Remember to forget you.

Ongeduldig schraapte Jayflame met zijn poten over de grond. Dat zorgde ervoor dat een paar warriors op een vrij geïrriteerde manier zijn richting inkeken, maar daar besteedde de tom vrij weinig aandacht aan. Hij had ook moeite met zijn aandacht bij de Gathering te houden en zou blij zijn als het eindelijk over was. Hij luisterde dan ook maar met een half oor naar wat er gezegd werd en sloeg daarom niet bepaald alle informatie op. Misschien miste hij op deze manier belangrijke informatie, maar zijn Clanmates zouden, als het écht belangrijk was, er nog vaak genoeg over praten zodat hij het tijdens de Sharing Tongues wel zou horen. Zijn blik gleed constant weer naar háár. Ze stond bij de medicine cats verzameld en Jayflame wilde zo graag met haar spreken, maar wist dat hij daar na de Gathering nauwelijks een kans voor zou krijgen. Hij kon zich voorstellen dat zowel Silverstar als Zealspark wilden voorkomen dat er te veel details gelekt werden over de schade die was toe gericht aan hun territory door de brand. En hoewel Jayflame slimmer was dan dat soort details te delen met andere Clan cats, wist hij dat er ook katten waren die niet zo snugger waren. Maar goed, de afloop van de Gathering werd aangekondigd en Jayflame zag zijn kans schoon. Al zeker toen hij zag dat de mentor van haar even niet in de buurt was. Hij voorkwam dat Rousepaw hem zou zien door de schaduwen te gebruiken en tikte de she-cat met de prachtige groene ogen op haar schouder om haar aandacht te trekken. ‘Volg me,’ murmelde hij in haar oor. Pas toen hij zeker was dat Routpaw zich om had gedraaid zodat ze hem kon volgen, begon hij haar te leiden naar een plek waarvan hij wist dat niet veel katten kwamen. Ze had een belangrijke rank en dus wist hij dat ze er snel genoeg zouden achter komen dat ze er niet meer was. Dat betekende dus dat ze snel moesten zijn. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg hij zodra hij haar lichte pootstappen hoorde. Zijn ogen keken haar lichtelijk zorgzaam aan. Dat WindClan niet getroffen was door de brand, wilde nog niet zeggen dat alles oké moest zijn in haar Clan.

Jayflame voelde een blij gevoel in zich opkomen toen hij de glimlach van Routpaw zag. Het maakte hem gelukkig dat zij zich gelukkig voelde. Dat had hij wel bij meerdere katten, maar normaal gezien had hij dat niet echt bij katten die buiten zijn Clan leefden. Hij had dan ook niet zo veel contact met iemand anders buiten zijn Clan dan met Routpaw. Aan Routpaw had hij ook dingen verteld die hij nooit aan een andere kat bij de eerste ontmoeting verteld zou hebben, maar Routpaw had iets waardoor hij haar direct kon vertrouwen. En hij had ook het gevoel dat ze direct een wederzijdse klik hadden gekregen, dat ze alles gewoon aan elkaar konden vertellen zonder zich te schamen voor hun gevoelens. Natuurlijk wilde hij wel nog een beetje terughoudend zijn op het vlak van te veel emoties prijsgeven of geheimen van zijn Clan, maar hij had het gevoel dat hij met zijn persoonlijke problemen juist wél bij haar terechtkon. Hij had het gevoel dat Rousepaw iets te druk was om het op te merken en wilde haar ook zeker niet lastigvallen met zijn problemen, maar bij Routpaw had hij het idee dat hij haar alles kon vertellen en dat ze hem nog niet zou beoordelen. Hij was benieuwd wat ze zou vinden van het feit dat hij had gevochten met een RiverClanner over een stukje territory. Hij wist echter niet of het een goed idee was om dat aan haar te op merken, want ze stond immers vanwege haar rank buiten al die ruzies en hij wilde haar geen kwaad idee geven over de RiverClanners of zo. Haar aanraking was onverwacht, maar daarom niet onprettig en Jayflame nam ongemerkt de tijd om haar geur in te ademen voordat ze zich weer terugtrok. Hij snorde. ‘Ik ben oké, Routpaw,’ sprak hij op een rustige manier. ‘Ik heb alleen mijn schouder een beetje verbrand, maar dat is een litteken waar ik later trots op kan zijn. Het betekent dat ik mijn Clanmates geholpen toen ze dit nodig hadden.’ De tom keek met een trotse blik naar de she-cat. ‘Dat heeft hij zeker,’ beaamde hij haar woorden. ‘Ik ben eigenlijk nog blij dat hij me warrior heeft laten worden. Ik was zo slim om mijn frustraties vlak na een ceremony van me af te roepen toen iedereen erbij stond. Maar het heeft gelukkig wel geholpen, want het pestgedrag is inmiddels al zo goed als gestopt en ik denk dat ik zelfs kans maak om mentor te worden.’ Weer hief hij zijn kopje trots in de lucht. ‘Maar genoeg over mij,’ grinnikte hij. ‘Hoe gaat het nu eigenlijk met je? Je moet je om mij geen zorgen maken, hoor. Ik red me wel.’ En deze keer was hij diegene die, wel iets zachter dan haar, zijn neus tegen de hare drukte en zijn blik naar de hare liet glijden. StarClan. Wat had ze toch prachtige groene ogen…

