Perfect world {Frostpaw}

Hij liet een blik op de nursery vallen. Woede danste in zijn ogen. Lone-one zat daar, te wachten op zijn ondergang, de vernieteging van zijn perfecte wereld. Nu hij eindelijk stabiel was, wilde zij het vernietigen. En dat enkel en alleen omdat zij gevoelens had voor hem. Hij had het kunnen weten. Toch liep hij er steeds weer in. Hij zuchtte even en liet zich door zijn voorpoten zaken. Zijn oogleden omsloten zijn blauwe blik waardoor de wereld even weg was. Maar net zoals altijd moest hij de feiten onder ogen komen. Toen hij zijn ogen terug opende, hoopte hij niet langer de Nursery te zien, maar een open plek met Aurypaw. Maar zelfs hij wist dat dat onmogelijk was. Het veraste hem dan ook niet dat hij de nusery weer zag toen hij zijn ogen terug opende. De zwarte kater zuchtte en legde zijn poten onder zijn lichaam, zijn blik gericht op de bevroren grond. Hij was al niet zo goed gezind de laatste tijd en dan kwamen er nog eens van die problemen... Wat hem echter wel had opgevrolijkt, was het feit dat Aury al snel haar warriornaam zou krijgen en dat Newleaf voor de deur stond. dat fleurde de warrior een beetje op.

In zijn ooghoek groeide een schaduw die zijn richting uitkwam, hij keek niet op. "Moet jij niet aan het trainen zijn? Of op jacht?" Hij draaide zijn kop naar de kattin die de vraag had gesteld. Het was een grijzwitte kattin met ijsblauwe ogen. Zijn cyaanblauwe ogen hielden even haar blik vast voordat hij terug naar de grond keek en zijn schouders ophaalde. Hij zuchtte even en keek terug op, recht in de ogen van de appentice. In zijn blauwe ogen gloeide een zwakke vlam van woede die als ijs in de ogen van de ander zou branden. "Moet jij dat ook niet doen?" zei hij op een scherpe toon. Langzaam werden zijn ogen leeg, zodat hij alles haat kon opvangen die de kat in zich had. Hij was het al gewend en zou niet verrast zijn als er scheldwoorden zouden vallen. Blijkbaar was hij een soort magneet voor die woorden.

De poes liet haar oren zakken. Maar Never rolde enkel eens met zijn ogen en zuchtte even voordat hij terug de ogen van de kattin ontmoette. "Nope!" Hij zuchtte zacht. "Ik heb geen mentor meer," Ah Shrew had weer eens geen zin gehad een ceremony te houden zeker. Fijn nu zat die irritante rat zonder mentor, wat moest hij er nu mee? "Ik moet toegeven, dat ik echt bewondering heb voor je ogen! Hoe doe je dat? Zo ijzig kijken? Dat mag ik wel!" Hij fronste even, zijn eeuwig lege blik waren leeg. Soms droeg het wel enig ijs, maar daar keek hij nooit naar. Hij haalde zijn schouders op. "Wat jij zegt," Hij zuchtte even. "Gewoon, ik denk er meestal niet over na, waarom wil je dat weten?" De nieuwsgierigheid had opnieuw de bovenhand bij hem, maar goed, dit was Never en hij wilde het weten.

"Ik vind het gewoon super gaaf!" Oké... Elke gezonde kat vond dat eigenlijk niet gaaf, maar juist eng en een beetje freakie. Inclusief hem, maar goed, het was zelfverdediging die hij zichzelf had aangeleerd door de moons heen en hij mocht het gebruiken. Het was iets dat waar hij moeite mee had, een soort van blokkade dat verhinderde dat hij vrienden maakte. Hij zuchtte even, ze moest eens weten hoe irritant het eigenlijk was om het niet onder controle te hebben. "Als je erachter bent hoe je het 'op commando' kan doen, moet je het mij echt leren! Lijkt me geweldig, om andere katten zo'n angst aan te jagen, gewoon enkel en alleen met je ogen!" Nevermind knikte even twijfelachtig en ging wat achteruit leunen om de afstand tussen hen te vergroten. Ze begon een beetje eng over te komen... Zijn lege ogen nog steeds borend in de hare. Ze had wel mooie ogen, maar hij keek er gewoon niet meer zo naar als voorheen... "Trouwens, wat is je naam? Dan kan ik die zeker onthouden en aan iedereen vertellen hoe geweldig die blik is," Nevermind knikte even onzeker en keek haar wantrouwig aan, de toon in haar stem klonk raar en het maakte hem steeds banger... Hij zuchtte even luid en duidelijk. Dat moest hij weer hebben, zo'n kat die hem ging irriteren. "Uhm... Mijn naam is Nevermind," Eerlijk gezegd, had hij geen zin om haar naam te vragen... Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter.

