Just walking

Pantherface liep rustig over de hooggras velden. Hij had niet echt een idee van wat hij wilde gaan doen, dus was hij maar gewoon een beetje gaan lopen, misschien zou hij nog wel iemand van zijn eigen clan tegenkomen, maar op dit moment was er nog niemand en hij genoot ook wel een beetje van de rust. Hij strekte zijn lichaam even uit en keek toen weer naar het gebied voor hem. Het was lekker rustig nu er geen andere clanleden om hem heen waren, maar ook wel eenzaam, misschien was het ook wel beter zo. Wat had je er nou aan als je constant iemand om je heen had? Dan zou je nooit meer een beetje rust krijgen. Hij begreep sommige katten dan ook niet, dat ze zo vaak bij elkaar wilden zijn, maar dat gevoel had hij nog nooit voor iemand gehad en hij betwijfelde überhaupt of hij dat ooit zou krijgen. Misschien was hij wel beter af zonder. Hij liep rustig verder zonder eigenlijk een doel te hebben van wat hij nou eigenlijk zou doen, maar dat maakte hem niet uit. Het gaf hem de tijd om na te denken, ook al was dat niet altijd goed.

Whiteleaf verliet het kamp, ze was op jacht gesuurt bij de Hooggras velden. Leuk, kon ze eindelijk eens wat doen. Ze rende weg van eht kamp richting de hooggras velden. Onder weg had ze één muis gevangen, en nog een vinkje, die zou ze later wel weer eme terug nemen. Whiteleaf snoof de lucht op. Ze rook haar clan geur, en konijnen. Leuk. Rustig liep ze door. Ze keek rustig rond al zag ze niet bepaald veel. Gras, boven haar lucht, dat was het neige. Toen vond ze een sloop spoor, nog vers want het gras was nog plat. Ze snoof de lucht op, en rook Phanterface, die Apprentice die nu een Warrior was. Ze volgde het spoor en zag niet heel duidelijk de vacht van Phanterface. Zijn vacht viel niet bepaald op. ‘Hallo Phanterface. Hoe is het?’ Vroeg Whiteleaf vriendelijk. ‘Al wat gevangen of zo?’ Vroeg ze als volgt. Whiteleaf was niet echt fan van de drukte, maar met z’n tweeën of drieën vond ze het wel oke. Of natuurlijk alleen, naja soms dan.

Pantherface liep verder zijn mond een klein beetje open, want hij was nog steeds uit op wat prooi, het was alleen de vraag of er nog wat te vinden zou zijn, maar dat zou vast wel aangezien het Groenblad was, ook al was hij niet echt uit op prooi vangen, hij was hier meer gekomen om gewoon te lopen. Hij draaide zich om toen hij iemand hoorde, hij kon door de geur vertellen dat het een clangenoot was en toen hij zich had omgedraaid zag hij ook wie het was, het was Whiteleaf. Hij was dan zelf nog niet zo lang een warrior, maar hij kende alle warriors nu wel, dat wist hij bijna ook wel toen hij een apprentice was, maar dat was toch anders. "Hallo Whiteleaf." Zei hij. Toen ze de vraag stelde of hij al wat had gevangen schudde hij zijn hoofd. "Nee, nog niks, maar ik was hier ook niet echt gekomen om te jagen." Zei hij en keek haar aan. "Heb jij al wel wat gevangen?" Vroeg hij haar.

[Sorry dat mijn inspi op een laag pitje staat]

"Nee, nog niks, maar ik was hier ook niet echt gekomen om te jagen." Beantwoorde Phanterface. Whiteleaf ging zitten, en knikte. "Heb jij al wel wat gevangen?" Vroeg Phanterface. 'Ja, een muis, en een vinkje, toen ik hier naar toe ging', vertelde ze. Whiteleaf was misschien een dag jonger dan Phanterface, maar ze was wel wat eerder Apprentice geworden, omdat ze een goede daad had verricht ofzo, ze wist er zelf nog amper wat van af, maar oke. Ze likte haar voor pot af, er zat wat gras tussen haar nagels toen wende ze haar blik weer op Phanterface.

Vreselijk erg inspiloos.

Pantherface wachtte op het antwoord van Whiteleaf, hij kon namelijk nooit weten of ze iets had gevangen, misschien had ze het of misschien ook niet, maar dat zou gaan blijken, want ze zou waarschijnlijk een antwoord geven, het was alleen nog even afwachten hoe lang het zou gaan duren voor ze zou antwoorden. Ondertussen dwaalden zijn gedachten alweer weg, als hij nog wat zou willen vangen, dan moest hij niet te veel tijd verspillen aan praten, maar hij vond het ook weer ombeleefd om zomaar weg te gaan als Whiteleaf net iets aan het zeggen was, maar als hij een prooi zou ruiken, dan zou hij er wel even vandoor gaan, want dan had hij tenminste nog iets gevangen voor vandaag en zou hij niet met niks terug komen in het kamp. "Ja, een muis, en een vinkje, toen ik hier naar toe ging" Antwoordde Whiteleaf op zijn vraag. Hij knikte alleen maar, dat gaf wel aan dat hij beter niet zonder iets terug kon komen, want dat zou een probleem worden, want straks was er niet genoeg en dan zou hij het zichzelf nooit vergeven, hij moest voor zijn clan zorgen, zorgen dat ze geen honger zouden lijden en dat betekende dat hij dus ook iets moest vangen. Het was nog wel Groenblad, dus dat moest toch wel lukken? Anders was hij het misschien toch niet waard om een warrior te zijn, want welke warrior kwam nou met niks terug naar het kamp? Hij schudde zijn hoofd even bij die gedachte. Nee! Hij zou niet zonder iets terug naar het kamp gaan, dat had hij als apprentice wel eens gehad, maar dat was ook alleen maar in het begin geweest en dat kon hij nu toch niet veranderen, vooral niet nu hij pas net een warrior was, dan was het juist beter als hij een goede indruk achter zou laten. Hij rook in de lucht en tot zijn opluchting was er de geur van muis op de wind. Hij keek even om zich heen, om de muis te localiseren en wanneer hij de muis had gevonden ging hij in een sluiphouding. De muis had hem nog niet in de gaten en daar was hij blij mee, want nu kon hij nog eat dichterbij komen. Hij moest nog iets dichterbij en hij sprong. De muis had geen kans om weg te komen en voor de muis het wist hing het dood uit de mond van Pantherface. Hij begroef de muis en liep met een klein schukdgevoel terug naar Whiteleaf, hij had haar niet gewaarschuwd dat hij de muis zou gaan vangen en wat zou ze nu wel niet denken, zou ze het niet leuk vinden? Waarom maakte hij zich toch altijd zo druk om wat anderen van hem vonden? Hij meost toch gewoon dingen kunnen doen die hij zelf wilde en niet dingen die anderen wilden dat hij zou doen. Hij schudde de gedachte weg en liep terug naar Whiteleaf, zijn blik op haar gericht, wat zou ze zeggen?