All victory {Tallpaw}

Ja natuurlijk, naast haar warrior taken had ze nog tijd voor haarzelf. Het was anders dan dat ze verwacht had. Het mentor zijn was best leuk. Maar aan leuke dingen zat ook een vermoeiende kant. Je kon bijvoorbeeld niet lang meer uit rusten, je moest altijd paraat staan om je leerling te wekken, zorgen dat je zelf niet oversliep. Voor die eerste paar dagen was het nog zo moeilijk niet. Maar langzaam begon het zijn tol te eisen. Het werd duidelijk op haar gezicht, maar alleen pas als je heel goed keek. Ze bleef tenminste een meester in het verbergen. Terwijl ze de heerlijke geur van dennennaalden uit het bos opsnoof verbleef ze tijdelijk nog in de schaduwen van de bomen. Zo viel ze minder op, en kon ze nog eens lekker lachen als iemand van haar schrok. Terwijl ze het zichzelf gemakkelijk maakte in de takken van de bomen, en zo naar slachtoffers zocht, bleef ze op haar hoede voor de prooien die er ook waren. Een goede vette prooi zou een goede aanvulling van de prooistapel worden.

Wanhopig was Tall op zoek naar een warrior die wel met hem mee wilde lopen, geen viel er te bekennen, dus waagde de kater het erop en ging het territorium in op zoek naar de ander. Hij rende snel, onhoorbaar, een meeste in het sluipen aangezien dat steeds vaker nodig was. Hij was een vijand in zijn eigen clan. Uiteindelijk kwam de kater dan eindelijk iemand tegen, eindelijk. En het was ook nog eens een goed iemand, niemand minder dan Slender. "Gefeliciteerd," Mauwde de apprentice, toen de kersverse warrior voor hem stond, hij had haar na het incident, nog niet gesproken.

Gauw kwam ze weer uit de boom gesprongen toen de eerste kat die langskwam Tallpaw leek te zijn. Een glimlach lag om haar snuit. 'Gefeliciteerd,' Slender lachte dankbaar waarbij ze haar snuit haar borst liet aantikken. "Dank je. Lang niet gesproken. Wat brengt jou hier?" Het verbaasde haar dat hij niet bezig was met trainen. Of misschien was hij dit wel van plan? Wilde hij de grenzen of zo gaan controleren. Ze stelde zich er geen vragen bij. Ze zou het hem wel horen zeggen. "Hoe bevallen je trainingen tot nu toe trouwens?" Die ene vraag leek altijd wel terug te keren. Ze wist niet precies waarom, maar het leek iets uit beleefdheid of zo te zijn.

Ik ben echt nogal afgeleid ;3

De kater grijnsde toen ze er niet eens een punt van leek te maken dat hij geen warrior bij zich had, tot hij zich ineens besefte dat ze dat misschien niet eens wist. Dus luisterde hij beleefd, liet haar uitpraten, en beantwoordde, zoals het hoorde, eerst de formaliteits vraag. "Goed hoor, waarschijnlijk is nu alles waar ik nog echt van leer ervaring," Mauwde hij, met een casual schouderophaal. "Maar ehm, hoe is het met je? Zeg maar, na het gevecht enzo," Hij schoof wat met zijn poten, altijd een lastig onderwerp dit soort dingen.

Slender wiebelde even met haar oren en knikte. Het was fijn als iemand het goed had. "What happend to your old mentor? Is hij, niet genoeg bezig met je soms?" Ze vond zijn antwoord maar raar. Welke apprentice met een mentor leerde nu het meest uit ervaring? Niet zoals zij het meemaakte. 'Maar ehm, hoe is het met je? Zeg maar, na het gevecht enzo,' Ze keek raar op. Maar herinnerde zich toen terug dat Tall er ook bij was geweest. "Het gaat... best goed." Ze durfde niet over de gestorven apprentice te praten, het voelde nog steeds alsof het haar eigen domme fout was. Dus verzweeg ze het maar. "Hoe gaat het met jou? Na die.... aanval,"

