Is this really the right choice?

Mintwhisker liep verder, proberend om het te vergeten, maar het leek haar meer pijn te doen bij elke stap die ze zette. Het was geen pijn die de andere katten van de buitenkant zouden kunnen zien. Nee, ze was niet van plan om het iemand te laten merken, maar diep van binnen trok de pijn haar uit elkaar en ze wist niet of het ooit nog goed zou komen. Ze zou het aan niemand laten zien, geen traan laten vallen waar iemand anders in de buurt was, ze moest sterk blijven, ze kon niet zwak lijken. Wat zouden anderen dan wel niet van haar denken? Een diepe zucht ontsnapte haar mond, maar ze wist dat er niemand in de buurt was, dus het zou ook niet zoveel uitmaken. Haar poten barchten haar langzaam maar zeker weg van het kamp, ze wilde even weg van Eagleheart, zijn woorden gingen nog steeds door haar hoofd en ze wilde ze kwijtraken, maar het leek maar niet te lukken. Er was alleen nog één probleem. Pantherpaw en Icepaw zouden er de dupe van worden dat zij nu een ruzie hadden gehad. Zij zouden verscheurd worden en ze wist niet of ze het hun wel aan wilde doen, maar had ze veel keus? Het leek niet echt alsof Eagleheart ook maar iets rekening met haar hield. Als hij echt nog om haar zou geven zou hij wel achter haar aankomen, maar hij leek het niet te gaan doen en misschien was het wel tijd om te beseffen dat het misschien wel beter was zo.
Ze merkte dat haar poten haar naar het kleine meer hadden gebracht. Het leek wel alsof ze de weg die ze net had afgelegd niet meer kon herinneren, omdat ze de hele tijd in gedachten verzonken was geweest. De pijn was nog niet weggegaan en ze twijfelde of het ook ooit weg zou gaan, maar ze zou het aan niemand laten zien. Wat zou het nog waard zijn als ze wisten dat ze een wrak vanbinnen was? Nee, ze zou het aan niemand laten merken, de enige die het zou weten was zijzelf en misschien zou ze het ooit één iemand vertellen, maar ze wist niet zeker of ze dat ooit wel zou doen. Ze ging naast het water liggen, eigenlijk best wel moe geworden van wat er was gebeurd. Ze staarde naar het water en het enige wat ze daar kon zien was de lucht en de spiegeling van haar gezicht. Het leek wel alsof ze haarzelf niet meer herkende, de ogen vol van pijn en verdriet keken recht terug in haar ogen en ze wist dat haar ogen alles zouden verraden als het haar niet zou lukken om het te verbergen. Was dit echt wel de juiste beslissing geweest? Had ze Eagleheart wel moeten laten gaan? De antwoorden wilde ze liever niet weten.

Speedpaw was vandaag van plan om haar pleeg moeder op te zoeken, ze wist neit dat Mintwishker haar pleeg moeder was, ze zag haar natuurlijk als haar echte moeder. Vrolijk rende ze rond op zoek naar haar moeder, nergens te inden, ze rende het kamp uit, ze zocht overal en vond haar uit eindelijk bij de meertjes, ze hing er boven. Ze ging rustig zitten en keek naar haar, ze straalde iets vaags uit. 'Hallo mama', miauwde ze. Ze stapte uit het struikgewas en stapte op haar af, ze gaf haar een kop je. Ze vond zich zelf er heel anders uit zien, maar ze wist niet beter dan dat ze uit haar was geboren, misschien was zij een kruising van maine coon en nog een andere kat soort, en dat ze meer op die andere kat soort was gaan lijken, en dat zij zelf gewoon het totale uiterlijk had gekregen van een Maine coon, maar toch, van binnen betwijfelde ze het soms, maar ze ging er niet over na denken dat ze geadopteert was, ze had nooit contact gehad met Icepaw en Phanterpaw, naja wel met Icepaw, maar ze zag haar als vriendin, natuurlijk. 'Zin om samen wat te doen, ik bedoel we doen zo weinig, gewoon leuke moeder dochter dingen', miauwde ze toen vrolijk. Speedpaw staarde even naar het water en likte toen wat op. Haar trainingen met Bluewave was super leuk! Ze leerde veel, en dat kon je ook zien aan haar spieren, en je kon het merken aan haar gedrag.

