The territory is as empty as I feel

Zijn ogen staarden voor zich uit, maar hij zag niets. Er waren geen tranen, geen verdriet, geen pijn. Alleen maar leegte. Er naderden pootstappen achter hem, maar de donkere kater hoorde het niet. Het briesje waaide zachtjes door zijn vacht en liet zien hoe mager hij eigenlijk was. Al het vet, dat hij toch al niet had, was weggewerkt. Hij was meer skelet dan kat. Maar het vreemde was dat de kater nooit honger was. Samen met zijn eetlust was zijn kracht verdwenen. Hij kon amper tot fourtrees lopen en zijn sprint was veel trager geworden. Hij kon geen konijn meer achternazitten en had al een hele tijd geen verse prooi meer aangeraakt, laat staan eentje die hij zelf gevangen had; Af en toe at hij eens een mager muisje, en dat was net genoeg om te overleven. De pootstappen waren nu vlak achter hem, maar nog steeds reageerde hij niet. Zijn blauwe ogen staarden maar, naar het lege landschap dat net zo leeg aanvoelde als hij vanbinnen was.

~Eerste post voor Cinderfell

De jonge elder was het camp ontvlucht en had net een domme jonge konijn onhandig gevangen,maar ze had er een! Met een tevreden uitdrukking op haar gezicht en het konijn in haar bek hinkte ze rustig verder. De dagen dat ze depressief was geweest had ze geleerd om niet in het verleden te blijven hangen of te denken aan de toekomst maar om te genieten van het nu,het leven en alles wat ze nog had was een cadeau! En vroeg of laat zou ze haar dochtertje Silverkit weer terug zien. Een zacht briesje bracht een geur met zich mee en die geur kende de elder maar al te goed. Ze hinkte zo snel ze kan op de geur af en daar,daar zag ze haar partner zitten. Ze kwam dichter maar de kater leek niet te reageren,vol schrik liet ze het konijn vallen die met een harde dreun op de grond viel,de dreun klonk harder omdat het overal stil was,en geen leven leek te zijn. Even hapte de poes naar adem. 'D...Dyingblack?', vroeg de poes,haar stem niet meer vast en eerder bibberig. Wat was er met haar partner gebeurd? Ze kon hem zo niet aanzien! Het deed teveel pijn aan haar hart!

"D...Dyingblack?", klonk een bekende stem achter hem. De donkere kater hoorde het, maar hij gaf geen teken van leven; Zijn blauwe ogen bleven strak voor zich uit staren, zijn blik leeg en doods. Hij voelde zich hol vanbinnen, alsof er iemand hem had uitgehold. Starclan was ooit heilig geweest, iets waar je ontzag voor had omdat je het wòù. Niets daarvan was gebleven. Starclan was een sadistische, wrede, harteloze, lege plek waar de zielen van iedereen die hij verloren had doelloos rondzweefden. Waarom moesten ze alles van hem afpakken? Omdat ze hem niet gekregen hadden, toen hij kitten was?

Ze slikte en ze voelde terug de pijn die ze wou vergeten,ze snakte naar adem maar kon het niet vinden. 'Nee!', schreeuwde ze zonder dat ze het door had,de ondraaglijke pijn werd erger,en opeens leek de jonge elder,erg oud en gehavend. Ze zakte ineen zonder het te merken en de tranen stroomde over haar wangen,ze vervloekte StarClan weer en al de hoop verloor ze,ze kromp schreeuwend van de pijn binnenin ineen. Ze kon het niet! De pijn brandde in haar borst,ze kon het niet aan! Vol wanhoop zag ze de beelden van alles voor haar,het ongeluk die haar verdoemde tot elder,de dood van haar dochter,maar ook de dood van haar moeder,haar vader die na een tijd nooit meer haar kwam bezoeken,alles dat haar pijn deed binnen in. Ze schreeuwde het uit maar merkte het niet meer,ze was verlamd van pijn en snakte keer op keer om adem die uit haar longen werd geperst.