Hij grinnikte om haar vraag, en schudde zijn hoofd. "Jawel, maar tsja, ik ben nu al net zo groot als hij is, en zeker net zo sterk," Klonk opschepperig, misschien was het ook wel wat overdreven, maar het klonk ook als een goed verhaal. "Die aanval was niets," Mauwde hij, zijn blik naar de grond. De stem van de poes had gezegd wat ze niet durfde te spreken, de dode apprentice. "Het leven is soms oneerlijk," Mauwde hij dus, erachteraan. Waarna hij opkeek van zijn poten. Het was zo.

Het bleef een moeilijk onderwerp voor haar om over te praten. Waarom had ze zich toen ook laten wegjagen uit het territorium door een das? Ze beet zacht op haar onderlip. 'Die aanval was niets,' Ze keek hem vragend aan maar schudde toen haar kop. "Maar goed dat je toen hulp hebt kunnen halen," Ze zuchtte. Zonder die hulp zouden de rogues vast niet weg gegaan zijn. Maar hadden zij ook geen apprentice verloren. Ze knikte op zijn antwoord. "Maar goed. Wat doe je hier in het territorium? Alleen!" Ze had een duidelijk lachje op haar snoet. Ze had wel een vermoeden dat hij op zoek was naar gezelschap.

Hij knikte wat vaagjes in antwoord op haar eerste opmerking, maar begon te grinniken bij de tweede. "Ik was op zoek naar een warrior die me nog niet zat was," Gaf de kater toe, en grinnikte nog wat door. Daarna keek hij naar Slender, "Wat doe jij hier, alleen?" Hij legde, net als zij eerder gedaan had, de nadruk op het laatste woord. Terugpakken kon de kater als een van de besten.

Netjes sloeg ze haar staart om haar lichaam heen. Ze keek hem met een vragende blik aan toen hij uitlegde waarom hij hulp was gaan halen. "Waarom.. Zou iemand je beu zijn?" Voor zover zij hem kende bleek hij een goede kater te zijn. Slender gniffelde en keek Tall met een lachje op haar snoet aan. "Ik ben warrior, weet je nog? Ik ging de grenzen gaan controleren op voedsel of indringers." Voornamelijk die laatste. Haar klauwen schraapten wat over de aarde. "Als je wilt.. mag je best meegaan?" Ze wist nog altijd niet wat hij hier kwam doen. Ze gniffelde en liet het varen.

Hij reageerde niet op haar vraag, te lastig onderwerp voor nu, net als de gevechten en al het andere. Veel te lastig allemaal. "Ik mag niet mee," Mompelde hij, zijn restricties herinnerend. Ze waren er altijd, en overal. Altijd als hij iets gevonden had om te doen waren ze er, en dat irriteerde hem mateloos, enorm.

Ze wilde stiekem heel graag in zichzelf lachen maar wist dat dat niet zou overkomen. De manier waarop hij het zei baarde haar toch enige zorgen. "Kom op. Wie komt er nou achter. Je bent als kit toch ook eens meegekomen buiten het kamp?" Ze wilde niet geloven dat er op elke hoek wel een kat zou staan die hem in de gaten hield. Daarbij, wat kon er nou mis gaan als ze in het territorium bleven. "Als we nou eens een jachtwedstrijdje in het bos hielden?" Ze keek even op naar het bos. Het zat vol leven. Genoeg te vangen dus.

Hij luisterde even naar haar, maar schudde al lachend zijn hoofd bij de eerste zin. Het tweede voorstel leek hem echter wel wat. "Dat kan wel," Mauwde hij, en grinnikte toen even. "Pas maar op dat ik je niet weer versla, net als vorige keer," Klonk het, en een ondeugende grijns was op zijn gezicht te zien. Als Tall iets deed wat competitief was, en wat hij ook echt mocht doen, was hij weer vrolijk. De kater deed altijd zijn best om te laten zien dat hij echt luisterde naar wat zijn leader, niet zijn moeder, zei. Wel zijn moeder ook, maar zijn moeder was bezorgd, de leader zou hem zo de clan uitzetten, zij niet.

