Haaatjie!..

Stap voor stap verzette een klein zwart wit poesje haar reis voort. Groot was ze niet, nee, maar wel opvallend. Haar helder blauwe ogen, die af en toe paars leken, staarde vrolijk voor zich uit. Om haar mondje speelde een lief glimlachje. Haar staartje stak vrolijk in de lucht. De zwarte vlekjes rond haar neus en ogen gaven haar een leuk extraatje. Verschillende kleuren en soorten bloemen schoten haar voorbij. Ze stak haar roze neusje in de lucht. Het warme briesje dat ze de laatste tijd zo gemist had deed haar spinnen van genot. Haar pels bewoog heen en weer bij elk stapje dat ze zette. Haar pootjes zette ze een voor een sierlijk neer. De witte sokjes aan haar poten stond schattig bij haar witte buikje, die rijkte tot haar kin.

Moonclaw was een kleine poes. Al vele male had ze dat gehoord. Dan liep ze langs en hoorde ze weer een 'Ahh!'. Opzich vond ze het wel grappig. Als ze maar niet gingen denken dat ze nog een kitten was! Nouja, ze had meer de lengte van een Apprentice. Maar dit kon best handig zijn tijdens het jagen. Ze had lichte pootjes dus kon je haar nouwelijks horen aankomen. Een vlinder ging op haar neus zitten. Een klin niesje liet ze horen, 'Tsjie!'. De vlinder vloog weer weg. Ze stak haar neus in een geurige bloem. Maar tot haar verrassing kwam hier allemaal stuifmeel uit wat in haar neus begon te kriebelen. "Hatjoe!" ze nieste en viel achterover. Hè, dacht ze terwijl ze opstond. Ze schudden haar vacht uit en liep verder. Weer begon haar neus irritant te kriebelen. Weer nieste ze. Ze was blijkbaar allergisch voor bloemen. Ze trok haar neus op en ging zitten. Ze keek om zich heen. Iedereen was weer gaan leven. De prooi, zoals de vogels en knaagdieren. Maar ook de bomen begonnen heerlijk groen te kleuren. Prachtig vond ze deze tijd van het jaar altijd. Ze zou best even kunnen gaan jagen. Ze liep naar de struiken en keek of ze ergens een geur kon ontdekken. Zelf markeerde ze nog een paar grenzen voor ze terug naar het kamp zou gaan. Vrolijk gekwetter van de merels klonk in haar oren. Spechten waren bezig met het makn van holletjes in bomen. De rest van de vogels hield zich bezig met hun nest. Lekker gevoel dat iedereen gewoon deed haar hij zin in had. Het was dan ook een prachtige dag. Moonlaw dronk wat uit een helder plasje. Ze liep alweer richting kamp. Misschien zoyu ze wel iemand tegenkomen ofzo! Gezellig! Leuk, kon ze even kletsen. Maar eerst nog even jagen!..

Een robuuste kater liep richting het bloesembos. Zijn lange vacht met de kleuren wit en oranje straalde in een warme straal van de zon. Ondanks dat het Groenblad was en het prooi bijns ovr je poten liep keek Duststar wat stuurs. Hij hield van Groenblad, het zorgde voor prooi. Genoeg om de Clan te voedden en een beetje spek te kweken voor Bladkaal. Toch voelde hij een pijnlijke steek op de plek van zijn borst wat niet veroorzaakt was door een litteken of wond. Nee het dat diep van binnen, in zijn hart en ziel. Een paar maanden geleden was hun leider en zijn mentor dood gegaan. Zijn laatste leven ging voorbij door ouderdom. De kater had gezegd dat het zijn tijd was. Dat hij oud was en dat het tijd werd voor de nieuwe generatie. Toch betreurde Duststar het dat zijn oude mentor geen laatste keer het bloesembos kon bezoeken. Alle kleuren en geuren maakten je vrolijk, het gaf harmonie. Een van de redenen was dat dat het favoriete plekje was van zijn mentor. Niet snel na hem vertrok ook de Medicine Cat onverwachts naar StarClan. De kater wist niet hoe het kwam. Deed hij wat verkeerds waardoor iedereen dood ging? Was er een virus in het kamp? De jonge Clanleider had gelukkig steun van zijn Clan, familie en vrienden. Alle leidende rangen leken weggevallen te zijn door de plotselinge dood. Gelukkig hield StarClan op met katten vragen om naar hen toe te komen. Duststar had alle mogelijk Warriors en Apprentices nodig. De SkyClan was nog bezig om geheel te herstellen van de twee klappen. Ondertussen hield Duststar zijn rouw voor zichzelf en bleef hard werken voor de Clan die nu op zijn schouders rusten.

