Fishing

Geruisloos liep de kater door het struikgewas. Zijn bleekoranje vacht stak fel af tussen de planten. Zijn ogen pasten wel tussen al de boskleuren. Hij negeerde zowat al de geuren die hij tegemoet kwam. Hij was hier niet om wat normale prooi te vangen. Eigenlijk wou hij zich gaan opfrissen, maar tijdens zijn wandeling ernaartoe had hij zich bedacht dat hij dan ook net zo goed een vis kon vangen. En natuurlijk ging hij alleen, hij was altijd op zichzelf. Hij moest het niet hebben van gezelschap. Altijd die eeuwige vragen over waarom hij zo keek, of er iets dwars zat. Hij had altijd alles voor zichzelf gehouden, dus waarom zou hij het nu anders doen? Het voelde bijna alsof ze hem dwongen om soms wat los te laten. Maar hij zou het nooit doen, het was zijn probleem en niet dat van hen.
Het meer strekte zich voor zijn poten uit. Hij raakte het wateroppervlak voorzichtig met zijn voorpoot aan, alsof hij bang was iets kapot te maken. Hij schudde wild met zijn poot zodra het water zich aan zijn haren vastplakte. Keek weer naar het water, staarde enkel. Minuten gingen voorbij, op een gegeven moment zelfs een kwartier. Maar hij stond nog steeds op dezelfde plaats. Op een gegeven moment schoten hij het water in, toonde geen vrees voor de koude doorzichtige vloeistof. Een vis sprong uit het water, de kater kwam erachter aan omhoog. Hij sloeg wild met zijn klauw, doelend om de vis een flinke mep te geven. Hij raakte de vis ook, deze viel weer in het water. Hij opende zijn bek en klemde de vis tussen zijn kaken. Uiteindelijk hees hij zich weer de oever op. Hij schudde zijn vacht, probeerde het grootste gedeelte van het water eruit te krijgen. Hij keek om zich heen, de vis nog steeds tussen zijn kaken. Levenloos. Hij spitste zijn oren, kneep zijn ogen geïrriteerd tot spleetjes. Er was hier iemand… En zijn karakter kennende stelde hij dat niet echt op prijs.

- Topic is al bezet of zo ^^' -

Twee saffierblauwe ogen hielden een schim al een tijdje in de gate. Het was een grote afstand dus ze kon het silhouet niet herkennen. Het feit dat de kat een vis uit het water schepte, in de buurt van de RiverClan border maakte haar achterdochtig. Ze kende geen kat van háár Clan die zo makkelijk een prooi ving. Veel boeide het haar niet, wíe het deed uit haar Clan mocht het slijmerige spul op peuzelen tot er geen waterig hapje van over bleef. Ze had ooit eens vis geproefd, en was er niet goed mee weggekomen. Ze had het uitgekotst en daarna 2 muizen opgegeten, om de vieze smaak uit haar mond te verwijderen. De aarde hoopte zich zoals altijd op tussen haar nagels, en krabte aan de aarde. Toen ze zo diep had gebukt dat haar zachte buikvacht de grassprietjes raakten. Begon ze te sluipen. Haar vacht bleef af en toe haken aan een takje terwijl ze naar de kat sloop, tot dat ze de bleekoranje maar vurige vacht herkende. Burningfire. Hij was uit haar Clan, geen zorgen dus. Al werd ze nieuwsgierig naar het feit dat hij zo goed vis kon vangen, misschien zal het nog wel van pas komen in harde leafbare's.
Terwijl ze haar gefakete glimlach rond haar lippen liet verschijnen, en haar masker liet opdoemen en haar ogen liet twinkelen zodat ze zorgeloos overkwam. 'Hallo, Burningfire.' Groette ze hem, terwijl ze haar Créme kleurige vacht door de zon liet opwarmen, en haar kleine maar vriendelijke kop uit het struikgewas stak. Ze liet haar staart neutraal naar beneden hangen, en als ze naast de kater ging zitten, krulde ze hem beschermend om haar lichaam heen. Ze bleef haar masker behouden, maar toen ze haar kop afwendde was de pijn er weer in gegrafeerd. Littekens die er nooit meer uit zouden verdwijnen staken. Snel hervond ze zich en staarde weer vriendelijk naar de oranje kater naast haar. 'Wauw, hoe kun je zo goed vis vangen?!' Sprak ze hem bewonderend toe. Nu oprecht nieuwsgierig wierp ze haar heldere kijkers af en toe op de kat.
Er was een soort rust bij de rivier, ook al kende ze het karakter van Burningfire. Hij hield er niet van beslopen te worden, en als er iemand bij hem rond dolde maar die persoon zich niet liet zien. Rustig wachtte ze af, en liet het geluid van de rivier het ruizen van de natuur in haar oren overstemmen.

Met zijn ogen nog steeds tot spleetjes geknepen keek hij strak naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Hij wist zeker dat het een andere kat moest zijn; het geluid was te hard om van een ander dier te zijn. Maar het was verdwenen. Waarschijnlijk had die ander door dat hij hem of haar had opgemerkt. Gefrustreerd trok hij zijn nagels in en uit. Zat iemand hem nou werkelijk te bespiedden? Hem te besluipen? Dat was fout, heel erg fout. En overigens ook nog eens heel erg dom om te doen; iedereen kende Burningfire zijn temperament. Eigenlijk kende ze alleen zijn nare kant; die zichzelf altijd buitensloot. Hij vermijden patrouilles, aangezien dat betekende dat hij met andere katten op pad moest. Jagen deed hij liever ook alleen. En dan deed hij het alleen voor de Elders en de Medicine cats. Hij had het nooit gedaan voor de Queen, want zijn haat daarvoor was te groot voor woorden. Hij wist dondersgoed dat hij ze niet mocht haten; zij wisten niet eens iets af van het incident. Alleen hij wist ervan… De Apprentice waarmee hij was opgegroeid – zijn stiefbroertjes en zusjes – en zijn pleegmoeder. Voor de rest niemand, en dat wou hij ook zo houden. Ook konden die andere Queens er niets aan doen dat hij zo was geworden; dat hij zich nu zo gedroeg. Zijn vriendelijke meelevende kant had hij vanaf dat bewuste moment altijd verborgen, wilde niet zwak overkomen tegenover anderen. En nu was het enkel gecapituleerd. Hij gedroeg zich werkelijk tegen iedereen nors en geïrriteerd. Omdat hij dat ook was. Hij vond het irritant dat werkelijk iedereen alles moest weten van anderen. Het ging hun niets aan wat hem was gebeurd.
Zijn ogen waren niet meer tot spleetjes getrokken wanneer twee saffierblauwe ogen zijn groene blik vastpakte. Willowtear. Deprimerend naam had die ook. Hij was een maan ouder dan haar, dus hij kon zich wel een beetje herinneren wat haar was overkomen. Maar zij kon niet weten wat hem was overkomen. Hij keek haar met een frons aan wanneer ze met een glimlach op hem afkwam. Dat beest is gek, dacht hij stug. Hoe kon zij nog zo glimlachen terwijl ze zoveel was verloren? ‘Hoi, Willowtear,’ miauwde hij met een lage, door de vis gedempte, stem. Zwaaide geïrriteerd met zijn staart. Een rilling van ergernis trok over zijn ruggengraat, om zich vervolgens door zijn hele lichaam te verspreidden. Ja, ze was echt gek. Maar wellicht kende ze hem ook niet zo goed als ze dacht; want ze ging gewoon naast hem zitten. Kende niet de regel die de meeste zich hadden aangeleerd bij hem: een vossenlengte afstand houden wilde je veilig zijn. Opnieuw schudde hij zijn vacht uit; wist dat hij haar nat zou maken, maar dat was ook eigenlijk zijn bedoeling. Hij keek zijdelings naar haar, zag die afwending van haar blik. Zijn ogen vernauwden zich weer; ze acteerde alles. Daar had hij dus geen zin in. Hij had zijn eigen problemen, en dat was al genoeg. Hij zwaaide weer met zijn staart en zette een paar passen naar voren, maar bleef stilstaan wanneer ze wat vraagde. Hij snoof. Hij keek over zijn schouder naar de poes, legde de vis op de grond. ‘Oefening.’ Was het enige woord wat hij als antwoord gaf. ‘Wauw, wat kun jij goed je clanleden bespioneren, hoe kun je dat?’ Sarcasme droop zowat van zijn woorden af. Hij liet zijn achterste op de grond komen, liet rustig zijn vacht drogen door de zon. Maar hij keek haar niet aan, staarde enkel met een geërgerde blik in het niets. De enige reden dat hij hier bleef was dat hij nat was; en hier het beste kon opdrogen.

