~Be careful telling your problems, 99% is happy that only you have them~

“Skinny Love!” De boze schreeuw van de tweebeen leek na te echoën in het huis. Skinny Love had zich onder de tafel verstopt opgerold als een balletje. Ze had haar gele ogen gesloten en murmelde in zichzelf dat de tweebeen haar niet vond. Ze rilde over haar hele lijf, maar dat was niet van angst of van de kou. De oude poes was doodziek. Het maakte haar gek, door de koorts begon ze ook steeds vaker te hallucineren. Het was nou al een paar maanden zo en het ging niet over. Ze zag steeds vaker de angst op het gezicht van haar tweebeen en ze wist wat dat betekende, de tweebeen dacht dat ze doodging. Ze mocht niet meer naar buiten, haar kattenluikje was dichtgeschroefd. De tweebeen hield alles potdicht en dat maakte het er niet beter op. Ze was frisse lucht nodig en soms moest ze in de buurt van andere katten zijn. Tegen wie moest ze anders lopen katten? “Ah hier ben je.” Meteen opende ze haar ogen en keek recht in het gezicht van haar tweebeen. Fijn… De tweebeen pakte haar voorzichtig op alsof ze een teren popje was. Ze dacht ook steeds vaker aan Lilium. Ze hoopte dat het jonge katje het redde in haar eentje. Zij was er niet meer om voor haar te zorgen. De tweebeen legde een hand op haar huid. “Ik breng je naar de dierenarts.” Natuurlijk verstond ze geen woord van wat de tweebeen allemaal tegen haar zei, maar ze zag het wel aan haar lichaamshouding en hoorde het aan de klank in haar stem. Meteen liep er een rilling over haar lijf. Ze kreeg er steeds meer een hekel aan en het hielp haar ook niet. Ze werd alleen maar volgestouwd met spuiten en pilletjes, waarvan ze wist dat ze niet hielpen. Die chemische troep was niet goed voor haar. In haar achterhoofd wist ze wel wat ze nodig was, maar daar had ze geen beschikking meer over, al heel lang niet meer. De tweebeen opende de deur en liep met haar naar de vuurspuwer, of auto zoals tweebeners het noemden. Ze werd in het kooitje op de achterbank gezet en zuchtte. Ze rolde zich maar weer op en liet het over haar heenkomen, wat kon ze ook anders doen.
Het stonk, het stonk verschrikkelijk. Dat vond ze nog het ergste aan een dierenkliniek. Daarna dat gefrunnik aan haar door die vrouw in het wit. De vrouw zat voor de zoveelste keer bezorgd in haar huid te prikken. Toen schudde ze haar hoofd. “Het spijt me Ella.” Mijn tweebeen begon te snikken en sloeg een hand voor haar mond. Toen pakte ze Skinny op en drukte haar zowat plat tegen haar aan. Ze mauwde klagelijk en haar tweebeen stopte haar snel weer in het kooitje. Ze werd slaperig en sloot haar gele ogen. Toen werd het zwart.
Ze werd pas weer wakker toen de tweebeen haar kooi opendeed. Het slapen had haar goed gedaan en ze besefte dat dit haar kans was om even buiten huis te kunnen wandelen. Meestal was ze te zwak geweest om te bewegen als ze bij de dierenarts vandaan kwam, maar nou had de vrouw eigenlijk niks gedaan. De tweebeen hield haar heel voorzichtig vast, omdat ze bang was om haar pijn te doen. Dus zette ze even kracht en sprong uit haar handen. “Skinny!” schreeuwde de vrouw. Ze luisterde niet en rende snel de oprit af de bosjes in zodat ze haar niet meer kon volgen. Haar poten leidde haar meteen naar de schuilplaats van Lilium. Ze duwde haar kop onder de boom, maar het jonge katje was natuurlijk al lang verdwenen. Even stond er spijt in haar gele ogen te lezen. Ze had haar beloofd om voor haar te zorgen en toen had haar tweebeen haar kattenluik dichtgeschroefd. Ze had niet meer weg gekund. Snel verdoezelde ze het weer en kwam de emotieloze blik terug in haar ogen. Ze ging zitten om op adem te komen, haar ademhaling ging moeizaam. Ze wist dat ze stonk naar alle middelen die ze in haar gestopt hadden, maar daar kon ze niks aan doen. Haar poten trilden onder haar lijf terwijl ze zichzelf dwong om haar ademhaling te kalmeren.