Mintwhisker lag nog steeds naast het water en haar ogen gericht op het wateroppervlak. Het leek wel alsof het even haar pijn weghaalde, maar niet voor lang, want dan kwam het alweer terug. Ze probeerde de blik in haar ogen te verbergen, een blik vol pijn en leegte. Als iedereen deze blik zou kunnen zien, wisten ze meteen dat er iets aan de hand was. Ze sloot haar ogen even voor ze weer in het water keek. Deze keer straalden haar ogen niks uit, ze waren zo neutraal als ze kon, dit was waarschijnlijk de enige manier hoe ze het zou kunnen gaan verbergen en dan zou ze het ook maar gebruiken. "Hallo mama." Hoorde ze een kat zeggen. Ze tilde haar hoofd op en zag dat het Speedpaw was. Ze dwong zichzelf om te gaan zitten, want wat moest Speedpaw wel niet van haar denken als ze haar zo zag liggen? "Hallo Speedpaw." Probeerde ze zo rustig mogelijk te zeggen, proberend toch om een kleine teleurstelling uit haar stem te houden, want diep in haar wist ze dat ze had gehoopt dat Eagleheart was gekomen, maar er was geen enkel spoor van Eagleheart en ze wist ook wel dat die er niet zou komen. Ze richtte haar aandacht weer op Speedpaw, misschien zou de apprentice haar een beetje afleiden, maar ze wist ook wel dat het niet echt zou helpen, maar proberen kon ze altijd. "Zin om samen wat te gaan doen? Ik bedoel we doen zo weinig, gewoon leuke moeder dochter dingen." Zei Speedpaw. Dit was nou juist de reden geweest waarom ze Eagleheart had aangesproken en er was een ruzie uitgekomen. Terwijl Speedpaw het had gevraagd voelde het alsof ze voor de tweede keeer recht in haar hart was gestoken, maar hoe kon Speedpaw het nou weten? Ze zou het haar wel moeten vertellen, ook al waren zij en Eagleheart niet de echte ouders van Speedpaw. Ze had er toch een soort van recht op. "Oke, zeg jij maar wat je graag zou willen doen." Zei ze. Ze hoopte dat Speedpaw haar gevoelens niet zou merken, want ze was er nog niet klaar voor om het haar te vertellen. Ze had besloten dat ze het Pantherpaw ook nog zou moeten vertellen, maar dat zou nog wel komen. Icepaw zou het waarschijnlijk van Eagleheart te horen krijgen, ze hoopte alleen dat Icepaw het goed op zich zou nemen, ze wilde er namelijk niks kwaad mee doen, het ging alleen even niet meer tussen haar en Eagleheart en ze besefte dat ze zelf misschien niet eens de ergste pijn zou gaan voelen. Haar kittens zouden zich verscheurd voelen tussen de twee kanten van hun ouders en kon ze dat hun wel aan doen? Ze wilde het hun liever niet aandoen, maar als Eagleheart niet meer met haar om wilde gaan dan kon hij het ook zo krijgen, ook al ging dat ten kostte van hun kinderen. Ze schudde de gedachte weg, zolang ze het nog niet wisten was er ook nog niks aan de hand, maar ze wist ook wel dat ze het niet voor eeuwig kon blijven verbergen, want wat viel eraan te verbergen? Het zou toch wel duidelijk zijn dat zij en Eagleheart niks meer met elkaar te maken wilden hebben? Ze stopte onmiddelijk met deze gedachte ze wilde gewoon even plezier kunnen hebben en dat ging alelen als ze zich niet zoveel zorgen maakte, ook al wist ze diep van binnen dat ze zich er niet overheen kon zetten.

