Let's shoot some angels {Strugglebug}

Hij stapte rustig verder. Hij probeerde wat te vangen, maar dan had hij natuurlijk eerst een prooi nodig. Hij liet zijn blik langs de horizon glijden. De bomen tekenden donkere schaduwen tegen de asgrijze hemel. Hij liet zijn blik opnieuw naar de grond gaan. Hij nam grote passen in de richting van de grens. Ergens wilde hij opnieuw een gesprek aangaan met een kat, proberend zijn woede ze onderdrukken. Het was hem al gelukt bij Everstar, dus zou het zeker en vast ook bij een andere, normale clankat lukken. Hij stapte rustig verder en richtte zijn blik terug op het pad voor zich. De duistere weg werd zachtjes verlicht door licht dat door de wolken doorsijpelde. Hij had een weg gekozen waar de takken van de bomen niet zo in elkaar verstrengeld waren, want ergens wilde hij de zon op zijn pels voelen branden... Maar deze keer gunde zelfs de wolken dat hem niet.

De poes was teruggekeerd van de grenzen en had daar niks gevonden wat erop wees dat er een andere kat op ShadowClan gebied was geweest. Enkel de verse geuren van een patrouille van WindClan, maar die waren braaf aan hun eigen kant geweest. Zelf had ze dus ook de grenzen nog wat gemarkeerd zodat het duidelijk was dat ShadowClan hen goed in de gaten hield, want natuurlijk stond ze honderd procent achter haar eigen Clan, achter haar moeder Shrewstar. De poes hield halt toen ze bijna tegen een zwarte kater aanbotste. "Oeps, sorry," murmelde de mooie poes waarna ze voorzichtig glimlachte en hem wat verontschuldigend aankeek. "Ik liep een beetje te dromen, denk ik."

De zwarte kater sloot zijn ogen en haalde even diep adem om de bosgeuren op te snuiven. Ze waren erg vaag maar hij kon ze toch lichtjes ruiken. Het was nog steeds iets waar hij niet mee kon omgaan, zijn reukvermogen. Hij stapte rustig verder, verder en verder van de veiligheid van het kamp en van diegene van waar hij zoveel van hield. Toen hij langzaam zijn ogen terug opende, kon hij een vage zwart-witte pels zien. Wel meteen hield de kater halt en de kattin volgde zijn voorbeeld. De kater sperde zijn ogen open en ze ontmoette elkaars blik. Ze had prachtige smaragdgroene ogen, veel mooiere dan die van Shrewstar. "Oeps, sorry," zei ze. Never knipperde een paar keer met zijn blauwe ogen en knikte even naar haar. "Ik liep een beetje te dromen, denk ik." Daarna schudde hij zijn kop. "Nee, nee, ik liep ook te dromen," zei hij op half grinnikende toon als antwoord.

Met haar smaragdgroene ogen keek de jonge kattin naar de nachtzwarte kater die vlak voor haar stond. De poes deed een paar stapjes terug om wat meer ruimte te creëren tussen hun twee toen hij weer sprak. "Nee, nee, ik liep ook te dromen," zei de kater en de poes grinnikte zacht met hem mee. "Dan liepen we zeker samen te dromen," zei ze en haar ogen werden even afgeleidt door een vogeltje wat over hun koppen heen scheerde. Hierna keek ze de kater weer aan en glimlachte ze voorzichtig. "Jij was Nevermind, toch?" Echt goed in namen was ze nooit geweest.

De gevlekte kattin moeste even lachen en hij deed haar na, nog half na lachend van zijn zin. "Dan liepen we zeker samen te dromen," Hij staakte de rest van zijn gegrinnik en knikte even naar haar. Hij snapte wat ze bedoelde. Toen een vogel overvloog met veel geluid keek ze op. Hij volgde haar voorbeeld niet, maar vroeg zich lichtjes af waarom hij opeens zo goed gezind was. Hij had nog nooit echt gelachen naar iemand die hij nog maar net kende. En het was niet eens spottend of sarcastisch, maar gewoon een goede lach. Toen haar grasgroene ogen zijn cyaanblauwe terug ontmoette leek het even stil te zijn in het naaldbos. "Jij was Nevermind, toch?" Hij lachte naar haar en knikte. "Inderdaad," zei hij. Hij probeerde haar naam te zoeken maar kon hem niet vinden... "Uhm... En jij was...?" Vroeg hij met een voorzichtige glimlach, want sommige katten konden daardoor geraakt worden en dat... Wilde hij niet. Het was een gevoel dat hem ervan weerhield.

Op de een of andere manier leek het net alsof haar humeur een enorme opkikker had gekregen en vriendelijk lachend keek ze de zwarte kater aan. Inderdaad," zei de kater. Nevermind dus, van hem had ze zo nu en dan wel wat gehoord. Als het goed was had hij een partner, Aurynight, een dochter van hun deputy. En ze had gehoord dat die poes ook al in de nursery lag. "Uhm... En jij was...?" Een zuinig glimlachje speelde op haar lippen. "Strugglebug, dochter van Shrewstar," zei ze en knipperde met haar smaragdgroene ogen en trok haar spierwitte lippen glimlachend wat omhoog.

Ze leek niet zo gekwetst te zijn met zijn zin en ze kon er zelf een lachje vanaf brengen. "Strugglebug, dochter van Shrewstar," Nevermind spitste zijn oortjes toen hij de naam van zijn leader hoorde. Haar lach werd groter maar de zijne werd wat kleiner, maar toch bleef hij op zijn lippen staan. Nu hij er zo aan dacht leek ze best veel op Shrewstar, toch had ze do dat extraatje dat de gevlekte leader niet had. Hij knikte. "Mooie naam," bevestigde hij. Daarna liet hij zijn blik langs de kattin gaan en nam hij haar in zich op. "Je lijkt best veel op Shrewstar," zei hij vervolgens waarna hij haar smaragdgroene ogen terug vastnam met de zijne. Zijn lachje werd weer wat groter, hopend dat ze ook dit niet gevoelig zou opvatten.

