Oh my god, what happened to me...

-Dit topic hoort bij de Ganzenopdracht-

De lichte zon scheen door de Tallpines. Muizen renden heen en weer, eekhoorns zoefden langs de bomen, vogels nestelden zich op de takken, meters boven de grond. Een kater zat verward op de grond, hij probeerde zich wat te herinneren. Hij besteedde helemaal geen aandacht aan de prooi die hem voorbij rende. Normaal zou hij al lang iets gevangen hebben, de prooi daagde hem erg uit. De kater was Ravenfeather, niks voor hem om de prooi te negeren.
Ravenfeather voelde zich duizelig. Wat was er precies gebeurd? Daas keek hij om zich heen. Toen wist hij het weer:
Ravenfeather trippelde door het bos met de net naast elkaar opgestelde rijen bomen, die van de Twolegs waren. Op de grond vond hij een soort rare brokjes. Ze roken niet heel erg lekker, maar zo zagen ze er wel uit. De geur had toch meer effect dan hoe ze eruit zagen, dus Ravenfeather wilde er zo snel mogelijk vandaan. Maar toen besefte hij dat er ook nog andere katten waren die misschien niet zo intelligent waren als hij was, dus liep Ravenfeather terug, pakte de brokjes op met zijn mond en rende weg om ze verder weg te begraven. Maar tijdens zijn vlucht slikte hij er per ongeluk twee door. Vlug spuugde hij de overgebleven brokjes uit en deed er een hoop aarde overheen. Maar jammer genoeg waren de twee doorgeslikte brokjes echt doorgeslikt, en daar kon hij niets meer aandoen. Na een paar minuten was Ravenfeather duizelig en daas geworden, wat wilden die brokjes van hem? Waarschijnlijk waren het Kittypet medicijnen, die Twolegs buiten hadden neergelegd om hun Kittypet raar te laten voelen. Waarom zouden ze dat doen?!
Nu zat Ravenfeather tussen de lange naaldbomen op de harde, korrelige grond, terwijl hij de mieren voorbij zag trippelen. Hij was erg duizelig maar hij besloot door te lopen. Vastberaden stond hij op en liep dapper verder. Opeens hoorde hij een geluid, een verschrikkelijk geluid dat katten haten, het geblaf van een hond. Ravenfeather schrok zich rot en snoof even. Gelukkig was de hond honderden meters van hem verwijderd en het geblaf stopte al snel. In normale situaties zou Ravenfeather het genegeerd hebben, maar hij was zo in shock in zo daas dat hij heel hard wegrende. Tijdens zijn vlucht maakte hij ongewilde sprongetjes en besloot op gegeven moment een boom in te vluchten.
Shakend zat hij op één van de hoogste takken van een loofboom, net na de grens van de Tallpines, waar de naalbomen stopten. Met wijdopengesperde ogen keek hij naar beneden. Natuurlijk zat daar helemaal niks en het was doodstil in het woud. Prooi was zelfs gevlucht door de snelle stappen die Ravenfeather zetten, en de rare onverwachte sprongetjes. Hij leek wel een hyperactief lammetje, maar Ravenfeather scheen dat zelf niet door te hebben. 'Wat is er gebeurd...' mompelde hij verbaasd. Hij ging zitten en commandeerde zijn vacht om stil te liggen.