De lucht vol met stuifmeel en de geur van verscheidene bloemen gaven hem al een verlichtend gevoel. Hij wist wie zijn Deputy werd, het was meer dan zeker voor hem. Iemand die de Clan kon dragen zelfs in zware tijden. Binnenkort kwam de eerste Ceremonie aan. De eerste keer dat hij een Ceremonie moest leidden. Zijn maag draaide nu al in een nerveuze knoop. Een nies deed een paar vogels opduiken. Kort inhaleerde Duststar de lucht. Onder de dik bedekte lucht van bloemen en stuifmeel rook hij Moonclaw. Rustig bleef hij staan. Het zwarte witte poesje kwam recht op hem afgelopen. Misschien dat ze hem nog niet zag maar dat zal vast niet lang meer duren. De poes was klein voor haar leeftijd. Of ze nog ging groeien was niet zeker. Toch was Duststar blij met een trouwe Warrior als deze. Klein maar fijn zoals men wel is zei.
'Hoi Moonclaw, geniet je van de zon en de bloemen?' Mauwde de kater met toch wel een opgewekte ondertoon. Alles kwam wel op zijn pootjes terecht. SkyClan was sterk, had Apprentices en Warriors. Niks om zich zorgen over te maken.

-Mag ik :3? -

Moonclaw liep op een klein paadje tussen de zacht roze bomen. Door het stuifmeel dat zonet was opgestoven kon ze niet veel zien, dus ze kwam er ook pas achter dat Duststar voor haar stond toen hij wat tegen haar zei. 'Hoi Moonclaw, geniet je van de zon en de bloemen?' vroeg de leader aan haar. 'Ja, het is echt heerlijk weer,' zei ze terwijl ze haar kopje eerbiedig boog, 'Hallo Duststar!'. Ze had altijd al respect gehad voor de kater. Hij had veel moeilijke tijden meegemaakt. Waar voor haar alleen de leader van SkyClan dood ging, en dat was al erg genoeg, ging bij hem ook gelijk zijn mentor. Niet lang daarna is Duststar leader geworden. Maar gelijk daarop had ook hun medicine cat het licht gezien. En hij maar hard werken om SkyClan weer in orde te maken. Gelukkig was haar Clan nu weer in goede staat. En binnenkort waren de ceremonies! Moonclaw had er vanaf het moment dat zij zelf Warrior was geworden genoten van het zien dat kittens tot Apprentices uitgroeiden, die op hun beurt weer Warriors werden. Ook zou er een nieuwe Deputy gekozen worden. Moonclaw wist dat zij zelf niet snel uit zou worden gekozen, maar ze hoopte het natuurlijk wel. Iedereen hoopte het. En ze gunde het iedereen even veel. Ze was niet echt zo'n ltype die erg met zichzelf bezig was. Liever nam ze het op voor een ander. Helpen, dat deed ze graag. Nooit in haar hele leven had ze ruzie met een mede Clankat gehad. Je bent op de wereld gezet voor elkaar, en niet alleen voor jezelf, had haar moeder altijd gezegd. Dat vond ze altijd prachtig, katten die elkaar hielpen. O, wat kon je toch heerlijk nadenken op zo'n dag als deze! Ze keek op naar Duststar. Hij was al redelijk groot, maar vanaf haar hoogte moest ze echt wel een stukje omhoog kijken voor ze hem in zijn ogen kon kijken. Niet dat ze het vervelend vond, dat ze klein was, maar soms zou ze wel gewone lengte willen zijn. Tja, ieder nadeel heb ze voordeel, ze kon zich zo stil als een muis maken en zelfs de gevoeligste diertjes vangen. Ook was ze redelijk snel omdat ze weinig wind ving. Maar dan had ze weer korte pootjes, en dan werd je weer sneller moe. Tja, je kon ook niet alles mee hebben zitten, en dat moest je accepteren!