"Nee", gilde de poes achter hem. Het deed hem pijn om de pijn in haar stem te horen. Maar hij kon het niet. Hij was niet gemaakt voor zoveel verlies. De dood van Willowpaw had alles veranderd. Het had zijn hart afgesloten, zodat niets het ooit nog zoveel pijn kon doen. Althans, dat dacht hij. En dus reageerde hij opnieuw niet, bleef gewoon voor hem uit staren. De wind begon harder te waaien en was ijskoud, maar hij bewoog nog geen millimeter. Zijn botten begonnen zijn te doen van zo lang stil te zitten op exact dezelfde manier, maar het maakte hem niet uit. hij verdiende om te lijden, want als hij gewoon gestorven was als kitten waren al die katten nooit gestorven. dat hield hij zichzelf voor. Hij ondernam geen poging tot wat dan ook. Hij sliep in zijn nest en hij ging zitten op exact hetzelfde plaatsje, elke dag opnieuw. Hij dacht na over alles, en eindelijk begreep hij het; het was zijn schuld. Hij was de reden dat iedereen gestorven was.

"I would hold you in my arms, I would take the pain away
Thank you for all you've done, forgive all your mistakes
There's nothing I wouldn't do to hear your voice again
Sometimes I wanna call you but I know you won't be there

Oh, I'm sorry for blaming you
For everything I just couldn't do
And I've hurt myself by hurting you"

Ze zag de massieve witte kater weer voor haar,hoe hij op haar afstapte en haar aanviel. Ze begon te schreeuwen maar merkte het niet,ze lag te trillen van angst maar voelde het niet,de eindeloze leegte kwam weer terug. Ze jammerde en schreeuwde het uit maar zelf wist ze het niet,ze kon alleen toekijken naar alles wat er was gebeurd. 'Nee! Doe het me niet aan!', schreeuwde ze,haar stem schel en harder dan die ooit geklonken had. Ze krop ineen en begon te huilen,al het verdriet kwam eruit. 'Neem me dan toch StarClan!', gilde ze. 'Je had me kunnen nemen toen je de kans had!',gilde haar schelle stem,een vreemde stem niet eens die van de grijze elder zelf. Stuiptrekkend lag de poes daar,met alleen maar schuim dat uit haar bekje kwam.

OOC: Het is een soort epileptische aanval.

De poes gilde en kronkelde achter hem. Het kostte al zijn wilskracht om niet om te draaien en haar proberen te helpen. Hij had er alleen door gemoeten, toen had ze hem ook nergens gesteund. En anders niet erg duidelijk, dat was zeker. Uiteindelijk draaide hij zich om, naar de poes die kronkelend over de stoffige vloer lag.Ze zag er net zo slecht uit als hij zich voelde. Hij praatte niet -dat deed hij al een tijdje niet meer- maar staarde alleen maar. Zijn koude, blauwe ogen boorden zich in haar groene. De groene waarvoor hij gevallen was. Maar hij voelde geen emotie meer, geen warmte die door hem heen ging toen hij naar haar keek. Er leek zelfs schuim uit haar bek te komen... Zijn gedachten raceten terug naar de tijd dat hij het was die stuiptrekken dover de vloer lag, en zij die -net kreupel- hem naar de medicine cats den sleepte. Daar hadden ze elkaar beter leren kennen, waren ze verliefd geworden. Maar die pijn was het niet waard. Zijn blik verhardde weer, de gevoelens die de flash-back teruggebracht hadden wegduwend. "Pijn", fluisterde de donkere kater zachtjes, doods, waarna hij zich weer omdraaide, terug naar het lege veld.