Toen besefte hij dat er blaadjes naar beneden vielen van de bomen. Ja, heel normaal, dat is wat blaadjes doen, toch? Maar Ravenfeather was niet helemaal stabiel op dat moment. Oftewel, hij begon zich flinke zorgen te maken over de blaadjes. Ze dwarrelden naar beneden, maar wat als ze nou heel hard op de grond vielen en heel veel pijn hadden? Misschien lagen ze wel huilend onder aan de boom... Ravenfeather kreeg tranen in zijn ogen toen hij daar aan dacht. Hij moest actie ondernemen!! Snel vluchtte hij naar beneden en groef een kuil in de harde grond. Hij bedekte zijn kuil met mos, dat hij van de bomen afkrabde. Vlug snelde hij naar de boom waar hij zojuist in zat en raapte zoveel mogelijk blaadjes op met zijn bekje. Hij klemde ze tussen zijn kaken en rende terug naar de met mos bedekte kuil. 'Rustig maar, blaadjes' murmelde hij sussend terwijl hij de blaadjes in de kuil legde. Snel rende hij terug en pakte de blaadjes die toen naar beneden vielen. Hij legde ze weer in de kuil. Het was windstil, dus de blaadjes waaiden niet weg. Maar Ravenfeather was radeloos, want de blaadjes bleven maar van de boom vallen. Hij wist dat hij het niet kon stoppen. Toen kwam hij met een idee. Vlug groef hij een greppel langs de loofboom waar hij in zat. Hij krabde zoveel mogelijk mos van de bomen in de buurt en droeg het naar de greppel. Hij rende heen en weer, heen en weer, totdat hij de hele greppel had bedekt met mos. Als de blaadjes dan zouden vallen, zouden ze sowieso in de greppel terecht komen, want die was heel erg breed. En mos was lekker zacht. De blaadjes waren gered! Ravenfeather ging zitten en keek naar de blaadjes die in de greppel vielen. De andere blaadjes, die in zijn kuil lagen, droeg hij ook naar de greppel, zodat ze weer samen zouden zijn met hun vriendjes. De kuil maakte hij dicht, terwijl hij het mos neerlegde bij een mierenhoop, uit liefde voor de kleine beestjes. Hij wist wel dat hij de blaadjes van maar één boom veilig had gemaakt, maar Ravenfeather was een trotse warrior en vond dat hij dé boom had 'uitgekozen'. De andere bomen hadden dus pech gehad, en de boom waar hij zelf in was geklommen moest zichzelf gelukkig prijzen met het feit dat Ravenfeather vond dat dat de 'uitverkorene' was.
Ravenfeather wist zelf ook wel dat hij niet lekker was. Maar hij kon zich er niet tegen verzetten. Dwaasheid beheerde zijn geest. Hij nam een geweldige sprong, zodat hij in zijn geliefde loofboom terecht kwam. Hij klom naar boven en plofde neer op een brede tak. Dat rennen had hem erg moe gemaakt. Hij moest even slapen, hij kon gewoon niet meer verder. Hij dacht terug aan zijn ochtend vol dwaasheid. Die brokjes hadden echt zijn geest overgenomen. Hij wist niet wat hem bezielde. Blaadjes redden? Serieus? Hij kon er niks aan doen. Hij vond het zo zielig... Maar het was wel gelukt! Zijn reddingsactie was gelukt, en hij was erg trots op zichzelf. Voldaan viel hij als een blok in slaap, in de hoop dat alles binnenkort toch weer normaal werd.

