Broken wings {Whitelion}

Snowdrop

Haar ogen waren vol van angst en even sloot ze haar ogen. Haar klauwen vlogen even vlug in de sneeuw, voordat ze angstig haar ogen opentrok en vol afschuw zag hoe haar lichaam trilde van woede. Nee, ze moest kalm blijven, ze mocht niet zoals Deadsoul worden. Niet zoals haar broer, de moordlustige kat... Ze beet even op haar onderlip en langzaam dropen tranen uit haar ogen. Ze raakte de sneeuw teder en maakte kleine, bijna onzichtbare putjes in de laag witte poeder, waar ze naar was vernoemd. Ze slikte moeizaam, haar adem was gejaagd en haar oren lagen in haar nek. Waarom? Waarom haatte iedereen haar zoveel? Ze richtte haar kop op en ontmoete de ogen van een kat die ze hier niet wilde en kon ontmoeten. De tranen die langs haar kaken hun weg naar onderzochten, bleven even hangen in haar haren. Ze kon de kracht niet vinden om haar haren op te zetten, maar wel om recht te komen zodat ze op gelijke ooghoogte waren. Nog steeds druppelden tranen uit haar gouden blik, maar deze keer stonden ze vol met afschuw en haat. "Wat doe jij hier?" Gromde ze, haar stem klonk sissend en ze wist dat als deze kat ook maar één stap verder zette, hij deze keer ook wel degelijk niet meer zou kunnen stappen. Een golf van angst ging door haar heen bij het besef waar ze werkelijk toe in staat was en wat ze eigenlijk wilde doen. Iets in haar was begonnen met groeien en ze wilde maar niet toegeven dat het niet zou stoppen...

Tag:: Whitelion| Words:: 263

Met een lichte frons op zijn gezicht stond de witte kater voor de tweede keer in korte tijd op het Thunderclan territorium. Niet dat hij dat ene leuke clan vond, de katten waren gewoon nogal.. Interessant, om het netjes te zeggen. Nu staarde hij naar de mooie witte poes, die blijkbaar één of andere aanval kreeg. Ze rilde van woede, of angst, of allebei, haar oren lagen in haar nek en er dropen tranen over haar wangen in de sneeuw. Wat was er met haar nu weer aan de hand? Nu keken haar gele ogen hem aan. Zijn groen en zijn blauw oog keken terug, geen spoortje emotie te bekennen. In de hare stond angst, woede, misschien wat haat? Ze richtte zich een beetje op, zodat ze nu op gelijke ooghoogte stonden. Twee witte katten in de sneeuw. "Wat doe jij hier?", siste ze met ene grom. Whitelion haalde zijn schouders op. Ondertussen was de wond in zijn zij die ze gemaakt had zo goed als genezen, hoewel het vlees daar nog een beetje week was. "Gewoon, wat rondhangen.", zei hij. In Whitelion's gezicht bewoog geen spiertje toen hij een klein stapje opzij zetten. "Ik wou wat meer over je weten." In zijn stem klonk gen emotie door, maa rop zijn gezicht kwam een kleine, ongemeende glimlach. Of misschien was het eerder een grijns te noemen.

Snowdrop

De kater haalde zijn schouders op en even kon Snowdrop het niet laten om een grom te onderdrukken. "Gewoon, wat rondhangen." De kattin siste dreigend naar hem en in haar met tranendoorweekte blik was een felle boosheid te zien. Hij zette een stapje opzij en zij deed hem na, zodat ze alles nauwkeurig kon volgen. "Ik wou wat meer over je weten." Een rilling trok over haar ruggengraat toen de zin gepaard ging met een grijns. Toch liet ze dit niet zien op haar met woede vertrokken gezicht. "Waarom zou ik jouw meer over mij vertellen?" Gromde ze vijandig naar de witte kater. In haar ogen was hij een vijand, geen kat van een andere clan, maar een bedreiging voor het leven in het woud. Wie viel er nu zomaar een onschuldige kit aan? Op zijn eigen territorium dan nog wel? Snowdrop wist gewoon dat er iets niet goed snik was aan die kater en eerlijk gezegd wilde ze ook niet weten wat dat was.

