There is a time for everything

Een gepijnigde krijs schoot door het kamp heen, een krijs afkomstig van de nursery. Het was gewoonlijk in newleaf dat er kittens geboren werden, want de meeste ouders wilden dat hun nestje de grootste kans had om te overleven en tijdens newleaf en greenleaf was die kans natuurlijk het grootst. Prooi zou dan weer volop in aantocht moeten zijn, maar dit jaar was dat anders. Littleroot had ongeluk. Haar partner was enkele manen geleden plotseling overleden, waaraan wist ze niet. Ze hadden hem dood in zijn nest gevonden, met geen wonden aan zijn lijf, niets. Niemand had hem vermoord – dat was duidelijk – maar iets had hem het leven gekost. De echte oorzaak hiervoor was een hartaanval geweest, iets waar een medicine cat natuurlijk moeilijk iets aan kan doen – iets waar zo’n kat niet eens iets vanaf wist. Maar dit gekrijs was alles behalve normaal. Katten waren dit duidelijk niet gewend en het was duidelijk dat er iets mis ging. Het was Littleroot die aan haar bevalling was begonnen, de arme poes was al erg mager geworden van het dragen van de kittens en haar kleine grootte had daar ook niet echt mee geholpen. Ze zou sterven, dat was duidelijk aan de pijn die door haar heen ging en de energie die uit haar lichaam sijpelde, maar de poes zette door. Ze moest haar kinderen op de wereld brengen en dat was haar ultieme doel. Een Queen stond bij haar om haar te helpen, de medicine cat werd gehaald, maar het leek te lang te duren voordat deze kwam. Ze sprak Littleroot troostende woorden toe, terwijl de eerste kitten ter wereld kwam. Het was een grijs gestreepte kitten, maar het bewoog niet. Dood. Wanhoop schoot door de ogen van Littleroot heen toen ze nogmaals pijn in haar buik voelde. Een tweede kitten kwam eraan, maar had ze nog energie genoeg om het ter wereld te brengen? Was het nog in leven? De tweede kitten kwam ter wereld, een kitten die zo weet leek als sneeuw. Deze kitten leek te bewegen, maar minimaal. De poes, die de haar kaken op een stok had geklemd, liet het ding weer los en liet haar ogen op de kitten vallen voordat het licht in haar blik uitviel. Ze had één kitten ter wereld weten te brengen. De kitten leek gezond te zijn, want naarmate de Queen haar tong enkele malen over zijn rugje had laten gaan, begon het beestje beter te ademen en te miauwen. De kitten leek veel op zijn moeder, en als hij een beetje de genen van zijn moeder had geërfd, dan zou hij vast en zeker haar cream point kleur overnemen. Het was de Queen die vervolgens door de Nursery keek. Haar melkproductie was al gestopt, dus had ze een nieuwere Queen nodig waarbij het nog wel even ging duren, zodat dit jonkie een warm en veilig nest geboden kon worden. ”Deze kitten heeft een moeder nodig, is er een poes waarvan de kittens nog jong zijn?” Weerklonk haar heldere stem door de den heen, terwijl ze haar ogen over de katten heen liet glijden.

De jonge kater lag daar maar naast zijn moeder, de moeder die hij nooit zou leren kennen, een persoon die hij vast heel graag had willen kennen. Het was tenslotte zijn moeder en de poes die hij nu aangewezen kreeg als moeder zou hij aanzien als een echte moeder – maar ze zou nooit van zijn eigen bloed zijn. Nooit. Niet dat hij dat zou weten – maar stel je voor dat ze het hem ooit zou vertellen. Dat ze in een vlaag van woede hem vertelde dat ze niet zijn echte moeder was, of gewoon de waarheid wilde zeggen tegen haar ‘zoon’. Hij zou er kapot van zijn en nu ging het gebeuren. Als hij geluk had tenminste. Het zou net zo goed kunnen dat er geen poezen waren die nog melk produceerden, al is de kans groter dat er wel poezen waren die hem op konden nemen in Newleaf. Laat staan dat ze hem wilden hebben in hun nest. Sommige poezen kregen namelijk grote nesten, dan konden ze er toch niet gemakkelijk een andere bij nemen – bovendien was hij niet van hun bloed en zouden ze hem nooit aanzien als een echte zoon. Maar er waren dat soort poezen die dat wel konden en hopelijk zou er eentje naar voren stappen die hem veel liefde en vertrouwen kon bieden. Een echte moeder.

Eerste post voor Snowcrystal, ik weet dat ze nog niet veel samen kunnen doen en ik denk niet dat dit een heel groot en lang topic wordt, maar we kunnen daarna ook gewoon nog eentje doen als hij al wat kan praten, zien en kruipen.