Wat dat betrof leek hij nogal bang te zijn om betrapt te worden. Slender grinnikte om de gedachte. Ok ze begreep het wel en zou hetzelfde doen als hem, maar hij leek haar op het eerste zicht niet de meest voorbeeldige leerling. Daarin had ze zich duidelijk vergist. "Wacht maar. Deze keer zal ik winnen." Ze keek hem met een laatste competitieve blik aan en verdween in de bossen. De eerste keer had ze opzettelijk weinig gevangen om hem te laten winnen. Maar deze keer zou het anders zijn. Ze keek achter zich en zag hem nog net voor het laatst.

Ze was het niet met hem eens, en iets in hem wist dat ze wel eens gelijk kon hebben. De poes was stil, zo stil had hij nooit iemand gehoord, of juist niet gehoord. Hij niet, hij was stil, dat zeker, maar vergeleken met haar een olifant. Elk gevecht zou hij winnen, maar een jachtwedstrijd niet. Dus deed de kater rustig aan, knikte haar na, en liep de andere kant uit. Door het gepraat zou er niet veel prooi dichtbij zijn, maar misschien wat verder van de open plek af wel. Het viel te proberen.

Ze kon hem nog net de andere kant zien op lopen en verdween toen. Het was goed als beide hun eigen weg gingen. Zo liepen ze elkaar niet voortdurend tegen het lijf. Het leek er op dat ze geluk had. Een vette mus zat op 1 van de takken in haar buurt. Zich niet bewust van haar aanwezigheid. Behoedzaam bewoog ze zich voort door de schaduwen die het bos bood en klom zo stil mogelijk de boom in.

Even leek het er op dat het dier haar gezien had maar dat was pas schijn. Het besef dat ze achter het diertje stond kwam te laat. Haar poot sloeg uit en sloeg de mus in 1 enkele slag dood. Tevreden nam ze het beest in haar bek en sprong haast geruisloos de boom uit. Wat dat betrof bevond ze zich in de perfecte omgeving. Natte dennennaalden bedekten de grond en lieten haar geruisloos op de grond terecht komen.

Hij was heerlijk even alleen, en zou in ieder geval een paar dieren moeten weten te vangen nu hij zich beter voelde. Dus schoot hij naar boven, een boom in, toen de dikke staart van een eekhoorn zichtbaar werd. Vrolijk vloog de kater erachteraan, zoals zo vaak geen aandacht gevende aan het feit dat dit weleens gevaarlijk kon zijn. Het maakte allemaal niet uit, en daarna al helemaal niet want de eekhoorn was van hem. Het voelde als eerlijk eten omdat hij er oprecht voor gewerkt had. Niet zoals zo vaak van achteren aanvallen, daarover. Zou Slender echt winnen? Nooit.

Het duurde eventjes maar uiteindelijk had ze een klein hoopje aan prooien weten te vangen. Ze telde nog even alle prooien na terwijl ze er een klein verdwaald konijntje bij gooide. Nu had ze; een konijntje, een vette mus, een rat, een korenmuis blijkbaar en ook nog een soort vogelachtig zoogdier die ze niet kende

- werk ik af-

Hij was er duidelijk niet zo goed in vandaag, na de eekhoorn had de kater niets meer gevangen en de tijd begon te dringen. Langzaam aan begon hij terug te lopen en zocht ondertussen naar wat beesten. Het was eigenlijk een oneerlijke strijd geweest aangezien Slender een warrior was. Maar je hoorde hem niet klagen, hij hield toch al niet van opgeven.