> Training

Met een paar passen nam ze een aanloop en mankte ze verder. Haar poot hield ze in de lucht, haar nagels gleden over het gras heen. Niemand mocht dit zien. Niemand... Ze kneep haar ogen dicht en voelde hoe tranen opnieuw langs haar kaken gleden. Ze had met Nimble afgesproken in Sandy Hollow, maar ze had steeds meer schrik gekregen van de roestkleurige apprentice... Nu ze wist wie haar vader was. Ze slikte even en opende haar ogen terug. Ze stopte het wandelen toen de geur van Nimble haar neus bereikte. Ze streek even met haar poot langs haar kop om de tranen weg te pikken. Ze haalde even diep schokkerig adem en plaatste haar poot toen neer. Ze liet een piep horen van de pijn en keek toen op. Zelfzekerheid scheen in haar ogen. Met deze blik wandelde ze verder. Tot ze de zanderige put zag. Ze keek over de rand van het hol en zag Nimble eerst niet. Haar pels ging zo goed op in de zanderige omgeving van de trainingshol. Ze slikte even de droge smaak weg uit haar mond en wandelde rustig de put in. Ze knikte even naar haar apprentice. "Goedemorgen Nimblepaw," Ze kon er niks aan doen... Maar haar blik was wantrouwig... Waarom was Whitelion haar vader?

"Hee Snowdrop." Nimble leek geen aandacht te schenken aan haar kille toon en klonk zoals altijd vrolijk. "Gaat het lukken met een training?" De kattin knikte naar haar. "Ja... Natuurlijk," zei ze op een mompeltoon. Ze liet haar ogen langs de randen van de put gaan. Ze wist dat Nimble nu klaar was voor een gevechtstraining, maar ergens wilde ze deze kat niet leren vechten... maar aan de andere kant moest ze het ook leren... maar wat als ze net als Whitelion ging worden? Een rilling trok over haar ruggengraat en ze huiverde even, maar al snel schudde ze haar kop. Ze mocht niet zo naar haar kijken... Nimble was niet zoals Whitelion... Toch. Ze slikte even en keek met wantrouwige ogen naar de jonge kattin. Ja, ze was gewoon Nimblepaw, haar apprentice, niet de dochter van een moordenaar. "Ok, we gaan vandaag een gevechtstraining doen," zei ze op een kalme toon. Ze liep wat naar achter en probeerde zoveel mogelijk de pijn te negeren. "Val me maar aan."

Het bleef even stil alsof Nimble aan het nadenken was. Wat viel er na te denken? Of was ze... Iets aan het plannen. Snow legde wantrouwige haar oren in haar nek en zette een stap naar achter. Dit vertrouwde ze gewoon niet meer. Haar apprentice de dochter van een moordenaar, een monster... Het zou haar niks verbazen dat het werd voortgezet... Kijk maar naar haar broers... geschiedenis zou zich zeker herhalen en steeds opnieuw zou ze bevestiging krijgen... Dat wist ze gewoon... "Ik kan je toch niet aanvallen?" De grijswitte kattin knipperde even met haar ogen en keek even weg van de roestkleurige kattin. "Ik volg al je aanwijzingen op, want je bent de beste vechtster die ik ken. Maar ik ga je niet aanvallen als je nog pijn hebt." Snowdrop keek weg en beet op haar lip, haar nagels boorden even kort in de grond, haar oren nog steeds tegen haar nek gedrukt. "Ik heb geen pijn... Meer," mompelde ze op een bijna onverstaanbare manier. Haar goudgele ogen keken op en ontmoette haar blik. Het ijs dat in haar ogen lag was zacht en breekbaar, ze wilde dit niet doen... dat was duidelijk. "Nimblepaw, ik wil gewoon eens kijken hoe je aanvalt..." Haar nagels schoten opnieuw de losse zandbodem in. "Val me nu gewoon aan," het klonk killer en strenger, bozer dan anders, alsof ze een zwakke Whitelion had gevonden en deze weg wilde.

