Warning, demons will walk the earth {Geboortetopic}

Verveeld kraste bruine tabby poes wat met haar nagels in de harde ondergrond en keek ernaar. Een verveelde zucht gleed uit haar bek. Haar buik was veel te groot geworden, ze leek wel een watermeloen. Enkel er echt zacht mee doen door op een plaats te blijven liggen, Owyn heen en weer sturen voor eten had ze niet gedaan. Ze had zelf gewoon gejaagd en gevochten. Of de kater en nou blij mee was geweest of niet. Maar vandaag had ze besloten te blijven liggen. Ze had geen zin gehad om ergens heen te gaan. De afgelopen dagen waren de steken in haar buik ook een stukje erger geworden. Even geeuwde ze en legde haar kop op haar voorpoten, eigenlijk was het echt saai in hun kamp. Dan maar wat proberen te slapen. Enkel toen ze haar ogen sloot trok er een steek door haar buik. Ze ronde op haar zij om de kittens hun ruimte te geven. Opnieuw sloot ze haar ogen maar nog een steek trok door haar lichaam. Dit ging niet om anders liggen. Dit was iets anders. En haar instinct zei haar alles wat ze moest weten, de kittens kwamen eraan. Meteen keek Rai om zich heen. Owyn, waar was hij. 'Owyn?' riep ze, zoekend naar de grijze kater. Haar ogen sloten even bij een volgende steek. Ze had een hoge pijngrens maar ze had het gevoel dat dit behoorlijk pijn ging doen. 'Owyn, de kittens' kreunde ze met haar ogen gesloten, ze had geen idee of hij is de buurt was.

~Eerst Owyn, dan de kittens

Wat teleurgesteld met zijn kleine prooi zette de stevige kater zijn massieve poten neer. De grond voelde koud, maar warm tegelijkertijd aan zijn grijze kussens. Het weer was raar in de lente en Owyn wist niet goed of hij er blij mee was of niet. De lente bracht meestal niet veel goeds voor de kater, op prooien na dan. Maar het enige dat hij vandaag gevangen had was een jong konijn. Net iets ouder dan een jaar, nog niet volgroeid maar genoeg vlees voor Rai. Hoewel, voor de ochtend gokte hij. De tabby poes sliep nog toen hij op pad was gegaan en te zien aan haar conditie had hij besloten voor haar te jagen. Hij wist dat ze dat liever niet had, maar had het toch gedaan. Rai moest er maar mee dealen. Een zucht verliet de neusgaten van de kater en zijn ogen stonden afwezig voor zich uit. Rai was als zo ver in haar draagtijd, het zou niet lang meer duren. En haar zwangerschap gaf Owyn gemengde gevoelens. Hij wist niet goed wat hij er van moest vinden, blijdschap of juist haat. Als er iets was wat hij vreselijk vond waren het kleine, pluizige diertjes. Maar dit was van hem, zijn eigen vlees en bloed. Zijn minions, kleine mini duivels die uit zouden groeien tot geweldige demonen. Hij wist het haast zeker, het werden duivels. Zonen en dochters van de duivel zelfe, de duivel en zijn even slechte partner. Een liefde die door vele, net als bij Owyn zelf, uitgekotst zouden worden. En toch waren de twee verliefd geworden, partners door onverklaarbare gevoelens. Dat de kater dat ooit had kunnen toegeven.. Een korte glimlach verscheen rond zijn bebloede lippen. Die dag was geweldig geweest, al zou hij nooit aan iemand toegeven dat hij gelukkig was. Gelukkig met Rai, zijn prinsesje. Hij had haar nooit zo durven noemen, 'prinses' of 'queen'. Ze zou het vreselijk hebben gevonden en uiteindelijk zouden ze beide gestikt zijn in de klefheid. Zodra zijn grote klauwen zich op het BC terrein bevonden drong een stem door zijn gehoorvliezen heen. 'Owyn?' De manier waarop zijn naam werd uitgesproken beviel hem voor geen meter en met een vreemd gevoel in zijn buiken zette hij vaart achter zijn passen. 'Owyn, de kittens' Hij zag de tabby poes liggen, haar dikke buik omhoog stekend. De prooi viel een eindje van haar uit zijn bek terwijl hij hijgend naar haar toe rende. "Ik ben er, ik ben er." Ferluisterde hij, zijn stem bezorgd en ietwat kwetsend. Wat was er aan de hand? Ging het nu gebeuren? Kat nog aan toe, hij was hier niet op voorbereid. Nerveus liep hij langs haar rug, duwde zijn kop gerustellend tegen de hare en liep weer naar haar achterzijde, benieuwd of er iets te zien was. "Je kunt het." Sprak hij bemoedigend, misschien wel meer tegen zichzelf dan tegen haar.