Tag:: Whitelion| Words:: 166

"Waarom zou ik jouw meer over mij vertellen?", gromde de poes hem vijandig toe. Whitelion haalde zijn schouders op en liep wat nonchalant heen en weer. "Ach, ik heb zo mijn middeltjes om iemand te laten spreken.." Zijn ogen vlamden op en grijnzend keek hij neer op de poes. Ze was dan wel ongeveer even groot als hem, en misschien even sterk, door haar ineengezakte houding was het makkelijk om op haar neer te kijken.

~Sorry, laat & een beetje flut, maar hier is 'ie xD

Snowdrop

Opnieuw haalde hij zijn schouders op. "Ach, ik heb zo mijn middeltjes om iemand te laten spreken.." Ze siste toen ze zag hoe hij duidelijk maakte dat hij groter was als zij zo zat. Hij zou haar nooit aan het spreken krijgen als hij zo verder deed. Ze snoof, ze wist als het op een gevecht zou uitlopen een van hen zou moeten opgeven of er zouden doden vallen. Maar Snowdrop zou nooit terugdeinzen voor zo'n uitdaging. Nooit. Als ze in Starclan kon zijn, ten koste van haar clan, dan zou ze dat doen. Tot aan het einde van haar dagen zou ze de clan dienen, die kwam op de eerste plaats. Ze ontspande zich en langzaam kwam ze overeind zodat ze op gelijke ooghoogte waren. Haar ogen priemden in de zijne. Even vroeg ze zich af hoe zijn leven was en of hij ook zo was in zijn clan. Onloyaal en moordlustig. Een schok ging door haar heen toen ze besefte dat dit de kenmerken waren van haar broer. Ze liet haar kop zakken. Verdriet voelde haar woedende blik. Haar klauwen vlogen uit hun hulsel en boorden zich in de aarde van het woud. Woede en angst trok door haar aderen, in gedachten van haar verleden.

Tag:: Whitelion| Words:: 207

Langzaam kwam de witte poes op ooghoogte. Whitelion wou net iets zeggen, toen ze opeens heel bang leek te worden. Er kwam zelfs wat verdriet.. De poes liet haar kop zakken. Whitelion keek haar wat schuin aan. Deze poes boeide hem, om de een of andere reden. En hij moest koste wat het kost weten waarom. Langzaam zette de witte kater een stapje dichterbij. Hij zag dat de nagels van de poes uitgetrokken waren. "Wat is er?", zei hij, zachtjes, alsof hij gewoon iemand was die hier hoorde te zijn, en niet ene indringer van een andere clan.

Hij hoorde hoe de sneeuw kraakte onder zijn gewicht toen hij een stap vooruit zette. "Wat is er?" Vroeg hij. Geschokt keek ze op. Hij klonk niet vijandig en al helemaal niet kwaadaardig, het leek wel alsof ze elkaar al moons kende er iets haar dwars zat dat ook hem dwarszat. Ze hapte naar adem, bang voor de gevolgen. "Het word me gewoon teveel," bracht ze er al shockend uit. "Maar hoe kan jij dat weten? Jij viel zomaar een kit aan zonder een goede reden," haar stem klonk stil, toch krachtig door het verdriet van haar verleden. Ze haalde even diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren, haar ogen keken zacht in de zijne. Ze leek de kracht niet te hebben om haat uit te stralen. "Waarom," begon ze zachtjes. "Ben je terug gekomen?" Ze hield haar adem in, bang voor zijn antwoord. Bang voor de gevolgen. Bang voor de toekomst. Bang voor hem...

"Het word me gewoon teveel," zei Snowdrop. Ze klonk geshockeerd. Waarom dat nou? Kon hij niet gewoon eens vriendelijk doen ofzo? "Maar hoe kan jij dat weten? Jij viel zomaar een kit aan zonder een goede reden," Zijn verschillend gekleurde ogen knepen samen. "En wat als ik nu eens wél een goede reden heb?", antwoordde hij, dreigend. Een tijdje bleef het stil, maar uitendelijk begon Snowdrop weer zachtjes: "Waarom," De witte kater zette een stapje dichterbij, tot ze vlak bij elkaar stonden. "Ben je terug gekomen?" Whitelion grijnsde zijn scherpe tanden bloot. "Ik vond je interessant"