De oortjes van de kattin gingen gaan hangen, maar echt, daar gaf Never niks om. Hij bleef haar met die blik aanstaren en knipperde af en toe. Zielig doen zou niet helpen om zijn visie te veranderen, het zou altijd zijn kop gebrand staan en zijn idee van de kattin ging niet echt snel veranderen… Daar was hij te koppig voor. "Euh, sorry. Het spijt me dat ik zo freaky overenthousiast en hyper deed. Ik wilde gewoon…" Hij kniperde een paar keer met zijn ogen waarna hij haar lang bleef aanstaren… Ze besefte het tenminste zelf, dat was iets dat hij wel moest bewonderen. "Sorry," Haar oren lagen nu tegen haar kop aan en haar blik was naar de grond gericht… Zielig geval. "Stop met zielig doen," zei hij en hij rolde even kort met zijn ogen. "Ik laat je wel weten wanneer ik weet hoe je het op commando doet, maar niet als je zo zielig blijft doen," Zonder dat hij het besefte groeide het ijs terug in zijn ogen. "Anders kun je het vergeten."

Opeens hapte de kattin naar adem en ergens kon Never al raden wat er aan de hand was... Zijn blik... Ok, even denken. Hij voelde zich geïrriteerd en wilde het liefst weg en begon zich een beetje aan alles te irriteren... Wacht nee... Hij irriteerde zich aan haar. Ok, dus punt 1: Haat jezelf kat, je irriteert mij, als je dat aan jezelf kan leren zal je vast die blik kunnen doen... Freak. "Daar is 'ie weer, Mr. Nevermind", Never knikte, zijn blik koel en ijzig. Ze zag er opgewonden uit en hij dwong zichzelf niet raar te kijken, want dan zou de blik weer verdwijnen. "Ik irriteer me..." zei hij waarna hij even zuchtte. "Dus misschien moet je proberen om alles irritant te vinden? Of dingen om commando irritant vinden? Ik weet het niet..." Hij schudde even zijn kop en liet zijn blik van haar af gaan waarna hij een zucht over zijn lippen bracht en blik langzaam terug wegebde. Langzaam, hij was nog niet weg.

Even bleef het stil, waarschijnlijk was ze het aan het uitproberen. De zwarte kater zuchtte geïrriteerd rolde zijn ogen naar boven zodat hij even naar de kucht staarde waarna hij terug keek naar het kamp en de kattin niet aankeek. "Oke, bedankt meneer!" Hij keek haar terug aan. "U bent toch de partner van Aurynight hé?" Hij knikte, "Weet u, ik denk dat u ook wel bij mijn stiefmoeder zou passen, Brokensoul. Maar jij en Aury passen echt perfect bij elkaar!" Wel meteen schoten zijn haren overeind bij die woorden. Een vals gesis ontglipte zijn mond. Misschien was het omdat hij het niet graag hoorde dat Aury en hij niet bij elkaar pasten door hun verleden en door Innerghost. Zij zei het erg alsof ze het zo bedoelde. "Als u liever hebt dat ik nu ga, dan.." Hij legde zijn oren in zijn nek en ontblootte even zijn tanden. "Ga weg, nu!" Riep hij al sissend uit. "En laat me met rust!" Hij draaide zich om en wandelde met grote passen weg, stomme kattin.

{OCC: Nog niet topic uit :'3}