Bitter kisses

Met kleine stapjes liep Ravenpaw het kamp uit, besluitend dat ze naar de fourtree ging, om wat te jagen, misschien een andere kat tegen te komen of zo. Als ze niet zou vluchten als een bange muis, die achterna gezeten werd door een kat tenminste. De poes huppelde vrolijk over het bospad van het territorium van de ShadowClan, zoals ze altijd liep als ze ergens heen moest. Het was haar eigen gevormde pad. Dat was toch wel awesome. De teef keek voorzichtig rond, haar blik viel op 4 grote bomen en een rots. Ooit ging ze ook hierheen, voor een vergadering. Hoopte ze. De poes keek rond, snoof de lucht op. Er was naar haar ruiken niemand.. of wacht.. WindClan.. Meteen vergrootte ze haar ogen, haar nekharen gingen angstig omhoog. Ze had zo veel erge verhalen gehoord over de WindClan, dat ze ShadowClan apprentices vermoorden en zwaar verwonden..

+ Barkpaw & Open

'Je bent toch niet bang van Winclan hé?' vroeg een plotselinge stem achter de poes ineens, die van schrik bijna omhoog vloog. Ze draaide zich razendsnel om en legde haar oren diep in haar nek. "N-Nee!" sprak ze stotterend, haar ogen werden bijna nat van schrik. "I-Ik ben ShadowClan, ik ben niet bang voor zo een katje als jou.." siste ze, al klonk het niet erg overtuigd. Geschrokken liep ze naar achteren, haar poot hief ze omhoog om te laten zien dat ze ook wel schade aan kon brengen. Haar scherpe nagels schoten uit de hulsjes van haar klauw. "Z-zeg j-je naam!" beval ze angstig, haar ogen lagen n haar nek, maar eerder van angst.

Oh nee! Hij liep gewoon mee! De poes keek hem met haar grote, gifgroene ogen aan, angst hing in haar blik. "B-blijf waar je staat!" siste ze angstig, haar oren zakte dieper in haar nek, zal zakte ze zelf ook meer naar de grond. 'Mijn naam is Barkpaw. En de naam van dit poesje is...?' vroeg de WindClanner toen. Ravenpaw liep nog meer naar achteren, de open plek op. "N-nee! D-dat ga j-je tegen me ge-bruiken.." gromde ze angstig, haar nekharen rezen ook overeind. Ze keek angstig naar de grond. Ze struikelde over een rots en viel in het gras, maar algauw hees ze zichzelf overeind. Kon ze hem vertrouwen? Vast niet, hij was WindClanner. Hij was eng.

'Geef me één voorbeeld waarin ik je naam tegen kan gebruiken.' sprak de kater, nadat hij was gaan zitten en zijn staart om zijn pootjes gelegd had. De poes keek hem angstig aan, maar haar nekharen zakten wat, al bleef ze nog laag aan de grond, maar poot stond richting de kater gericht als 'pas op, don't come closer'. "R-ravenpaw.." mompelde ze zachtjes, haar ogen keken de kater nog angstig aan, haar staart was dik en nog steeds lagen haar oren in haar nek. Ze drukte haar lichaam tegen de grond en keek hem zwijgend aan, haar ogen stonden vol angst, tranen gleden over haar wangen. "H-hoe weet ik d-dat je m-me niets d-doet?" vroeg ze voorzichtig, al drukte ze algauw haar oren nog dieper in haar nek en ging haar kop nog meer richting de grond, vol angst.

'Omdat ik niet zo'n kat ben.' sprak hij toen. De poes keek naar de grond, haar wangen waren nat van de tranen die over haar wang gleden. Ze keek naar de grond, drukte haar oren nog dichter tegen haar nek aan. "K-kan i-ik je g-geloven?" vroeg ze toen, met een angstige toon. een traan viel op de harde bodem onder haar poten. WindClan was slecht, was haar altijd verteld. "M-mama i-is vermoord d-door WindClan.." sprak ze snikkend, ze drukte zich nog dichter tegen de bodem aan. "E-en m-misschien vermoord je m-mij o-ook wel.." siste ze angstig, opnieuw vielen er wat tranen op de grond. Ze was echt heel bang. Ze liep nog wat angstig naar achteren.