- Ofcourse! -

Duststar moest nog wennen aan het gebogen kopje gedoe. Als Warrior was hij wel gewend aan het nodige respect die iedereen elkaar gaf. Als deputy was hij het wat meer gewend geraakt. Toch was het heel anders als Leader. De grote kater moest een beetje op Moonclaw neerkijken. Haar lengte had niet veel voordeel in een gevecht met een andere kat. Al bracht deze poes zeker veel prooi binnen. Vooral de lastige prooien konden haar kwieke passen niet altijd bijhouden, noch horen.
'Het is inderdaad prachtig weer. Dit voorspelt een goed Groenblad.' Antwoordde hij grijnzend naar de poes. Ondanks dat hij nu geen Warrior meer was had hij aan zichzelf beloofd om zoveel mogelijk mee te doen in de normale taken. Naast het leiden, voorbereiden en alles wat bij een Leader hoorde voelde Duststar het als een verademing om even normaal op jacht te gaan. In bomen te klimmen, vechttechnieken bedenken of zo nodig bijschaven. Patrouille lopen praten met de andere Warriors. De kater was zeer bewust van dat het een druk leventje werd. Maar leiden door alleen te zeggen en te commanderen kon hij niet. Rustig zitten vond hij soms al moeilijk. Duststar wou te veel doen, op te veel plekken tegelijk zijn. Gelukkig dat zijn vrienden en familie hem af en toe halt toe riepen. Anders lag hij elke avond half dood op het mos. Hijgend alsof hij door monsters werd achterna gejaagd.

Moonclaw was nog een van de jonge generatie Warriors. Nu de Ceremonie eraan begon te komen keek Duststar extra veel naar de Warriors. Weten welke een potentiële kandidaat was voor die ene Apprentice. Het moest klikken tussen mentor en leerling maar de mentor moest ook genoeg ervaringen hebben. Gelukkig had hij een ton aan Warriors tegenwoordig.
'Was je aan het jagen, Moonclaw?' Nu hij toch aan het praten was kon hij het beter even gezellig maken. Als ze inderdaad aan het jagen was konden ze dat misschien met z'n tweeën doen. Vanavond pakte hij wel de avond patrouille.

'Was je aan het jagen, Moonclaw?' klonk de stem van Duststar vriendelijk en warm. Ja, ze was er tussen uit geglipt om even een frisse neus te halen, en dan had ze bedacht dat ze gelijk wat prooi mee kon nemen. 'Ja, dat klopt,' zei Moonclaw terwijl ze rustig ging zitten. De kater was een jaar ouder, 12 manen om precies te zijn, maar had ze het gevoel dat ze hem al kende sinds zijn geboorte. Ze had nog geen enkel voedsel gevonden, dus misschien kon ze samen met hem gaan jagen? De jacht was altijd veel gezelliger in gezelschap, wist ze uit ervaring. 'We kunnen we samen jagen,' stelde ze dus voor. Bovendien zouden ze meer kans hebben veel prooi te verzamelen voordat het ging schemeren. De gedachte aan prooi maakte haar mond vol lopen met water. Zwijgzaam begon ze haar vacht schoon te maken. Groene bladeren en kleine takjes haalde ze uit haar vacht tevoorschijn. Ook de klitjes haalde ze er zorgvuldig uit. Groenblad begon snel, het leek nu alweer zo lang geleden dat Bladkaal hun territorium in armen had genomen! Ze zuchtte even voordat ze opstond. De verse bosgeuren hingen overal, ze had er altijd al van genoten. Kennelijk had ook hun prooi de warme middag ontdekt, overal hoorde ze ritselende blaadjes en knappende takjes. Ze stak haar neus in de lucht toen ze de geur van een bolle muis oppikte. 'Kom je?' vroeg ze terwijl ze Duststar aankeek, 'Dan kunnen we terug zijn voordat de avond valt,'