Mintwishker ging zitten en groette terug. Speedpaw glimlachte. Speedpaw stelde voor om samen wat te gaan doen, daar had ze namelijk wel zin in! Speedpaw merkte dat haar moeder ergens over na dacht, agja het zou haar toch wel niks aan gaan. "Oke, zeg jij maar wat je graag zou willen doen." Speedpaw dacht na, ze zou wel willen laten zien hoe goed ze kon jagen! Ja dat was leuk, en dan samen ook stukken gaan rennen! Dat was gewoon echt super leuk! 'Eehm, zlen we gaan jagen? Kan je ik je laten zien hoeveel mijn mentor, Bluewave me heeft geleerd!' Miauwde ze hem op geheven kop. De zilveren maine coon was hartstikke trots op wat ze al kon, ze had een goed zelf beeld, en dat gaf haar zelf vertrouwen, ze was vaak vrolijk en was goed in slechte humeur weg laten vagen als sneeuw voor de zon, ze werd vaak ook wel geliefd en dat was ook fijn. 'Bluewave leert me nu aan vallen, sluipen doe ik al goed, maar dat laat hij me vaak ook wel over doen, hij zegt dat het dan goed in mijn kop gaat zitten', vertelde ze blij, en ze gaf haar pleeg moeder een kopje. Ze was hartstikke blij, ondanks dat ze iets vaags voelde, ze voelde namelijk een duistere zweer in haar moeder om gaan, maar misschien voelde ze het fout. 'Ow en mama, als er iets is kan je het zeggen hoor', miauwde ze toen vlug. 'Want als het niet leuk is vrolijk ik je wel weer op!' Zei ze vervolgens.

Mintwhisker focuste haar blik op Speedpaw, ze moest toch aan iets leukers kunnen denken dan dit? Waarom moesten haar gedachten altijd terugdwalen terwijl je juist door zou moeten gaan met je leven. Ook al was het nog zo moeilijk je zou toch ooit een keer vooruit moeten gaan in plaats van te blijven steken in het verleden, maar op dit moment leek het gewoon een onmogelijke opgave, iets wat haar nog wat meer tijd zou kosten, als ze er überhaupt ooit overheen zou komen. Ze was wel blij om Speedpaw, de apprentice zat vol met energie en was zo blij als maar kon, maar toch kon het haar niet echt opvrolijken, niet nadat het pas zo kort geleden was gebeurd. "Eehm, zullen we gaan jagen? Dan kan ik je laten zien hoeveel mijn mentor Bluewave me al geleerd heeft!" Miauwde Spepdpaw met opgeheven kop. Ze was blij om te horen dat Bluewave het goed deed, ze was zelf de mentor van Bluewave geweest, maar ze wist niet of Speedpaw dat ook wist, dus hield ze haar mond daar maar over. Ze zuchtte een keer onhoorbaar, proberend om de pijn van haar af te krijgen, maar het lukte niet volledig, ergens bleef er toch een gedeelte van de pijn achter en dat maakte haar er niet gelukkiger op. "Bluewave leert me nu aan te vallen, sluipen doe ik al goed, maar dat laat hij me vaak ook wel over doen, want hij zegt dat het dan goed in mijn kop gaat zitten." Vertelde Speedpaw blij. Mintwhisker knikte even. "Het klinkt alsof hij een goede mentor voor je is." Zei ze, proberend om blij voor haar te klinken, ook al was het een mislukte poging. "Laat dan maar zien wat hij je al geleerd heeft." Voegde ze eraan toe. Haar ogen liet ze even langs Speedpaw heen afdwalen. Ze wist dat ze niet heel blij had geklonken, maar hoe kon ze dat ook als alles verkeerd leek te gaan? Alles leek haar tegen te zitten, behalve dit dan, maar het was maar een klein lichtpuntje in een grote duisternis die zich in haar hoofd vormde. "Ow en mama, als er iets is kan je het zeggen hoor." Miauwde Speedpaw alsof ze had aangevoeld dat Mintwhisker over iets aan het denken was. "Want als het niet leuk is vrolijk ik je wel weer op!" Zei Speedpaw vervolgens. Mintwhisker keek Speedpaw aan. Ze kon het haar niet vertellen, tenminste nog niet. Ze was er nog niet klaar voor en als ze dat wel zou zijn, betwijfelde ze of ze het wel zou vertellen. "Er is niks, laten we gaan." Zei ze en begon te lopen, zodat Speedpaw niet nog een keer iets kon gaan vragen.