'Ik wil me graag bewijzen, maar zou niet weten hoe.' miauwde het katertje, die vervolgens zijn zwakke plekken vrijgaf aan de poes. Ze keek hem aan, angstig, maar vertrouwde hem nog steeds niet. Nee, hij was WindClan en mama zei altijd dat WindClan slecht was. Ze bleef echter dicht tegen de grond gedrukt, met haar oren in haar nek gelegd. 'Ik zou je niet durven vermoorden.' sprak hij toen. Hij leek medelijden te tonen, maar ze wist niet of het te geloven viel. "W-Waarom hebben d-de S-Shadow C-Clan en de W-windClan d-dan zo veel p-problemen..?" vroeg ze zachtjes, op een angstige toon. Haar ogen waren nu betraand, maar ze huilde niet meer, zo bang was ze inmiddels niet meer. Als hij haar wilde vermoorden, had hij dat nu toch allang gedaan? Ze drukte haar lichaam een beetje van de grond, maar bleef hem wantrouwend aankijken en haar oren lagen nog altijd even diep in haar nek als eerst. Ze lette op elke beweging die hij maakte en haar blik vertelde dat ze nog steeds afstand nodig had.

'Dat komt allemaal door de oudere generatie.' legde de kater uit. De poes keek hem eventjes aan, haar blik was nog steeds even angstig als normaal. 'Wij, als jongere generatie kunnen hier een heel andere draai aan geven.' zei hij toen. De poes leek al een stukje minder angstig in vergelijking met het begin van vandaag. "B-beloof j-je dat je m-me niets d-doet?" vroeg ze zachtjes, haar oortjes in haar nek gedrukt, maar langzaam kwam ze meer van de grond, al lag haar staart nog onderdanig op de grond. Ze kroop wel wat naar achteren, maar haar houding was al minder bang, al dook ze bij elke beweging wel weer opnieuw in elkaar. "B-barkpaw?"

Hij zei dat hij haar haar zou krenken, al dook ze hierdoor dieper naar de bodem. Zou hij haar dan mentaal pijn gaan doen? Of moest ze niet zo ver doordenken? Echter waren haar angsten groter dan haar vertrouwen in d ekater - ze had geen vertrouwen in de kater namelijk - dus vroeg ze het. "M-mentaal w-wel d-dan?" vroeg ze angstig, een beetje blazend. Ze hield hem bijzonder scherp in de gaten, haar blik keek naar elke beweging die hij maakte. Hij maakte een grote beweging en de poes schoot een stukje naar achteren, minder in elkaar gedrukt, maar haar oren lagen angstig in haar nek. "W-waarom b-blijf je e-eigenlijk b-bij me?"

'Hoe kom je daar nu op?' vroeg de kater verbaasd. Okay, het stelde haar nu een beetje gerust. Hij leek wel te vertrouwen, maar alsnog keek ze hem onzeker aan, al duwde ze zichzelf nu al weer wat meer van de grond af. 'Waarom niet? Gezelschap is soms wel eens fijn.' zei de kater toen. "W-we horen v-vijanden t-te zijn," sprak ze twijfelend, ze keek hem even onzeker aan. 'Er zijn niet bepaald veel katten waarmee ik op kan schieten in onze clan.' zei hij toen. De poes herkende het goed. Zij kende ook weinig katten en de katten die ze kende waren niet haar vrienden. "Oh.." sprak ze enkel, ze hees zichzelf al wat meer overeind, al keek ze nog onzeker en bij elke beweging dook ze weer een beetje in elkaar, haar oren lagen nog steeds in haar nek. "D-dat s-spijt me.. M-maar je z-zal v-vast genoeg v-vrienden i-in andere c-clans h-hebben..?"

'Vijanden? Ik ga me niet laten vertellen wie wel en wie niet m'n vijand is. De warriors moeten zelf maar weten wie hun vijanden zijn.' sprak de kater. Waarom moest hij nou steeds gelijk hebben. Dat was niet leuk. Echt zo een filosoof was het. 'Ik heb er op dit moment één en een halve.' sprak de kater, nadat de poes gezegd had dat hij vast wel genoeg vrienden had in buiten de clan, waarna hij naar haar wees. Oh god. Stond er iemand achter haar. Meteen rezen haar nekharen overeind en keek ze met grote ogen achter zich. War dan? "W-wat? W-w-ie?" sprak ze twijfelend en angstig, al keek ze hem even een kort moment woedend aan. Hij had haar nu gewoon - niet bewust waarschijnlijk - bang gemaakt.