When a new day breaks trough, nightmares lay to rest {OPEN

De ochtend rees langzaam op en met het licht werd er ook weer kleur in de wereld gebracht. De nacht verloor zijn kleurloze bestaan terwijl de blauwe hemel het oneindige donker verjoeg. Sterren verdwaalde in de nieuwe ochtendstralen en zo werd de nieuwe dag verwelkomd. Langzaam werd paars, oranje en rood op de hemel geveegd tot alles vervaagde en zijn eigen kleur aannam, een helder blauw. Donkere schaduw wolken kleurde weer wit zodra ze werden geraakt door de lichtstralen. Een eenzame kater zag dit gebeuren aan, zijn hel blauwe ogen op het spektakel gericht. Waarom hij zo vroeg al weg was? Waarom hij niet gewoon was gaan slapen om weer wakker te worden samen met het licht? Omdat zijn hoofd werd bezeten en hij geen rust meer kon vinden. Hij zag beelden zo verschrikkelijk dat hij liever nooit meer het morgenschoon zag om die te laten verdwijnen. En eenmaal schreeuwend wakker geworden, nee, dan val je niet meer zo snel in slaap. Nu volgde hij het stromende water, schitterend en glimmend als vloeibaar zilver. En hoopte rust te vinden. Met het licht verdwenen de beelden nog niet, maar er was nu afleiding. Geluidloos bewoog hij voort, al was zijn vacht licht genoeg om op te vallen. Kort sloot hij zijn ogen en zuchtte. Misschien zochten ze hem weer, hij liep zovaak in de nacht weg dat het normaal zou moeten worden. Maar de meeste vreesde dat hij domme dingen zou doen als hij weer eens een slechte nacht zou hebben. Niet dat hij het deed, ookal was het in het donker verleidelijk. Nu was de kater weer tot zinnen gebracht, al was de behoefte op gezelschap nu groter als normaal. Hij pakte het jonge knaagdier op dat hij had gedood en liep richting het kamp. Eenmaal daar knikte hij naar enkele bekende en gaf hun hoop dat hij alleen maar vroeg opgestaan was om te jagen. Iets wat vanzelfsprekend was met zijn vachtkleur. Zijn gelaat werd nu gesierd met een brutale grijns terwijl hij zijn jonge prooi meenam naar de prooistapel om daar nog een eenzelfde muis meenam. Met nu twee dieren zocht hij de eerste de beste kat op die alleen zat zonder een ochtend maal, legde de muis voor de ander en ging zelf erbij zitten. ‘Ik bied u een verassings ontbijt aan’ greens hij, waardoor de knik in zijn oor brutaal en jongensachtig uitkwam. Zelfs zijn blauwe blik deed daar nu eer aan terwijl hij zijn lange staart om zich heen wond.

{OPEN

Silvercloud was al vroeg opgestaan, gewekt door een oudere warrior die in zijn slaap bleek te praten. Ze wankelde half de, huidige, warrior's den uit en zette zichzelf iets verder neer. De zon liet zich al zien, dus het was gelukkig niet zo heel vroeg. Goed voor haar, want ze kon echt heel geïrriteerd reageren als ze te vroeg op stond. Terwijl de zon zich steeds hoger en hoger werkte, waren er steeds meer katten die zich uit hun nesten begaven. Het leven in de clan ging gewoon z'n oude gangetje. Het was vreemd om iedereen zo rustig te zien, terwijl er een heleboel gevaren achter de hoek lagen. Silvercloud's blik ging naar de ingang van het kamp, waar een kater uit verscheen. Even haalde ze een wenkbrauw op, aangezien ze hem niet had zien vertrekken. De grijze poes volgde de kater en richtte verrast haar oortjes op toen deze zich haar richting op kwam. ‘Ik bied u een verassings ontbijt aan’ Leopardshade kende ze wel, niet overdreven goed, maar ze kende hem. 'Dat is inderdaad een verassing.' grijnsde ze en liet haar blik naar de muis gaan. 'Je was er al vroeg op uit, Leopardshade.' miauwde ze vervolgens en zakte wat door haar poten, zodat ze makkelijker bij de prooi kon.

Shade had dus geen behoefte om te eten. Maar hij werd meestal gedwongen om iets binnen te krijgen. Toch geloofde hij dat met gezelschap, ofwel afleiding, hij zijn beestje op zou kunnen. Wat hij verder zou doen met zijn dag wist hij nog niet. Waarschijnlijk nogmaals uit jagen gaan en misschien wat slaap inhalen, dit deed hij vaker, ver weg uit de buurt van andere katten. Hij wou optimaal zijn maar zonder slaap, weinig en ondoorvoed eten en natuurlijk zijn vele stress waren geen goede manieren om gezond te blijven. Een van die dingen zou opgelost kunnen worden als hij zou kunnen vissen en zelf ook vis zou eten. Maar zijn regel dat hij alleen dingen at die hij zelf had gevangen beet hem in de rug. Eenmaal uit zijn gedachte gewekt en met zijn gedachte weer op zijn gesprekspartner hoorde hij haar woorden. 'Dat is inderdaad een verassing.' Hij liet een brutale grijns op zijn gelaat, de jongensachtige trekken sierde hem goed. Even peinsde hij over de ander haar naam. Shade had zijn interesse verloren in andere als ze niet dicht bij hem stonden. Namen waren de eerste om te verdwijnen. Toch, na een tijdje peinzen, kwam een naam in hem op; Silvercloud. 'Je was er al vroeg op uit, Leopardshade.' De vreemd gekleurde warrior knikte. ‘Maar zoals je ziet heeft het wel wat opgebracht’ sprak hij, waarnaar hij zich voorover boog en een hap nam uit zijn prooi.

De zilvere poes slikte een hap muis naar binnen. De prooi was de laatste tijd niet zo vol, er zat niet veel vet over hun beenderen. Het was wel logisch, aangezien het de vorige winter behoorlijk streng was. De natuur had er even over gedaan voordat hij weer was waardat hij nu zat, wat betekende dat prooi weer toenam. En maar goed ook, want je kon de dagen al aftellen naar bladkaal. ‘Maar zoals je ziet heeft het wel wat opgebracht.’ Silvercloud keek kort op toen de kater iets zei op haar eerdere opmerking en knikte kort. Ze zou er niet verder op in gaan. Ze was slim genoeg om over zulke dingen niet verder op in te gaan. Na een tweede hap richtte ze zichzelf wat op. Ze hield niet echt van akelige stiltes. 'Hoe gaat het trouwens met je? De afgelope tijd heb ik je steeds minder in het kamp gezien?' miauwde de poes en keek de kater nieuwsgierig aan. Ze was dan wel niet zo bekend bij haar mede warriors, maar ze had wel een oplettend oog en kwam altijd wel dingen te weten.