Why don't you come on over?

Het was een mooie avond, hij was eropuit gegaan, weg van het kamp naar waar zijn poten hem heen voerden. Niet voor een speciale gelegenheid of voor enig speciale reden. Wel omdat hij het niet aankon om Running te zien wanneer Sin zo dichtbij lag, om aan Arcane te denken als hij weer eens met Storm iets deed. Al die katten, het maakte zijn leven er niet heel erg veel begaanbaarder op, was dat de reden dat hij bij de grens stond? De grens van zijn geest, of was het toeval? Was Starclan weer irritant bezig? Kwaad keek hij omhoog, yep, it was them.

- Valerie

De eenzaamheid leek niet van hem te houden, waar hij ook ging, hoe snel hij ook ging, altijd was er iemand. Voor deze ene keer dankte de kater dat, die gekke samenloop van achtereenvolgende omstandigheden. Zijn hoofd draaide langzaam toen de zoete stem hem aansprak, en het was maar goed dat hij in de loop der manen zijn gezicht had weten te trainen, anders was zijn mond opengevallen. Voor hem stond een bloedmooie witte poes, grasgroene ogen en een speelse uitdrukking. Al snel vroeg ze wie hij was, met een bijpassende glimlach. Hij had moeite alles bij te houden en in te prenten want binnen no time keek de poes alweer 'zielig' toen ze vroeg of hij een van die was. Nu hervond de kater zijn wit, en keek hij haar speels terug aan, "Wie wilt zo'n poes als jij nou niet mee naar huis nemen Madame?" Antwoordde hij hoffelijk, met toch een hint van speelsheid in zijn stem. Hij zou het nog doen ook.

Hij was er vrij zeker van dat die kat gestoord was, prettig gestoord, en mooi, maar zeker gestoord. Of misschien gewoon losjes, vreemd, en ook wel aangenaam. Hij luisterde beleefd naar haar woorden, en trok zijn wenkbrauwen op bij de 'maar' waar het vooralsnog mee eindige, waarna hij zich kapot schrok van haar neus zo dicht bij hem ineens. Vol adrenaline sprong hij omhoog, de lucht in, en vloekte ondertussen hard. Dit kon niet gezond zijn voor een arme apprentice als hij. "Nog even en ik krijg een hartaanval van jou darling," Meldde hij dus, met een twinkeling in zijn ogen, al kon het best waar zijn. "Anyways," Hij richtte zich groter op dan zij en glimlachte liefjes, "Tallpaw,"

Dus nu hij zich had voorgesteld was hij een schatje? Hij volgde deze poes niet meer, misschien ook wel beter want iets zei hem dat dit alles nog een slechte invloed op hem kon hebben. Net als wat hij nu moest antwoorden op haar opmerking over zijn warriorschap, even sloot hij de ogen, maar deed verder niets. Goed dat hij ze gesloten had was het wel want anders had hij de betoverend witte vacht heen en weer zien waaien en dan was hij verpest. Dat was ie eigenlijk al. "Mooie naam 'Valerie,'" Hij sprak het uit met een Frans accent, natuurlijk had hijzelf geen clue dat het Frans was, maar dat was het wel. "En wat doet zo'n fijngebouwd iets als jij, in de buurt van zo'n grofgebouwde clancat als ik?"

Duidelijk geen fan van het woord 'iets' well, balen voor haar want zo werd ze op het moment toch echt beschouwt. Maar oke, dat terzijde had ze dus doodleuk op zijn clangebied gezeten, en probeerde ze hem nu serieus over te halen geheimen te zeggen. Er was zo'n regel, al vergat de jonge kater hem vaak op momenten als deze.. Hij zou wel zien, als het belangrijk was kwam het wel weer in hem op. "Jij eerst ," Mauwde hij, duidelijk gewend de leider te mogen zijn. Nu waren er dus twee individuen bij elkaar die dat vonden. Lang leve Starclan.

Tot zijn verbazing luisterde ze naar hem. Ze luisterde en begon te vertellen, over hoe ze eerst kittypet was geweest, en over hoe ze alles achter had gelaten en nu genoot van het vrije leven. Hij bleef even haar aankijken met een schuilgehouden kop, en knikte uiteindelijk. "In de clans draait het om eer, territorium en familie." Begon hij, "Er zijn veel regels, maar als je je eraan houd maak je het ook een betere leefomgeving voor ieder om je heen. Je vecht niet voor jezelf maar voor je clan, voor je familie en je eer, en nooit zal je alleen zijn in tijden van nood. Één lijdt honger, allen lijden honger. Zo werkt het," Mauwde hij, niet met al teveel passie, misschien door het feit dat hij achterwege liet dat hij er niet zo goed in was nog.

Waarom pikte ze dat er meteen uit? Liet hij het zo duidelijk zien dan? Dat hij het soms lastig vond. Meteen verhardde zijn blik en schudde de kater resoluut zijn hoofd, niet over praten, zeker niet met haar. Ze was eng, zo nu en dan leek het alsof hij toe wilde geven aan iets, maar de training van Inner had hem tot nu toe op het juiste spoor gehouden. "Met jou jagen op míjn jachtgebied?" Herhaalde hij sceptisch, en lachte haar uit, "Nooit van m'n leven, ik ga geen rogues voeden met de prooi waar ik mijn clan mee voed," Standvastig keek hij haar aan, nee, geen jachtpartijtje voor haar vandaag.

Haar woorden maakte hem wel een beetje zenuwachtig, waarom wilde ze dat? Ergens leek het hem wel, gaaf, en de prooi kon hij dan meenemen om de clan te voeden. Zo zat hij even, de pros en cons af te wegen, tot hij uiteindelijk opsprong en casual glimlachte. "After you sweetheart," Als de ander begon, kon hij er wel mee doorgaan, niets mis mee right?

- Sorry voor mijn late antwoord :c