We have still a lot of work to do {Tallpaw}

Zijn ogen waren vermoeid, maar een glimlach was wel te zien. Nachtmerries van allerlei soorten dingen dansten nog door zijn kop, vers van wat hij zojuist gedroomd had. De dag dat hij de poes had vermoord, daar was het allemaal mee begonnen, toen Running, toen Ace. De kater wist het allemaal niet meer, maar was door de actie van Nevermind terug in zijn oude levensstijl gegooid. Hij had een vriend, en met hem kon hij alles aan, als hij er nog andere vrienden bij kreeg prima, maar essentieel was het niet meer. Tall knipperde een paar keer met zijn ogen, en rekte zich toen uit. Langzaam struinde de kater door de den naar de uitgang, even een trotse blik werpende op het warme plekje in het midden dat hij veroverd had. Yep, hij had het weer goed voor mekaar, tenminste.. Voor nu, voor nu hij nog niet sociaal hoefde te doen en normaal bleef. Dus liep de kater naar buiten, het zonlicht in, en zei nog niets. Alles wat hij deed was bij de kampuitgang gaan zitten, zoals hem gevraagd was.

Tall hoefde niet lang te wachten, toen stond zijn mentor er ook, Frost gaf al snel antwoord op de onuitgesproken vraag. Blijkbaar gingen ze iets intensiefs doen dat ze onderweg zouden eten. Tall was acuut een stukje vrolijker, en de mededeling dat hij de leiding had maakte dat alleen maar beter. "Yo," Antwoordde hij, om te laten zien dat hij het begrepen had. Chill dit. Rustig stond hij op, keek zijn mentor nog even aan, en liep toen langzaam voor de ander de kampingang uit. Buiten werd hij natuurlijk, zoals altijd overspoeld door geuren, maar voor nu negeerde Tall ze nog even. Even liepen ze door, en onderweg pas deed de kater verslag aan de ander die net zo groot was als hij, en dat terwijl Tall nog niet helemaal uitgegroeid was. "De pijnbomen bevatten eekhoorns, je kan ze horen en ruiken aangezien de wind onze kant opstaat," Hij keek niet naar Frostlake ter bevestiging, hij wist dat het zo zat, "De kikkers zijn hier niet uiterst lang geleden met een groepje langsgetrokken, dat betekend dat iets ze bij het stroompje heeft weggejaagd want normaal doen ze dat niet," Tall keek even verward, het was zo, hij kende het territorium als de binnenkant van zijn poot, en dit was niet enorm normaal.

Zoals de apprentice wel verwacht had wilde zijn mentor dat wel eens even zien, en gebaarde hij dus dat Tall voor mocht gaan. Dat deed de jonge kater met gemak, en leidde de zwarte kater simpel naar het stroompje. Tenminste, het leek simpel, maar de kater was een verschrikkelijke perfectionist, dus hield hij er rekening mee dat de wind hun geuren weg blies en dat er geen modder was waarin hun pootstappen zouden blijven staan. "Hier zijn we dan," Mauwde hij, redelijk trots op zijn ultiem veilige prestatie met het stroompje bereiken. Nu kijken wat er mis was.

De warrior leek tevreden te zijn met zijn daden, en trots keek Tallpaw naar de pootafdruk, al bezig met de volgende vraag. Hij bekeek de uiterste randen, waar klauwtjes aan zaten, en zag dat er geen pad afdrukken waren. Geen kat dus, maar gezien de klauwen ook geen hond. Iets ertussen in? Hij opende zijn mond, in de hoop wat geur te vinden die er vast nog aan zat, maar het geluk stond niet aan zijn kant. Dan maar gewoon zeggen wat hij dacht. "Gezien de klauwen zou ik denken aan een vos, maar aangezien ik geen pad afdrukken zie valt dat weer af, kortom.. Ik zou het niet weten, er is ook geen geur meer bij. Mijn gok is vos," Mauwde hij, duidelijk gefrustreerd doordat hij het antwoord niet wist, hij moest het goed doen, er lag veel belangrijks bij deze trainingen.

Zijn mentor leek het in ieder geval goed te vinden hoe hij te werk ging, dat was al iets geruststellends. Daarna stelde hij dat ze naar meer aanwijzingen moesten kijken, en dat was inderdaad wel handig misschien. Daarom knikte de jongen kater, en keek nog eens naar de pootafdrukken, ze liepen in de richting waar zijn eigen poten ook heen stonden. Dus liep hij, met oren gespitst en reukvermogen op maximum, langs het spoor. Zijn ogen zochten plukken haar en afgebroken takken. Na een korte tijd had hij het. "Ja," Mauwde hij, niet heel hard aangezien er hier een iets versere geur leek te hangen. "Ik denk dat de vos, ik denk nog steeds dat het een vos is, hier dichtbij heeft overnacht aangezien de vage geur sterker is,"

De vraag kwam niet geheel onverwacht, en Tall had dus al wat lopen kijken en ruiken. Vandaar dat hij redelijk snel een accuraat antwoord kon geven. Verzekerd liep hij de oostelijke richting in, en wees met zijn staart naar wat afgebroken takjes. "Eerst hierheen," Daarna wees hij naar de stappen op de grond, die helemaal overhoop lagen en door elkaar liepen. "Daarna draaide het zich om en liep.." Hij liep de richting uit die hij indiceerde, en wees naar een klein plukje vacht wat aan een struik hing. "Hierheen,"

De opdracht was erg simpel, volg het spoor en geef een beschrijving. Dat kon hij wel, toch? Hopelijk wel, want dat was dus precies wat hij zou moeten doen. Vol vertrouwen in zijn gedachte liep de jonge kater langzaam door, en volgde het spoor zoals hij dacht dat het liep. Zo nu en dan gaf hij een beschrijving, zoals, "Hier staan pootafdrukken," of "Hier keerde het beest om," en dan even later zou er weer klinken, "Hier had het iets gevangen," en zo ging het een tijdje door. Tot Tall de grens bereikte, en eroverheen verder keek. "Het heeft het territorium verlaten,"