Taking a look!

Een klein grijs koppie stak weer eens uit de ingang van de nursery, amberkleurige ogen knipperden nieuwsgierig. Maar vlak daarna, tuimelde een kleine kitten de nursery uit. 'Oef!' Bladeren en mos stoven op terwijl de kitten met een plofje in het gras neer kwam. Dit was dagelijkse bezigheid geworden van Cinderkit, het kamp verkennen. Maar.. Ze had nu onderhand wel elk hoekje van het kamp verkent! Ze wou eigenlijk.. Veel meer doen, ze wou goed doen voor haar clan! Maar goed, ze was nog een kitten, ze zou er mee moeten leren leven of niet dan? Cinderkit was eigenlijk pas laatst weer begonnen met het kamp verkennen, was een tijdje flink ongelukkig geweest, heel erg ongelukkig zelfs, toen de warrior die haar zo lief het kamp had laten zien, dood was gegaan. Ze had dagenlang geweigerd om de nursery uit te komen, te eten, of zelfs maar te drinken. Uiteindelijk, omdat haar buikje zo knorde, was ze toch maar weer begonnen met eten en drinken, alleen, het verlies van Aqualight was nog altijd als een pijnlijke doorn in haar grote kittenhart. Ze keek in het rond, ze snapte de dood niet, ze snapte er helemaal niks van. Waarom liet iedereen haar alleen? Niet aan denken, ze waren nu veilig en vrij bij Starclan. Ze keek naar een donker plekje in het kamp, alleen daar was ze nog nooit geweest. Apprentice den? Check, daar was ze geweest toen ze allemaal trainen waren, niemand had haar gezien! Warriors den, daar was ze ingetuimeld toen ze het koud was en mocht ze bij Raindrop slapen. Elders den? Vaak genoeg. Medicine cat den moest ze ook nog een keer heen, maar ze was een beetje bang voor Ashcloud en Goldenpelt.. Straks gaven ze haar straf en moest ze iets heel erg vies eten omdat ze er was! Ze hadden haar al een keer heel onredelijk iets gegeven terwijl ze dat niet wou(Lees: Ze was ziek, maar vond zelf van niet, en kreeg medicijnen die vies smaakten). Nou ja, dan zou ze deze den gaan verkennen!

Duisternis overspoelde haar terwijl ze de den binnenstapte, er hing een hele sterke geur van 1 kat, een kater, maar ze kon niet goed plaatsen welke. Achja, daar was ze een kitten voor, dat maakte toch niet uit? Ze kon altijd nog bijleren! En dat zou ze doen ook als ze eenmaal een apprentice was! Ze keek in het rond, haar ogen begonnen langzamerhand te wennen aan het duister, dus nu kon ze echt rondkijken. Eigenlijk was er niet veel te zien, alleen een mosnest, maar misschien vond ze meer als ze dichterbij kwam? Cinderkit drentelde voorzichtig naar binnen, nieuwsgierigheid twinkelde in haar ogen. Ze wou net in het mosnest gaan neuzen, toen ze dacht iets te horen. Oeps.. Voorzichtig, met schuldig platgelegde oortjes, draaide ze zich om. Haar amberkleurige ogen stonden groot.

Brokenstar liep het kamp binnen. Hij had een erg rustige dag gehad. Nog niemand was zijn gedachten komen verstoren en de zon was bedekt met wolken. Het was niet te koud en niet te warm, en een lekker briesje waaide door zijn lange donkerbruine vacht. Rustig liep hij naar zijn Den, en liep het donker in. Ineens zag hij een paar kleine ogen naar hem opkijken. Verbaasd keek hij terug. Wie durfde er in zijn Den te komen? Langzaam werd hij kwaad. "Wie ben jij en wat doe je hier!" briesde hij. Het was vast een Warrior die bij hem kwam zeuren. Hij snapte er niks van.

Oef... De kater die de den in kwam was wel heel erg groot... Veel groter dan de queens die hij gewend was! Met een klein pasje stapte ze achteruit, haar oren nu echt plat in haar nek gelegd. Haar amberkleurige ogen waren echt wijd open gesperd nu. "Wie ben jij en wat doe je hier!" Werd er naar haar geschreeuwd. Niemand had ooit nog tegen haar geschreeuwd. Paniek laaide eventjes op in de ogen van Cinderkit, waarom schreeuwde de kater zo enorm? Waarom was hij zo boos? Het kwam totaal niet bij haar op dat ze hier helemaal niet mocht zijn. Niemand had dat haar ooit echt duidelijk verteld... Een zacht piepje ontsnapte uit haar kleine mond en ze zette een paar pasjes naar voren om te kijken of ze langs hem kon glippen. Nee.. dat kon ook niet, de kater had de hele opening geblokkeerd! "I-ik.." Stamelde ze, maar uiteindelijke zette ze een pas vooruit, vastbesloten om geen angst te laten zien. "Ik ben Cinderkit meneer," Miauwde ze, haar staart trots in de lucht geheven, "Dochter van Brindlelight en van.. Onbekend," het laatste kwam er een beetje uit alsof ze het zelf ook niet snapte. Maar toch bleef ze de kater aankijken, nieuwsgierigheid in haar blik. Wie was hij okalweer?

Nu hij een beetje helderder nadacht en zijn gedachten op een rijtje had gezet, verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht. Hij had een kleine grijze kitten aan zijn poten, die met oren naar achter en vacht omhoog tegen hem zat te stamelen. Hij zei niks terwijl de kitten uit haar woorden probeerde te komen. "I-ik..." Brokenstar keek een beetje geamuseerd naar de kitten. Waar was de moedige en krachtige geest van ShadowClan in dit bolletje grijze vacht te vinden? "Ik ben Cinderkit meneer!" zei ze wat meer vastberaden, haar staart omhoog. Dat was al veel beter. "Dochter van Brindlelight en van.. Onbekend," zei ze iets zachter. "Nou Cinderkit!" zei hij. "Ik ben de leider van ShadowClan, Brokenstar. Aangenaam," zei hij nog steeds met die grijns op zijn gezicht. Een verdwaalde ShadowClan kitten, zomaar in zijn den. Hij ging Brindlelight wel is goed vertellen waar ze haar kittens moet laten. "En nu mijn den uit!" zei hij nu iets serieuzer. "Kom op, ik breng je wel naar je moeder," zei hij en hij liep zijn den uit, richting de Nursery.