Pantherpaw liep het kamp uit, hij zou wel zien wat hij vandaag zou doen, waarschijnlijk jagen, maar misschien zou iets anders zijn pad kruizen als hij verder ging, maar op dit moment was hij nog gewoon van plan om te gaan jagen. Hij liep verder en hij merkte dat hij richting het meertje ging, maar er was alleen een bepaalde sfeer in de lucht die hem niet beviel. Hij liep verder en het duurde niet lang voor hij Mintwhisker en Sppedpaw zag. Wat was er aan de hand? Hij kon duidelijk merken dat er iets mis was met Mintwhisker, maar ze leek het niet te willen laten zien. Hij ging voor zijn moeder staan om haar te stoppen. "Wat is er met je?" Vroeg hij. Hij kon het gewoon voelen, maar als Mintwhisker het niet zou willen vertellen zou hij er ook wel begrip voor hebben, want misschien ging het hem wel helemaal niet aan. Hij knikte even kort naar Speedpaw voor hij zijn blik weer op zijn moeder richtte. Er was iets mis, hij voelde het gewoon in elke haar op zijn vacht, maar misschien had hij het wel verkeerd en was er niks. Hij schudde de gedachte weg en wachtte rustig op een antwoord. Hij zou hier waarschijnlijk geduld bij moeten hebben, vooral als zijn moeder het hem nu nog niet zou willen vertellen.

"Het klinkt alsof hij een goede mentor voor je is." Speedpaw knikte intosiast! "Laat dan maar zien wat hij je al geleerd heeft." Speedpaw knikte weer 'Is goed!' Miauwde ze toen! Ze ging in een sluip houding staan en sloop stilletjes een rondje om haar heeng en stopte bij de rug, en toen sprong ze, ze deed net als of ze twee rondjes zou doen, maar dat deed ze niet, ze viel haar moeder met in getrokken nagels aan en toen gaf ze een lik boven op haar kop, en ze sprong van haar moeder af. Ze ging weer voor haar moeder zitten en glimlachte, 'Goed, he?' Miauwde ze toen blij. Ze snoof de lucht op, en ging toen een aan val doen via een paar rotsten die er stonden, via de rotsten besprong ze haar moeder. 'Heb ik ok geleerd!' Miauwde ze toen ze dat had gedaan. 'Ik kan ook al goed jagen, en aan vallen!' Later emrkte ze op dat er iets was, en waar bij ze vroeg of er wat was, en haar moeder beantwoorde: "Er is niks, laten we gaan." Speedpaw keek haar moeder zijdelinks aan, met een blik dei zei dat ze haar neit geloofde. 'Oke', zei ze op een niet gelovende toon. Haar moeder ging lopen en Speedpaw wouw nog wat zeggen, maar ja, kon niet. Ze volgde haar moeder, en later hoorde ze wat. "Wat is er met je?" Vroeg hij. Het was Phanterpaws stem die aan kwam lopen, 'Hallo broertje!!' Zei ze. Ze was eht pleeg kittentje van Mintwishker maar ze wist niet dat ze geadopteert was, en Phanterpaw mog dat volgens mij ook neit zeggen.

