It feels so good [&Highfive]

_{Haar helderblauwe ogen schoten open terwijl ze zich uitrekte en zo snel als ze kon de den weer verliet. In korte tijd had ze zich beter gevoeld dan ooit tevoren en haar hart begon zich weer te herstellen. In plaats van de weggetrokken, eenzame en afwezige warrior was ze weer terug aan het keren naar wie ze eens was geweest. Haar ogen hadden weer glans, haar vacht was perfect verzorgd en haar zachte aard kwam weer naar boven. Alle pijn die haar had verbitterd begon ze achter zich te laten met elke pas die ze nam in haar gekeerde leven. Ze toonde weer interesse in het Clanleven en het werk dat zij kon doen op de manier dat haar mentor het haar had geleerd.
Zodra de nog zwakke zon haar pels raakte schoot haar kop omhoog en keek ze naar de lucht en snoof ze de geur van het clanleven op dat haar begroette. Even schudde ze haar pels uit en sprong half uit vreugde voor ze rondkeek om te zoeken wie er net als zij nog wakker was maar het was nog stil. Even twijfelde ze maar liep langzaam naar voren om een klein stukje prooi te pakken en deze snel op te peuzelen ze kon bijna niet wachten om iets te doen. Zodra haar ontbijt op was stond ze weer op en trippelde het kamp uit, een beetje door het territorim dwalend.
Zonder dat ze het doorhad spande ze haar spieren op en sprintte door het territorium met alle nieuwe energie die ze had. pas bij de waterval kwam ze slippend tot stilstand en zette haar klauwen even in de grond om nog beter stil te staan voor ze uit het niets begon te lachen. Langzaam liep ze naar de rand en staarde omhoog. ''Happy now sister?'' Riep ze terwijl ze toch maar ging zitten en haar staart om haar poten krulde. ''It might take time but even I can learn. I was young and didn't know much but here I sit now with the pride I'll keep in my heart.'' Fluisterde ze zacht en sloot haar ogen.}

In een spleetje gingen zijn ogen open toen hij het onder zijn oogleden lichter werd. Met een soepele sprong stond hij op en was ineens klaarwakker, hij bevond zich niet in de warrior den. High schudde even met zijn kopje, om het allemaal helderder te krijgen. Wat deed hij in starclansnaam bij de waterval? Ach, het zou wel, vast wel geslaapwandeld. Met slaperige stappen liep hij naar het water, om vervolgens een paar slokken te nemen. Zijn oren spitste en zijn ogen lichtte op toen hij de stem van Snowcrystal hoorde, al was ze niet in zicht. Zijn kopje ging even schuin staan toen ze tegen d'r zus praatte, waarna een kleine glimlach zijn mond sierde. Snow was veel beter gaan leven, haar leven begon nu pas. Met onhoorbare stappen liep hij naar waar het geluid net vandaan kwam, en zag daar zijn prachtige partner waar hij super trots op was zitten, met haar ogen gesloten. "Beuty-nap sweetheart?" Vroeg hij met een scheve glimlach, zijn ogen nog steeds vol licht doordat hij was met wie hij het graagst is.

_{Een zachte bries tilde haar pels op en ze snoof de lucht op waarbij elke ademhaling haar vulde met meer geluk dan dat ze ooit had kunnen voelen. Hoe kon ze vroeger zo stom geweest zijn terwijl haar geluk zo dichtbij lag. Ze had hem niet horen aankomen waardoor zijn stem haar even letterlijk deed opspringen. Maar de schrik trok bijna sneller weg dan dat het gekomen was toen ze hem zag. Highfive, de kater die voor het geluk in haar hart zorgde. ''Maybe yes.'' Antwoordde ze met een licht lachje. Ze hief haar pootje op en porde hem speels terwijl ze weer ging zitten en met haar witte oren wiebelde. ''En durf je wel, zomaar een dame aan het schrikken maken?'' plaagde ze maar richtte haar kop kort naar de lucht, hopend dat haar zus neerkeek en zag wat ze nu werkelijk was geworden. Ze zou het zelfs schreeuwen tegen andere clans wat Highfive met haar leven had gedaan. Zonder hem was ze een verbitterd hoopje geworden en uiteindelijk ergens in de eenzaamheid alles achter hebben gelaten.}