[Open]

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Lynxfang had zichzelf aangezet om de border te gaan checken die vlakbij de Twoleg place lag. Toen hij daar had gelopen en enkel een oude Rogue geur had opgemerkt en zijn markeringen had achtergelaten, was de kater opeens overgestoken en was met een impuls richting de nesten vertrokken. Hij kwam er niet vaak, maar was wel gewend aan de rare nesten van de rare wezens. Lyxnfang kwam niet graag in ander gebied dan zijn clan-territorium, door zijn haat aan andere clans en buitenstaanders, toch was het wel eens fijn om eens ergens anders rond te lopen. Kittypets waren daarbij ook de niet Riverclanners waar hij geen probleem mee had. De meesten waren niet moordlustig of gewelddadig, dus besloot de kat om in hun levensbuurt te lopen. Wel, helaas was er ook de Elite, maar goed, die negeerde hij dan maar gewoon. Lynxfang kwam in zijn eerste momenten bij de Twoleg Place geen enkele kat tegen, maar opeens klonk er een schreeuw en schoot er een kat voorbij. Lynxfang schoot er achteraan en vond de poes terug onder een boom. Even was hij verbaasd, want de poes was zo ongeveer kaal. Lynxfang herstelde de gedachte en rook even de geuren om zich heen. Een groot aantal vieze kwamen van de poes af, maar hij kon ze niet verklaren,toch maakte het hem even duizelig. Lynxfang herstelde zich en ging naar de poes toe. Ze was oud en er hing de geur van ziekte over haar, maar ze zag er verdrietig uit. "Is alles oké?"vroeg hij en liet expres zijn schouders wat zakken,zodat ze zijn spieren niet zo vlug zou opmerken. Hij wou haar niet bang maken.

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Het duurde veeltelang , voordat ze weer op adem kwam. Ze vervloekte zichzelf om haar zwakke lijf, om de weggevloeide kracht die normaal haar maakte zoals ze was. Het voelde alsof een deel van haar al was afgepakt en ergens boven haar kop zweefde, als een of andere aasgier klaar om haar helemaal op te slokken als ze dan eindelijk het lootje legde. Eigenlijk was ze helemaal niet van plan om al dood te gaan. Ze knarste haar tanden over elkaar terwijl ze de verkramping van haar spieren probeerde te verminderen. Haar lijf was op, verzwakt door de koorts. Ze wist dat ze snel hulp moest hebben anders zou ze echt het lootje leggen. Even gleden haar gedachten naar een Medicine cat, maar ze schudde het snel weer van zich af. Nee Skinny, daar kun je al heel lang niet meer op terugvallen. Ze wilde het liefst gaan liggen en gaan slapen, maar dat zou haar maar kwetsbaar maken en dat wist ze dondersgoed. Dus bleef ze stug zitten met haar ogen wijt open. Ook al trilden haar oogleden vervaarlijk. Ze had alle kracht die ze nog in haar had nodig om op haar poten te blijven staan en ze had veel te veel verbruikt door dat korte sprintje, dat was een domme actie geweest. Ze wist dat het echt dom was geweest, maar anders was ze weer in het huis gestopt. Niet dat ze het huis erg vond, ze was er graag. Ze lag het liefst ’s avonds bij de kachel, maar er helemaal opgesloten zitten beviel haar toch zeker niet. Dat gaf haar een verstikkend gevoel en dan wilde ze juist naar buiten. Ze maakte nog steeds een raspend geluid terwijl ze adem haalde en met haar tong likte ze haar droge bek. Ze was een taaie dat was zeker, maar ook bij haar was er een grens tot waar ze het aankon. Ze gaf niet zomaar op en ze had heel wat meegemaakt, maar dit was toch wel het toppunt waar ze wel eens aan kon gaan bezwijken. Ze hoopte van niet, ze wilde nog wel wat langer op deze aardbol rondstruinen.
Voor een kort moment dacht ze dat Lilium naar haar toe kwam. In haar wazige blikveld zag ze een kat op haar afkomen. Haar verbeelding ging weer met haar aan de hobbel en daardoor werd voor haar het beeld van de jonge poes gevormd. “Lilium?” zei ze zacht. Totdat de kat dichterbij kwam. Toen zag ze dat het een kater was en dat de kater ook nog eens de geur van de Riverclan aan zijn vacht droeg. Ook dat nog, net als ze in zo’n staat verkeerde. Ze begon opnieuw op zichzelf te vloeken, maar dit keer omdat ze een fout had gemaakt. Als ze gewoon met de tweebener mee was gegaan had niemand gezien hoe zwak ze was, nou kon dat nieuwtje mooi rondverspreid worden. Heel goed Skinny, heel goed… Ze knipperde met haar ogen om haar beeld weer helder te krijgen en keek de kater aan. "Is alles oké?" Ondanks dat ze hartstikke ziek was straalde ze een kalmte uit. Ze was niet snel van haar stuk te brengen, zelfs niet als ze zich niet zou kunnen verdedigen. Ze had wel voor hetere vuren gegaan. “Ziet het eruit alsof het oké is?” vroeg ze hem droogjes. Ze ging weer wat rechterop zitten en keek hem recht aan. Haar poten trilden onder haar lijf, maar dat negeerde ze. “Wat brengt jou zo ver van Riverclan gebied?” Haar stem klonk kalm en emotieloos.

