I call it magic

beduusd staarde de enorme kater droogjes vooruit. Zo leek het tenminste; want diep van binnen deed dat kloppende ding pijn, waarvan hij niet eens wist dat hij dat had. Oja, zijn hart. Met boze, woedende passen snelde hij weg van de plaats waar hij zojuist stond. Een stomme, stomme haarbal was hij. Hoe kon hij het zomaar tegen Mary zeggen? Toen hij pij een breed thunderpath was, bleef hij stil staan, en staarde met platte oren naar de eind van de straat. Opeens werd er een nagel onder de halsband van de enorme kater gestoken, en tot zijn eigen verbazing werd hij meegesleurd door een kleine poes, voor hem klein tenminste. "Uitleg alsjeblieft?" Met grote groene ogen staarde Demon in de felrode ogen van de zwarte poes, en kuchte. Nu pas merkte hij de bloeddorstige, woedende houding, en tevergeefs probeerde hij los te komen. "Uitleg voor wat? Het lijkt me duidelijk!" Met al zijn kracht probeerde hij zich los te trekken, en siste. "Kon je niet eventjes vragen om mee te komen?" de kater had nog een beetje ademnood, door de halsband die zijn luchtpijp had afgeknelt. "Maar goed, voor de volgende keer tenminste." Hij staarde recht in haar adembenemde, rode ogen die hem kwaad aanstaarden. Als er een volgende keer is.

"Uitleg over wat!?" Brulde Demon van frustratie, en duwde Mary van zich af. Zijn stem bulderde hard door het rustige plekje, en verderop zag hij een aantal kittypets verschrikt opkijken. Hoeveel moeite het hem ook kostte, zijn ogen verkleurden een beetje zwart, en zijn zicht vertroebelde Niet nu! Langzaam ademde hij in, en stootte de hap lucht uit met een schreeuw. "Uitleg over wat? Over wat ik voor je voel? Wil je dat hebben?" Woest legde hij zijn oortjes plat, en zag in zijn ooghoek een paar kittypets snel wegrennen. Met alle macht probeerde hij zich te kalmeren, en zette een stap achteruit. "Uitleg.." Hijgde hij, hij sloot zijn ogen en lachte pijnlijk. "Uitleg over mijn gevoelens zeker?"

"Omdat het zo is!" Schreeuwde Demon, die een paar stappen achteruit zette. "Ik dacht dat ik harteloos was.." Hij lachte, niet van blijdschap maar van pijn. "...Maar ik had me vergist!" Hij draaide zijn rug omnaar Mary. "Je had me begrepen als je een hart had." Woest draaide hij zich weer om, en staarde kwaad en gebroken recht in de rode ogen van Mary. Geen énkele emotie liet hij ongemerkt, zijn klauwen schoten de grond in en zijn oren lagen plat in zijn nek. "Ik weet, dat jij een hart hebt, alleen moet je dat zelf eens gaan geloven." Sisde hij, en de massieve kater draaide zich weer om, en zette een paar passen van de zwarte poes vandaan. "En hoe ik durf..." Een grijns verscheen op zijn lippen, en hij lachte pijnlijk. "...Hoe ik DURF?" De pijnlijke grijns op zijn gezicht werd nog groter, en de kater merkte dat hij zichzelf begon te verliezen. "Mijn hart heeft dit gedaan, niet ik! Zie je niet hoe ik mijn best doe?" De tabby sprak de waarheid, hij deed zijn uiterste best om zichzelf niet te verliezen aan zijn woede-demoon. "Als jij Mary niet was, lag jij nu onder mijn klauwen door een woedeaanval. Als jij Mary niet was, dan had ik niet ontdekt dat ik een hart had!" Hijgde hij van woede. "Als jij Mary niet was, dan had je zelf ook nooit geweten dat je een hart hebt, hoeveel moorden je ook hebt gepleegd!" Schreeuwde hij keihard. Zijn stem bulderde tussen de twolegnesten, en een hond en een twoleg keken verschrikt op. "Wat jij wilt." En met een ruk draaide hij zich om, en begon te lopen.