Mintwhisker liep verder zich ervan bewust dat Speedpaw haar wel volgde, ze baalde ervan dat ze het de apprentice nog niet had verteld, maar er was nu ook geen weg terug en ze wist niet of ze ook wel klaar was om het te vertellen, maar het zou er toch ooit een keer uitmoeten en waarschijnlijk zou wachten het alleen maar erger maken, maar ze zou het wel zien. Ze kon het niet helpen dat haar aandacht op iets anders gevestigd was, maar het was aan de andere kant ook wel een beetje onbeschoft om niks te zeggen en maar de hele tijd in een slecht humeur zijn, ook al probeerde ze het te verbergen. Ze schrok toen ze ineens een vacht voor haar ogen zag. Het zag eruit als die van Eagleheart en een kleine hoop brandde in haar, maar toen ze beter keek merkte ze dat het eigenlijk Pantherpaw was. Ze stopte en keek hem aan, hij had een bepaalde blik in zijn ogen die haar genoeg vertelden, maar hoe moest ze het vertellen terwijl ze er nog niet helemaal klaar voor was? Het was wel het enige wat ze kon doen, maar of ze het ze zou vertellen wist ze niet, ze zou het wel nu Speedpaw en Pantherpaw tegelijkertijd kunnen vertellen en dat zou wel een stuk makkelijker zijn, maar toch hield iets haar nog tegen. "Wat is er met je?" Vroeg Pantherpaw en ze ontmoette zijn blik. Had hij iets door? Het leek er wel op, maar dat betekende ook dat ze het niet zou kunnen verzwijgen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Ze wist dat het niet te verbergen viel voor haar kittens, dus waarom zou ze hun nog langer in deze waanzin laten? "Oke, als jullie het willen weten, volg me." Zei ze voor ze verder liep en een goed plekje opzocht waar ze zouden kunnen praten, het voelde alsof alles in haar zei dat ze het niet moest vertellen, maar ze zag geen andere weg meer, ze kon niet meer terug en de enige weg was nu nog de waarheid vertellen. Ze wachtte tot de apprentices er waren. "Ik weet dat jullie beide hebben gemerkt dat er iets mis is." Begon ze. Ze slikte even een keer en hoopte dat ze genoeg moed zou hebben om het te vertellen. "Jullie weten dit niet, maar vanmorgen hebben Eagleheart en ik een ruzie gehad en..." Ze slikte even een keer, ze moest het nu vertellen, ze zouden anders te weinig weten. "En we hebben besloten om elkaar niet meer te zien." Eindigde ze. Het was moeilijk om de laatste woorden over haar lippen te krijgen, maar ze waren er eindelijk uit en ze keek van Speedpaw naar Pantherpaw. Ze wist niet wat ze van hun reactie moest verwachten, het kon van alles zijn.