[Hahaha, geen slimme zet; grrr ]

Het duurde een zenuwslopende lange tijd, de staart van Burningfire was intussen zwaar geirriteerd heen en weer aan het zwiepen. En Willows hart drukte tegen de wand van haar keel, het gaf een verstikkend gevoel dat zich door haar hele lichaam verspreidde. Eerst antwoordde hij vreselijk kortaf op haar vraag, en dan kwam de meest sarcastische vraag die ze ooit had gehoord. ‘Wauw, wat kun jij goed je clanleden bespioneren, hoe kun je dat?’ Wat was zijn probléém? Ze spandde haar spieren aan, en probeerde hem niet direct aan te vliegen. 'Ach, zoals je al zij óefening.' Antwoordde Willowtear poeslief. Ze kon het niet laten het puntje van haar staart geïritteerd heen en weer te laten zwiepen. Wilde hij het zo spelen, kon hij 't krijgen. Met haar saffierblauwe ogen strak op zijn ledematen gericht, liep ze een rondje om de kater heen. 'Wel. Je lijkt wel een RiverClan kat, ben je zeker dat je niet vast zit in een stiekeme affaire?' Sprak ze nog steeds even zoetjes, als ze voor hem ging zitten en haar kop een tikkeltje schuin op hem gericht hield. De wil om hem terplekke aan te vliegen groeide, ze voelde het op de manier dat haar bloedsomploop spontaan leek te veranderen als ze hem een blik toewierp. Zijn bleekoranje vacht werd opgelicht door de zon die fel op zijn gelaat werd gebrand, en zijn hoofd met de sarcastische uitdrukking die ze werkelijk niet kon uitstaan.
De wind speelde met haar vacht, en het gras kriebelde tegen haar poten. Nog steeds lui op haar kont zittend, met een uitdrukking die niet te beschrijven was, wachtte ze af welke woorden ze nu weer toegespeeld zal krijgen. Maar goed, nog een keer zoiets en dan.. Dan.. Willow krabde met haar nagels in de bruine aarde en liet haar staart nu wat duidelijker heen en weer zwaaien. Toen ze deze met veel moeite weer neer legde, raakte het puntje het ijskoude water. Het verspreidde zich door heel haar lichaam, en een rilling deed haar ogen samenknijpen om ze vervolgens met een poeslieve uitdrukking te openen. Kalm aan Willowtear, zometeen mag je uit vallen. Die gedachte maakte haar iets rustiger, als ze haar rug rechtte en iets dominanter voor de kater ging zitten. Niemand, maar dan ook níemand mocht zo in zelfmedelij zitten dat hij of zij andere katten af ging snauwen. Patrouilles ontweek, en niks voor de clan deed. Dit was de reden wat Willow zo verschrikkelijk boos maakte. Hij was niet de enige met een zwaar verleden, zij had ook veel meegemaakt. Maar ze deed nog steeds het beste voor haar Clan, dit was alles wat haar in leven hield. Maar Burningfire, die kroop lieve stilletjes weg in een hoekje om nooit meer iets van zich te laten horen.
Het kabbelen van de beek liet haar uitdrukking nog erger verzachten, en ze probeerde zo onwetend mogenlijk over te komen zodat Burningfire haar ware emoties niet kon ondervinden. Ze draaide even met haar schouderbladen en gaf een kort likje over haar over haar Crème kleurige borst.

Haar poeslieve stem drong niet tot hem door, vond het niet interessant genoeg. Hij draaide zijn oren naar achter wanneer hij hoorde dat ze in beweging kwam. Het deed hem ook niets wanneer ze een rondje om hem heen liep. Ze probeerde vast intimiderend over te komen. Maar hij was ouder en groter, dus zoveel deed het niet. Bij haar opmerking keek hij haar aan. Eerst een paar tellen emotieloos, maar vervolgens kneep hij zijn ogen tot spleetjes. ‘Weet je zeker dat jouw ouders geen stiekeme affaire hadden?’ Hij voelde hoe de zonnestralen met zijn vacht speelden. ‘Want je bent immers op de grens gevonden… Misschien ben je eigenlijk een Rogue. Maar waarom zouden die je zomaar bij een grens droppen?’ Zijn blik werd hard. ‘Ik ben ouder, dus ik weet meer van je dan je denkt. Dus doe niet uit de hoogte,’ miauwde hij kil. Hij keek eventjes naar de vis, schoof deze met een poot in zijn schaduw. Rottende vis stonk altijd zo, dus wou hij vermijden dat hij ging rotten. En in de warme zon deed hij het eerder dan in een verkoelende schaduw. Ja, hij verwachtte wel dat ze op hem zou uitvallen. Hij ging altijd de grens over, omdat het hem toch niet deerde. Ook wist hij dat haar verleden een zwakke plek moest zijn voor haar, maar dat was hij ook voor hem. Maar hij had een voorsprong; zij kende zijn verleden niet. Maar hij dat van haar wel. Hij trok met zijn oren, keek eventjes naar haar. Maar haar houding was al weer te veel voor hem; ondragelijk. Hij walgde ervan. Hij wendde weer zijn blik af, keek naar de lucht; totaal niet gefocust op haar.
Hoelang zou het duren voordat ze hem letterlijk de haren in zou vliegen? Want hij zou nu al op het punt moeten zitten dat hij haar het bloed onder de nagels vandaan haalde. Of niet soms? Maar de manier waarop ze alles verborg liet al blijken dat ze het waarschijnlijk zolang zou blijven verbergen, dat ze gefrustreerd was door zijn gedrag, dat ze hem wellicht alleen zou blijven beledigen. Maar woorden deden hem niets. Het leek alsof hij mentaal altijd verlamd was; niets leek te voelen. Misschien was dat ook wel zo: hij had al zijn gevoelens lang geleden uitgeschakeld.

Voor een tel dacht hij erover na om een rondje om haar heen te lopen, wel intimiderend overkomend. Maar hij bleef gewoon zitten zoals hij zat; zijn borst naar voren en imposant lijkend voor een Apprentice. Hij likte zijn poot, negeerde haar compleet. Want zo belangrijk was ze nou ook weer niet. ‘En weet je wat?’ miauwde hij opeens. ‘Je naam vertelt eigenlijk alles al, samen met je verleden.’ Hij keek op, keek haar indringend aan. Oké, nu deed hij uit de hoogte. Maar hij had wel een punt. Hij mocht dan wel bot en nors zijn, en sommigen mochten twijfelen aan zijn loyaliteit. Hij was niet dom. Nee, dat zeker niet. Hij neigde er juist meer naar om zijn hersens te gebruiken, en niet zijn kracht. Manipuleren was trouwens ook zoveel leuker.

