[Open] A dark mind on a dark night

Luister dit onder het lezen

Nee, zijn leven was niet saai, er was genoeg te doen en er was zeker genoeg te beleven. Het waren de gedachten in zijn kop die hem tot deze beslissing hadden gedreven, de pijnlijke blikken in de ogen van zijn clanmaten als hij weer eens een gesprek probeerde te voeren. Wat er met ze aan de hand was wist hij zelf niet eens. Bij zijn weten had hij toch echt niets mis gedaan. Hij was misschien anders dan de andere katten, door zijn grote, door zijn liefde. Maar dat was iets wat niet zijn schuld was geweest, iets waaraan hij niets kon veranderen. Het deed hem pijn om te zien dat niemand hem ooit aansprak of uitnodigde om te gaan jagen. Hij had een apprentice die hij niet eens waardig was geweest, hij een volleerd apprentice waarvan hij niet eens wist hoe het nu met haar ging. Buiten het zachte snikken dat hij 's nachts meende te horen. Zijn eigen mentor had hij al manen niets meer van gehoord, maar na de miserabele trainingen die hij had gehad van die kater, boeide hem dat ook niet echt bijster veel. Zijn familie had hij ook al een zeer lange tijd niet meer gezien, hij wist niet eens of zijn moeder Redfur nog in leven was. Heel af en toe zag hij Moongaze nog wel voorbij komen, maar ook die leek hem de meeste tijd gewoon te negeren. Ach, hij kon haar er niet de schuld van geven, iedereen negeerde hem immers. Dan was het ook geen wonder dat hij de hele dag rond liep met zijn kop volgestampt met duisteren gedachten die hem maar niet met rust wilde laten. Als laatste had je dan natuurlijk nog zijn vriendin, Strawberry. De enige die nog een beetje op hem zou willen letten en hem bij kon praten, zoals die ene keer dat hij vast zat in een koortsdroom. Maar hij wist jammer genoeg ook dat de kattin genoeg problemen aan d'r hoofd had, dus hij had haar een beetje los gelaten de laatste tijd. Het was hem al opgevallen dat veel katten het niet appriceerde toen hij het voor haar had opgenomen op het moment dat Oakpaw, haar apprentice, was vermoord.
Zijn gedachten gingen verder terug, naar de eerste keer dat hij de snowshoe kattin had gesproken, hij was toen nog maar een apprentice en ze hadden een goed gesprek samen gehad. Hij wist nog goed hoe ze hem had verteld dat hij meer vertrouwen in zichzelf moest hebben en dat hij vast wel warrior zou kunnen worden. Ondanks dat hij zoveel kleiner was dan de andere apprentices en vele nog dachten dat hij uit de nursery was ontsnapt. "Natuurlijk zul je een warrior worden, kijk eens hoe goed je me daar straks hoorde uit komen, je hebt scherpe zintuigen Lostpaw, en ik weet zeker dat je snel een warrior wordt," die woorden waren hem altijd bij gebleven. Het was dat, waar hij een beetje zelfvertrouwen uit wist te putten. Maar eigenlijk ging zijn leven niet zo heel veel beter sinds hij warrior was geworden.
Dat was eigenlijk al begonnen toen hij de kater Stonepath tegen kwam en ze opvallend veel met elkaar gingen optrekken. Toen al merkte hij hoe er achter zijn rug over hem werd gesproken en hoe het hem stoorde dat niemand hem met rust wilde laten. Alleen bij de kater voelde hij zich op zijn gemak en kon hij zichzelf zijn, zijn échte vrolijke, speelse, zelf. Een kant van hem die maar weinig katten echt hebben gezien. De gedachten aan Stonepath gaven hem een nogal dubbel gevoel. Hij wist dat hij van de kater had gehouden, maar voordat hij iets had kunnen zeggen, was hij weer verdwenen. Waarbij een nare nasmaak van verbittering achter was gebleven. Hij had het daarna nooit meer geprobeert om iemand lief te hebben, bang om weer gepijnigd te worden, bang om weer in die alles verslindende duisternis terecht gekomen. Jammer genoeg was dat nooit gelukt, dat laatste dan. Want ook nu weer had een gold van negativiteit hem onderuit geschopt en uit deze laatste hadden zelfs zijn apprentices hem niet meer kunnen trekken. Hoewel er altijd een vrolijke glimlach op zijn gezicht stond, was zijn blik leeg en dof en zijn geest zwart als de sterrenloze nacht.

Ver in gedachten verzonken had de rode kater zijn hele leven doorgenomen. Het kamp was rustig geweest toen hij tegen zonsondergang vertrok om een eindje te gaan wandelen. Alleen, zoals gebruikelijk. Zijn groene ogen stonden dof en zijn langharige rode vacht was vaag en er zat hier en daar in een klit. Het boeide de kater niet echt meer hoe hij eruit zat. Er was niemand die wat om hem gaf, waarom zou hij dan om zichzelf gaan geven? Nee, het zou hem allemaal maar wat.
Lostpath stapte op een takje, dat met een scherpe krak doorbrak en zijn gedachten stroom eventjes stopzetten. Hij keek op, de zon was zo goed als onder gegaan en hij had zichzelf naar de snakerocks gewandeld, en alsof zijn ogneluk nog niet hoog genoeg was, keek hij recht in de ogen van een niet zo vriendelijke adder. De rode kater had nog net op tijd de slang door en kon nog wegspringen voor een eventuele beet, maar hij wist dat als hij weg zou lopen de adder achter hem aan zou komen. Nu had hij een kans om zich te bewijzen, een kans om te laten zien dat hij wel geschikt was om warrior te zijn. Zijn groene ogen gleden over de slang heen en hij probeerde de woorden van Thunderstrike naar boven te halen om te herinneren wat hij tegen een slang moest doen. Toen het beest weer toe sloeg, sprong Lostpath op en pekte hem bij de staart vast om het dier terug te trekken en een dodelijke beet toe te dienen. Maar zijn aanval pakte verkeerd uit en hij voelde een brandende pijn in zijn schouder, bij de overgang naar zijn nek, toen twee vlijmscherpe giftanden zich erin boorde. Een zachte piep kwam over zijn lippen heen, terwijl de rode kater zichzelf los trok en razendsnel zijn eigen tanden in de nek van de slang zetten en hem een dodelijke beet toediende.
Zijn zicht begon wazig te worden toen hij het reptiel liet vallen en hij wankelde weg. Zijn spieren deden pijn van het gevecht en de snelle uithalen die hij had moeten doen en hij merkte hoe zijn kracht beetje bij beetje wegsijpelde. Terugrennen naar het kamp was geen optie, het gif zou hem vitaal worden voordat hij er zou zijn. Een glimlach verscheen op zijn lippen, het maakte niet zo veel uit. Niemand zou hem missen. Lostpath strompelde naar een verdwaalde steen, waar hij op ging liggen en zijn ogen sloot. Zodra het gif door zijn bloedbaan bij zijn hart zou komen, zou het zijn gedaan. Dan was hij vredig naar een plek gegaan waar katten hem wel zouden accepteerde. Lostpath ademde zachtjes uit en zijn lichaam werd stil, vredig, opweg naar Starclan.