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Zodra Lynxfang de vraag had gesteld, kreeg hij er spijt van. Het was een domme vraag en hij keek wat beschaamd bij het droge antwoord. ''Sorry"mompelde hij. De kat wist nooit zo goed hoe hij met dit soort situaties om moest gaan en keek enkel naar de bijzondere poes. . “Wat brengt jou zo ver van Riverclan gebied?” Lynxfang keek even om en richtte zich weer op de poes voor zich, ze zag er kalm uit. "Iets anders dan mijn eigen territorium zien"beantwoordde hij zo simpel mogelijk en ging toen zitten, "Ik ben Lynxfang, kan ik wat doen?". Meer wist hij niet, wat moest hij doen? Ze was duidelijke ernstig ziek en misschien kon zelfs Starclan niet over haar lot beslissen,als ze dat al deden.

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Ze grijnsde even toen hij zijn excuses aanbood. “Retorische vragen noemen ze dat jongeman.” Skinny zou Skinny niet zijn zonder sarcasme, maar achter al haar opmerkingen zat wijsheid je moest er gewoon doorheen prikken. Ze zou nooit een riedeltje wijsheden opnoemen zo zat ze niet in elkaar. Nee, ze deed dat door het je even heerlijk in te wrijven. Ze liet het je inzien door dingen die je zelf deed en zei en als je haar beter kende dan kwam je daar pas achter, want ze kon behoorlijk hard zijn. Ze vond het geweldig om anderen wat te leren, maar dan wel op haar manier. Als je daar niet tegen kon dan kon je beter niet met haar omgaan. Ze toonde weinig emotie, alleen als iets haar echt raakte. Dat gebeurde niet vaak en daarom werd ze altijd al snel bestempeld als nukkig. "Iets anders dan mijn eigen territorium zien" Een zachte grinnik verliet haar keel en ze schudde haar kop. “Zo makkelijk kom je er niet van af.” Ze gaf toe aan haar trillende poten en ging liggen. Ze had niet het idee dat hij haar wat aan zou doen en als hij dat wel deed kon ze er toch niks aan doen in de staat waarin ze nou verkeerde. “Wat doe je hier nou echt? Niemand doet iets maar gewoon, daar zit een reden achter. Voel je je alleen en zoek je daarom gezelschap ergens ander?” Het klonk niet alsof het haar interesseerde, maar het klonk wel doordringend. Ze wilde door hem heen prikken, zijn karakter ontdekken. Dat was haar instinct, op die manier kon je de sterke en zwakke punten ontdekken en dat kon altijd nog van pas komen. Ze deed dat niet eens meer bewust, maar ze vergat niets. Daar vergisten anderen zich nog wel eens in. Ach die Skinny Love dat was toch maar een oude nukkige poes, maar ze was slim en doortrapt. "Ik ben Lynxfang, kan ik wat doen?" Een raspende zucht verliet haar keel en ze siste kort. Ze werd er echt gek van, het irriteerde haar mateloos. Ze had er een hekel aan als haar lijf niet deed wat zij wilde. Het maakte haar zwak en dat was iets wat ze dus echt niet wilde. “Juist ja, nou ja als we dan toch bezig zijn mijn naam is Skinny Love. Mevrouw Skinny Love, of mevrouw voor jou.” Ze keek hem even strak aan waardoor ze haar adem even inhield. Dat had ze beter niet kunnen doen want daardoor moest ze meteen hoesten. Toen de hoestbui over was keek ze Lynxfang weer aan. “Hoe komen ze bij jou naam?” Ze schudde even haar kop omdat ze sterretjes voor haar ogen zag dansen, maar die verdwenen net zo snel weer als dat ze verschenen waren. “En nee je kan niks voor mij doen. Ik zie niet het woord Medicine cat op jou voorhoofd geschreven.” Ze legde haar kop op haar voorpoten en sloot even haar ogen. Toen keek ze hem weer aan, kalm en beheerst.