- Nog foutere zet? -

[Jep, tatatadadaaa u're death. haha]

De woorden die hij uitsprak waren ondragelijk, het was wonderbaarlijk de manier waarop de zinnen doordrong tot in haar botten en in haar hersens waar ze voor altijd bleven staan. Ze was.. Ze was de dochter.. De dochter van Chesnutfur en Blossompetal! Toch? 'Je liegt, je probeert me onderuit te halen omdat je anders je eigen hachje niet kan redden.' Spuugde ze hem toe. Haar ademhaling werd heviger, en zwarte randen kwamen in haar gezichtsveld. Ze liet haar hoofd zakken om de tranen die achter haar ogen opwelden te verdringen. Ze zag haar eigen spiegelbeeld, ze klopte niet in het plaatje, ze pastte bij niemand uit de Clan. Het beetje hart wat nog over was gebleven, leek er met een simpele zin uitgerukt door deze kater die nu zo zelfvoldaan voor haar zat. 'Weetje, je kan doen wat je wilt. Je kan doen alsof het je niks doet. Maar je bent niet de enige met een hard verleden, ik probeer mijn Clan nog te dienen, maar jij zakt weg in je eigen zelfmedelij om vervolgens niks meer te doen met je leven. En je hoeft het mijne niet te verpesten met leugens.' Sistte ze, haar ogen waren tot spleetjes geknepen. Ze tuurde er met steenhardde blik doorheen. Alles duizelde haar een beetje, hij had haar teveel informatie gegeven, informatie die ze niet wilde weten, de soort informatie dat haar nog meer liet breken dan ze al was. Er was een soort brandend gevoel achter haar saffierblauwe ogen, dat zelfs met duizend keer knipperen niet verdween. Ze keerde haar rug toe naar de persoon die alles met een aantal simpele woordjes had verpest. Rogue. Waarom had niemand het haar ooit eerder verteld? Dat had haar de pijn bespaart. Waarom hadden ze haar niet laten liggen?
Ze was dan nooit van de katten en de Clan gaan houden, ze had dit allemaal nooit gevoeld.. 'Ik haat je.' Sprak ze naar Burningfire, niet dat het hem iets deed. Hij voelde niks. Hij was gewoon dood, het soort dood dat je beter dood kon zijn en er toch geen verschil was. Noch voor hem, noch voor de Clan.
Willowtear had eigenlijk geen idee waarom ze hier nog zat, maar de wil om hem te vermoorden overheersde de kracht van de lieve, breekbare poes waar ieder meedelij mee had. 'Waarom leef je eigenlijk nog? Je kon net zo goed dood zijn, het maakt toch geen verschil.' Merkte ze haar gedachte er van voorheen op. Het had toch geen zin, ze kon van alles zeggen het deed hem niks. Dit vermoordde haar van binnen, wat deed hem écht pijn? Misschien moest ze maar eens gaan informeren over zijn verleden, misschien dat ze hem dáár mee raakten. Ze betwijfelde het enigzins, maar hij manipuleerde haar, en dat moest haar ook lukken niet?

Hij boorde zijn ogen in de hare, legde zijn oren naar achteren. ‘Je weet dat ik geen hachje heb om te redden, toch? Dus waarom zou ik er dan voor liegen,’ merkte hij op. Hij wist wel wat er in haar gedachtes om moest gaan, in haar ogen was hij een kater die niets had. Die niets was en niets kon. Het enige wat hij deed wat liegen. Maar hij loog niet eens. Maar dat kon zij niet weten. Alles was voor haar verzwegen. Misschien dat als ze het al wist ze minder heftig zou hebben gereageerd. Hij wist ook dat Duststar het verboden had hierover te praten, maar wat maakte het uit? Iedereen wist dat haar ware verleden vroeg of laat onthuld zou worden. Het maakte niets uit: de pijn zou alleen maar erger zijn als het nog langer uitgesteld zou worden. Het was een dom besluit geweest om het te verzwijgen. Het was beter geweest om het gewoon gelijk aan haar te vertellen. Dan was alles nu duidelijk voor haar geweest. En als kleine kit zou ze toch geen optie hebben dan te blijven. En wellicht zou ze dan zo loyaal worden dat ze niet eens meer zou denken aan het zoeken van haar ware ouders. Maar nee; er werd een simpel verzwijg alles besluit genomen. Waar hij het nooit mee eens was geweest.
Eindelijk begonnen er scheurtjes in haar masker te komen. Ja, hij was haar aan het breken. En ook nog zonder moeite; alsof hij het schild van een kever openbrak door erop te gaan staan met zijn poot. Hardhandig en zonder enige medelij. ‘Ik heb nooit gezegd dat je geen hard verleden hebt,’ was zijn eerste corrigerende uitspraak over haar sissende reactie. ‘Ik dien mijn Clan ook. Onze Clan. Waarom zou ik anders nog hier zijn? Het zou veel logischer zijn geweest om gewoon weg te gaan; want je weet dat ik niet goed overweg kan met anderen, jou meegerekend. Maar ik ben gebleven, sta hier nog steeds. Heb zelfs iets gevangen, en als jij er niet was had ik nog meer gevangen voor de Clan.’ Hij bleef haar aankijken, toonde geen angst voor haar felle reactie.

Haar uitspraak en de pijn die hij uit haar ogen kon aflezen deed hem niets. En het zou hem ook nooit wat doen, althans dat dacht hij dan. Hij gaf niets om anderen. ‘Je moet blij zijn dat ik je het hebt verteld,’ miauwde hij, wetende dat ze het niet zou begrijpen. Ze was nu verblind door pijn en haat. ‘Als ik het je nu niet had verteld, had iemand je het misschien later verteld; had hij of zij zich versproken. En jij en ik weten allebei dat het dan nog meer pijn had gedaan dan dat het nu doet. Dus wees blij.’ Nog steeds toonde hij geen medelij, dat kon hij gewoon niet. Niemand had ooit medelijden voor hem gehad, nee… Ze hadden hem juist kapot gemaakt, en nu was hij eigenlijk ook niets meer. Haar volgende uitspraken klopten wel een beetje. ‘Waarom leef jij nog?’ kaatste hij haar vraag simpelweg terug. ‘Stel dat Skyclan geen tekort had gehad aan Warriors. Stel dat Chesnutfur en Blossompetal jou niet hadden gevonden. Stel dat iemand anders je had gevonden; iemand die niet zo goed gezind was als die twee.’ Hij keek naar de grond. ‘Je spreekt jezelf simpelweg tegen,’ merkte hij op, terwijl hij weer opkeek. Nog steeds had niets hem geraakt. Helemaal niets.

