I don't care

Hij zuchtte even zachtjes en keek vanuit het nest naar beneden. Wat kits dartelden wat rond, maar eerlijk gezegd, was het best rustig vandaag. Best goed dat het zo rustig was, hij hield niet van wilde gevechten. Waarschijnlijk omdat hij ze steeds won en dat best saai werd met de tijd... Hij haalde even diep adem en liet een luide zucht horen. Het was eerder een opgeluchte zucht dan een zucht van haat of irritatie. Hij sloot even zijn ogen en genoot van de stilte die volgde na een gil van een jong kittenpaar. Na enkele tellen hoorde hij opnieuw gegier en hij opende even één oog. Wel meteen ving hij de blik van een andere kit die er ook maar lag, in een nest apart. Hij fronste even en drukte zichzelf recht. Met een simpele sprong, sprong hij uit het nest. Even strekte hij zijn achterpootjes toen hij een paar stappen zetten. Ook schudde hij even zijn pels uit en wat dotten mos vlogen door de lucht. Dat was nu zoiets hatelijk, dat mos. Het zat echt overal en was verschrikkelijk om het uit je vacht te krijgen. Gelukkig had hij deze manier ontdekt. Met grote passen liep hij op de kit af. Op een paar stappen afstand ging hij zitten en sloeg hij zijn staart om zijn pootjes heen. Daarna liet hij zijn blik langs de den gaan, zijn ogen niet langer gericht op de kit. Wel meteen tilde hij zijn pootje op en begon deze te wassen. Het moest toch mooi zijn en hij had toch niks te doen.

Hij wast goed zijn pootjes en zorgde ervoor dat het er terug brandschoon uitzag. Toen likte hij nog een paar keer zijn pootje waarna hij het naar zijn kopje bracht en het even over zijn kop bracht. Daarna likte hij nog een keer zijn pootje en bracht het deze keer achter zijn oor. Toen hij dit een paar keer had gedaan, begon hij met het schoon maken van dat pootje zodat er geen vuile dingen aan zouden plakken die aan zijn kopje hadden geplakt. Toen hij klaar was keek hij op en zag hij hoe de kit zich had opgerold in een bolletje. Hij negeerde haar volkomen en keek zo langs haar naar een nest verderop. Daar staarde hij even naar, waarna hij zich door zijn pootjes liet zakken en deze mooi onder hem plooide. Toen keek hij terug vooruit, naar de uitgang van de den. Er sijpelde wat licht naar binnen, maar hij had eigenlijk geen zin om naar buiten te gaan, dus zou hij hier nog even blijven liggen.

Er gebeurde niks, zoals elke dag in zijn leven. Alles was saai en niks interesseerde hem. Het irriteerde hem vaak en vooral nu. Niks leek indruk op hem te maken, zelfs niet de dingen die hij nog nooit had gezien in zijn leven, of had meegemaakt. Alleen de dingen die hem een kick gaven waren iets wat hij graag deed, maar meestal was dat verboden. Zoals Shrew uitdagen, zijn oma en clanleader. Maar ah, het kon hem niks schelen. Hij had amper vrijheid en daar moest hij zijn verveling voor betalen. Hij zuchtte zachtjes en sloot even zijn ogen om na te denken over wat hij misschien kon doen.

Opeens voelde hij hoe een harde slag op zijn neus. Geschrokken trok hij zijn neusje wat naar achter, maar rustig en kalm opende hij zijn ogen. De slag was hard, maar hij had gevoeld dat ze niet gericht was geweest en er waren ook geen klauwen die zijn neus hadden bewerkt. Zijn oogleden gingen half open waardoor hij opnieuw de ongeïnteresseerde blik had. Lurk liet zijn koele, groene ogen naar de kit glijden en zwiepte even kort met zijn staartje. Daarna krulde het ding rond zijn nette pootjes. Hij bleef haar lang aanstaren met dezelfde blik en nam alles in zich op. Ze was grijs, had prachtige ijsblauwe ogen en droeg een houding die lichte angst uitstraalde. Vroeger zou hij de houding verachten, maar hij had geleerd dat de emoties van anderen zijn zaak niet was. Hij knipperde langzaam met zijn ogen en wachtte nog even af voordat hij zijn bekje opende. "En waar was dat goed voor?" Zei hij op een ijzige toon. Niet boos, niet geraakt, het klonk enkel toonloos...

Het bleef stil... Toch had hij de blik gezien die in haar ogen had gestaan toen hij had gepraat en Lurk bleef haar gewoon aankijken met die achterdochtige blik van hem. Hij zou niks zeggen, hij wilde eerst een antwoord en dan zou hij pas iets doen. Tenzij ze terug actie ondernam en hem aanviel, dan zou hij haar neus eens aanvallen, eens zien hoe leuk zij dat dan zou vinden. Maar een poot volgde niet, geen enkele beweging. Haar oogjes glansden in haar grijze pels en deden niks, niks gebeurde er. "Voor jou," Hij bleef haar aankijken, geen enkele emotie drong tot zijn blik door, enkel achterdocht was erin te zien. Zijn oogleden hingen wat over zijn ogen heen, zoals altijd eigenlijk, wat die blik nog meer ondersteunde. Een lachje sierde haar liepen na de zin, of eigenlijk de twee woorden. "En waarom ik?" zei hij vervolgens op zo'n neutrale toon dat het bijna geen vraag klonk. Zijn ogen bleven haar blik vasthouden en opnieuw moest hij een antwoord afwachten... wachten en wachten.

De kit kreeg een warme lach op der lippen, maar dat kon Lurk echter niks schelen. Ze mocht blij zijn, verdrietig, boos of zelfs verliefd, de gevlekte kit zou nooit kijken naar de emoties. Hij bleef daar staan staren naar haar, met die ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. Ze was niks nieuws meer, had niks nieuws te vertellen en was alles behalve slimmer dan hem, dus ze kon ook niet interessant klinken. Na zijn vraag krulde haar mondhoeken naar beneden, alsof ze het helemaal niet accepteerde dat hij de vraag had gesteld. Maar opnieuw negeerde de jonge kit de uitdrukkingen op haar gezicht. "Omdat jij voor me staat," Hij krulde zijn staart even rond zijn poten waarna hij het terug naar achter sloeg om deze vervolgens helemaal rond zijn pootjes te slaan. "En jij bent?" zei hij, zonder echt op het vorige onderwerp terug te gaan. Hij vond dat het tijd was voor een nieuw gespreksonderwerp, want anders zou dit gesprek toch maar vastlopen.