Jayflame kon het niet laten om zich heel stil te houden toen hij merkte dat Routpaw onderzoekend naar zijn wond keek. Hij wist dat het natuurlijk allang goed aan het genezen was en dat het enkel een litteken zou blijven, maar hij vond het wel leuk van haar dat ze toch zo bezorgd was en goed naging of het wel op een correcte manier verzorgd was. Ergens voelde hij zich dan weer tegenover haar Clan schuldig omdat ze zich zorgen maakte om iemand uit een andere Clan terwijl ze die zorgen misschien beter kon besteden aan iemand in haar Clan die het echt nodig had. En op dit moment zou ze eigenlijk ook gewoon bij haar Clan moeten zijn, maar hij kon het niet laten. Hij wilde haar spreken. Ze hadden al zo weinig tijd samen en bovendien waren de Clans nog niet vertrokken. Lizardpath zou wel roepen als ze haar nodig had en dan hadden ze nog genoeg tijd om zich op te splitsen. Hij kon ook een heel erg koud gezicht opzetten en zeggen dat ze gewoon nog iets te bespreken hadden. Hij hoopte in elk geval dat hij dat zou kunnen, want anders werd het natuurlijk lastiger om de schijn op te houden. Welke schijn? Maar die vraag naar zichzelf toe ging verloren toen Routpaw weer begon met spreken. Hij snorde zachtjes toen hij merkte toen die o zo verlegen Routpaw sprak over hoe ze de anderen wel eens zou aanpakken als ze hem niet goed behandelden. Het was schattig hoe ze zo verlegen kon zijn, maar best wel grofgebekt kon zijn als ze dat zou moeten. Het maakte haar aantrekkelijk op zo veel manieren. Hij hield wel van een she-cat die voor zichzelf of voor anderen op kon komen. Niet dat hij dingen verwachtte van Routpaw. Waarom zou hij überhaupt dingen van haar verwachten? Het was niet dat hun band verderging dan een vriendschap of zo. Zijn mondhoek trok echter naar beneden toen hij merkte dat ze het overduidelijk moeilijk had met iets en grinnikend draaide hij zijn kop naar haar rechterkant waarna hij met zijn neusje tegen haar wang duwde. ‘Vertel nu maar wat er is,’ murmelde hij. ‘Je moet je gevoelens echt niet bij me opkroppen omdat je denkt dat je me ermee lastigvalt, hoor. Jij bent er ook voor mij geweest toen ik mijn verhaal wilde doen.’ Hij trok zich wat terug en keek haar glimlachend aan. Hij snorde nog harder toen ze haar opmerking maakte. ‘En ik ben ook ontzettend blij dat jij hier bent. Ik kon eerlijk gezegd niet wachten totdat ik je weer zou zien. De laatste keer dat we met elkaar spraken was ook maar zo kort.’ Hij voelde de huid onder zijn pels warm worden toen hij zich besefte wat hij allemaal tegen haar zei, maar kalmeerde zichzelf direct erna weer. Zo erg was het toch niet, wel dan? Het was niet dat hij er meer mee bedoelde of achter zocht of zo.