Hij grinnikte toen hij een por kreeg, en ook op haar vraag. "Dat weet je toch," Sprak hij, nog steeds licht lachend. "Ik ben de o zo stoere Highfive!" Vervolgde hij met een hele zware stem. Voor Snowcrystal was hij alleen nog maar lief geweest, daarom zei hij deze woorden. Stoer? Nee, dat woord behoorde niet in zijn karakter. Toen zijn ogen weer op haar gericht waren, zag hij dat ze nog bezig was met Starclan, maar besloot het er niet over te gaan hebben. Zacht duwde hij zijn kopje in haar nek, wat nooit verveelde. Haar witte, lange, zachte vacht voelde zo goed tegen zijn korte, wildere, maar toch ook zachte vacht.

_{Ze rolde even met haar ogen, zonder slechte bedoelingen want ze wist als geen ander dat hij nooit een poot fout zou zetten tegenover haar. Ze vertrouwde hem met haar gehele leven en met wel meer dan dat, hij kende haar geheimen en bleef toch aan haar zijde.''En hoe komt de o zo stoere Highfive zomaar hier zonder dat hij de hele nacht in de den heeft geslapenn?'' Plaagde ze zacht en lachtte even. ''En als jij stoer bent dan ben ik onverwoestbaar en oppermachtig.'' Grinnikte ze maar liet haar kop zakken op die van hem, zacht snorrend genietend van zijn aanwezigheid. ''ik heb je nooit echt bedankt voor al je hulp,'' Fluisterde ze zacht maar keek voor zich uit.}

Hij grinnikte licht op haar vraag, wist hij het maar. "Geen idee, ik werd hier wakker." Hij lachte om zijn actie, zijn lach klonk zo belachelijk en toch zat er iets schattigs in. "Misschien klopt dat wel." Highfive was goed in jagen, dat klopte. En ja, hij kon een kat ook het kamp uitjagen. Maar echt vechten had hij nooit van gehouden, het zat nou eenmaal in zijn bloed. Hij trok zijn kopje terug toen ze zei dat ze hem nooit bedankt had. Was dit een grapje? "Tuurlijk heb je me wel bedankt Snow, je bent van mij. En daar heb ik zoveel genoeg aan, aan jou. En binnenkort komen onze kits waarschijnlijk ook tot leven, meer kon je me echt niet brengen lieverd."

-Ik neem aan dat ze hoogzwanger is x'D

_{Ze fronste even maar grijnsde breed bij zijn simpele antwoord. Ze wist dat hij wellicht niet altijd de snuggerste was maar dat vond ze juist zo geweldig aan hem. Het hoefde niet allemaal zo serieus meer te zijn van haar. ''Gek sukkeltje van me,'' Murmelde ze warm maar schoot in de lach terwijl ze haar kop schudde. even schrok ze toen hij zijn kop terugtrok en ze staarde kort naar haar pootjes. ''Maar in woorden heb ik je nooit verteld hoe dankbaar ik ben dat jij degene bent die in mijn leven bent gestapt toen ik het echt nodig had.'' Zei ze zacht en keek naar haar buikje, dat niet al te groot was. ''Onze kleine reddertjes,'' Fluisterde ze en gaf een lik over haar vacht voor ze hem aankeek met een lach rond haar snuit. ''Het is wel vreemd om onze kleintjes ter wereld te brengen in een plek die voor mij ook onbekend is.'' Zei ze maar haalde haar schouders op. Natuurlijk was de nursery in het kamp dat ze nu hadden anders, maar zolang ze omringd was door haar clangenoten ging het goedkomen.}

Woorden? Woorden waren echt niet te vergelijken met de liefde die ze hem gaf. "Dat hoeft ook niet." Hij glimlachte kort en dacht toen weer volop aan de kits, oh wat was hij benieuwd hoe die kleintjes eruit zouden zien! "Het komt goed Snow, ik zal bij je zijn." Sprak hij, elk moment dat hij haar alleen liet vond hij moeilijk, stel ze moest het alleen doen? Nouja, natuurlijk zou er wel een kat naar haar toe komen. Maar alsnog, dat was anders.