Deze keer kwam er echter wel reactie en de reactie die de mentor wilde. De kattin kwam in beweging en schoot naar haar toe. Met een streng oog keek ze toe en opeens verstijfde ze. Wacht... Geen enkele kat zou zo gaan vechten als het haar eerste keer was... Ze zou toch niet... Met Whitelion getriant hebben? Ze boorde even kort haar nagels in het zand, maar volgde haar beweging nauwkeurig, uiteindelijk schoot de kattin tegen haar aan en Snow verloor even kort haar evenwicht. Ze plaatste haar ene poot hard op de grond en zette de ander er toen kort en krachtig na, deze begaf het. Met een kort gesis en wat gegrauw zakte ze door deze poot en kwam ze neer. De pijn kwam met korte, krachtige stoten en brande op haar zenuwen. Met een doffe klap kwam ze neer, haar ogen strak op elkaar gedrukt. Stomme poot.

Ze opende kort haar ogen, haar kiezen op elkaar geklemd. Ze zag hoe Nimble naar haar toe kwam. Maar door de pijn sloot ze opnieuw haar ogen. "Sorry!" Snow opende wat haar ogen en keek eventjes naar de kattin. Wel meteen sloeg ze haar blik van haar af. Ze voelde zoveel dingen... Angst, vertrouwen, verraad... Gewoon teveel... Het was te ingewikkeld om erover na te denken... Laat staan er mee om te gaan. "Moet ik Maskheart halen?" Wel meteen schoot de kop van de warrior omhoog en kwam ze overeind. ze liet even een klein piepje horen, maar forceerde een lach op haar lippen toen ze rechtstond. "Nee, nee... het gaat al beter," zei ze snel met dei neplach op haar gezicht.

"Snowdrop, asjeblieft, zoek hulp. Je bent de sterkste poes die ik ken, en ik wil je niet zo in pijn zien. Eventueel kan iemand anders me tijdelijk trainen, zodat jij je rust kan nemen. Ik wil dat het weer goed met je gaat!" De kattin zuchtte. Ookal was deze kat haar apprentice, toch kon ze niet met een strenge toon reageren. Of de manier waarop de meeste zouden reageren. De grijswitte kattin liet haar oogleden wat over haar ogen zakken en weigerde oogcontact te maken. Haar glimlach ebde weg en veranderde in een erg emotieloze streep. "En Snowdrop..." Snow zuchtte zachtjes. "Wat is er? Je leek het altijd zo leuk te vinden om met me te trainen, maar nu lijk je.. afwezig.. en.." Ze verstijfde een beetje, maar keek snel op. Ze ontmoette de ogen van Nimble en wel meteen hervond ze haar houding. "Ik ben niet zwak, Nimblepaw, ik kan het heus wel alleen aan," zei ze op een strenge toon. Het verbaasde haar dat het haar was gelukt zo te klinken. "Katten moeten geen hulp aan mij verlenen, dat is enkel tijdsverspilling. Een warrior moet de clan dienen," Even werd haar blik strakker. "Niet in een den zitten wachten tot hij genezen is. Als de warrior uiteindelijk uitgebrand is, dan sterft ie," Ze haalde even diep adem. "Gewoon blijven doorgaan," fluisterde ze even binnensmonds. Ze liet haar blik terug over de grond gaan, maar keek opeens omhoog en ontmoette de ogen van haar apprentice. "Whitelion's..." Gromde ze zachtjes. "Dochter..." En dat kwam als een zucht eruit. "Dit is het antwoord dat je wilde..."

"Meen je dit echt?" Snow bleef haar blik vasthouden en staarde naar haar. "Je kijkt zo naar me.. vanwege.. Whitelion?" De grijswitte kattin keek weg, ze staarde even wat voor zich uit. De wind sloeg kalmpjes door haar haren heen terwijl ze alles probeerde te verwerken. Uiteindelijk slikte ze zachtjes en wandelde ze langs de roestkleurige kattin heen. Haar goudkleurige ogen kalm, toch straalde ze enige emotie uit. Ze wandelde traag wat verder tot ze aan de rand van de zandkuil was, daar ging ze zitten en keek ze met een mistroostige blik naar de horizon die gevuld was met bomen. "Ooit was het anders," fluisterde ze zachtjes. "Deadsoul... Geschiedenis zal zich zeker weer herhalen..." fluisterde ze vervolgens. "En het moet mij weer overkomen..." De kattin kneep haar ogen dicht en probeerde de tranen tegen te houden. Al die tijd was ze bang geweest voor zo'n moment. En nu zou ze het loslaten voordat het haar opnieuw pijn zou kunnen doen.

