{ S P T } Love is in the air { F o r e s t r a i n }

Puffend kwam Honeyblossom tot stilstand. Op de hele reis hadden de katten elkaar nog wat beter leren kennen, en nu was de kattin er pas écht zeker van; she was in love! Eigenlijk schaamde ze zich er een beetje voor; Het was een buitenclanner, en dan zou ze de warriorcode overtreden! Ach ja, in haar Clan zaten alleen maar muizenbreinen! "Hier is het", mauwde ze. Honey ging voorzichtig tegen de kater aan zitten en staarde voor zich uit naar het meer, dat twinkelde door het zonlicht. Het was zo zelfs even mooi als in de nacht...

+ Alleen Forestrain!

You're so beautiful,
But that's not why I love you,
And I'm not sure you know,
That the reason I love you is,
You...
Honey kwam tot stilstand bij een mooi meer. "Hier is het." sprak ze. Forest gaf zijn gifgroene ogen de kost over het prachtige meer. "Het is fantastisch." verzuchtte hij. Het water lag er kalm bij, en het reflecteerde het zonlicht. De zon hing nog hoog boven de heuvels, maar was ook al ver van zonhoog. De bol had al een lichtelijk oranje kleur gekregen. Het water sprankelde onder de mooie zonnestralen. "Dit is het Starlake, nietwaar?" Hij had veel hierover gehoord. Vooral dat het erg mooi was, en daar was geen woord aan vuilgemaakt.

Toen ze aangekomen waren, verzuchtte Forest: 'Het is fantastisch.' Hij staarde naar het water. Net als jij.., dacht de kattin, maar haar gedachten werden onderbroken door een vraag van de kater: 'Dit is het Starlake, nietwaar?' Honeyblossom knikte even, maar genoot verder van het uitzicht. Ze kroop nog wat dichter tegen hem aan, en porde met haar snuit zachtjes in zijn kaak. Haar staart krulde ze voorzichtig om hem heen, ook al was dat meer iets wat een kater zou doen...

Forest kon haar snuit voelen, die zacht in de vacht onder zijn kin duwde. Ze was tegen hem aan gaan zitten, maar bleef naar het prachtige meer kijken. Haar staart krulde zich om hem heen. De zwarte kater glimlachte en legde zijn kop geruststellend op de hare. Hij gebruikte zijn staart om zacht haar kop en bovenrug te strelen. Hij had nooit gedacht dat hij zo'n knappe en lieve poes als Honey zou ontmoeten. Hij rook haar warme geur en was helemaal vergeten dat ze van WindClan was. "Je ruikt lekker..." miauwde hij zacht. "Maar ik zou niets anders verwachten van een knappe kattin als jij."

Forest legde zijn kop geruststellend op de hare. Met zijn lange, zwarte staart wreef hij over haar kop en haar bovenrug. Het voelde heerlijk! 'Je ruikt lekker...', mauwde de kater zacht. 'Maar ik zou niets anders verwachten van een knappe kattin als jij.' Nogmaals duwde ze haar kop in zijn dikke vacht. "Forest?", begon Honeyblossom. "Ik vind je leuk. Leuk leuk..." Haar stem klonk oprecht, maar nog erg voorzichtig. Dit was een heel grote stap, en erg gewaagd!

Honeys kop duwde in zijn vacht, tot ze wegzonk in een diepte van zwarte pluizen. Een gespin rees op in de keel van de zwarte kater. "Forest?" begon de poes. Terwijl hij rustig doorging met het wrijven met zijn staart antwoordde hij: "Ja Honey?" Ze ging iets belangrijks zeggen, hij voelde het! "Ik vind je leuk. Leuk leuk..." De witte warrior maakte haar zin niet af, en dat was ook niet nodig. "Ik jou ook," klonk het zacht gesproken antwoord van de young warrior. Hij haalde eens diep adem. "Ik hou van je..."