WORDS: 1016 (yesss)

Ravenfeather werd wakker uit een diepe slaap. De maan scheen door de Tallpines tegenover de loofboom waar Ravenfeather in lag, en een licht nachtbriesje waaide langs het gras en de bladeren. Er was geen enkel geluid, alleen het geritsel van kleine prooidiertjes in de diepe nacht die niet konden slapen en een ommetje maakte door het lange gras. Ravenfeather geeuwde, rekte zich uit en ging zitten op de tak. Verward knipperde hij met zijn ogen. Wat was er gebeurd? Hij voelde zich daas en duf. Het leek wel alsof... alsof hij heel lang gerend hard. Zijn spieren deden pijn en schreeuwden om rust. Maar het was midden in de nacht en hij moest terug naar het kamp! Hij had lang geslapen. Het enige wat hij zich nog kon herinneren is dat hij heel hard over het grasland rende, bang voor een hond, met de intentie om zich ter verstoppen in een hoge boom. Alles wat er daarna gebeurde ging als een sneltrein voorbij, maar volgens Ravenfeather's tintelende spieren had hij zich erg ingespannen voor een of andere reden. En nu lag hij in het holst van de nacht te luisteren naar de stilte van de sterren.
Hij moest wat eten. Dat had hij de hele dag niet gedaan, en het was zijn bedoeling geweest om wat te jagen. Ravenfeather sprong van tak naar tak naar beneden, totdat hij dacht dat hij nu wel een sprong naar de grond kon maken. Hij sprong en landde zo... op een heel zacht bedje. Huh? Bladeren vlogen op en zweefden langs zijn oren, waarna ze zachtjes weer gingen liggen op het zachte mos. Ravenfeather was in een greppel gesprongen, vol met bladeren en mos. Hoe kwam die daar? Ravenfeather snapte er helemaal niks van. Had een kat voor de grap een greppel rond de boom gegraven toen hij sliep? Was het een Rogue? Een Kittypet? Ravenfeather's haren rezen overeind, maar gingen meteen weer liggen toen hij besefte wie het gedaan had, hijzelf. Hij grinnikte zacht toen hij het zich allemaal weer herinnerde. Een reddingsactie voor blaadjes, hahaha. Maar zo dom was het niet, want het lag wel erg lekker! Het mos was lekker zacht en de bladeren maakten het lekker comfortabel. Ravenfeather rolde op zijn rug, en lag met zijn poten in de lucht. Ahh, wat voelde dat lekker. Een soort massage van bladeren, heerlijk. Ravenfeather sloot zijn ogen en rolde in de greppel over de bladeren. Ohh, lekker. Het zou een perfecte plek kunnen zijn voor katten die in het naderende Groenblad even wilden uitrusten en wilden vluchtten voor de zon. Hij lag lekker in de schaduw van de boom nu, al merkte hij er niet veel van, want het enige wat hij zag waren de fonkelende sterren in de diepblauwe nacht.
Ravenfeather besloot terug naar het kamp te gaan. Zijn maag rommelde, misschien zou hij nog iets voor zichzelf kunnen vangen. Hij wist het wel, de Clan moet eerst gevoed worden, maar de enige in de Clan die nog niet gevoed was, was hij, en hij is wel degelijk lid van de ThunderClan, niet? Nou dan. Hij rolde zich op zijn buik, strekte zijn voorpoten en ging staan. 'Vaarwel, fijne plek' fluisterde hij naar de greppel. De bladeren leken hem vaarwel te wensen toen ze opvlogen en langs de boom zweefden, om daarna hun plek weer in te nemen in de greppel. Ravenfeather snorde zacht en liep weg van zijn vertrouwde loofboom. Natuurlijk zou hij vaker terug komen.
Ravenfeather zigzagde tussen de bomen door. Hij hield van de nacht, lekker alleen over de velden rennen en als het kan, een muisje of zo vangen. Hij maakte de prooidieren wakker door het geritsel van zijn lange vacht langs de planten, wat heel erg goed was, want hij wilde dolgraag nog wat jagen. Hij keek om zich heen. Zijn diepblauwe ogen lichtten zacht op tussen de bomen, en rustten op een kleine gestalte die rondscharrelde tussen het gras. Het was een mollige, grote muis, iets waar Ravenfeather alles voor zou doen om hem lekker op te eten. Zijn instinct zette hem automatisch in jachthouding, hij drukte zijn buik tegen de grond, maakte zich klaar... Hij sprong naar voren, pakte de muis met zijn grote poot bij zijn kleine nekje en beet er in. Hij wachtte af, zijn ppot nog steeds op de muis, totdat het beestje stopte met ademen. Dit ging al best snel, en tevreden pakte Ravenfeather het mollige dier op en klemde het tussen zijn kaken. Hij trippelde verder naar huis.
Eenmaal bij het kamp aangekomen, hoorde hij het geronk van slapende katten. Niemand was wakker. De prooistapel was nog vrij hoog, veel katten waren gaan jagen afgelopen dag. Ravenfeather liep naar de Warrior Den, en ging ervoor zitten terwijl hij zachtjes de muis op at. Hij was nog lekkerder dan hij er uit had gezien, en Ravenfeather genoot van de heerlijke smaak. Na afloop likte hij het bloed en de stukjes vlees van zijn snorharen, legde de botjes weg en sloop de Den binnen. Alle warriors lagen te slapen. Voorzichtig sloop Ravenfeather naar zijn met mos bedekte nest en ging er in liggen. Zo moe was hij niet, hij had de helft van de dag geslapen. Maar het was al lang Maanhoog geweest en het zou niet meer zo heel lang duren voordat de eerste katten wakker zouden worden. Hij zou dan ook wakker worden en dan moest hij fit zijn. Dus hij kon beter nog maar wat slapen, zodat hij gegarandeert was op een goede volgende dag. Ravenfeather ging comfortabel liggen en sloot zijn ogen. Het duurde niet lang totdat zijn slaap hem naar Dromenland bracht...

End from this topic c: (ik kan er niet meer echt een verhaal van maken, het was voor een opdracht :3)
WORDS: 934