Tot een kort moment geleden had Aspenpaw zich volledig rustig gevoeld, de omgeving was sereen en zijn ogen hadden half dicht gezeten van de luiheid die hem had overspoeld. Maar die rust was volledig verdwenen. De kalmte had plaats gemaakt voor zijn paniekerige ademhaling en zijn wijd opengesperde ogen door een schreeuw die door merg en been ging. Met trillende poten rende hij op het geluid af. Aspenpaw had geen flauw idee wat hij zou aantreffen, hij was helemaal niet heldhaftig. Hij probeerde alleen het goede te doen. Bladeren schuurden langs zijn gezicht terwijl hij dichter naar het geluid toe probeerde te komen, de schreeuwen bleven doorgaan en hij merkte aan de geuren om hem heen dat hij dichterbij kwam. De katten die hij rook waren van zijn Clan, Dyingblack en Cinderfell. Dat waren partners wist hij te onthouden, hij had ze wel vaker samen zien liggen. Hijgend van vermoeidheid en paniek kwam Aspenpaw bij het stel aan. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij verbaasd en gehaast tegelijk, hij had wel vaag gefluister gehoord over wat er met Cinderfell aan de hand was, maar hij wist niet wat hij er aan moest doen. "Weet jij wat we moeten doen?!" Schreeuwde hij half tegen de zwarte kater die roerloos voor zich uit zat te staren. Er heerste een stilte toen Cinderfell een kort moment niet schreeuwde. Aspenpaw duwde de kater met zijn schouder. "Help haar dan!" Klonk zijn angstige stem.

[Als er iets niet klopt moeten jullie t ff zeggen dan pas k het aan]

Deterpaw. Zijn nieuwe naam. De laatste manen hadden meer dan alleen iets van zijn lichaam geëist. Hij was gegroeid en zag eruit als een charmante kater. Zo deed hij zich ook voor. Het zwart was uitgelopen over zijn lichaam en joeg het wit uit zijn pels. Zijn groene ogen hadden nog steeds de waas van grijs over hun heen, toch stonden ze feller als ooit. Hij was gegroeid, had nu opkomende spieren al was dit van de buitenkant niet te zien. De kater was van grote gemiddeld. Ach wat haatte hij dat woord, gemiddeld. Hij was meer dan gemiddeld. Hij wist het zelf. Híj, Deterpaw, was geweldig. Koning van alle als je het hem vroeg. Waarom vroeg niemand het? Misschien wisten ze het al zeker maar durfde ze het niet te zeggen. Zijn geweldigheid was misschien teveel om in eens in je op te nemen. Wacht maar tot hij warrior was, zijn nieuwe naam zou het wel laten merken. Die vertikte Leader zou toch niet zo blind zijn het niet op te merken? Deterking, Determight, Deterstar. De kater grijnsde om die laatste. Deterstar, beter kon toch niet? Met nog steeds de zelfvoldane grijns liep hij verder, tot hij ineens iets bekends rook. Dat was Mam, en ze was niet alleen, Dyingblack was er ook bij. Hij vertikte het om die kater Pap te noemen. Met een wat snellere pas liep hij naar de bron van de geuren toe. Maar hij werd onaangenaam verrast. Daar zat die verrotte kater te staren terwijl zijn moeder dood leek te gaan. Hij verstarde kort, wat als ze dood ging? Ze mocht niet sterven, als er iemand ging sterven was het die kater. Hij gromde zo diep dat zijn stembanden schuurde. Soepel sprong hij voor zijn moeder en bekeek haar. Het schuin rond haar bek, de bewegingen, alles hieraan… Zijn hart beknelde het terwijl zijn longen zich klein maakte, hij was bang, banger dan hij ooit geweest was. Hij hoorde niet bang te zijn, het hoorde niet bij hem. Weer brieste hij, weer richting de kater. ‘Jij, JÍJ HEBT DIT GEDAAN’ Woede vulde zijn leegte. Het leek bezit van hem te nemen. Grauwend sprong hij naar de zwarte kater die ooit wat voor hem had betekend. Zijn zus was dood, zijn moeder leek ook te gaan. Allemaal hadden ze moeten leven. Maar dankzij hém stierven ze. Het was dat Starclan over hem waakte anders was hij ook omgekomen. Met meer kracht dan techniek haalde hij meerdere keren uit, zweet droop naar de enige plek die mogelijk was door zijn vacht; zijn pootkussentjes. Deze lieten natte sporen achter in het zand. Zonder er verder nog bij te denken pakte hij zijn moeder, hij was al groter dan haar, en sleepte haar mee. ‘Rustig mama, het komt wel goed, ik zal ervoor zorgen mama, je hoort niet in Starclan, je hoort bij mij en de andere.’ Een brok leek zijn stem te smoren, toch sprak hij moedig door. Hij vertikte het om zijn angst te accepteren, hij hoorde geen angst te voelen, zijn ogen horode niet vochtig te worden terwijl zijn keel dichtkneep. Niet dankzij hém, niet dankzij hém. Zijn groene ogen keek duister richting het zwarte gestalte. Hij zal hem doden, hij zal hem richting Starclan wijzen. Want hij had zijn moeder laten huilen, Starclan huilde mee en werd verscheurt. Als Starclan niet zou huilen zou hij het ook niet kunnen, de wolken werden verscheurt terwijl hij zijn moeder meenam. Het zouden zijn klauwen worden die katers bloed zouden spreiden. Het zou zijn stem worden die zijn laatste werd. Hij zou het laatste zijn wat de kater zou zien. Die gedachte liet de kater door zijn lopende tranen heen grijnzen.