_{Ze wiebelde even met haar oren maar knikte even zonder weg te kijken van hem. ''En toch blijft het zo,'' Zei ze zacht maar keek met een zachte blik naar de kater die zij liefhad als geen ander en nooit zou ze een ander zo liefhebben. ''Ik weet het, ik ben ook niet bang.'' Antwoordde ze zacht maar drukte haar neus zacht tegen zijn wang. ''Hoe zou ik ooit bang kunnen zijn met jou aan mijn zijde?'' Fluisterde ze warm en snoof de geur van zijn vacht even op. Nee met hem in de buurt was ze werkelijk nergens meer bang voor, zelfs niet haar eigen neefje die werkelijk echt van het juiste pad was gestapt. ''En samen mogen wij toekijken hoe onze kleintjes groot, dapper en sterk worden.'' Murmelde ze dromerig. Dit was het leven waar ze van gedroomd had maar nooit eerder had gehad.}

Werkelijk elke aanraking van de poes waarvan hij het meeste hield voelde geweldig, hij kon er nooit geen genoeg van krijgen. Zijn hart dat sneller ging kloppen, zijn hele lichaam dat zo goed en levend voelde. Hij besloot wat ze zei over bedanken te negeren, snapte ze het dan niet? Hij glimlachte toen ze het over hem bij haar zijde had, ookal was hij echt niet super-sterk. Natuurlijk had ze het ook niet daar over, zelf was ze sterk genoeg, maar alsnog was het een grappig idee. "Ik hoop dat er eentje op jou lijkt," Sprak hij, het zou werkelijk echt mooi zijn als hij de liefdes van zijn leven had en er ook eentje leek op degene waarmee hij deze gecreëerd had. Speels duwde hij met zijn kopje tegen haar schouder, een zette daarna zijn gewicht op d'r zodat ze wel om moest vallen. Met een grinnik ging hij boven haar staan, en likte even over haar kopje. "Ik hou zo veel van je."

_{Met hem bij haar in de buurt kwam ze helemaal tot rust en kon ze genieten van zelfs de kleinste details om zich heen. Het leven dat ze nu gekozen had kwam perfect uit voor haar, het was alles wat ze wilde en zelfs meer. haar snorharen trilde even en ze boog haar kop iets voor ze zacht lachtte bij zijn hoop. ''Alsjeblieft niet, ik weet nog hoe ik vroeger was.'' Antwoordde ze met een geamuseerde toon. De boog iets mee zodra zijn kop haar schouder raakte maar rolde snel om, zich overgevend aan zijn gewicht. Ze liet haar witte kop even tegen de grond zakken voor ze haar neus omhoog bracht en zacht, zonder hem pijn te doen in zijn wang beet. ''Maar ik meer van jou,'' Murmelde ze en snorde zacht voor ze zich uitgebreid uitrekte en naar hem keek, ze bewonderde hem echt enorm.}

Hij schudde zijn kopje toen ze het had over niet, ze was vast altijd een prachtige poes geweest. Zij meer van hem? Seriously? "Ooooh echt niet!" Zijn toon ging naar bijna roepen, maar bleef hartstikke vriendelijk. "Ik hou meer van je dan jij ooit van mij hebt kunnen of zou kunnen houden, je mag denken wat je wilt maar dit is een feit," Er kwam een glimlach op zijn gezicht, hij kon nooit in woorden spreken hoeveel zijn liefde voor haar wel niet was, maar volgens hem moest je dat echt voelen. Het was gewoon onbeschrijfelijk!