De woorden die hij sprak kwamen het ene oor in en het andere oor weer uit, wat maakte het allemaal uit. Het enige wat ze opving was het feit dat hij zich zelf nog prees met het feit dat hij het verteld. Het was zogenaamd 'beter', ach misschien ging Willowtear er later ook zo over denken, maar nu niet. Het was de druppel die de emmer liet over lopen, de drie woorden 'het is beter' die een storm in haar had aangewakkerd. Ze draaide zich vliegensvlug om. Hij vertelde haar dat hij goed deed aan zijn Clan. En dat het háár schuld was dat hij nu niks aan het doen was. Nu werd het helemaal mooi, het tekort aan warriors, daarom was ze gebleven. Ze was gebruikt? De angstloze ogen van Burningfire waren in de hare geboord, hij zonder gevoel, zij pijn en vol haat. Misschien had ze helemaal niet, het breekbare liefje van de Clan moeten blijven. Als ze het nu allemaal eerder had geweten.. Maar die gedachte was zinloos, ze wist het niet eerder, ze had het ook nooit geweten. Slechts vage vermoeddens die er uit waren gestampt door haar ou.. haar verzorgers en haar mentor. Willowtear wendde haar blik af van de kater zonder ook maar een woord te zeggen. Was haar uitdrukking niet genoeg? Moest hij maar door blijven gaan? Door en door, steeds opnieuw. Als een dag die je steeds weer herbeleefd, steeds weer dezelfde verschrikkelijke nachtmerrie.
Het zijn je ouders niet. Spookte door haar gedachts, je bent een vondeling. Een Rogue, of van een andere Clan. Woedde duwde tegen haar maagwand, en verspreidde zich door haar ledematen. De kat die voor haar zat was onmogelijk, ze wist niet wat ze moest doen. Dwingen over zijn verleden te vertellen, nee hij zal het toch nooit doen en zeer geinteresseerd was Willowtear er niet in. Wegrennen? Nee, ze was geen lafaard. Blijven volhouden dat hij liegt? Nee, want het is waar, de eerder dat ze dat zelf onder vond des te beter. Dan bleef er nog maar één - hele simpele - optie over. Ze hief haar poot op, liet haar nagels uit, spandde haar spieren aan en haalde uit. Recht in het gezicht van Burningfire, de puntjes van haar nagels vonden zijn kaak, en ze sloeg er meteen enorme kracht tegen aan. Man, dit voelde goed.
Toen ze haar poot weer had teruggetrokken, kromde ze haar rug en keek hem kwaad aan. 'Je verdiende het,' sprak ze simpelweg. Ze zette een stap achteruit, nu kon ze zéker iets terug verwachtten. Haar saffierblauwe ogen bleven strak op het gelaat voor haar gericht, de zon verwarmde haar huid, en de geur van vers bloed dreef haar tegemoet. Ze wist niet wat voor een schade ze had aangericht, maar ze hoopte dat deze flink was. Zoals ze al tegen hem had gezegd, hij verdiende het. Als hij mentaal niks voelde, dan maar lichamelijk.

Ze zei niets. Helemaal niets. Wellicht wist ze niet wat ze moest zeggen. Hij had haar de mond gesnoerd, en dat was maar goed ook. Hij had geen zin om te gaan bekvechten met haar, ze was het niet waard. Ze zat nu in zoveel medelijden dat het alleen maar leuk zou zijn om haar een beetje te manipuleren. Maar zelfs daar was de lol al vanaf het moment dat ze geen woorden meer losliet. Waarschijnlijk had hij haar mentale wonden weer opgekrabd, hardhandig. En ervoor zorgend dat het altijd littekens zouden blijven; grote lelijke littekens die ervoor zorgden dat ze het zich altijd zou herinneren. Maar wat maakte hem dat uit? Hij had zelf ook littekens, dus het was niet alsof hij hier het recht niet voor had. Nee. Eigenlijk moest ze hem juist dankbaar zijn. Maar hij begreep nu ook wel dat ze daar nu te geschokt voor was om dat in te zien. Dit was eigenlijk het moment waarop hij weg moest lopen, want zijn taak was volbracht. Hij had haar duidelijk gemaakt dat ze een fout was ondergaan door op hem af te stappen. Maar nog voor hij in beweging kon komen voorde ze een beweging uit. Haar klauw kwam op hem af. Hij had het niet zien aankomen en werd daardoor geraakt. Zijn kop werd de kant op geduwd waar de klauw naartoe ging. Zijn huid bij zijn kaak werd open getrokken, en een prikkende pijn verspreidde zich door zijn hele kaak. Eerst prikte het, maar daarna kwam verlamming. Met grote ogen staarde hij naar de grond, waarna hij haar weer aankeek. Geschrokken, had het niet verwacht.
Haar houding was dreigend. Het leek alsof ze dacht dat hij van een andere Clan was. Zijn nekharen gingen overeind staan bij het horen van haar woorden. Verdiende hij dit? ‘Je bent gestoord,’ gromde hij, terwijl hij zijn oren plat in zijn nek legde. ‘Jij bent degene die nu aan het verdrinken is in zelfmedelijden. En je reageert het af op mij,’ siste hij. Wat had het ook voor zin. Waarom zou hij nog tegen haar blijven praten. Zij had hem een klap gegeven, dus had hij het recht om een klap terug te geven.

Nog een paar tellen keek hij naar haar waarna hij zich afzette, trok zijn klauwen uit. Hij wou ze in haar borst laten boren, haar op de grond duwen en al haar adem ontnemen. Hoe durfde ze. Ze had hem zijn rust momentje ontnomen. Irriteerde hem. Had hem een mep verkocht, en beweerde dan ook nog dat hij het verdiende. En dan plande ze nog erop om er mee weg te komen? Nee. Dat zou hij niet laten gebeuren. Die vis naar de Clan brengen kon wachten. Hij wou haar nu eens laten zien wat voor fout ze had gemaakt. Hij moest en zou haar tegen de grond duwen, zijn klauwen in haar vlees laten boren. Laten zien wie hier de baas was, en wie hier oordeelde over wie wie mocht fysiek mocht pijn doen, met een geldige reden.

Tot haar grote geluk staarde de kater naar de grond, geschokt, dit was totaal onaangekondigd. Maar ze zette zich schrap voor de opkomende aanval. De woorden van Burningfire dwaalde door haar kop; ‘Je bent gestoord.' 'Nee, ik doe een kat pijn die het lef heeft andermans levens te verzieken. En denkt dat hij het recht heeft een ander mentaal pijn te doen. Te breken, tot er geen kat van je Clan meer over is die littekens heeft, aangebracht door jóú. Je bent een schánde voor de Clan, misschien ben ik niet Clan geboren maar ik heb meer voor de katten gedaan dan jij ooit zal doen. Je maakt ze kapot, je hoort hier niet thuis. En je weet dat ik gelijk heb.' Spuwde ze terug. Willowtear voelde zijn nagels in haar borst, ze werd tegen de grond aangevoeld wat het zelfde verstikkende gevoel gaf als voorheen. Met al haar macht probeerde ze uit te halen naar zijn poten, en wurmde zich los uit zijn greep. Zijn klauwen lieten een drie krassen achter op haar crème kleurige borst, de middelste was diep de andere vielen wel mee. Lichte stroompjes bloed dwaalden af naar de aarde, waar deze in op werden genomen. Toen ze zich volledig onder hem vandaan had gerukt, probeerde ze uit te halen naar zijn flank maar rolde hierdoor half tegen hem aan half over hem heen. De waterkant kwam nu gevaarlijk dichtbij, maar veel kon Willowtear er niet opletten.
Ze zat in een gevecht, in een gevecht met een kat zo psychisch gestoord dat hij de rest alleen maar pijn kon doen. De loyaliteit straalde er bij zijn hoofd nou niet echt van af. En de uithaal van Willowtear was terecht. De woorden hadden haar zo boos gemaakt, dat ze niks anders kon doen dan eens flink uit te halen. Ze voelde de grond onder haar rug terecht komen, ze was dus letterlijk over hem heen gevalen. Tussen haar nagels zaten stukjes vacht. Van zijn flank? Een gevoel van hoop onderdrukte het gevoel van haat eventjes, maar lang duurde dat niet. Haar saffierblauwe ogen richtte zich op de rivier. Normaal gesproken zal ze geen gebruik maken van het water, maar er schoot iets te binnen uit een gevecht. Toen ze nog apprentice was, had een RiverClan apprentice haar ooit eens laten verliezen door met beide voorpoten op het water te slaan en zo het vochtige spul in haar ogen te laten komen. En het had gewerkt, Willow was zo verdwaasd geweest dat de Apprentice de tijd had gehad haar een klap te geven waardoor ze naar het kamp terug moest. Een glimlachje krulde haar lippen door het idee. Als haar plan werkte, had ze Burningfire zo goed als mogenlijk op zijn plaats gezet.
Haar ogen stonden kwaad, met twinkelingen in het midden. Dit kwam door het feit dat ze zich eindelijk uitte. Deze kat had ze eigenlijk dankbaar moeten zijn, ze had hem zelfs vriendelijk gevonden als hij niet zo verschrikkelijk arrogant was. En nu, nu reageerde ze het op hem af. Haar clanmate, het voelde goed, ondanks het feit dat het fout was.