Eigenlijk was de ruimte waarin ze zich al een lange tijd bevond zo erg nog niet. De kleine kit met haar plakkerige, grijze pelsje dreef een beetje rond. In het begin had ze eruit gewild. Haar pootjes hadden tegen de binnenkant van haar moeders buik getrappeld, maar het had geen zin gehad. Ze had zich eraan toegegeven; ze moest wachten. Jakkes, wachten. De grijze kit had geen zin meer om te wachten. Het duurde zo lang! Voor de laatste keer gaf ze een trap tegen de wand van het bad. Mama! Doe open! Ik wil naar buiten! Natuurlijk zei ze dat niet, en echt denken deed ze het ook niet. De kit was de afgelopen moons wel gegroeid, maar praten? Nee, natuurlijk niet. Ze wist niet hoe dat moest. En trouwens, van wie had ze dat moeten leren? Voor nu hield ze het bij wiebelen en trappelen, dat was genoeg. Er was wel al veel gebeurd, heel veel. Plots hadden zich aan haar lichaampje vier pootjes gevestigd. En toen kwam dat moment waarop ze met bewegen kon beginnen. Het zich herinneren deed ze niet. Het enige wat ze wist was wat nu gebeurde, en dat was het samentrekken van de ruimte. Zacht botste ze tegen één van haar siblings aan. Toen was ze opeens een sibling kwijt. Poef, verdwenen. Zou ze het eindelijk voor elkaar hebben? Zou mama eindelijk door hebben dat ze had gewacht tot het ging komen? Nu kwam het! Dat kon de kit voelen, want zij werd ook naar de plek gedreven waar haar broertje of zusje was verdwenen. Het werd nauwer om haar heen. En nauwer. En nauwer! Toen kwam het moment waar ze op had gewacht. Het vliesje waar zij zich nog altijd in bevond werd omringd door koude lucht. De lucht die voor het eerst haar kleine longetjes vulden. Nou, dat was niet echt waar ze op zat te wachten. Een luide piep onsnapte aan haar bek. Wat gebeurde er? Wie was daar? Het vliesje brak en ze kreeg het alleen maar kouder. Weer kwam dat piepende geluidje. Niet dat zij het hoorde, haar oortjes zaten immers tegen haar kopje aan geplakt. Plots kwam er een warme gloed die haar beet nam en ergens anders neerzette. De kit spartelde wild. Ze wilde niet! Ze wilde terug naar de warme ruimte van mama! Toch veranderde deze wil toen er een warme geur haar kleine neusje binnendrong. Melk? Van mama? Ze deed een winnende poging om op te staan, en langzaam naar de geur toe te struikelen. Eindelijk vond ze een bobbeltje die de geur droeg. Hmm... Ze klemde haar bekje stevig om het dingetje heen en de warme, zoete vloeistof gleed langzaam haar keeltje in. Het duurde niet lang voor haar minuscule maagje gevuld was, en ze sloot zich af van de bobbeltjes. Toen kroop ze tegen mama aan en viel in een diepe, droomloze slaap.

tagged: Rai, Owyn, Lecter, Ivy, Lucifer // words: 481 // notes: Mocht ik al posten? // ♠♠

Met zo nu en dan een vervelende trap probeerde hij weer meer plaats voor zichzelf te creëren. Plots waren de dingen om hem heen gegroeid en namen ze langzaam maar zeker meer ruimte in beslag. Belachelijk. Hoe durfden ze dat te toen? Als hij zich nou meer kon bewegen had hij elk van die dingen een harde pootslag gegeven, alleen al om ze een lesje te leren. Het werd hem te krap, te benauwd en toen.. toen voelde hij plots.. meer ruimte. Was het waar? Was het geen droom. Ja! Een van die dingen, die hem meer begonnen te verdrukken, was echt verdwenen. Waarheen deerde hem even niet, hij kon weer genieten van de ruimte, de warmte, en het voedsel dat vanzelf zijn maag in sijpelde. Maar toen.. toen kwamen de vragen in hem op. Waar was die ene dan heen gegaan? Naar een grotere, warmere ruimte? Waarom? Was die dan zoveel beter dan hij? Met hele kleine bewegingen begon hij wat te worstelen in de warme ruimte, alles eraan doen om ook bij die nieuwe ruimte te komen.
Met een ruk werd hij weggekaapt, de snelheid werd hem ook even te groot en voor het eerst in zijn leven voelde hij iets van angst. Met een doffe klap kwam hij op de grond terecht en voelde even niets. Alsof hij versteend was bleef hij op de grond liggen, de kou trok al snel in zijn natte vacht, maar een warme tong gleed over zijn lichaam en liet warmte door zijn spieren en botten vloeien. Met een kleine eigen kracht rolde hij wat onhandig over het mos, waarvan hij niet wist dat het mos was, en kwam terecht bij een zoete geur. Daar voelde hij een vacht, en nog een andere. Eentje had de zoete geur in zich en ook.. een vertrouwde geur. Eentje die al die tijd in zijn neus had gezeten en er nooit uit was gegaan. Klaaglijk had hij al gepiept sinds hij op de grond terecht was gekomen en de kou tegen hem aan was gebotst, maar nu werden die piepjes gesmoord door een tepel, recht in zijn kleine bekje. Met gulzige slokken onttrok hij de melk uit zijn moeder en voelde zijn maag tevreden knorren en borrelen. Toen het vol was wurmde hij zich dichter tegen zijn moeder aan en slaakte een zacht zuchtje, waarbij hij doezelend in slaap viel. Heerlijk.
Zijn leventje was nu echt begonnen en iedereen moest nu gaan oppassen voor de onbekende vijand..