Zijn hart was verscheurt.

Zijn onschuld kon nu ook aan stukken gereten worden.

{Best een goede post met Deter na zo'n lange tijd xD Hij is nu maar een meter van Dying vandaan, zijn sleepwerk is niet het beste x) Oww, sorry dat hij Aspen negeert, hij is nogal in zichzelf bezig. Help word gewaardeerd bij slepen xD

"Pijn",fluisterde een doodse stem,maar de poes kon het niet plaatsen,de rillingen liepen over haar rug,enkel en alleen door die stem. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen en ze voelde zich gebroken. Het schuim was wat geminderd maar haar schokkende bewegingen werden bij het minste pijn,woordje of angst terug erger. Schreeuwen kon ze niet meer,het werd versperd door het schuim. Ze wist niet meer wat de realiteit was en wat vroeger was. Vaag hoorde ze ergens wat,pootstappen? Het klonk gehaast,en de schrik sloeg weer toe. Wat al híj terug was? Om haar terug aan te vallen? "Wat is er aan de hand?" klonk er vaag,zou het een starclan kat zijn,die haar kwam halen? "Weet jij wat we moeten doen?!" klonk die stem weer,maar dan schreeuwend. Cinder wist het niet meer,zou StarClan niet rustig en vredig moeten zijn? Ongemerkt kromp de poes ineen,ze werd bang,bang voor alles wat er was en ze voelde zich opeens terug een kitten die opzoek was naar de warmte van haar moeder maar die dat niet vond,een blinde kitten die taste in het donker om haar moeder te vinden die er niet meer was. "Help haar dan!" de schreeuwende stem die ze eerder had gehoord bracht haar een beetje terug,was het de zwarte kater waar ze voor gevallen was en waar ze tijdens de moeilijke periode altijd voor klaar stond,was het hij die dat riep? Ongemerkt schudde ze haar kopje heen en weer. Nee! Hij was het niet! Hij had niet op haar gereageerd! Hij had haar in de steek gelaten en die pijn voelde Cinder in haar hart,de tranenstroom die opgehouden was begon weer. Hij had haar in de steek gelaten! En zij stond altijd voor hem klaar! De woede en de haat die ze voor de massieve witte kater had gevoeld maakte nu plaats voor de woede voor de zwarte kater die haar partner was. Ze zag weer voor zich hoe Whitelion gebroken op de Outlook Rock lag. Ze voelde zijn pijn,maar dan de pijn die de zwarte kater haar gaf! Ergens klonk gegrom en meteen dacht ze dat de zwarte kater haar aanviel,maar iets klopte niet,maar wat? Was het geen witte kat geweest die haar had aangevallen? Verward van alles begon ze terug schokkende bewegingen te maken. ‘Jij, JÍJ HEBT DIT GEDAAN’ Ergens klonken die woorden erg bekend in haar hoofd,dit had ze gezegd toen de kater met het lijk van haar dochter het camp in kwam,ze had de kater beschuldigd maar niemand leek haar te geloven. Woede borrelde terug in haar op. 'Waarom liet je me in de steek toen ik je het hardst nodig had? Ik liet jou nooit in de steek toen jij mij nodig had!',schreeuwde ze naar de zwarte kater,ze zag hém weer voor haar,de kater waar ze verliefd op geworden was maar die haar in de steek had gelaten.
