Thinking out loud

De zachte wind speelde met haar rode vacht terwijl de Queen zachtjes haar staart heen en weer liet gaan. Haar gezicht stond glimlachend, bijna vrolijk, maar dat was schijn. Iemand die haar echt kende zou dat dan ook zo zien, ze was niet zo'n goede toneelspeelster. Maar voor de katten die toevallig langs kwamen was een glimlach meestal al genoeg. Die zouden vrijwel meteen denken dat ze heerlijk zat te zonnen, of zoiets dergelijks. Een grote zucht rolde over haar lippen waarna de glimlach verdween, in plaats daarvan perste ze haar lippen peinzend op elkaar. Het zat ook allemaal niet zo mee op het moment... "Maar het kan natuurlijk altijd nog erger," Mompelde ze zachtjes. En natuurlijk, met haar kittens ging alles zover zij wist goed en het geluk van hen hoorde over te stromen naar haar. "Je moet gewoon niet zo wegkwijnen in je eigen problemen." Kwam er vastbesloten uit, maar wel zo zacht dat ze er zeker van kon zijn dat niemand haar had gehoord.

~ Eerste post voor Rushleap

Al een paar dagen had de kater een drukkend gevoel op zijn schouders liggen. Hij was afwezig, en zat vrijwel de hele tijd te piekeren. Steeds als hij bij Soft was, leek het wel... ongemakkelijk. Hij voelde ook wel dat ze dingen voor hem verzweeg. Misschien leek het soms zo, maar hij was niet dom. Zeker niet. Misschien moest hij met haar gaan praten. Hij wist niet eens wat er met haar aan de hand was. Dat aas nog iets waar hij over piekerde; hij voelde zich een slechte partner en vader. Soms dacht hij dat hij het niet kon. Vader zijn. Gebonden zijn. Soms dacht hij dat Soft beter af was bij een ander. Dat ze beter verdiende... Zuchtend stond hij op. Het was allemaal zo ingewikkeld. Misschien moest hij maat even gaan jagen, ofzo. Gewoon wat afleiding. Op een rustig tempo begon hij te lopen, totdat hij opeens een stem hoorde. Eentje die hij uit duizenden zou herkennen. Softvoice... "Maar het kan natuurlijk altijd nog erger," Alsof hij versteend was bleef hij staan. Tegen wie praatte ze? En wat kon nog erger? Hij wachtte even tot er antwoord kwam, maar dat kwam er niet. Misschien praatte ze wel gewoon in haarzelf. "Je moet gewoon niet zo wegkwijnen in je eigen problemen." Problemen? Welke problemen? Waarom had ze hem niets verteld? Daar waren ze toch partners voor? Even overwoog hij om gewoon door te lopen, maar hij moest toch met haar praten. Hij slikte even, en stapte toen aarzelend naar voren. 'W-welke problemen?' Begon hij aarzelend. 'Wat is er toch aan de hand?'