Fire always ends up turning into ash {Ashdrizzle}

Haar groene blik staarde glazig voor zich uit zodra ze bij haar bestemming was gearriveerd. Met het laatste beetje energie dat ze nog in zich had strompelde ze naar het kleine meertje toe, waar ze zich vermoeid neer liet vallen. De afgelopen manen was er nogal veel gebeurd, teveel om allemaal op één rijtje te zetten. De poes had dan ook besloten om dat gewoonweg niet te doen. Haar gelaat was nog maar amper te zien in het kamp. Of te wel hield ze zich schuil in haar den, en anders was er ergens in het territorium opzoek naar kruiden. Praten deed ze alleen nog maar wanneer ze een patiënt had, of wanneer ze Frostpaw moest trainen. De brandende haat in haar borstkas was gaan liggen en slechts een dikke laag as was overgebleven. Niets leek nog zinvol. De levens die ze redde, de ervaringen die ze opdeed. Alles leek uiteindelijk voor niks te zijn geweest. In haar nog zo jonge leven had ze al genoeg meegemaakt.

Het muisje had geen schijn van kans gemaakt en leek ook niet al te veel tegen te stribbelen. Met een simpele beet brak hij snel het nekje, zonder al te veel bloed te verspillen en wierp het beestje tussen de wortels van een boom. Zijn grijze poten verplaatsen zich snel weer, een nieuwe prooigeur achtervolgend. Hij leek de geur van een waterrat te vinden, maar toen hij het zacht gekabbel van een beekje hoorde, bleef hij stilstaan. Het was niet het geluid dat hem deze schrok aandeed, maar de geur die erbij was gekomen. Zijn vacht maakte een golvende beweging. De heks. Even bleef Ashdrizzle op zijn plek staan, alleen zijn borstkas bewoog regelmatig. Gewoon kalm blijven, doen alsof ze er niet eens is.
De grijze tabby zakte weer door zijn poten en richtte zich weer op de waterrat geur. Deze bevond zich helaas dichterbij de geur van Littlestream. Plots sprong hij op en plette het beestje met zijn voorpoten om vervolgens zichzelf snel overeind te hijsen en het beestje uit zijn lijden te verlossen. Zonder ook maar oogcontact te maken met Littlestream draaide hij zich weer om.

De poes had ondertussen de almaar bekende geur opgesnoven, maar reageerde er echter niet op. Ze wist hoe hij over haar dacht, net zoals ze wist dat niets daar iets aan kon veranderen. Niet dat ze dat wou. De poes wou niet echt meer iets, net zoals er niets meer was dat ze wou voorkomen. Het leek wel alsof haar balans op neutraal was gezet. Iedere seconde die voorbij tikte was geschiedenis, en kon nooit meer terugkomen. Net zoals ze haar vorige leven nooit meer kon terugkrijgen. Langzaam maar zeker was het besef haar hersenen ingesijpeld. Zachtjes liet ze haar voorpootje het wateroppervlak doorbreken en roerde ze wat door het water heen, de kater die zich ondertussen al had omgedraaid negerende. Toch best wel vreemd dat 'ie niets zei, ze had tenminste nog een vloed van neerhaal woorden verwacht. Iets waar hij toch oh zo goed in was.

Hij stapte op een normaal drafje weer weg bij de open plek, om zijn eerder gevangen muisje weer op te halen. Toen hij de twee knaagdiertjes bij hun staarten had opgepakt snoof hij nogmaals de geuren op, maar kon, ergens, gelukkig geen prooigeuren meer ruiken. Helaas voor hem moest hij weer over het beekje heen om terug te komen bij het kamp, anders moest hij zijn gevangen diertjes weer ergens anders neerleggen en de kans om ze dan kwijt te raken was o zo groot. Met veel tegenzin stapte hij de plek van het beekje weer op en sprong er redelijk onhandig overheen, ervoor zorgende dat een paar spetters, veroorzaakt door zijn achterpoten die nog in het water landden, in het rond vlogen. "Sorry," Antwoordde hij normaal, zijn stem zowat gesmoord door de twee staarten in zijn mond. Vlug wierp hij een blik achterom.

De poes schrok lichtjes op toen enkele waterdruppels op haar voorhoofd belandde. Algauw bleek dit het werk te zijn van de grijze kater, dat kon ze toch afleiden op de manier waarop hij plots voor haar liep en sorry zei. "Sorry," Klonk hij normaal. De poes richtte haar groene blik opnieuw op het water en negeerde voor de rest de vlugge blik die hij achterom wierp. "Geeft niks." Sprak ze slechts uit, terwijl ze haar oren naar voren spitste toen een kikker in het meertje sprong. Opnieuw moest zij eraan geloven en landde enkele druppels op haar pels. Een zucht verliet haar bekje, maar voor de rest besteedde ze er geen aandacht aan.

Wacht had ze dat nou echt gezegd? De kater bleef in zijn pas staan en keek fronsend voor zich uit. "Huh?" Sprak hij daarom uit en wat onhandig vielen de twee prooien op de grond en hij draaide zich half om, om vervolgens een kikker recht voor haar in het water te zien springen. Heel zacht begon hij te gniffelen.

"Huh?" Hoorde ze de kater zeggen, echter had de poes ondertussen wél haar aandacht op het glibberige ding gericht zodra het haar kant kwam op gezwommen. Ze wist dat kikkers eetbaar waren - ze zagen er misschien niet verrukkelijk uit - en dat het een ongelooflijke kans zou zijn als het beest nog dichter kwam. En dat deed het ook. Uiteindelijk verliet hij het water weer een eindje van haar vandaan en was het zich net aan het voorbereiden toen de poes haar beide poten gebruikte om zijn lichaam beet te nemen. Echter was de kikker te glibberig, en wist 'ie zo zich een weg uit haar greep te banen. Met een teleurgestelde blik in haar ogen keek ze het groene ding na, welke algauw verdwenen was tussen de struiken.