"Deadsoul? Wat is daarmee? En wat moet jou overkomen? Volgens mij ben ik degene die afgekeurd wordt, en ben ik degene die hier het gevoel heeft dat, wat ik ook zal doen, ik nooit volledig geaccepteerd zal worden in de clan." Snow zuchtte zachtjes. Ze wist dat als ze het bij iemand kwijt zou kunnen het misschien beter zou gaan... Maar ze wist niet zeker of Nimble de juiste was. "Deadsoul... was mijn broer," zei ze zachtjes. "Hij... Werd ook niet geaccepteerd in de clan... Had het gedrag van mijn vader..." Ze sloot even haar ogen. "En vermoorde samen met mijn andere broer mijn ouders... En probeerde mij daarna te vermoorden," Ze haalde even diep adem. "Ik had een heel goede band met hem..." fluisterde ze zachtjes. Het klonk net zoals ze hier bij Nimble had. Ze twijfelde enkel nog aan het vader gedeelte. Maar tot nu toe klopte het meeste... En daarom was ze zo bang. Ze had ook niet alles vrij gegeven. Ze wist niet zeker of zij de juiste persoon was.

"Dat is.. vreselijk," Snow staarde nog steeds met die mistroostige blik naar de bomen voor zich. Ze wilde het er eigenlijk niet over hebben... Maar ze moest het uitleggen... Ja, dat kon ze tenminste doen. "Dat spijt me echt heel erg voor je. Ik kan me niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn." De warrior zuchtte zachtjes en keek even naar de kattin, voordat ze snel terug wegkeek. Ze voelde zich deels schuldig, maar ook nog steeds bang. Was het haar schuld? Die van Deadsoul? Die van haar... Of die van White? Ze snapte het echt helemaal niet meer. "Maar je bent nu bang dat ik dat ook ga doen?" De grijswitte kattin knikte traag. "Het spijt me," zei ze zachtjes. "Ik weet gewoon niet meer wie ik moet vertrouwen..."

Hun blikken kruisten elkaar en zo bleven ze. Snow slikte even. "Dat snap ik wel.." De grijswitte kattin haalde even diep en zuchtte zachtjes. Waren er meer gewoon regels op wie je kon vertrouwen en wie niet en wat je moest doen... Dan zou het leven zo makkelijker zijn. Regels volgen waren simpel, ze waren recht en eerlijk. Daarom dat ze zich ook zo gedroeg. "Maar dat hoeft niet nog een keer te gebeuren. Kijk nou naar me; ik ben niks! Zelfs al zou ik iemand iets aan willen doen, ik heb er niet de kracht voor. De reden dat ik iedere dag train, zelfs als jij er niet bij kan zijn omdat ik echt wel zie dat je heel erg pijn hebt, is omdat ik wél iets wil zijn. Ik werk iedere dag m'n billen van m'n kont om iets te kunnen zijn, om iets goeds te kunnen zijn. En dat doe ik niet om zoals Whitelion te worden, maar om hem te laten zien dat ik wel iets ben, want ik ben voor nutteloos en niks waardig uitgemaakt, een bloedlijnverpester en dat ik beter dood kan zijn. En dat weiger ik te geloven. Het is mijn drijfveer om alles te doen om zo goed mogelijk te worden, en het omgekeerde van hem." De kattin keek weg van haar apprentice. Ze wist dat ze haar had gekwetst en dat wilde ze niet. Deels om het feit dat ze om Nimble gaf... Maar ook omdat ze nog steeds die angstige gevoelens voor haar bloedlijn voelde. "Het spijt me," fluisterde ze zachtjes. "Ik ga wel met Silverfang spreken over je vervang mentor," ze haalde even diep adem. "Dan kan ik... Wel genezen," ze perste even een lach op haar lippen. Het was duidelijk dat ze zo van onderwerp was veranderd enkel en alleen omdat het vorige ongemakkelijk was geweest. Het was teveel voor haar, de herinneringen waren al teveel geweest... En nu kwam dit nog erbij... Ze moest even alleen zijn om het te kunnen verwerken en alles even op een rijtje te zetten. Dan zou ze terug de oude worden... Of dat hoopte ze toch.