Hij moest haar hele levensverhaal toehoren. StarClan verhoorde zijn gebed ook nooit, jammer genoeg. Het probleem was waarschijnlijk dat hij de StarClan alleen nodig had, als het hem uit kwam. "Mijn vader: De psychopaat, die mijn hele familie had uitgeroeid, behalve mij. Ik vluchtte, nog een keer aangevallen door een kater..." sprak ze. "Net ontsnapt, bij een rogue gekomen die mij van alles heeft geleerd; jagen, een beetje zelfverdediging. En daarna nog een aantal rogues die mij hebben geholpen en mij dingen hebben geleerd. Ja toen kwam er een bloodclanner, die mij dankzij mijn overmatige ongeluk weer heeft gered. En ik had toen geen keus dan de bloodclan te joinen." zo. Eindelijk was ze klaar. Alsof zij het zo erg had. Natuurlijk was dit erg, maar hij had ook erge dingen meegemaakt. Gelijk op ging het. "You understand?" vroeg ze toen. De kater keek haar met een frons aan. "Ja, ik ben geen hoop stront hoor," snoof hij, maar algauw keek hij naar de grond. "Het spijt me voor je, trouwens," sprak hij toen. Dus. Wat nu? "Nou ja, ik heb hele andere ervaringen met de BloodClan, ze hebben mij mijn broer afgenomen, mijn vader, mijn vrienden en ik heb uiteindelijk bij een paar hun leven afgenomen."

[/quote]

Sunset knikte "Het spijt me ook voor jou. En ik weet dat je geen hoop stront bent" antwoordde de zwarte poes. Ze keek de kater even diep aan. "Jij hebt geen goede ervaringen met Bloodclan, ik wel met rogues en ..." Even bleef ze stil "Laat maar .. Dat slaat nergens op." Een vriendelijke lach verscheen op haar gezicht, en draaide haar oortjes een beetje blij. Met grote ogen staarde ze naar een klein vogeltje, een héél klein, kaal vogeltje, die met volle vaart uit een boom vloog. Met een enorme sprong, zeker groter dan een vossenlengte dook Sunset door de lucht en ving het beest precies tussen haar kaken. Met een brede grijns liep ze terug naar Walker en legde de 'prooi' voor hem neer.

"Het spijt me ook voor jou. En ik weet dat je geen hoop stront bent" sprak de poes, waarna ze hem doordringend aankeek, maar hij keek weg. "Mooi zo," sprak hij enkel, op een droge toon. "Jij hebt geen goede ervaringen met Bloodclan, ik wel met rogues en ... Laat maar .. Dat slaat nergens op." zei ze toen. De kater keek haar met een kleine frons aan. "Zeg nou maar, ik haat het als katten hun zin niet afmaken," snoof hij toen. De poes verdween ineens en kwam even later met een prooi aanzetten, om die voor de kater te gooien. Wat was dit? Haha, vast een versiertruc, want hij was zo knap en gespierd en. Naja, laat maar. "Ik kan nog altijd voor mezelf jagen, maar aangezien ik mijn gespierde lichaam niet wil overbelasten, neem ik het graag aan," sprak hij met een grijns.

"Juist ja ..." Met haar poot scheurde ze een stuk van de prooi af, het was een beetje een kleine prooi, maar beter dan niets. "nog iets interessants gedaan de laatste tijd?" Haar blik bleef even hangen op de ogen van de kater, maar ze keek weg. Ze staarde even omhoog, de maan reflecteerde fel in haar zilveren ogen. Ze sloot ze even en genoot van het zachte briesje die door haar zwarte vacht heen woei. Snel wierp ze haar blik weer op de kater, en lachte. Haar staart legde ze om haar poten, en ze keek met een lach op haar gezicht naar haar poten.