- O.. My.. God.. Moonclaw je setje is prachtig Oo -

'Samen jagen, lijkt me leuk.' Hij glimlachte vriendelijk. Duststar vond dat er nooit prooi genoeg was voor de Clan. Zelfs als het prooi haast over je poten liep en de katten werden zo dik als Kittypets. Ooit kwam er weer een zware Bladkaal en zou al dat vet van pas komen. Natuurlijk zouden de katten van SkyClan nooit echt dik worden. Dan zouden de takken breken en dan was het dag dag SkyClan. Zachtjes grinnikte Duststar om die gedachten. Hij leek duidelijk afgedwaald te zijn want Moonclaw moest hem een kleine aansporing geven. Fanatiek knikte hij. Van de rustige leider was even niks meer over. De jonge Warrior in hem was terug. Zoals hij vroeger altijd was. Samen met Cindersoul en Silverfang. Hij rook kort in de lucht. Muis? Hij gebaarde dat Moonclaw voor mcoht. 'Dames eerst zei mijn vader altijd.' Hij grinnikte en rende achter Moonclaw aan. Soms was het zoveel fijner om Warrior te zijn. Niet te hoeven denken wat je zegt. Niet kalm en rustig te zijn. Lekker hyperactief en fanatiek zoals hij altijd was geweest. Hier en daar een geintje uithalen. Zoals vroeger het kamp uit te sluipen met Silverfang. Duststar zag er nu al tegenop dat de avond ooit zal vallen..

- Sorry kort xD -

- Danke! Plaatjes zelf gevonden en signature is gemaakt door Maaike -

'Oké!' zei Moonclaw terwijl ze snorrend naar het active gedrag van haar leider stond te kijken. Waarschijnlijk was hij blij dat hij zijn masker even mocht afzetten, dat hij even vrij was van Clan. Natuurlijk zou hij zijn Clan nooit opgeven, wist Moonclaw, maar even rust en vrijheid zou hem goed doen. 'Dames eerst zei mijn vader altijd,' zei hij op een vrolijke toon. 'Een echte heer!' grapte Moonclaw, maakte een klein buiginkje en ging Duststar voor. Uitgelaten rende hij achter haar aan. Hyperactief, fanatiek, regelloos. Het leven als leader zal vast best wel zwaar vallen, dacht Moonclaw. Liet haar maar lekker muizen vangen. 'Stop,' fluisterde Moonclaw abrupt, 'doel in zicht!' ze wierp zich op de grond en keek naar het veldmuisje die de douw van een grassprietje aan het oplikken was. Met haar oren en staart naar beneden en haar lichaam op de grond gedrukt schoof ze stukje voor stukje naar voren. Haar uitgetoken nagels maakte geultjes in de woelige aarde. Al haar zintuigen maakten zich klaar voor de sprong. Nog een centimeter of vijftig was ze van het spitse beestje verwijderd. Toen veerde ze zich omhoog vanaf de grond en kwam recht op het beestje terecht. Met deze in haar poten geklemd rolde ze op haar flank. Ze hield het muisje in haar mond en dode het snel. Ze legde haar prooi op de grond en bekeek het. Een jong sterk diertje was het. Een winst voor hun Clan. Nou ja, niet overdrijven. Elke prooi was goed. Ze konden, zelfs op deze mooie dagen, geen voedsel missen. Ze begroef de muis op een herkenbaar plekje en voor ze het wist was ze aan het speuren naar Duststar. Zou hij zelf prooi gevonden hebben, of juist op haar gewacht hebben? Bloesem dwarrelde naar beneden. Er landde een bloesembloempje recht op haar neus. Ze moest scheel kijken om het zacht roze bloempje te kunnen zien. Voorzichtig blies ze het van haar neus af. Net als alle andere belande het op de grond. Het gaf een vrolijk, prachtig tafereel. Ze keek recht voor zich uit. Voor zich vormde een vaak bewandelt paadje, overlapt door bloesembomen. Op de grond lagen velen bloesembloemetjes. Dit beeld wilde ze voor altijd in haar hoofd opslaan. Dan kon ze op de donkere dagen denken aan deze mooie, warme dag. Aan dit beeld. Aan de verse bloemengeuren, aan de bijen en vlinders die van her naar der vlogen. Het voelde alsof ze verliefd was op deze plek. Het was zo onvoorstelbaar! Ook werd ze opgevrolijkt door het idee aan haar leider. Het leek net een kitten die voor het eerst buiten was. Heerlijk!

- Kort maar krachtig zeg ik altijd maar :3 -