Hij kneep zijn ogen samen en dat werkte niet echt goed in op haar angst. "En wat als ik nu eens wél een goede reden heb?" Ze slikte even maar kon haar droge keel niet bevochtigen. Had hij wel een reden? Nee, zo'n kat als hij had geen reden nodig, die viel alles aan wat hij zag. Maar wat als zij nu ook zo'n kat was? Of zo'n kat ging worden? Net zoals haar broer... Ze slikte opnieuw en sloeg haar ogen naar de grond waar ze angstig zocht naar een antwoord, maar die lag er natuurlijk niet... Onbewust begon ze wilder te ademen. Toen ze haar vraag had gesteld hoorde ze hoe zijn poten in haar richting kwamen. Ze keek angstig op. "Ik vond je interessant" Ze sperde har ogen wijd open en keek hem geschokt aan. Wat? Wat bedoelde hij nu? Was hij misschien...? Ze slikte opnieuw en zette een stapje naar achter. Haar ogen nog steeds gericht op hem. "Dat... Ben ik niet." Haar laatste hoop om hem nog weg te krijgen.

"Dat... Ben ik niet.", antwoordde de witte poes. Nu werd zijn grote glimlach nog groter. Hij richtte zich nog wat meer op. "Oh, maar dat ben je wél hoor." Zijn stem was niet meer dan een laag gesis, maar het was verstaanbaar. "De enige poes die mij in de weg zou kunnen staan." en dat was al een groot compliment voor hem. "Net zo groot en wit als ik ben." Whitelion vernauwde zijn ogen en ging weer wat luider praten. "Dus zeg me, wat is de naam van deze poes?"

De lach op zijn lippen sneed als nagels in haar ogen. Zo diep, tot in haar ziel. Ga gewoon weg... Hij had al zoveel kapot gedaan... Wat wilde hij en waarom... waarom wilde hij het? "Oh, maar dat ben je wél hoor." Ze slikte even, maar haar droge mond liet het niet toe. Haar ogen stronden groot en glazig, gevuld met tranen vol angst, klaar om langs haar wangen te lopen. Maar voor nu hielden ze schuil in haar gouden blik. "De enige poes die mij in de weg zou kunnen staan." Snow keek weg en knipperde een paar keer met haar ogen. "Nee," fluisterde ze schor. "Net zo groot en wit als ik ben." Ze kneep haar ogen toe en schudde haar kop. "Je liegt, je liegt," fluisterde ze stilletjes. "Dus zeg me, wat is de naam van deze poes?" De grijswitte kattin opende haar ogen en keek naar de grote kater. "Beloof je... Dan weg te gaan?" zei ze met een trillende stem, haar ogen glazig, maar niet meer zo groot als eerst.

"Beloof je... Dan weg te gaan?" vroeg de poes. Hij zag de angst in haar ogen en genoot van dit moment. "Oh, natuurlijk!", antwoordde de grote witte kater glimlachend. Zijn witte staart kronkelde eventjes en zijn twee verschillend gekleurde ogen gleden opnieuw over de poes. Haar hele houding straalde angst uit, al deed ze haar best om dat niet te tonen. Het zag er zelfs naar uit dat ze zou huilen, en dat zou zijn dag helemaal compleet maken. ja, Whitelion had er goed aan gedaan om dit risico te nemen door zo kort op de aanval terug te keren naar Thunderclan gebied.

Ze zag hoe hij genoot van haar angst. Ze slikte even, maar kon zichzelf ergens toch groot houden toen ze daar aan dacht. Ze had hem al eens verslagen, een tweede keer zou niet zo moeilijk moeten zijn want nu had ze tenminste geen andere katten in de buurt. Maar haar poot, dat was het dat haar tegenhield. Steeds die poot. Starclanverdomme! Waarom altijd die poot. "Oh, natuurlijk!", zei de kater op een lachende toon en dat beviel de warrior niet echt. Ze kon haar naam niet zeggen, ze moest iets anders vinden... iets dat wel hetzelfde leek. Ze liet haar blik naar de grond gaan en haalde diep adem. "Mijn naam is... Icefall," fluisterde ze. Het voelde zelsf verkeerd te liegen tegen dit monster... Maar ze zou nooit haar naam vrijgeven aan zo'n dier.

"Mijn naam is.. Icefall", fluisterde ze. Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Icefall hé?", antwoordde hij, niet overtuigd. Hij had heus de aarzeling wel opgemerkt. En had Nimblepaw er niet ooit iets over gezegd? Iets met Snow... "Ik had beloofd om weg te gaan als je je naam zei", mauwde hij. Zijn stem klonk koel, ijskoud. "Maar daarmee bedoelde ik wel je échte naam, en niet één of ander verzinsel." Whitelion greens. "Is het niet, Snow?"