Queen of the dead

De lichtgekleurde poes stapte voor de zoveelste keer langs de grens van het Shadowclan gebied. Dit was toch wel een van de grenzen waar ze het meest liep. Misschien door het gevecht dat ze had gehad met een deel van de clan, misschien omdat ze zeiden dat dit de moedigste en krachtigste zou moeten zijn. Echt erg dacht ze er niet overna, ze deed het gewoon, punt. Kort keek ze rond, ze rook geen katten, en ze zou de zwarte kater nog eens moeten vinden, die was aan haar ontsnapt. Nevermind had de deputy hem genoemd.  Rustig stapte de poes over de grens het gebied in, als ze een andere kat zou vinden zou dat een mooie waarschuwing voor Shadowclan zijn, dat terror claws er nog was. Geheel ontspannen stapte ze door, niet haar best doen om zich te verbergen, ze vroeg zich af wie ze zou tegenkomen.

{Lone-one}

Rustig ademde Sushi de lucht in terwijl ze de geuren uit elkaar haalde. Shadowclanners, best oud, een sunhigh patrouille waarschijnlijk. Hier en daar enkel prooi, nieuwe en oude geuren. Maar ze was hier niet om te jagen, nou niet op prooien in ieder geval. Ze had haar eigen prooi ingestemd. En als ze geluk had was het ook die kater die eerst zou verschijnen. Nors verzette de lichtgekleurde poes haar poten steeds weer opnieuw. Ze had geen idee waar precies het kamp lag, dit was niet de clan waar ze geleefd had tot in haar apprentice tijd. Maar dat maakte ook niet uit, ze was niet opweg naar het kamp, dat zou zelfs voor haar iets heel stoms zijn om te doen. In haar eentje een kamp binnen vallen, zelfs zij zou dat niet overleven, al zou ze wel wat katten met zich mee nemen. Rustig draaide ze haar kop toen en een versere shadow geur haar neus in dreef. Haar ogen bekeken de poes die er liep even kort. Een tabby poes. Zag er een beetje uit haar ritme uit, alsof ze dit gebied in geen moons meer had gezien. Sushi stapte kalm op de poes af, ze zou zich niet verstoppen als een kittypet zou doen, waarvoor zou ze. Ze snoof haar geur nog even goed op, en toen viel het haar wel op, de geur van kittens, die hing duidelijk om haar heen, dit was geen warrior het was een queen. 'Hello princess, what are you doing here all alone?' vroeg ze kil grijnzend.

Sushi stapte rustig door inde richting van de geur, de verse geur van Shadowclanner. Toen ze de tabby vacht in beeld kreeg snoof ze de lucht nog eens op. De poes was niet eens een warrior. Dit was een queen, ze had geen idee hoe lang al maar zo te zien was het lang genoeg om de tabby vacht dof te maken. Wat jammer voor de queen dat die nou precies op haar pad moest komen. Kort grijnste Sushi en stapte verder zodat ook zij in het beeld van de poes kwam. De poes voor haar, of beter gezegd poesje was kleiner dan haar, aangezien Sushi groter was dan gemiddelde poes was ze veel groter en sowieso was ze jonger. De ijsblauwe ogen richtte zich recht in de doffe gouden van de tabby. Die grijnsde terug naar haa. Een spottende grijns, iets wat al meteen slecht zat bij Sushi. Was dit weer zo'n kat die dacht dat ze alles was met de clan achter zich en der mini leger van kittens. Ze zou er snel genoeg achter komen hoe goed haar clan achter haar stond, en het zou pijn doen. 'Well princess, Let's say I was looking for someone' sprak ze rustig. Misschien kon ze de poes gebruiken om hem hier heen te krijgen, maar als ze zo aan kwam zou hij natuurlijk nee zeggen. Dit werd leuk. Al hoewel, zo hoefde niet weer de hele clan meteen aan haar staart te hebben hangen. Rustig liet ze haar nagels uit hun hulzen glijden. 'So princess, what are you doing here?' mauwde ze terwijl ze dichterbij stapte. Het enige wat ze met deze poes aankon was shadowclan laten zien dat ze nog niet van haar af waren. Jammer voor de pluizebollen die bij haar hoorde, maar Sushi gaf echt helemaal niets om kittens, het waren zielige kleine ballen vacht meer niet. Het boeide haar dus ook niets dat ze er een paar moederloos maakte, dan wisten hun ook meteen hoe hard de wereld was.

{Wauw Flutje}

De tabby poes voor haar leek niet bang voor de roque poes te zijn. Iedere slimme clankat zou meteen in de verdediging gaan, zeker Shadowclan na het nieuws over de Terror Claws. Het leek haar wel dat dat gemeld was nadat ze het lichaampje van die apprentice het kamp in hadden mogen trekken. Maar de poes voor haar toonde helemaal geen interresse in dat ze er was. Het was toch een queen, wat als zij naar haar kamp zou lopen en haar kittens zou pakken. Haar nagels staken in de grond Het poesje was kleiner dan haar, minder getraind en een stuk jonger. Sushi was beter, waarom ging ze geen andere halen, stond ze daar maar een beetje stom te kijken. Dit was misschien wel de domste poes die ze had ontmoet. De kattin knikte enkel toen ze had gemeld dat ze naar iemand opzoek was geweest. Het irriteerde haar behoorlijk dat de poes geen angst liet zien. Eigenwijze kleine poes. Het was niet slim, zo was die bloodclanner ook omgekomen, blijven herhalen dat ze niet bang was. Al hoewel, je verdedigen was ook niet slim, kijk naar die windclanner, of die andere bloodclanner. Rennen, dat was het slimst. Maar het zag er niet naar uit dat die queen dat ging doen. Ach ja, die zou er snel genoeg achterkomen. Sushi vroeg haar wat zij hier deed, een queen hoorde niet in het territorium. Die hoorde in de nursery gestampt met haar onderkruipsels, ze waren te zwak voor hierbuiten. Voor het zelfde geld kwam ze een vos tegen, een das, of een gemene Roque. Kort grijnste de lichtgekleurde poes. De shadowclanner keerde haar haar flank toe en cirkelde om haar heen. Okeey, daar hield ze al helemaal niet van. Gravepath had dat ook gedaan, maar hij was haar leider, hij had kunnen bekijken hoe sterk ze was. Deze mudeater zou het enkel mogen voelen. Niet dat ze bang was dat de poes zwakke punten zou vinden, want die waren er niet. Haar poot waarin Nevermind had gebeten was hersteld, haar pluizige buik was hersteld, de kras op haar kop, was hersteld. En nogsteeds wou ze dit niet. Ze zou verder kunnen gaan opzoek naar de zwarte kater, ze zou hem ook deze kant op kunnen halen. Rustig draaide ze zich in de richting van de poes. 'Zeg, komt de naam Nevermind jou toevallig bekent voor in de oren?' vroeg ze. Ze had hem gezegd iedereen die hij kende pijn te doen, al was ze een kennis, was het al goed genoeg.