Haar reactie zorgde ervoor dat zijn hart ineen kromp. Tranen prikten in zijn ogen. ‘Maar zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben!’ snauwde hij met een schorre stem. ‘Zij hebben ervoor gezorgd dat ik nu zo ben, niet ik. Zij hebben mij kapot gemaakt, hebben mij alles ontnomen wat ik had… Want niemand wordt zoals ik zonder een reden, dat weet je ook.’ Zijn ogen waren dof, spraken boekdelen. Toonde zijn pijn en verdriet. ‘Jij en ik weten dat katten zoals ons niet zo worden van zichzelf. Dat komt door de katten om hun heen.’ Hij keek haar in haar ogen aan, drukte haar tegen de grond. ‘Je beweert dat je weet hoe ik in elkaar zit. Maar je weet helemaal niets van me!’ Hij snauwde nog steeds, maar zijn stem was nog steeds schor. Het was waar… De katten in zijn Clan hadden hem gemaakt tot wie hij was. Hadden hem de haat gegeven die hij nu voelde voor alles en iedereen. En zij zou dat als geen ander moeten weten, gewoon omdat zij ook geen normaal verleden had gehad. Door het feit dat hij eventjes in gedachtes verzonken was gaf hij haar de kans om zich uit zijn greep te bevrijdden. Hij knipperde met zijn ogen, waar was ze gebleven? Hij had de gouden regel in een gevecht vergeten; blijf altijd gefocust. Maar hij was afgedwaald in zijn gedachtes. Een snijdende pijn verspreidde zich door zijn lichaam; afkomstig van zijn flank. Met een ruk draaide hij zijn kop; zag haar witte poot met uitgeklapte nagels zijn huid openkrabben. Toen een drukkend gevoel; zo zat op hem, maar deed hem maar aan een flank pijn. Hij blies, was boos dat ze hem zo’n pijn deed. En dan voelde zij zich op dit moment zo onbegrepen als maar kon? Nou, dan wist ze niet hoe hij zich voelde.
Het drukkende gevoel verdween, ze was van hem afgerold. Hij voelde de koude plakkerige vloeistof over zijn flank glijden, en langs zijn kaak. Hij ging weer recht staan, met een kromme rug waarvan de haren overeind stonden. Zijn staart was dik en zijn oren lagen plat in zijn nek. Hij was zo gefocust op zijn pijn en op haar dat hij niet lette op de waterkant. Hij zette zich hard af en sprong op haar af. Hij wist niet of hij haar daadwerkelijk in zijn klauwen kreeg, maar opeens werd hij omarmd door iets kouds en verfrissends. Iets dat zijn gedachtes weer helder maakten. Het duurde een paar tellen voordat hij realiseerde dat hij half aan het verdrinken was. Snel trapte hij met zijn poten en kwam hij boven water. Hij opende zijn bek en vulde zijn longen pijnlijk met lucht. Wild keek hij om zich heen. Waar was Willowtear gebleven?

De woorden van Burningfire drongen pas tot haar door toen ze iets kouds tegen haar ribben voelde. Ze leek als verlamd haar longen vulden zich met water, en ze kwam niet boven om het er uit te hoesten. Het ging allemaal te snel, ze wist niet eens wat er was gebeurd ze dacht alleen aan de kater. De arme kat.. Hij was dan wel zo tegen haar geweest, maar hij had gelijk. Niemand was zo geboren, er was iets gebeurd waardoor de kat zo werd. Een enorm gevoel van spijt vloeide door haar aderen, en werden als messteken in haar huid geforceerd. Toen ze de koude vloeistof niet meer rond heer gezicht voelde, probeerde ze een woord uit te brengen. Ze kon het vuurrode silhouet van Burningfire onderscheiden van het kolkende water dat zich rond haar heen bevond. 'Help,' hijgde ze vermoeid. Het klonk zachtjes. Het geluid van de rivier overstemde dat van haar stem, toen ging ze weer kopje onder. Ze probeerde wild met haar poten te trappelen tegen de stroming, ze dwong zichzelf verder te vechten voor haar misschien niet echte, maar toch familie. Voor Stoneblaze, haar mentor. Én voor Burningfire. De kat, die ze heel misschien, ooit nog een klein beetje zou gaan mogen.
Haar poten bewogen wild onder haar neer. Haar kop was totaal leeg, ze dacht niks meer. Was dit het gevoel voor je naar StarClan ging? Ging ze überhaupt wel naar StarClan, ze was geen clan geboren kat. Die gedachtte gaf haar weer een beklemmend gevoel op haar borst, het leek alsof ze steeds dieper zonk. Het had niks uit gehaald, haar pogingen tot zwemmen.
Toen ze haar ogen opende zag ze nog steeds niks anders dan donker water, was ze nog steeds niet dood? Ze werd uit terug in de realiteit gezogen, en raakte totaal in paniek. Ze begon weer te trappen en trappen, maar het haalde niks uit. Gefrustreerd probeerde ze de bleekoranje vacht van Burningfire te herkennen. Zal hij haar nu zoeken? Of haar gewoon laten verdrin...Nee. Ze kapte haar eigen gedachtes af, dat was níét iets wat de kater zal doen. Hij had misschien last van norsheid, maar een Clanmate laten dood gaan? Tot haar eigen ergenis begon ze te verlangen naar de oranje vacht van de kater, hij was haar laatste hoop. En wonderen gebeuren zelden, en gered worden door een RiverClan kat? Daar zat ze nu ook niet op te wachten. Op een gegeven moment waren haar ledematen zo moe dat ze het maar liet gaan. Al die jaren had ze toch gelijk gehad, verdrinken ís de ergste dood.

Het leek of iets telkens aan zijn poten trok, hem weer kopje onder wou hebben. Het water spoelde langs zijn wondden, prikte enorm. Maar toch had het koude water zijn hoofd weer helder gemaakt. Hij hoorde een zachte stem, wist gelijk dat het Willowtear moest zijn. Hij kreeg haar een tel in beeld, voordat ze weer verdween in het donkere water. Ze moest vast en zeker om hulp vragen, want ze kwam niet meer boven water. Ze kon vast en zeker niet goed zwemmen. Gelijk zwom hij in haar richting. Hij kon haar niet laten verdrinken. Ze mocht hem dan wel pijn hebben gedaan, fysiek en ook een beetje mentaal, maar hij kon haar niet laten verdrinken. Ze was een clanlid. En daarom moest hij haar dus helpen. En hij was ook geen moordenaar, dat was hij gewoon niet. Zijn hoofd ging weer onderwater, maar dit keer wou hij het. Dook zelfs onderwater. Hij opende zijn ogen onderwater, zag alles wazig, maar herkende haar bruin witte vacht tussen het donkere water. Hij deed zijn ogen weer dicht, het prikte. Hij nam haar nekvel tussen zijn kaken, niet om haar pijn te doen, maar om haar omhoog te kunnen trekken. Hij zwom omhoog, was blij dat de zwaartekracht anders werkte onder water. Het leek uren te duren voordat hij door het wateroppervlak kwam, maar hij was er nu tenminste. Willowtear dreef enkel losjes tussen zijn kaken in het water, en hij had de grootste moeite haar hoofd boven water te houden. Hij betwijfelde zelfs of ze überhaupt nog leefde. Maar die gedachte zorgde er niet voor dat hij haar hier zou achterlaten. Hij zou haar terug op de kant krijgen.
Met al de kracht die hij nog had zwom de kater naar de kant, klom er eerst nogal onhandig zelf op. Om vervolgens Willowtear uit het water te trekken. Toen haar gehele lichaam uit de koude vloeistof was liet hij haar los, begon te hoestten. Hij hoestte wat water uit, had toch was binnen gekregen toen hij in het meer viel. Hij schudde zijn vacht uit, voelde hoe zijn hart tegen zijn borstkas aanhamerde. Hij zocht met zijn ogen naar Willowtear, leefde ze eigenlijk nog wel? Hij zou het niet over zich heen kunnen krijgen als hij haar niet had kunnen redden. Want vanuit een bepaald beeld kon je het bekijken als moord. Maar het was zijn bedoeling nooit geweest om haar te vermoorden… Nee. Hij was enkel gefrustreerd en verblind geweest van de pijn.

