I see Light at the end of the Darkness

De warme vacht van zijn moeder had hem heerlijk warm gehouden in het nest. Hij had rustig kunnen slapen en kunnen drinken van haar tepels en het was een fijn leven. Beter kon hij zich niet bedenken en hij vond het er heerlijk. Hoeveel broertjes of zusjes hij wel niet mocht hebben wist hij niet, maar het waren er zeker niet veel. Ze zaten hem namelijk nooit in de weg, zo af en toe kroop er een over hem heen in een poging bij de dikste tepel te komen, maar het was zijn bloed en dat tolereerde hij. Net zoals ze het bij hem ook tolereerden. De kitten drukte zich nog verder in de lange, zachte vacht van zijn moeder, terwijl hij een diepe gaap over zijn lippen liet rollen. Heerlijk, dat slapen. De wereld zag er echter wat anders uit dan hij verwacht had. Het donkere was lichter geworden, dat klinkt misschien wel heel vaag, maar het was wel de waarheid. Het was lichter geworden! Zou dat betekenen dat hij toch wat zou zien? Hij wist het niet. Misschien wel, misschien niet. Zijn siblings hadden de oogjes al geopend - hij was nog alleen met gesloten ogen.

Drie keer rollen was genoeg om uit de dikke vacht van de moeder te komen, weg van de warmte. De warmte van het nest was eigenlijk al genoeg, maar de kitten vond het ook heerlijk om het té warm te hebben. En té warm was in zijn moeders vacht. Hij probeerde zijn ogen te openen, deed alles om ze open te krijgen, maar er leek geen beweging in te komen. Hoe moest hij het eigenlijk doen? Eerlijk deed Palekit gewoon wat randoms, hij zou het echt niet weten hoe of wat. Opeens schoten ze open en een flits van fel licht overviel hem, waardoor hij ze meteen sloot. “Oof” Piepte hij, ze weer voorzichtig openend. Nu kon hij wat zien. Een witte waas lag voor hem en na even te hebben geknipperd, zag hij haar. Zijn moeder - althans, dat dacht hij. Een witte kitten lag naast haar en daarnaast zwart witte kitten. Dit was zijn nest? Zijn blik gleed naar zijn eigen pootjes. Het leek wit, maar er was een bepaalde overgang van kleur. Hij zag er anders uit.

Eerste post voor Lilykit

Moe gaapte de jonge kitten. Ze lag niet meer in het warme pluis van haar moeder gewikkeld, maar een eindje verder in het nest. Ze was moe, maar niet moe genoeg om te slapen. Lilykit gaapte opnieuw en opende langzaam haar oogjes. De wereld overviel haar weer, net zoals de allereerste keer dat ze open waren. Verdwaasd keek ze even om zich heen. Haar oogjes werden langzaamaan groener, net zoals haar spraak steeds verbeterde. Ze wist dat Lilykit haar naam was, en dat haar zusje Jaykit heette en haar broertje Palekit. Ze wist niet hoe haar moeder heette, of haar vader, of waar ze was, maar dat zou nog komen. De witte kitten keek opzij, recht in de blauwe oogjes van palekit. "Peel!", piepte ze opgewonden, proberend om zijn naam te zeggen. Eindelijk had ook hij zijn oogjes geopend!