Note: Eventjes wat Drama, tam tam taaamm

Met grote ogen staarde Demon naar de hijgende poes, die na haar schreeuw in elkaar stortte. Bezorgd boog hij zich over haar heen, en tilde haar hoofd op met zijn poot, ze ademde nog; gelukkig. Een hond had kennelijk in de gaten gehad, dat er een poes uitgeput op de grond lag, en opeens voelde de enorme kaken zijn nek vastpakken. Met een enorme vaart vloog hij door de lucht, en kwam met een enorme smak met zijn hoofd op het steen duizelig overeind. Met grote ogen staarde hij naar de hond - die enorm was - die zich over de poes heen boog. Het besef dat Demon zijn halsband niet om had drong nu pas tot hem door, hij moest de meest grote hond die hij ooit had gezien doden zonder zijn geliefde halsband. Tijdens de sprint op het beest af, voelde hij bloed uit het gat in zijn kop stromen en een bonkend gevoel in zijn hele lichaam. Voordat de kater uit kon halen naar de hond, draaide het beest zich om, en smakte de kater met een enorme klap op de grond. Demon krijste toen het beest zijn enorme met kwijl bedekte slagtanden in zijn flank zette. Met zijn achterpoot trapte hij hard in de buik, maar dat hielp niet echt. De hond greep hem weer vast aan zijn nek, en smeet hem weer op de grond. Maar dat hield Demon niet tegen om Mary te beschermen tegen deze joekel van een hond. "Blijf van haar af!" Krijste hij voordat de tabby zich weer op de hond wierp. Zijn hoofd bonkte dramatisch, en hij zag helemaal niets meer door al het bloed dat voor zijn ogen liep. Al het lucht werd uit zijn longen geperst toen het vieze beest hem tegen een boom aan sloeg. Maar Demon gaf niet op, en sprong naar de achterpoot van het beest. Terwijl hij zo hard mogelijk in de poot beet, voelde hij hoe de hond zijn rug bewerkte met zijn enorme poten. Toen zijn staart vastgegrepen werd, beet de kater zo hard dat hij een krakend geluid hoorde en de hem jankend losliet. Voordat de kater naar de keel kon springen, kreeg hij eerst de slagtanden van de hond te voelen, die in zijn nek beten. Woest stak Demon zijn poot recht in het oog van het beest, wurmde zich los, en sprong naar de keel. Hij had nog nooit zo hard gebeten in een keel, dus al snel volgde het gorgelende geluid, van de dood. Duizelig door de enorme klap die hij op zijn hoofd had gehad, stortte hij naast de hond ineen. "Het spijt me dat ik iets voor je voel." Fluisterde de kater schor, voordat hij zijn ogen sloot.

Note: Nog meer drama >D
note 2: Demon is niet dood hoor!

Nog net kon de kater een schreeuw onderdrukken toen hij wakker werd, zijn hoofd bloedde enorm, en het deed ontzettend veel pijn. Geschrokken voelde hij een snuit in zijn bebloede tabby vacht, en snel wierp hij een blik naar de boes die tegen hem aan was gekruld "Oh, wat haat ik bloodclanners," hoorde hij de stem van Mary zeggen. Demon kon geen poot bewegen, en bleef recht in haar rode ogen staren. "En ik haat rogues." Kreunde hij schor, en tilde zijn hoofd op, gevolgd door een pijnlijk lachje. "Maar toch is het zo." Vervolgens smakte zijn hoofd op het gras, en drukte de kater een van zijn poten tegen de enorme hoofdwond die als enige nog niet was gestold. Aangezien hij groot was, kon zijn poot net bij een spinnenweb, die hij trillerig om zijn poot heen wikkelde. Dit had hij een clankat een keer zien doen. Vervolgens drukte hij het web op de diepe wond, en lachte naar Mary. "Ik haat honden, rogues en kittypets..." Snel slikte de tabby een brok in zijn keel weg. "...But hey, mijn hart is het daar niet mee eens!" De kater bleef maar liggen, voordat Mary pissed of zou worden omdat hij haar hoofd op de grond duwt. "Het spijt me."

"Ik weet het." Demon duwde zijn snuit in har zwarte vacht, en ving de grijns van de poes op. "Wat?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij likte even zijn poot, en staarde toen weer in die rode ogen. "Ik snap het even niet." Grijnsde hij, en legde zijn hoofd op Marys schouder. "Voel ji wat voor mij?" Vroeg hij voorzichtig. Misschien deed ze dit wel om hem als vriend te houden. Met zijn ogen gesloten begroef hij zijn gezicht in haar zachte, zwarte vacht en snorde. "kijk ons!" Lachte hij, zijn lach vulde de donkere nacht, en zijn groene ogen staarden haar aan. "Midden in de nacht, een bloodclanner en een rogue naast een dode hond!" Na die zin duwde hij zijn neus in haar vacht, en grijnsde. Kon hij hier zo maar de rest van zijn leven liggen. Zijn enorme lijf om het lijf van de zwarte poes heen gekruld, en zijn snuit in haar vacht verborgen. Hij zou haar beschermen, voor wat dan ook. Honden, twolegs, alles. Al wilde de poes hem nooit meer zien; nooit zal hij haar iets laten overkomen.

"Weet ik veel. Misschien wel. Misschien niet." Plaagde de zwarte poes, Demon sloeg zachtjes zijn staart in haar gezicht en grijnsde. "Hé ik heb net een klap op mijn hoofd gehad!" Vervolgens voelde hij de kaak van Mary in zijn vacht drukken toen ze gaapte. Met zijn oogjes gesloten duwde hij zijn hoofd tegen haar aan als een kopje, en snorde. "Kan dit niet zo voor altijd zijn?" Een klein lachje verscheen op zijn gezicht. "Maar dan gaan we wel ergens anders heen, want die hond gaat stinken." Het lachje op zijn gezicht verdween toen hij zijn ogen sloot en zich in de vacht van Mary drukte. I love you. Vervolgens gaf hij een zachte lik over haar vacht en haalde zijn staart over haar rug, en viel met een heerlijk gevoel in slaap.

~Short! Im sorryy!

-Topic uit?