Een luchtig gevoel overspoelde haar, het koude was ook weg. Tot ze zoals voorheen weer uit haar magische wereldje werd gezogen. Ze rook de geur van Blossompetal, haar pleegmoeder. 'Het spijt me dat je de waarheid zo hebt moeten ondervinden, little one. Maar het is nog niet jou tijd. Pas goed op voor vijanden, maar weet; Burningfire is de slechtste niet.' Willowtear opende haar saffierblauwe ogen, een soort rust overkwam haar ook al had ze het koud. Het oranje silhouet kon ze vaagjes van de donkere achtergrond onderscheiden. Ze kuchtte, en kuchtte nog eens. Het water kwam er in kleine stroompjes uit, maar toen dat eenmaal gedaan was voelde ze zich gelijk stukken beter. Ookal was ze nu aan de beterende hand, bleef ze nog een tijdje roerloos liggen. Gewoon om op adem te komen. Af en toe slaakte ze kleine kuchjes, een brandend gevoel rees op in haar keel waardoor ze nog erger kuchtte. Lekker, nu ook al een verkoudheid.
Na een dikke vijf minuten kwam ze overeind. Nog een tikkeltje zwakjes maar het was een begin. Wankel ging ze zitten, en liet haar saffierblauwe kijkers even in de puur groene ogen van Burningfire branden. 'Dankje,' mompelde ze verslagen. Hij had haar verdomme gered, na alles wat ze had gezegd. 'Het spijt me echt, weetje.' Voegde ze er stilletjes aan toe. Haar roze tong gleed even over haar bruin en crème kleurige borst, om zich vervolgens droog te likken. Ze straalde niet echt dankbaarheid uit, maar dat had ze wel. Op een gegeven moment, toen ze haar evenwicht al wat meer hervonden had liep ze weg. Een eindje verderop schudde ze ze haar poten allemaal flink uit, om te besparen dat Burningfire nog natter werd. In een mum van tijd stond ze weer voor de oranje kater.
Haar ogen waren nogal vaak op de kat gefixeerd, hoe kon ze nu laten weten dat hij haar leven had gered? Dat ze ongeloofelijk fout zat. Op een gegeven moment kon ze het niet laten een klein likje achter zijn oor te geven. En dit moet je niet fout opvatten, het was gewoon bedoeld als teken dat ze geen vijand wilde zijn. Over het algemeen hadden ze beide haat aan de wereld, niet? Die gedachte deed haar zachtjes gniffelen, en ze likte nog even begendigd over haar rug. Ze ging over op haar oren door aan haar poot te likken, en deze over haar oren te laten glijden.
Misschien was het niet haar tijd geweest, zonder Burningfire had StarClan daar niet eens meer iets over te zeggen. Nu ze weer helder kon denken besefte ze wat de Clan haar had aangedaan. Ja, het speet Blossompetal, maar daar kwam ze niet ver mee. Ze had al die lange manen in pijn geleefd, ze heeft er geen spijt van dat ze in rouw was. De katten hadden haar opgenomen, en als een gelijke behandeld, maar op het zelfde moment ook verraden. Willowtear wist niet meer goed wat ze over ze moest denken, ze wist ook niet wat ze nu van Burningfire kon verwachtten. Alsof hij het haar zal vergeven. Keep on dreaming..

Zijn voorpoten stonden wijd op elkaar, zijn hoofd hing naar beneden en het water droop van zijn vacht af. Zijn hele lichaam bewoog op zijn ademhaling, zo hard hijgde de kater. Hij was doodop. Adrenaline had ervoor gezorgd dat hij weer boven water was gekomen, en op de kant. En het was gewoonlijk dat je totaal uitgeput was nadat je een moment van bovenmenselijke [of kattelijke] kracht had gehad. Dat kwam omdat, toen hij Willowtear probeerde te redden, hij zich te laat realiseerde dat hij daar de kracht niet voor had. En daarom was die adrenaline gekomen, omdat hij bijna ook zou verdrinken met haar tussen zijn kaken. Hij hoorde haar wel hoesten, ergens op de achtergrond. Maar een vervelende piep oversteeg al het geluid. Waarom had hij haar ook al weer gered? Misschien zou hij er twee keer over na hebben gedacht als hij wist dat dit de gevolgen waren. Zijn flank was open, eveneens als zijn kaak. Hij was zo moe als maar kon, nat en was bijna dood geweest. Enkel door haar. Zij was ondankbaar geweest, had hem een paar rake klappen verkocht. Dus waarom had hij haar dan gered? Omdat ze een clanlid was. En ze had hem voorheen nog wel een soort van onloyaal genoemd. Best kostelijk eigenlijk, maar lachen deed hij niet. Hij had niet meer de kracht om zijn mondhoeken omhoog te trekken.
Alles draaide. Hij liet zich door zijn poten zakken, ging op zijn zij liggen. De zij waar de flank was die niet gewond was. Zijn gewonde flank rees flink op en neer. Hij sloot zijn ogen. Het enige teken dat hij nog leefde was het puntje van zijn staart, dat zwakjes bewoog. Het duurde niet lang of hij kwam alweer moeizaam overeind. Zijn voorpoten stonden recht, maar zijn achterpoten lagen nog op de grond. Waarom kon hij niet gewoon blijven liggen? Omdat hij niet zwak over wou komen, maar natuurlijk. Zijn blik werd vast gegrepen door twee saffierblauwe ogen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij had haar gered. Was ze nu werkelijk van plan weer op hem uit te vallen? Sodeju. En dan dachten katten dat hij bot was. Zijn oren schoten naar voren bij het horen van haar woorden. Het speet haar. En ze bedankte hem? Was dit alweer geacteerd? Hij keek haar een tijdje onthutst aan, snapte het eventjes niet meer. Toen ze weg liep liet hij zich weer op de grond vallen, te moe om nog iets te doen.

Rustig begon hij alles wat was gebeurd weer op een rijtje te zetten, terwijl zijn ogen halfdicht waren. Hij moest ooit terug naar het kamp. Hij bloedde… Maar hij voelde het nu niet eens… Hij wist wat dit betekende. Als hij niet snel iets deed zou hij zijn bewustzijn verliezen. En dat wou hij niet. Niet voor de ogen van Willowtear. Ondanks dat ze nu weer poeslief deed, vertrouwde hij het niet. In het begin had ze ook zo gedaan; maar toen was het een truc geweest om haar ware gevoelens te verbergen. Langzaam kwam hij overeind, duizeligheid overviel de kater. Hij schudde zijn hoofd. Zandkorrels plakten aan zijn vacht vast. Rustig begon hij zich schoon, en ook droog, te likken. Nu was hij best wel blij dat hij half verlamt was; hij proefde de vieze smaak van het zand en de modder niet. Plus punt. Wanneer hij opkeek stond Willowtear voor hem. Ging ze nu weer normaal doen? Had ze zich gerealiseerd dat hij allang doorhad dat ze goed was in acteren. Zijn ogen werden groter, zijn spieren spanden zich aan. Een ruwe tong betastte zijn oor, maar hij was te geschrokken om hem te ontwijken. Hij wendde zijn blik af. ‘We moeten dadelijk maar naar Dreamwave toe,’ was het enige wat hij miauwde, met een schorre stem. Schor van de pijn in zijn keel. Hij ging weer liggen, toonde aan dat hij er nu geen zin in had omdat hij te moe was. En zijn vacht was nog nat, dus die wou hij laten opdrogen. De zon voelde heerlijk warm aan op zijn vacht, maar spinnen deed hij niet. Niet in het bijzijn van Willowtear, want hij vertrouwde haar nog steeds niet. ‘Ben ik nog steeds onloyaal tegenover mijn clan na het in gevaar brengen van mijn eigen leven om het leven van een mede clanlid te redden?’ vroeg hij uit het niets, terwijl hij met zijn ogen naar haar zocht.