De kater liet een diep gespin oprijzen vanuit zijn keel. 'Ja Honey?', klonk zijn zoete stem terwijl zijn staart nog steeds op en neer bewoog over haar bovenrug en kop. Honeyblossom bekende haar aantrekking tegenover Forest. 'Ik jou ook', mauwde de jonge ShadowClanner zachtjes. Vervolgens haalde hij diep adem en zei: 'Ik hou van je...' Opgelucht liet ze de lucht ontsnappen die ze had ingehouden. Ze wierp hem een liefdevolle blik toe. "Wil jij die ene speciale persoon in mijn leven worden..?", fluisterde de kattin in zijn oor.

Nu was het de beurt aan de poes om opgelucht te zuchten. Haar grasgroene lampjes stonden vol met de liefde die in haar strm te horen was toen ze vroeg: "Wil jij die ene speciale persoon in mijn leven worden..?" Haar stem klonk niet harder dan een tedere fluistertoon in zijn oor. Zacht wreef hij zijn kop tegen de hare, zodat zijn oor platgedrukt werd. "Honey..." fluisterde hij. "Ik zal je nooit in de steek laten..." Andere Clan of niet, Honey was nu van hem, en hij was van haar.

Ook Forestrain duwde zijn kop zachtjes tegen de hare, en ze voelde hoe het oor van de kater plat gedrukt werd. 'Honey...', klonk zijn fluisterende stem. 'Ik zal je nooit in de steek laten...' Honey glimlachte in zijn richting, waarna ze terug naar het meer staarde. De zon begon stilaan weg te zakken, en silverpelt kwam in de plaatst te staan. Opnieuw werden de gouden, blinkende vissen zichtbaar in het glimmende water...

Tevreden was de kater, toen een glimlach hem tegemoet kwam van haar kant. De she-cat naast hem droeg nu een glimmend witte pels in het licht en de reflectie in het meer die de sterren verrichtten. Forest ging liggen en drukte zijn zwarte buikvacht tegen het de grond. Hij voelde de warmte van de kattin naast zich. Honey was nu zijn hunny. Het was een gedachte die hem niet alleen deed opwarmen van buiten, maar ook vanbinnen. Hij moest er niet aan denken wat Slender hiervan zou vinden. Of Innerghost, of Shrewstar. Maar wat maakte het nu nog uit? Hij had iets geleerd van de gebeurtenissen in de afgelopen uren. Liefde kon absoluut niet tegengehouden worden. Door niemand. De young ShadowClan warrior wilde de stilte niet verbreken, dus liet hij enkel opnieuw zijn staart langs haar lichaam gaan.
~ Lang voor een SPT ._.

Stilaan begon Honeyblossom wat vaak te krijgen. De kater legde zich er al bij neer, waarop de poes haar kop op zijn zijde legde. Ze snorde zachtjes, terwijl hij met zijn staart opnieuw over haar rug begon te wrijven. Het voelde geweldig, maar ook wel een beetje alsof ze bedrog pleegde. Dit was een zware overtreden van de warriorcode..! Ze schaamde zich dus wel een beetje, langs de ene kant. Maar langs de andere kant was Forest het beste wat haar ooit was overkomen! Ze wilde met hem door de rest van haar leven gaan!

De mooie rossige bevlekte kop van de WindClan warrior rustte bovenop zijn lichaam. Hij hoorde haar spinnen, en opnieuw rees een gesnor op in zijn keel. Het leek zo lang geleden dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten, en kijk nu. Het was de poes, hij was er zeker van. Iemand zo speciaal, zo lief, zo fantastisch, die kwam je maar één keer tegen in je leven. En als je de kans had om deze persoon voor je te winnen, grijp die kans dan. "Weet je," sprak hij zacht. Hij had de stilte nu verbroken, maar het was oké. "Toen ik een kit was, mijn broer en zus rogue werden en mijn ouders stierven... Toen... had ik nooit gedacht dat ik tien moons later met een fantastische WindClanpoes naast me aan een prachtig meer zou liggen..."

'Weet je', verbrak de zwarte kater de stilte. Ze had er geen problemen mee; zijn stem was gewoon verrukkelijk! 'Toen ik een kit was, mijn broer en zus rogue werden en mijn ouders stierven... Toen... had ik nooit gedacht dat ik tien moons later met een fantastische WindClanpoes naast me aan een prachtig meer zou liggen...' Waauw, zij kende haar siblings niet, en had haar leven dus nooit anders gekend, maar Forest was die van hem op 3 moons verloren... Bovendien wist ze maar al te goed hoe het was om je ouders te verliezen... "Ik had me dit moment niet beter kunnen voorstellen... Zelfs al ben je een ShadowClanner!", miauwde zoals ze het eerder op de dag ook al gezegd had. Ze spuwde het woord 'ShadowClanner' al lachend uit.