"Mooie naam," bevestigde de zwarte kater toen. "Je lijkt best veel op Shrewstar," zei hij vervolgens en glimlachte. Strugglebug glimlachte vrolijk terug naar de kater. "Bedankt, dat hoor ik inderdaad wel vaker," zei ze waarna ze nadacht. Er waren niet veel kittens van Shrewstar die haar uiterlijk hadden geërfd, een aantal maar. Een waaraan ze meteen was was Runningpaw, ook bijna een evenbeeld van hun moeder. "Maar, wat was jij aan het doen voor onze bijna botsing?" vroeg ze toen geïnteresseerd.

Toen ze lachte voelde het als een opluchting omdat hij bang was geweest haar te kwetsen. "Bedankt, dat hoor ik inderdaad wel vaker," Hij knikte even als teken dat hij het snapte. Hijzelf leek best veel op zijn vader, net zoals zijn broertje, Darkclaw. Maar zijn moeder... Hm, hij wist eigenlijk niet hoe zijn moeder eruit had gezien en kon ook niet meer haar geur herkennen waardoor hij niet echt wist wie zijn moeder was. Hij had enkel verhalen gehoord over zijn vader en kende hem ook... Hij was al lang dood, het bloeddorstige ding dat hij ook was. Hij zuchtte even bij die gedachte en keek terug op naar de gevlekte kattin. "Maar, wat was jij aan het doen voor onze bijna botsing?" Hij spitste even zijn oortjes waarna hij zijn kop wat de lucht in tilde. "Ik was op weg naar de Windclan grens," zei hij met een zachte lach op zijn lippen. "Ik wilde zien of ik Everstar nog kon tegenkomen aangezien ik een paar dagen terug daar heb aangetroffen en ze me over de grens wilde lokken..." Vervolgde hij met een zucht. "Ik hoop alleen maar dat ze geen andere kat zo ver heeft gebracht," Want dat zou echt wel verschrikkelijke gevolgen kunnen hebben.

"Ik was op weg naar de Windclan grens," zei de kater vervolgens. "Ik wilde zien of ik Everstar nog kon tegenkomen aangezien ik een paar dagen terug daar heb aangetroffen en ze me over de grens wilde lokken..." Strugglebug keek hem verbaasd aan, waarom zou een leider dat doen? Die moesten toch zeker wel slimmer zijn, zeker in deze tijden. "Ik hoop alleen maar dat ze geen andere kat zo ver heeft gebracht," vervolge hij toen. De poes knikte, iet wat afwezig misschien. "Om eerlijk te zijn, ik snap niet wat het probleem van sommige katten is.." ze keek even naar Nevermind, hopend hem niet te kwetsen om de een of andere reden, of dat hij zich aangesproken zou voelen. "Ik bedoel, het is toch juist de bedoeling dat de vier Clans in vrede leven?" Ze keek even naar haar poten en toen weer naar Nevermind. "Denk jij dat er echt een.. oorlog gaat komen?"

De kattin keek eerst verbaasd, dat was hij ook geweest toen hij erachter kwam dat Ever dit wilde bereiken, maar hij had het nooit echt expressief getoond zoals Strugglebug. De kattin knikte vervolgens. "Om eerlijk te zijn, ik snap niet wat het probleem van sommige katten is.." Nevermind knikte naar haar, hij begreep hij volkomen vooral omdat hij zelf nog zo in de fout was gegaan. Maar hij had geleerd en zou niet opnieuw dezelfde fout maken. "Ik bedoel, het is toch juist de bedoeling dat de vier Clans in vrede leven?" Hij knikte. "Maar toch moet elke clan zijn plaats kennen," zei hij zachtjes wijzend op zijn eigen fout. Toen had woede hem zo ver gedreven om de apprentice tot zo ver te verwonden. "Denk jij dat er echt een.. oorlog gaat komen?" Hij keek op en ontmoette haar blik. "Ik ga niet tegen je liegen," zei hij met een zucht. "Maar de kans is groot..." Hij haalde even diep adem en liet zijn blik de hare ontmoeten. "Ik kreeg wat info van Everstar los en kwam te weten dat Thunderclan hen heeft aangevallen..." Hij haalde even diep adem, de eerste tekenen van een oorlog.

"Maar toch moet elke clan zijn plaats kennen," zei de kater zachtjes en ze knikte, dat begreep ze wel. "Ik ga niet tegen je liegen," mauwde de kater en hun blikken kruisten elkaar. "Maar de kans is groot..." Ze keek hem recht aan, wat bedoelde hij? "Ik kreeg wat info van Everstar los en kwam te weten dat Thunderclan hen heeft aangevallen..." De poes legde haar oortjes een beetje naar achteren. "Nee.." fluisterde ze en keek naar Nevermind, ogen minder vrolijk dan eerst. "Denk je dat WindClan ons aanvalt als ze weer aangesterkt zijn? Of misschien valt ThunderClan ons wel aan.." De poes was even in een lichte shock en voelde hoe haar maag zich omkeerde. Vechten was iets waar ze beter niet deel aan kon nemen, dat omdat ze er namelijk nooit wat van gebakken had. Zich verdedigen kon ze niet eens, laat staan helpen anderen te verdedigen.