'Ik zei toch dat het me speet?' Murmelde Willowtear verontwaardigd. Hij was er slechter aan toe dan zij was, en zijn wonden deden haar herrineren aan de krassen op haar borst die toch behoorlijk staken. Teleurgesteld snuffelde ze aan zijn flank. Hij had gelijk, ze moesten naar Dreamwave voor het ging ontsteken. 'Wat gaan we tegen haar zeggen? Dat ik je heb aangevallen? Ik word gelijk verbannen.' Willowtears stem verborg de emotie niet meer, haar masker was er letterlijk en figuurlijk afgewassen. Haar blik gleed langs de rivierkant, straks kwamen ze er achter, en werd ze beschreven als onloyaal. Het zelfde wat ze Burningfire had genoemd. Weer een scheut van spijt schoot door haar ledematen. Willow had haar blik van hem afgewend, niet durvend hem onder ogen te komen. Shit hé, wat had ze toch veroorzaakt. Ze had met haar domme kop allemaal dingen naar hem toegeworpen zonder te weten wat er achter zat. ‘Ben ik nog steeds onloyaal tegenover mijn clan na het in gevaar brengen van mijn eigen leven om het leven van een mede clanlid te redden?’ Typich, logisch dat hij daar nu net over begon, het was haar verdiende loon. 'Nee.' Was haar enige antwoord, zijn ogen zochten haar op. Maar Willowtear was nu niet in staat die blik te beantwoorden. Moest ze nu haar hele leven in spijt leven? In spijt voor alle fouten die ze heeft gemaakt, groot en klein? Burningfire had gelijk, hij had zijn eigen leven geriskeerd, hij had dóód kunnen zijn, allemaal vanwegen haar. Als zijn nou gewoon niet miss sensitive had gespeeld, en gebroken voor hem had gestaan. Zo verblind door verdriet en haat dat ze een Clanlid had aangevallen? Wat voor een idioot was ze? Vragen die onbeantwoord bleven, die ze niet hardop durfde uit te spreken. Waar ze gewoonweg het lef niet voor had, en waar ze bang voor de antwoorden was. Die haar mogenlijk weer konden breken.
Willow verwachtte niet van Burningfire dat hij ging liegen tegen Dreamwave. Maar over het algemeen vatte de zorgzame Medicine Cat de dingen niet zo hevig op dat ze Willow niet meer onder ogen wilde komen. En trouwens, Burninfire was wel de gene die haar zo had gepushed dat ze was uitgevallen. Uiteindelijk ontmoette ze de blik van de oranje kater. Bang voor zijn reactie, hij vertrouwde haar nog steeds niet, en dat deed haar pijn. Nee, hij was de slechtste niet, maar je moest ook niet gaan denken dat Willow dat wel was. Waar was trouwens die zorgeloze kater gebleven, die geen angst voor haar had? Vragen die ze weer niet hardop uitsprak, die simpelweg gewoon te dom waren, en ze zelf ook een antwoord op kon bedenken.
Met een zuchtje liet ze zich zelf verwarmen door de zon, haar ogen af en toe op Burningfire gericht. 'Gaan we?' Sprak ze zachtjes, haar uitdrukking lag zacht, zoals altijd. Het was niet dezelfde zoete manier waarop ze de kater eerst had toegesproken. Het was echt, en dat was te merken aan de manier waarop haar stem de pure, en zuivere ondertoon weer had gekregen.

[aawh, sorry dat men post niet zo heeuwl lang is:$]

Hij draaide zijn oor richting de poes. ‘Heb ik er dan iets op gezegd?’ miauwde hij, niet nors enkel een beetje geïrriteerd omdat hij zo vermoeid was. Hij wou het liefst gewoon slapen, lekker liggen en aan niets denken. Zich laten omarmen door de warmte van de zon, en af en toe verkoeld worden door een lekker zomers briesje. Ja, dat was fijn. Hij voelde een luchtstroom op zijn flank, maar niet van de wind. Hij opende een oog en keek naar zijn flank, zag een neus. Ze was zijn wond aan het onderzoeken, was dat niet meer iets voor een Medicine cat? Ach, hij was nu te moe om er iets op in te brengen. Hij bleef haar aankijken, maar dit keer met twee ogen, wanneer ze vroeg wat ze gingen doen. ‘We zeggen dat we rogues tegenkwamen. In deze tijden geloven ze ons toch, want het stikt werkelijk van de rogues,’ miauwde hij luchtig, om een tel daarna gelijk te realiseren dat de term rogue misschien gevoelig zou gaan liggen bij de poes. Na zijn onthulling over waar ze werkelijk vandaan zou kunnen komen. Hij legde zijn kop weer neer. Hij wou nog niet gaan, was nog te moe. En hij kon bovenal zijn poot niet meer voelen, degene die aan zijn flank zat die gewond was. Hij was blij met haar antwoord, het voelde toch als een kleine overwinning. Of dit het goede moment was om trots te voelen daarover… Hij moest blij zijn dat hij nog in leven was. Maar alsnog, hij kon het niet ontkennen dat hij zich toch een beetje trots voelde hierover.
Hij keek haar weer aan, ze had haar blik weer op hem gericht. Hij fronste. ‘Wat?’ Nog steeds was hij nogal geïrriteerd, maar dat was enkel omdat hij zo moe was, omdat hij nergens meer zin in had. ‘Ik ga niet dood.’ Hij wendde zijn blik weer af, en wou nu weer overeind komen. Rustig kwam hij weer overeind, maar gelijk begon alles te draaien. Hij zette een stap opzij, probeerde meer grip te vinden. Hij schudde zijn hoofd, wou de duizeligheid eruit schudden, maar het werd alleen maar erger. Onstabiel bleef hij staan, staarde naar de grond. Hij zou pas weer opkijken zodra zijn beeld weer normaal was.
Bij het horen van zijn vraag of ze terug zouden gaan keek hij langzaam op, had moeite zijn blik gefocust op haar te houden. Want alles bleef draaien. Hij merkte niet eens op dat ze nu wel normaal tegen hem deed, was te druk bezig met niet omvallen. ‘Het kom geloof waardiger over als we nog een tijdje hier blijven…’ mompelde hij. Hij zit enkel omdat hij nog niet in staat was om te lopen, alles draaide nog te veel. Langzaam ging hij weer zitten, schudde weer met zijn hoofd. Stomme duizeligheid ook.