‘Rustig mama, het komt wel goed, ik zal ervoor zorgen mama, je hoort niet in Starclan, je hoort bij mij en de andere.’ Even verstrakte ze bij die stem. 'D...Deterpaw?', haar stem klonk aarzelend en onvast,het was toch haar zoon? Ze wist het niet meer. Ze herrinderde zich haar kittens nog,5 kittens die 4 waren geworden,2 zonen en 2 dochters,1 dochter was ze verloren. Deterpaw en Inkpaw,haar twee zonen en Angelpaw en Dovepaw haar dochters,allemaal hadden ze wat van de kater als van haar. Ze knipperde met haar ogen en zag de omtrekken van de katten,ze zag de zwarte kater,haar zoon Deterpaw en een andere kat waar ze even niet op de naam kon komen. Het vuur brandde in haar ogen toen ze naar de roerloze zwarte kater keek. 'Je liet me in de steek! Toen ik je het hardst nodig had! Ik stond altijd voor je klaar tijdens de moeilijke dagen maar jij laat me gewoon voor doods achter!', siste ze boos. 'Whitelion had me moeten doden toen hij de kans had! Dan had je nooit mijn hart kunnen breken!', spuugde ze naar de kater toe,al was het niet haar bedoeling. Ze schold hem ook uit,net zoals ze dat deed voor StarClan. Haar blik werd zacht toen ze naar haar zoon keek. 'Deterpaw,beloof me één ding,zwijg hier over tegen je broer en zussen,ik vind het al erg genoeg dat je dit moet meemaken.', zei ze op een zachte toon,de brandende woede was nog niet weg,maar voor haar eigen dochters en zonen had ze alles voor over. 'En blijf maar tijdelijk uit de buurt van Dyingblack', zei ze met een zachte stem maar erg nadrukkelijk. Ze zag de dag weer waar ze met veel moeite de zwarte kater naar de Medicine Cat den had gesleept en Brindlepool had geroepen,ze kon niet weg en was dus bij de kater gebleven,ze was zo op hem verliefd geweets. 'Geluk bij een ongeluk' had ze het toen gevonden maar nu was het geluk weggenomen,kon StarClan niet stoppen om alles van haar af te pakken? Een grauw borrelde in haar keel op en ze keek naar iets in de verte dat er niet was. Ze voelde terug de steek van pijn in haar hart. Ze voelde zich door alles in de steek gelaten,buiten haar zoon en de apprentice waar ze de naam van wist, Aspenpaw. Ze voelde zich in de steek gelaten door haar vader die elke dag kwam en toen niet meer,van haar moeder waar ze slechts vage herinneringen van had,die opeens nooit meer terug kwam. Haar pleegmoeder die aantal dagen na haar ceremonie stierf,en nu door de kater en door de hele Clan! De woede had haar blind gemaakt dat ze niet eens merkte dat de wind harder begon te waaien alsof StarClan boos was,maar dat maakte voor haar niks meer uit. De magere poes zag er nog magerder uit door de vacht die tegen haar geplakt was,daardoor staken haar ribben fel uit,maar ze at goed en het was dan ook een strenge leafbare geweest. Ze bedacht vele manieren hoe StarClan haar in die tijd had kunnen meenemen,toen ze een kitten was,toen ze het ongeluk kreeg,toen haar eigen kittens geboren werd,door een ziekte of vergiftigde prooi,door een kat aangevallen worden en sterven,maar ze kon nog zovele manieren bedenken,maar het was de schuld van de zwarte kater.

Words: 1024 | Tags: Deterpaw,Aspenpaw & Dyingblack | Notes: Gelukt tot de 1000!

