When the morning comes [Lilykit]

Hij banjerde in de richting van het kamp. Hij had vannacht niet in het kamp geslapen, waarom wist hij eigenlijk niet. Nou ja, ergens eigenlijk wel. Hij was de vorige dag pas weer terug gekomen in het gebied en hij had het nog niet aangedurfd om in de apprentice den te slapen. Hij had de vragen willen ontwijken, vragen die hoe dan ook zouden komen. Ze zouden willen weten waar hij was geweest en hij was niet van plan om dat te vertellen. Dat maakte het niet makkelijk om in het gezelschap van andere katten te zijn, al genoot hij daar weer met volle teugen van. Hij had de Riverclan gemist, hij had hun gezelschap gemist. Het was vreemd hoe iets wat eerder zo normaal was geweest opeens zo bijzonder kon voelen, dat betekende dat het hem dierbaar was. Toch moest hij ook weer wennen, al voelde het meeste nog zo vertrouwd. Er waren wel dingen veranderd en hij hoopte dat hij bij de volgende ceremonie een nieuwe mentor zou krijgen, dan zou hij daar veel makkelijker aan kunnen wennen. Hij had de droom vannacht weer gehad en dat had hem niet verbaasd. De beelden van zijn moeder hadden gisteren de hele dag door zijn hoofd gespookt, dus dat was ook niet zo vreemd. De droom had hem pijn gedaan, maar het bracht niet meer zo veel schuldgevoel naar boven als het eerder gedaan had. Misschien betekende dat dat hij het aan het verwerken was en dat hoopte hij echt met heel zijn hart. Dat zou zijn leven zo veel fijner maken, dat zou een geruststelling zijn. Toen hij in het kamp aankwam keek hij even om zich heen. Het was nog rustig, de zon kwam dan ook net pas op. De blik in zijn lichtblauwe ogen gleed even over de verschillende dennen. Hij liep iets dichter naar de nursery. Hij ging zitten zijn staart op zijn achterpoten. Hij ging niet naar binnen, maar sloot slechts zijn ogen. Zijn houding was kalm terwijl hij de geuren en geluiden in zich opnam.

[Lilykit]