- Sorry dat mijn post nog korter is, denk ik. -

Zijn stem vertelde Willow dat hij niet dood ging, maar tegelijkertijd zocht hij een excuus om hier langer te blijven. Onderzoekend bestuurde ze zijn gelaat. 'Oké,' stemde Willowtear aarzelend toe. Het gesprek kwam niet echt op gang, dus ze wist niet goed wat ze moest doen. Burningfire ging weer zitten, maar kon zijn kop er duidelijk niet helemaal bij houden, zelf ging ze liggen als teken dat ze niks kwaads meer in de zin had. Dat was wel duidelijk, ze stelde zich nu zeer kwetsbaar op. De zon scheen fel op haar vacht, en had haar zo goed mogenlijk droog gemaakt. Op een gegeven moment merkte ze hoe heerlijk de zon eigenlijk was, ze sloot haar ogen en zonk weg in een heerlijk rustgevend momentje dat haar gedachtes even leeg maakte. Ze rolde zich op haar rug, waardoor haar buikvacht zichtbaar werd. Ze rolde door de aarde, helemaal vergetend dat er een kater naast haar zat en dit zeer ongeschikt was. Snel hervond ze zich en rolde weer op haar buik, om Burningfire verontschuldigend aan te kijken. 'Eeh,' stamelde ze. Haar hoofd hing een beetje verlegen naar beneden. Niet meer gericht op Burning keek ze even in het rond, de bladeren hadden nog steeds dezelfde groene kleur. De rivier had nog steeds dezelfde grijsgrauwe kleur en kabbelde rustig. Willow had een gevoel dat ze niet kon beschrijven, ondanks het feit dat ze bij de kater lag, en net een ongeluk had gehad, was ze bijna.. Ze was haast gelukkig..
Haar saffierblauwe ogen keken naar de natuur om haar heen, een briesje speelde met haar vacht. En het geruis van het woud achter haar gaf een geruststellend gevoel, haar maag knorde zachtjes. Ze probeerde het te verbergen, door haar poten te verleggen. Omdat het zo stil bleef, besloot ze maar iets te vragen, wat misschien geen goede zet was. 'Ehm, ik weet dat je me misschien niet vertrouwd, maar eehh,' begon ze ietwat stamelend. 'Wil je me wat vertellen over je verleden?' Het was nu gezegd, en ze wachtte zenuwachtig af. Misschien zou ze weer een uitval krijgen? Met haar blauwe ogen nog steeds strak op de kater gericht. Nu wat verlegener keek ze hem aan, ze wist zich niet zo goed een houding op te stellen. Hij had zich kwetsbaar opgeseld voor ze in het water waren gevallen, maar nu leek hij weer even nors..

[inspiraatieloos ;$]

De aarzeling in haar instemming zat hem dwars. Waarom deed ze nou zo? Waarom deed ze net alsof het haar nu wel deerde hoe het met hem ging? Ze had hem aangevallen. Had hem dit zelfs aangedaan. En nu begon ze zich zorgen te maken? Hoe wou je jezelf dan nog een redelijke houding kunnen geven? Ze ging liggen, gaf aan dat ze hem niets meer zou doen. Dat was haar geraaide ook. Want als ze dat zou doen zou hij niet gaan liegen, dan zou hij heel hard de waarheid vertellen aan de clan. Zou hij het kleine beetje medeleven dat hij had getoond gewillig weg laten smelten voor de zon. Hij richtte zijn blik op de hemel. Moest hij hier echt wel zo veel langer blijven? Zijn wond begon weer gevoel te krijgen en prikte nu weer. Zijn kaak deed iedere keer pijn als hij miauwde, wat erg hinderlijk was tijdens het openen van zijn bek dus. En dan zou hij problemen krijgen met het snoeren van haar mond. En de monden van anderen. Want dat was iets wat hij altijd deed, ervoor zorgend dat hij geen gesprekken aan hoefde te gaan. Hij keek weer eventjes naar Willowtear, fronste toen hij haar hele gestalte in beeld kreeg. Ze lag op haar rug, met haar buik omhoog, genietend van de zon. Toch kon er nog steeds geen glimlachje noch grijnsje vanaf bij de kater. Zijn blik bleef emotieloos wanneer ze hem beschuldigend aankeek en stamelde. Hij wendde simpelweg zijn blik weer af. Hij had er simpelweg een gemene en kille opmerking over kunnen maken, maar dat deed hij niet. Het was wel genoeg voor vandaag. De duizeligheid was nu wel weer weggetrokken.
Toen ze weer begon te stamelen richtte hij met moeite zijn blik weer op haar saffierblauwe ogen. Wat was er nu weer? Zijn ogen werden voor een paar tellen groot, keek haar enkel aan. Maar daarna kneep hij ze fel tot spleetjes, zwaaide een keer wild met zijn staart en legde zijn oren in zijn nek. ‘Nee.’ Miauwde hij kortaf, waarna hij opstond. Ze had gelijk dat hij haar nog niet volledig vertrouwde, maar dat kwam enkel omdat hij niemand vertrouwde. Te bang om zich over te geven. Hij liep naar de vis en pakte hem vast tussen zijn kaken. ‘We kunnen beter terug gaan,’ klonk zijn gedempte miauw. Ja, hij ontweek het onderwerp nu. Maar dat was zoals verwacht. ‘We kunnen niet te lang wegblijven, want dan komt het verdacht over,’ voegde hij eraan toe. Zonder op haar te wachten liep hij stug door, bewoog zijn poot – waarvan de flank gewond was – nogal stijfjes. Misschien was het ook wel beter dat hij nu weg was gegaan, want als hij hem nu al amper kon bewegen… Dan wilde hij niet weten hoe hij aan zou voelen als hij daar langer was gebleven.

- Topicje aanmaken bij Medicine cats den ^^ ? -

Niks, geen reactie, alleen een zwaar geïrriteerde blik. Hij was weer even kortaf tegen haar, maar nu had Willowtear geen zin meer om er op te reageren. Er was genoeg gebeurt, een tikkeltje geërgerd keek ze hem aan. Het puntje vabn haar staart zwiepte ongzien heen en weer. 'Je hebt gelijk, we gaan.' Mompelde ze, ze kwam evenals overeind. Wanneer de tijd rijp was, zal deze kat het haar vertellen, ze wist het gewoon, het móest. In haar hoofd brandde nieuwsgierigheid naar zijn ware aard, nieuwsgierigheid die misschien nooit beantwoord zou worden, gewoonweg omdat hij te verdomd was het aan ook maar één iemand te uitten. Maar nee, veel kon ze het hem niet kwalijk nemen, ze kon hem niks kwalijk nemen. Hij was kapot gegaan in het verleden, mar watthe? Zij toch ook. Het had niet veel zin nu weer boos te worden op Burningfire, als de tijd rijp is.. Hield ze zich zelf standvast voor.
Ze liet de aarde uit haar vacht, en gaf weer automatisch een kort likje over haar borst. Haar ogen waren gefixeerd op het water, als ze haar ledematen weer aan het werk zette, en automatisch naar Burningfire liep om hem overeind te helpen, ookal dacht ze niet dat hij haar hulp zou accepteren.
Een stekende pijn in haar borst, deed haar er nu aan herrineren wat hij had uit gehaald. De middelste kras was diep, en wat opgedroogd bloed plakte haar vacht aan elkaar. Zachtjes zuchtte ze, terwijl ze naar hem toe liep en haar vacht tegen de zijne drukte. 'Ik weet dat je het niet wilt, maar je kunt het niet alleen.' Legde ze hem alvast het zwijgen op. Weer herrinerde het haar, wat ze had aangericht. Zonder een antwoord af te wachtten, gaf ze hem een klein zetje in de richting van het kamp. Op naar de leugens, ze was van plan Duststar op zijn plaats te zetten, wat de gevolgen daar ook van konden zijn.
De wind speelde weer even met haar vacht, en toen Burningfire niet direct meewerkte stond ze stil om te wachten op zijn actie. Haar saffierblauwe ogen staarde even in het niets, om ze vervolgens om de bleekoranje vacht te bekijken.

[inspiloos, en k kijk een enge film;$]