Al had de wereld het niet door, binnen in een katten bui groeide een gevaar. Een groot gevaar.

De tabby kitten had weken lang rond gedobbert, in een ruimte die inmiddels zeer bekend was geworden. Het ritmische gebonk, de warme vloeistof waar ze in zwom, en de hele dag luieren. De droom van iedere kit. Maar nee, het poesje haatte het. Ze wou bewegen, er uit, ruimte. Het vervelendste was dat ze dit moest delen met andere klompjes cellen, die voor haar nog niks betekende. Ze konden allemaal dood, voor haar part. Idiote schepsels. Maar, in een mooie dag in iets wat ze later new-leaf zou noemen, Kwam eindelijk het moment waar ze op had gewacht. Eerst voelde ze trekken en duwen, en toen, plop, een kit weg. Meer ruimte. De kitten strekte haar poten, maar was zeer teleurgesteld. Zij wou er als eerste uit. Weer een wee, en hop, meer ruimte. Nu werd de ongenaamde kitten boos. Ze schopte en sloeg, spartelde met haar poten, en maakte duidelijk dat ze er nu uit wilde. Verrassend genoeg werd ze op haar wenken bedient, en kwam er een krach die haar uit de baarmoeder duwde. De pasgeboren kitten snoof haar eerste lucht naar binnen, en kroop naar de warme buik van haar moeder. Gelijk begon ze te zuigen en de vloeistof stroomde naar binnen, en de poes voelde kracht. Toen ze zich vol getankd had, viel ze niet in slaap. Nee, ze ging naar iets anders opzoek. Ze ging af op de geur van bloed.

Langzaam maar zeker krabbelde ze de buik van haar moeder op, tot de kit, boven op haar mama, een plekje doorbloedde vacht had gevonden, waar ze zich vervolgens innestelde om te slapen. Tabby op tabby, bloed dat in haar vacht doordrong. Ja, dit was hoe ze zou starten in het leven.

De grijze kitten zweefde door de kosmos, het was wel een drukke, want van tijd tot tijd kreeg ze een trap van 'iets'. Boos begon de poes te trappen toen er weer iets tegen haar aanbotste, hard. Ze kreeg meer ruimte als beloning, steeds meer, en meer. Op een gegeven moment was ze alleen, tevreden met hoe het nu ging zweefde ze verder. De kitten kwam richting een opening, er was een krachtige zuigkracht en voor ze het wist kon ze niet meer verder. De poes verliet haar kosmos, net als de dingen hadden gedaan. Deze nieuwe ruimte was... koud, het warme van haar natte lijfje vervaagde en de kitten rilde. Verontwaardigd piepte ze, een zoete geur bereikte haar neus, een instinkt zei dat dat de plek was waar ze heen moest. Vertrouwend op haar gevoel kroop de kitten dapper richting de warme, zoete geur. Na wat een eeuwigheid leek kwam de kitten aan bij een hoop heerlijk warm vacht, de zoete geur kwam van onder de lading haar. Nog steeds niet helemaal bewust van wat ze deed kroop de kitten naar de warmte en zoetigheid. De poes kwam aan bij de bron van het zoete, het instinkt vertelde haar weer iets. Ze moest zuigen, drinken, gehoorzaam zoog de kitten aan de onbekende bron van de zoetigheid, een warme vloeistof kwam in haar keel. Het smaakte lekker en na even gedronken te hebben kroop de kitten tegen de warmte aan. Ze botste tegen iets, o nee, de dingen waren hier ook! Boos piepte de kitten tegen het ding dat haar al een tijdje met zijn vriendjes lastig viel. Het ding deed niks en na een tijdje wachten besloot de naamloze kitten zich over te geven aan de plotselinge vermoeidheid. De poes sliep snel in, in een diepe droomloze slaap.