I know I'm a wolf {Sparrowpaw}

Hij trippelde snel terug naar de plek waar hij eigenlijk de laatste tij veel rondhing, fourtrees. De vier grote bomen leken hem aan te trekken, alsof ze iets hadden dat hij wilde... Maar dat kon niet... Ze waren maar bomen met een schors en binnekort ook blaadjes. Toen hij het open veld op kwam zag hij ze staan, hun knopen kondigden aan dat het bijna zo ver was en dat liet een beetje hoop in de ogen van de warrior zien. Het zou beter gaan met de clans als het greenleaf zou zijn... Toch? Dan zou er zeker ook meer prooi zijn.

{SPT}

De kater was druk bezig met het verzamelen van besjes en kruiden bij de Fourtrees. Eigenlijk deed hij niet meer dan katten behandelen, een oogje op de kittens houden, kruiden en bessen verzamelen en gesprekken voeren met hun leider en deputy. Dat was zijn leven, en dat zou ook in de toekomst gebeuren. Meer niet. Geen liefde, geen vriendschap, geen jagen, geen patrouilles, niks. Velen dachten dat het een leuke taak was, medicine cat zijn, maar soms was het verre weg van dat. Hij stond tussen de clans in als een neutraal punt, soms was dat best wel frustrerend. Het ergste was nog wel dat het leek alsof StarClan hun, de medicine cats, had geblokt. Geen enkele kat ontving nog dromen van hen, het leek wel alsof ze verdwenen waren. In zijn ooghoek bewoog iets, hij keek om, en kreeg zowat de schrik van zijn leven.

Toen hij zijn blik langs de kleine vallei liet gaan merkte hij in de eerste instantie niks speciaal op. Ja de bomen stonden er en er was gras, maar dat was normaal het was een veld, een grasveld, dus zou het raar zijn als er geen gras stond. Hij haalde even diep en zuchtte even zachtjes waarna hij rustig naar voren stapte om het veld op te gaan. Het gras was zacht en dauw plakte aan de sprietjes wat zijn pootjes nat maakte. Hij vond het wel niet zo erg dat het zo aan zijn poten hing en dat hij wat nat werd, het voelde wel goed en de geur van jong gras kon hij dan eindelijk eens ruiken. Hij haalde even diep adem en snoof die geur even op. Hij rook het vaag, maar kon het wel... Een lachje kwam op zijn lippen en langzaam opende hij zijn ogen. Wel meteen sperde hij zijn ogen open toen zijn blik die van de apprentice ontmoette.

De zwarte kater sperde nu ook zijn ogen open en staarde hem aan. Sparrowpaw slikte en liet zijn besje vallen, angstig voor de kater. Als je hem zou vragen voor wie of wat hij het meest bang was, dan was het wel deze kater die hem zijn achterpoot had afgenomen, zonder enige reden. "Nevermind." Zijn stem bibberde een beetje, maar toch stond hij stevig op de drie poten die hij nog overhad. Nee, niemand zou hem nog een poot afnemen!

Hij slikte even de stilte weg en zag hoe het besje uit zijn bek viel... O ja, hij was Medicine Cat apprentice geworden. Hij sloot even zijn ogen en probeerde zijn gewone ik te herwinnen, wat makkelijk lukte. Langzaam opende hij zijn ogen, een koele leegte was erin te lezen toen hij diens ogen ontmoette. "Nevermind." zijn stem bibberde. De zwarte kater knikte en zette een stap naar voren, maar bleef toen staan. "Sparrowpaw," zijn stem klonk sterker dan anders en vooral hard en emotieloos, net zoals zijn blik.