De medicine cat bood echter geen aandacht aan hem, maar haar blik was nu volledig gericht op de kikker. Een poging om hem te vangen deed ze, maar ze liet het glibberige beest door haar poten glibberen en met grote sprongen vluchtte hij door de struiken. "Je had 'm met je klauwen beet moeten pakken." Murmelde hij en pakte zijn twee prooidieren op. Met snelle pasjes liep hij naar Littlestream toe en liet de muis voor haar vallen. "Anders val je straks nog op je poten om."

"Je had 'm met je klauwen beet moeten pakken." Bijna meteen richtte de medicine cat haar doordringende groene blik op de kater en zwiepte ze even met haar staart. "Dat wist ik niet.." Sprak ze slechts, haar toon een tikkeltje gedempt door de teleurstelling die ze voelde. Terwijl ze haar blik neersloeg op de grond, kruiste haar blik met het gestalte van een dode muis. Nieuwsgierig knipperde ze met haar ogen, totdat ze de kater iets hoorde zeggen. "Anders val je straks nog op je poten om." Verbaasd keek ze op en wiebelde de poes eventjes met haar asgrijze oren. "Oh... bedankt." Ze knikte even oprecht dankbaar naar de kater, waarna ze de muis ietsjes dichter naar zich toe schoof.

Iets van opluchting schoot door hem heen toen ze het muisje wat meer naar zich toeschoof en zijn oortjes werden even wat gespitst toen ze een bedankje in woorden vormde. "Uh.. is niets." Murmelde hij maar, verbaasd en zwiepte een keer met zijn gestreepte staart. "Heb je .. nog hulp nodig met iets? Of helpt Frostpaw je al?"

"Uh.. is niets." Miauwde de kater. Littlestream bleef haar blik op de muis gericht houden en keek slechts weer op toen ze de stem van Ashdrizzle hoorde. "Heb je .. nog hulp nodig met iets? Of helpt Frostpaw je al?" Haar groene blik vond de zijne en wat levenloos haalde ze haar schouders op. "Frostpaw is niet echt vaak aanwezig in de den." gaf ze ter vergeefs toe waarna haar staartpunt zachtjes tegen de grond begon te tikken. Frostpaw was eigenlijk al vanaf ze apprentice was geworden niet echt heel aanwezig geweest. "Ik hoop maar dat ze geen gehaaste beslissing had genomen toen ik d'r vroeg of ze medicine cat apprentice wou worden." Vervolgde ze tenslotte.

Hij beet akelig hard op zijn lip en proefde iets van bloed. Toch negeerde de Warrior de smaak en probeerde hij het onderwerp nog bij te sturen, maar Littlestream ging verder. "Ik hoop maar dat ze geen gehaaste beslissing had genomen toen ik d'r vroeg of ze medicine cat apprentice wou worden." Hij legde zijn oren wat naar achteren en deed een voorzichtig stapje naar achteren. "Geen idee. Maar.. anders had Shrewstar d'r toch nooit ook gekozen? En.. Smokebreath heeft toch ook meerdere Apprentices gehad voordat hij 'de ware' vond?" Probeerde hij met een hoopvol toontje.

Ze keek de kater even schuin aan toen hij een stapje naar achteren nam. "Geen idee. Maar.. anders had Shrewstar d'r toch nooit ook gekozen? En.. Smokebreath heeft toch ook meerdere Apprentices gehad voordat hij 'de ware' vond?" Een van haar mondhoeken rees even omhoog bij de woorden van de kater. Ergens moest ze toegeven dat hij gelijk had, echter lag dat de laatste tijd niet echt in haar aard. "Nja, je zult wel gelijk hebben." Miauwde ze uiteindelijk dan toch, toegevende dat de kater ergens wel een punt had. Vervolgens nam ze een klein hapje van haar muis, om vervolgens weer lichtelijk op te kijken. Zo veel honger had ze ook weer niet.

Ze gaf hem gelijk, maar het klonk ook weer niet heel erg overtuigend. Ach, het was een feit, zo bleef het. Hij had een moon geleden natuurlijk nooit verwacht dat ze hem toen gelijk gegeven zou hebben. "Nou uh.. een prettige dag verder dan ..?" Murmelde hij uiteindelijk, na even naar zijn grijze voorpootjes te hebben gestaard. Tja, veel meer kon hij niet verzinnen om te zeggen. Hij hoefde niet echt zijn hartje te luchten bij haar en veel meer had hij niet te vertellen.

Haar oortjes bewogen ietsjes toen de kater terug begon te praten. "Nou uh.. een prettige dag verder dan ..?" Murmelde hij, waardoor de poes haar heldere groene blik in de zijne priemde. Er was geen vijandigheid te bekennen, enkel leegte. "Jij ook." Miauwde ze, met een bijna niet horende vriendelijkheid. Het had geen zin om ruzie te blijven maken. Sowieso leek niets nog de moeite waard te zijn in de ogen van de kattin. Dus waarom zou ze zich druk liggen maken om de aanwezigheid van de kater. Uiteindelijk had hij toch ook maar gekozen om verder te gaan met zijn leven. Liever dat dan toen hij weg kwijlde in de tijd dat zijn kittens pas waren geboren.