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Lynxfang luisterde naar de raspende zucht van de poes voor zich en trok met zijn oor, “Juist ja, nou ja als we dan toch bezig zijn mijn naam is Skinny Love. Mevrouw Skinny Love, of mevrouw voor jou.”Skinny Love, de naam deed hem denken aan de Warrior namen, blijkbaar kozen ook de Tweebeners dat soort namen uit. Skinny Love begon opeens te hoesten en Lynxfang keek haar geschrokken aan, niet wetend wat te doen, “Hoe komen ze bij jou naam?”Lynxfang kuchte kort,ergens blij dat de hoestbui over was. "Vanwege mijn vacht en mijn tanden"hij trok even een bovenlip omhoog en zijn wat grotere ronde hoektanden waren kort te zien, maar hij wou haar niet bang maken, als dat al zal lukken en liet zijn bovenlip weer neer. Meteen kreeg hij de volgende zin op hem afgevuurd. Lynxfang grinnikte kort bij het antwoord van de poes, "Nee,ik heb wel eens in de Medicine Den gelegen, maar dat is al lang geleden"zijn toekomst lag niet bij de taak van Medicine Cat, zijn toekomst stond eigenlijk al vast,als hij het volhield. "U weet wat over onze gebruiken, hoe komt u aan deze wijsheid?" Ze had zijn nieuwsgierigheid gewekt en aangezien ze zelf net zei dat hij niks kon doen,was een gesprek aangaan misschien nu nog wel het beste.

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Ze tilde haar kop weer op toen hij zijn tanden liet zien. Ze keek er even naar en knikte kort. “Begrijpelijk.” Zei ze toen. “Al zou ik dat niet zo aan iedereen laten zien, want je trekt daardoor een beetje raar met je gezicht.” Vervolgde ze droogjes. “Eigenlijk een beetje zo.” Ze probeerde te imiteren hoe hij gedaan had, maar daardoor moest ze weer kort hoesten. Er verscheen een grijnsje om haar lippen. “Nou ja niet helemaal zo.” Ze legde haar kop opnieuw op haar voorpoten. "Nee,ik heb wel eens in de Medicine Den gelegen, maar dat is al lang geleden" Ze volgde zijn voorbeeld en grinnikte kort. “Nee van er alleen maar liggen leer je niet zo veel, meestal moet je dan alleen maar dat gemekker van andere katten aanhoren.” Haar gezicht betrok toen de sterretjes voor haar ogen begonnen te dansen, groter als de eerste keer. Ze wist dat ze niet te lang meer moest blijven. Ze was niet van plan om het bewustzijn te verliezen in het bijzijn van een andere kat en dan vooral niet in het bijzijn van een clankat. Ze schudde haar kop om de sterren voor de zoveelste keer weg te krijgen en haar blikveld helder te maken, daarna keek ze hem aan. "U weet wat over onze gebruiken, hoe komt u aan deze wijsheid?" Ze smakte even met haar bek om weer wat speeksel in haar bek te krijgen, zodat ze kon praten. “Ach, wat is wijsheid jongeman? Eigenlijk is het een verzameling van informatie die je in jou hersens samenvoegt tot een geheel. Soms klopt dat beeld van geen kant, omdat iedereen zijn eigen ideeën en beelden daaraan toevoegt en het daardoor eigenlijk vervormd.” Ze stopte even en staarde hem aan, net iets langer dan nodig was. “Ik ben niet altijd zo geweest.” Ze grijnsde naar hem. “En al helemaal niet zo’n ziek zwak scharminkel.” Ze bracht zichzelf weer tot zitten. “En nee, meer krijg je daar niet over te horen. Nieuwsgierigheid is niet altijd goed, dat kan je flink in de nesten werken zelfs.” Haar blik gleed even naar de huizen van de tweebeners, het tweebeengebied. Ja, ze wad daar nou al zo lang, maar nooit was ze het beeld van vroeger kwijtgeraakt. Dat zal haar altijd bijblijven, haar misschien zelfs versterken. Ze keek Lynxfang weer aan. “Dus Lynxfang wat is het dichtste dat jij ooit bij de tweebeners geweest bent?” Haar blik boorde zich in die van hem.