"Wat is er aan de hand?", klonk opeens een andere stem achter hem. Dyingblack reageerde niet. Het was goed dat er iemand anders was, want hij kon niets doen. Hij wou wel helpen, maar er waren twee dingen die hem tegenhielden; de gedachte dat Cinder hem misschien niet meer wou, omdat iedereen van hem hield doodging, en aan de andere kant zou hij niet weten hoe hij moest omgaan met deze plotselinge aanval. "Weet jij wat we moeten doen?!", klonk de stem Paniekerig, maar hij drong niet tot de donkere kater door. Hij voelde de aanraking van de apprentice, en toch ook weer niet. Het was alsof hij van op grote hoogte naar dit moment keek, alsof hij ergens ver boven zijn lichaam zweefde. "Help haar dan!" Er klonk een bekende grom van achter hem. Het was misschien wel de enige stem die tot hem door kon dringen. "Jij, JÍJ HEBT DIT GEDAAN" Dyingblack's ogen werden groot en razendsnel draaide hij zich om. Zo snel dat hij de andere apprentice, die hij vaag herkende als Aspenpaw, omverduwde. Deterpaw. Zijn zoon praatte weer tegen hem, en hij had gelijk. Natuurlijk. De kater haalde uit naar hem; en hij onderging het gedwee. Hij verdiénde het. Zijn blauwe ogen stonden ietwat smekend en hij kromp in elkaar, maar de apprentice begon Cinderfell weg te slepen van hem. "Je liet me in de steek! Toen ik je het hardst nodig had! Ik stond altijd voor je klaar tijdens de moeilijke dagen maar jij laat me gewoon voor doods achter!", siste ze boos. "Whitelion had me moeten doden toen hij de kans had! Dan had je nooit mijn hart kunnen breken!" De kater dook nog dieper ineen bij haar woorden. Hij wist dat ze gelijk had, en dat maakte het nog zoveel erger. Hij begon ze buiten te sluiten, sloot zijn hart. Zijn ogen liepen over terwijl hij kort in Cinderfell's groene ogen keken. Hij keek naar Deterpaw, die haar wegsleepte, en naar Aspenpaw. Zijn blik was hard als steen en koud als ijs. "Rustig mama, het komt wel goed, ik zal ervoor zorgen mama, je hoort niet in Starclan, je hoort bij mij en de andere." , zei Deterpaw. Dyingblack knikte zijn zoon toe. "Hij heeft gelijk, Cinderfell.. Je hoort niet bij mij, of in Starclan. Je hoort bij hen", mauwde hij. Zijn stem klonk vreemd afstandelijk, alsof hij al afscheid genomen had. en ergens had hij dat ook al gedaan, al besefte hij dat nu pas. Het was allemaal duidelijk; alle fouten die hij gemaakt had, iedereen die hij pijn gedaan had. "Iedereen van wie ik hou gaat dood. Ga weg, en blijf leven", ging hij verder. Langzaam draaide hij zich om. "Vaarwel, Cinderfell. Ik zal altijd van je houden" Hij keek niet meer achterom, maar begon te stappen. Hij hoorde niet meer wat er achter hem gebeurde, hoe ze zou reageren op zijn woorden. Soms kon je gewoon niet meer terug. Soms moest je gewoon sterven. Hij bleef rechtdoor lopen, in een rechte lijn, zonder zich zorgen te maken over plassen of modder of gas. Hij keek niet meer om, al zou hij ooit terug moeten naar het camp. Hij kon niet voor eeuwig blijven lopen. Ooit zou hij bij een punt komen waar hij een keuze had; omkeren of stoppen. Wat hij zou kiezen, wist hij nog niet, maar misschien zou de keuze voor hem gemaakt worden.

~Jamie, ik heb een idee >3 Ik pm je erover c:

"Hij heeft gelijk, Cinderfell.. Je hoort niet bij mij, of in Starclan. Je hoort bij hen", mauwde hij. Zijn stem klonk anders en afstandelijk, alsof hij al afscheid genomen had. "Iedereen van wie ik hou gaat dood. Ga weg, en blijf leven", ging de kater verder. Langzaam draaide hij zich om. "Vaarwel, Cinderfell. Ik zal altijd van je houden" Zei hij en liep weg,de woede die de grijze poes had tegen gehouden barstte los. 'Waarom? Ben je nu zo iemand geworden? Die met een poes iets krijgt,word vader en laat ze dan achter? Ben je zo iemand geworden? Je gaat vast weer achter een ander aan! En het kan je vast geen moer schelen hoe ík me voel! Als je toch gaat,blijf dan ook maar uit de buurt van Angelpaw,Dovepaw,Deterpaw en Inkpaw! Dan ben jij het niet waard als vader voor hen!',schreeuwde ze boos,de haat jegens de witte kater was nu ook bestemd voor de zwarte kater. 'Deter,we gaan. En blijf uit de buurt van hém',spuugde ze met een nadruk op hem. Ze hinkte vooruit,geen blik meer waardig op de kater die eerst alles voor haar was,ze waren vast geen partners meer.