"Ik had me dit moment niet beter kunnen voorstellen... Zelfs al ben je een ShadowClanner!" Al werd het laatste woord uitgespuugd, het was niet op een slechte manier. Ze zei het lachende. Haar warme, lieve stem was zo mooi! Het was één van de dingen - dat wist Forest zeker - die hij het meest liefhad in de wereld. Een bries blies de vacht in zijn gezicht naar achter. Zijn staart kroop langzaam richting de hare. Toen de zwarte pluim deze, na even aftasten, had gevonden, krulde hij zich er vast omheen. "Als je me ooit nodig hebt..." begon hij. Het volume van zijn stem lag niet hoger dan een fluistertoon. "Weet dan dat ik er ben." Hij liet een kort gesnor horen. "Always..."

Forestrain's zachte staart taste voorzichtig tegen haar lichaam aan, waarna ze zijn staart vastklampte rond haar. 'Als je me ooit nodig hebt...', begon de knappe kater. Zijn stem klonk niet veel luider dan een kalme fluistertoon. 'Weet dan dat ik er ben.' Forest liet even een snor horen. 'Always...', vervolgde hij nog. "Dankje.. En ik zal er altijd voor jou zijn!", fluisterde Honeyblossom in zijn oor.

Een gefluister van haar stem klonk door in zijn oren. "Dankje... En ik zal er altijd voor jou zijn!" Haar prachtige vacht glansde op fantastische wijze in het sterrenlicht. Op het moment genoot Forest van alles. Elk geluid, elk zichtbaar dingetje. Zelfs het geluid van haar ademhaling was bijzonder voor hem. Niks was er, niks, van alles op de wereld was er niks wat hem kwaad kon maken. Niets wat hun moment samen zou kunnen onderbreken. So fantastic, so beautiful. Deze avond zou altijd als perfect in zijn geheugen geprent staan, dat wist hij zeker.

Het moment was echt perfect! Niets kon dit nog stuk maken! Echter stond de maan nu al veel hoger, wat wilde zeggen dat het zo donker zou gaan worden, buiten. Eigenlijk had ze iets moeten zeggen tegen Forestrain, en hadden ze terug naar het camp moeten gaan, maar het moment was gewoon héérlijk! Dat wilde ze niet verpesten... Ze moesten dit echt vaker doen! Bovendien veronderstelde Honeyblossom wel dat ze nu een stelletje waren, dus moesten ze zeker vaker afspreken... "Hey, wordt dit dan 'ons plekje'? Dan kunnen we hier telkens afspreken, om elkaar opnieuw te ontmoeten? Want ik zou het écht niet langer dan 2 dagen zonder jou kunnen uithouden! Daarvoor hou ik teveel van je...", mauwde de kattin op een oprechte toon.

Ondertussen had de maan al een veel hogere plek aan de hemel ingenomen, maar Forest was niet moe. Deze poes gaf hem energie, alsof hij alle kracht van de hele StarClan in zich had. Alsof hij samen met haarr naar de maan zou kunnen rennen. Ze straalde een fantastische kracht uit. Vroeger vertelde iemand hem eens; 'Het moment kun je niet grijpen. Dat moment is nu.' Hij snapte nu wat die kat daarmee bedoeld had. "Hey, wordt dit dan 'ons plekje,'? Dan kunnen we hier telkens afspreken, om elkaar opnieuw te ontmoeten? Want ik zou het écht niet langer dan 2 dagen zonder jou kunnen uithouden! Daarvoor hou ik teveel van je..." De toon van de kattin was lief en oprecht. Quasi-verontwaardigd keek Forest haar aan. "Twee dagen?" herhaalde hij. "Ik houd het nog niet één dag uit zonder jou!" Hij lachte en drukte zijn kop spinnend tegen de hare.