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Skinny Love smakte even en Lynxfang ging zelf wat verzitten. Hij was benieuwd naar haar antwoord zodadelijk, misschien had ze wel een bijzondere geschiedenis gehad. De kans dat ze zelf ooit een Clancat was geweest weerde hij af,met haar kale vacht zou ze het waarschijnlijk niet lang gered hebben in Leafbare. Waarschijnlijk had ze in haar leven de katten ontmoet en zo dingen te weten gekomen, “Ach, wat is wijsheid jongeman? Eigenlijk is het een verzameling van informatie die je in jou hersens samenvoegt tot een geheel. Soms klopt dat beeld van geen kant, omdat iedereen zijn eigen ideeën en beelden daaraan toevoegt en het daardoor eigenlijk vervormd.” Lynxfang keek haar verbaasd aan en probeerde na te denken over de woorden. Een verzameling van informatie, hij had al vroeg geleerd dat alle andere katten die niet van zijn clan afkwamen slecht waren. Inmiddels was hij niet zo'n zwart wit denker meer, hij bleef toch een hekel aan ze hebben. Zijn wijsheid lag niet bij beoordelingen van anderen, maar wel in gedrag, misschien... "Ik denk dat je gelijk hebt" Skinny Love vervolgde;“Ik ben niet altijd zo geweest.” Ze grijnsde naar hem. “En al helemaal niet zo’n ziek zwak scharminkel.” Lynxfang voelde dat hij kort bloosde, de oude Kittypet bracht hem van zijn stuk. Hij de sterke en strenge Lynxfang! “En nee, meer krijg je daar niet over te horen. Nieuwsgierigheid is niet altijd goed, dat kan je flink in de nesten werken zelfs.” Jammer, dan moest hij het maar met zijn gokjes doen. “Dus Lynxfang wat is het dichtste dat jij ooit bij de tweebeners geweest bent?”vroeg Skinny Love opeens. Het duurde eventjes voordat Lynxfang een antwoord wist,"Ik ben een keer eerder geweest om even ergens anders te kunnen zijn en ook om even te kijken of hier alles oké was, maar dat is lang geleden,ik was pas net Warrior en ik ben er langs gelopen op weg naar de High Stones"ratelde hij zijn gedachtes op, hij ontweek kort haar blik en liet zijn donkergroene ogen naar de heldere lucht gaan. "Mijn clangenoten vinden me een lastpak,maar ze weten ik de laatste ben wie de clan zal verraden"mompelde hij in zich zelf en keek toen weer in de heldere gele ogen van de ouwe poes. Wat kon hij doen voor haar?

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Het was gewoon de manier waarop hij naar haar keek, zijn lichaamshouding. Ze wist gewoon dat hij na zat te denken over hoe ze dat allemaal wist en ze zag aan hem dat hij tot de conclusie gekomen was dat ze het vast van anderen gehoord had. Ze zuchtte mistroost. “Waarom moet ik dit toch elke keer zeggen als ik een andere kat tegen kom.” Er lag opeens een felheid in haar gifgele ogen die er eerst niet geweest was. “Ik heb geen vacht nodig om warm te blijven. Mijn lichaamstemperatuur is veel hoger dan die van jou. Ik ben dus niet zo zielig dat ik een vacht nodig heb om te zorgen dat ik warm blijf. Echter is mijn lichaamstemperatuur op het moment ietsje te hoog, nou ja veel te hoog eigenlijk.” Ze snoof even. Ze had er een hekel aan als katten dachten dat ze het nooit buiten zou redden. Dat ze zielig was zonder vacht, want dat was helemaal niet zo. Ze kon zich prima redden buiten, misschien nog wel beter dan katten met een lange vacht die overal achter bleven haken. “Het probleem is dus alleen wel dat als ik dan koorts krijg, dat ook flinke koorts is.” Haar poten trilden nog steeds ook al was ze gaan liggen. “Maar goed, blijkbaar hebben de tweebeners besloten dat ik doodga. Het voordeel is daarvan wel dat ze mij niet meer naar dat stinkhol brengen met hun namaak troep, waarvan ze denken dat dat helpt.” Ze snoof nog een keer, maar ze wist dat ze zich niet te veel moest opwinden. Dan gebruikte ze meer energie dan dat ze gewoon kalmpjes bleef liggen, maar als ze over zulke dingen nadacht werd ze gewoon pissig. Gelukkig leidde Lynxfang haar af door te vertellen wat zijn ervaring was met tweebeners. “En wat vind je, is het oké?” Ze vond dat deze kater wel een beetje vreemd sprak, met zijn oké de hele tijd. "Mijn clangenoten vinden me een lastpak,maar ze weten ik de laatste ben wie de clan zal verraden" Ze vroeg zich af waar die opmerking opeens vandaan kwam en keek hem aan. Blijkbaar zat dat hem dwars. “En hebben ze daar een reden toe?” Ze wachtte zijn antwoordt af terwijl ze zuchtend haar ogen sloot. Er ging een rilling door haar koortsige lijf en ze liet haar ogen maar even dicht. Misschien zou dat haar kracht tenminste een beetje terug brengen.