Zijn moeder sprak zijn naam uit. Hij knikte, ja, hij was het. Deterpaw. Waarom betekende zijn naam afschrikwekkend terwijl hij hier nu zijn moeder stond te helpen? Hij zou het vast nooit weten. Toch was de zwarte kater voor hem de vijand, hij was degene die het gezin kapot maakte. Net zoals de vader van een vriend. De kattin die met hem op kon trekken, een vriendelijke kattin die immuun leek te zijn voor zijn verpletterde schoonheid. Hij mocht haar, maar et was wel haar vader geweest. Haar vader, Whitelion, had een van zijn zusjes gedood. En hoewel andere het uit hadden geschreeuwd, hadden gerouwd om hun verlies had hij dat niet gedaan. Hij was op een afstand gebleven bij de dood, hij had zijn woede en ontzag opgeborgen in zijn leegte die alleen gevuld kon worden met woede en liefde. Het was de jonge apprentice die niet was opgedaagd bij haar waken en het was niet zijn stem geweest die haar naar Starclan zou begeleiden. Hij kon het niet, hij kon geen verdriet voelen of haat jegens de moordenaar. Enkel een leegte beet hem weg van binnen. Erg of niet? Dat je niet eens je zus vaarwel hebt gezegd? Nou, zijn zus was al weg toen het lichaam het kamp bereikte, de dood was er al ingetrokken en had het lichaam verstijft. Het was zijn zus niet meer. Een tirade kwam uit zijn geliefde moeder waarnaar ze zich op hem richtte. Hij stond door fier en groots, alsof dit hem niet deerde. Al was Dyingblack voor hem al vanaf het begin een zonde geweest. 'Deterpaw,beloof me één ding,zwijg hier over tegen je broer en zussen,ik vind het al erg genoeg dat je dit moet meemaken.' De kater knikte, meer om het belang van zijn moeder dan om dat van zijn zusjes en broertje. Hij was bezorgt over hoeveel zijn moeder nog kon hebben. 'En blijf maar tijdelijk uit de buurt van Dyingblack', Zijn stem klonk hard en kil tijdens het antwoord, zijn blik stond op de zwarte kater gericht zonder een greintje medeleven. ‘Maak je maar geen zorgen.’ Hij had op zijn kleine uitbarsting na geen aandacht meer besteed aan zijn vorige vader. De gevlekte kater ging helemaal op in de zorg voor zijn moeder, dat was in ieder geval degene die hem lief was. Weer een uitbarsting van twee kanten, Cinderfell leek er beter op te worden. De aanval die ze had was in ieder geval over, Toch voelde hij de pijn in haar stem, gemengd met woede. Alsof haar innerlijk geen keuze kon maken om weer van de kater te gaan houden als hij weer normaal deed of om nooit meer te zien wat hij ook deed. Deterpaw zat er maar tussenin, luisterde naar de gevulde stem van zijn moeder en de leegte van zijn vader. 'Deter,we gaan. En blijf uit de buurt van hém', Weer knikte hij naar zijn moeder, hij was nooit veel in de buurt geweest van de kater. Die had hem al verraden toen hij nogmaar een kit was. Even liep hij richting de donkere kat en keek recht in zijn blauwe ogen. ‘Nu blij?’ Het volgende was er al uit voor hij erg in had, op de minderwaardigste toon, de meest walgende toon ooit voegde hij het woord toe dat hij al in geen manen tegen de kater had gezegd; ‘Pap’ Met nog een laatste wroeging in zijn blik draaide hij om en ging naast zijn moeder lopen. Hij gaf haar een troostend likte bij haar oor. ‘Mam, ondanks dat ik het bijna nooit zeg..’ De kater had altijd al moeite gehad zijn gevoelens te uiten, het was voor hem altijd van zelf sprekend geweest. Nu voelde hij de drang om het te zeggen, om eens wat emotie te tonen. ‘..Ik hou van je, dat weet je toch wel?’

Onderwerp: Re: The territory is as empty as I feel