Pantherpaw bleef met zijn ogen naar Mintwhisker kijken, hij merkte het gewoon, maar hij wilde ook geen druk op haar zetten, want straks klapte ze opeens dicht en kwam hij nergens achter. Dat zou alleen maar erger zijn, want dan zou hij ook nog een schuldgevoel krijgen en dat was nou net iets wat hij neit wilde. Hij hoorde Speedpaw een begroeting naar hem roepen en hij richtte zijn blik even op haar, zijn bezorgde blik veranderde even in een vriendelijke gericht naar de andere apprentice. Het leek wel alsof het een eeuwigheid duurde voor Mintwhisker eindelijk sprak, misschien had het helemaal niet zo lang geduurd, maar het had wel lang gevoeld en dat maakte het juist erg. Hij liet zijn staart even heen en weer gaan, hij hoopte dat zijn moeder hem alles zou vertellen, maar wat nou als ze het niet zou doen? Zou hij het haar dan kwalijk nemen? Dat kon hij toch niet? Hij schudde de gedachte weg en keek zijn moeder aan, ze zou het vertellen als ze het zou willen en anders niet. "Oke, als jullie het willen weten, volg me." Zei Mintwhisker. Natuurlijk wilde hij het weten en hij liep achter Mintwhisker aan, hij wilde dolgraag weten wat er aan de hand was met haar en of hij het misschien kon verhelpen, maar het gaf hem toch geen prettig gevoel, want straks zou het hem ook wat aangaan wat ze hem zou vertellen. "Ik weet dat jullie beide hebben gemerkt dat er iets mis is." Begon Mintwhisker, het leek alsof het haar moeite kostte om het hun te vertellen. Maar als dat zo was, dan was ze zich er doorheen aan het zetten. "Jullie weten dit niet, maar vanmorgen hebben Eagleheart en ik een ruzie gehad en..." Hij keek Mintwhisker met grote ogen aan. Hij wist bijna al wat er ging komen, elke haar op zijn vacht zei het, maar hij wilde het niet weten, het voelde alsof een wereld instortte. "En we hebben besloten om elkaar niet meer te zien." De woorden kwamen moeilijk uit Mintwhisker's mond en hij merkte dat het voor haar ook moeilijk had moeten zijn, maar het was voor hem ook niet makkelijk. "Ik weet dat het misschien moeilijk voor je is..." Begon hij, hij moest het haar vertellen. "Maar is het echt niet beter als jullie het weer bijleggen? Je kan het toch op zijn minst proberen?" Vroeg hij bijna smekend, hij wilde niet dat zijn ouders uit elkaar gingen, dat was niet eerlijk, het kon gewoon niet, dan klopte er niks meer. Misschien was het beter als hij nooit aan zoiets zou beginnen, want dan hoefde hij ook niemand pijn te doen of zelf veel pijn te voelen.

Mintwhisker keek van Pantherpaw naar Speedpaw. Het leek gewoon alsof dit heel ongemakkelijk voor haar was en misschien wist ze ook wel wat de reactie zou zijn, maar ze wilde het eigenlijk niet weten, want aan de ene kant zouden ze gelijk hebben, maar aan de andere kant wist ze niet of ze het zou kunnen doen. "Ik weet dat het moeilijk voor je is..." Begon Pantherpaw. Ze had al gedacht dat hij zo zou reageren. Ze was trots op hem en dat moest hij dan ook weten, maar ze wist ook dat hij waarschijnlijk iets zou proberen om haar over te halen. Ook al wilde ze het misschien niet, maar ergens wist ze dat ze het wel wilde en dat het waarschijnlijk aan Eagleheart lag of het wel of niet goed zou gaan komen. "Maar is het echt niet beter als jullie het weer bijleggen? Je kan het toch op zijn minst proberen?" Vroeg Pantherpaw. Ze keek hem aan. Ze iwst dat het waarschijnlijk wel beter zou zijn, maar wat als Eagleheart niet naar haar wilde luisteren? Dat was het probleem op dit moment. Ze wist niet goed wat de reactie van Eagleheart zou zijn, maar ze wist aan de andere kant ook wel dat het zo niet door kon gaan. Ze sloot haar ogen even en zuchtte. "Ik kan het proberen, maar ik beloof niks, jullie vader moet het ook willen." Zei ze. Ze wilde hun niet al te veel hoop geven, dus leek dit haar het beste.

Speedpaw keek naar Mintwishker toen ze uit legde wat er was. Speedpaw bleef stil. Speedpaw bleef heel lang stil. Ze voelde zich raar. 'Waarom?' Zei ze stilletjes. Ze ging zitten. Phanterpaw maakte een poging om te vragen of ze weer konden praten en het weer goed maken. Maar Speedpaw zei niks. Ze voelde al dat het niks meer zou worden. 'Komt het nooit meer goed', vroeg ze. 'Maar mama, ik zou je niet haten hoor. En papa ook niet!' Zei ze toen rustig.

[Hele maal inspi loos]

EDIT: Dan wacht je eerst tot je inspi hebt.
Hoevaak heb ik dit wel niet tegen mensen gezegd?
Maar ze luisteren blijkbaar niet.
Waarschuwing bij deze.