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Lynxfang deinsde kort naar achteren toen Skinny Love over haar vacht begon.“Ik heb geen vacht nodig om warm te blijven. Mijn lichaamstemperatuur is veel hoger dan die van jou. Ik ben dus niet zo zielig dat ik een vacht nodig heb om te zorgen dat ik warm blijf. Echter is mijn lichaamstemperatuur op het moment ietsje te hoog, nou ja veel te hoog eigenlijk.” Hij keek beschaamd naar zijn voorpoten, "Sorry, ik ben niet aan katten zoals u gewend"de waarheid, dit was de eerste keer dat hij een kale kat zag. Ergens vond hij het er indrukwekkend uitzien, een kat zonder een vacht. “Het probleem is dus alleen wel dat als ik dan koorts krijg, dat ook flinke koorts is.”Oh. Lynxfang zie niks terug, maar beantwoorde maar haar vraag over zijn eerdere ervaringen hier.“Maar goed, blijkbaar hebben de tweebeners besloten dat ik doodga. Het voordeel is daarvan wel dat ze mij niet meer naar dat stinkhol brengen met hun namaak troep, waarvan ze denken dat dat helpt.” Lynxfang zweeg ditmaal geschrokken. Hij vertelde maar zijn ervaringen over hier,aangezien ze daar naar vroeg “En wat vind je, is het oké?” "Ja, het lijkt rustig". (...) “En hebben ze daar een reden toe?”vroeg Skinny Love opeens en Lynxfang schrok op vanuit zijn gedachtes. Hij vergat even wat hij gezegd had en keek de poes verbaasd aan,die rilde en haar ogen sloot. Lynxfang sprong op, "Skinny Love?"zei hij voorzichtig en liep naar de poes toe. Hij legde een poot op haar flank,die warm aanvoelde.

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Ze wist dat ze niet weg moest zakken, maar dat was moeilijk als je lijf gewoon op was. Toen bracht de stem van Lynxfang haar weer bij zinnen. Ze deed trillend haar ogen open toen hij een poot tegen haar flank aanlegde. “Niet doen.” Haar stem was kalm maar dringend. Dat hij in haar buurt was was tot daar aan toe, maar hij moest haar niet aan gaan raken. “Misschien moet ik toch maar eens naar huis gaan.” Ze verzamelde haar krachten en stond op. “Het was een amusant gesprek Lynxfang, maar ik moet maar weer naar huis.” Haar poten trilden vervaarlijk onder haar lijf toen ze zich omdraaide. “Nog een prettige dag.” Ze liep bij hem vandaan, voorzichtig zodat ze niet om zou vallen. Ja, het was dom van haar geweest om naar buiten te gaan. De frisse lucht was fijn geweest, maar ze had daarbij wel heel veel geriskeerd. Ze liep de oprit van het tweebeenhol weer op. Haar tweebeen was inmiddels naar binnen gegaan. Ze kraste aan de deur, aangezien de tweebeen haar luikje dichtgeschroefd had. Met een ruk vloog de deur open en kreeg ze een stortvloed aan geschreeuw over haar heen. Ze wachtte geduldig af totdat haar tweebeen klaar was en haar oppakte. Toen ze in haar armen lag sloot ze haar ogen en gaf ze zich over. Haar ogen vielen trillend dicht en het werd zwart. Ze viel weg in een diepe slaap terwijl ze voelde hoe haar tweebeen haar tegen zich aan drukte.

[Mijn laatste post in dit topic, dus topic uit]