_{Ze schoot in de lach en schudde haar kop voor ze hem fier oprichtte. No way dat ze hem zijn gelijk ging laten krijgen. ''Echt wel!'' Riep ze bijna en zwiepte met haar staart terwijl ze hem pet haar voorpoot porde. ''Puh dat maakt mij niks uit, maar dat betekend ook dat ik gelijk heb. ik hou het meest van jou!'' Zei ze en gaf hem een zachte lik over zijn wang. Ze kon niet meer zonder hem en zou dat ook niet doen. Zelfs in StarClan zou ze op hem wachten, ookal was er de kans dat Moonstripe daar ook was. Even vroeg ze zich af hoe die kater erop zou reageren als hij leerde dat ze haar hart nu in de poten van haar clangenoot had gelegd. ''Ik wil je echt niet kwijt,'' Murmelde ze zacht en kroop weer overeind om haar neus tegen zijn schouder te duwen. Ze was blij dat ze niet meer hoefde te twijfelen over haar loyaliteit en aan welke kan ze zou moeten staan in gevechten. Nu was ze er zeker van dat dit haar thuis was en ze tot haar dood zou vechten voor ieder ander van de Clan.}

Hij schudde lachend met zijn hoofd toen ze door bleef gaan, waarom dacht ze dat? Het was echt niet zo! "Hou toch op!," Lachte hij, en gaf een lik over haar kop. "Ik hou het meest van jou, punt uit!" Hij glimlachte naar de poes, het gene wat het meest voor hem betekende. "Ik wil jou ook niet kwijt Snow, je betekent zo veel voor me." Hij was altijd wel een soort blij geweest, maar deze blijdschap was zo totaal anders, en zo zo zo zo veel beter.

_{Ze keek hem even bijna uitdagend aan, ze wist dat ze gelijk had als je even krom dacht.''Neehee, ik hou niet op!'' Antwoordde ze met een grijnsje rond haar snuit en zwiepte met haar staart. ''Nee niet punt uit, ik hou het meest van jou en daar is niks fout of onjuist aan.'' Antwoordde ze en schoot even in de lach. Ze wist zelf dat geen ander zoveel om deze kater kon geven als dat zij deed, hij was haar wereld geworden en haar licht aan het eind van de tunnel. Zijn woorden deden een warmte door haar heen trekken en ze snorde zacht. nee, niemand mocht haar nog beoordelen dit was wie ze wilde blijven. ''En je raakt mij niet kwijt, tenzij StarClan besluit dat mijn tijd over is.'' Antwoordde ze zacht en schudde haar pels kort uit. ''Iets wat hopelijk nog heel wat seizoenen gaat duren.'' Murmelde ze er achteraan en keek Highfive met zachte ogen aan.}

Hij ging het gevecht niet meer aan, hij was daar nooit goed in geweest, zelfs niet met woorden. Toch had hij het gevoel dat zij niet zoveel van hem zou kunnen houden als hij van haar. Toen ze over dood begon schudde hij hevig met zijn hoofd, dat onderwerp was zo vervelend. "Snow nee stop god alsjeblieft niet." Sprak hij zenuwachtig, snel en bijna onverstaanbaar. "Laten we het daar alsjeblieft nog niet over hebben."

_{Ze grijnsde even triomfantelijk en zwaaide met haar pluizige staart maar verstilde toen ze zag hoe hij met zijn kop schudde. Ze luisterde naar wat hij zij en knikte langzaam. ''Ik weet het,'' Murmelde ze zacht en duwde haar neus zacht tegen zijn wang. ''Maak je geen zorgen, ik weet zeker dat ik nog heel wat manen en zelfs seizoenen mag blijven genieten van het leven.'' Fluisterde ze warm en sloeg haar staart over zijn schouders. ''Wij gaan samen hele knorrige Elders worden dan hebben de apprentices eens echt wat te klagen.'' Grapte ze toen, hopend de sfeer wat te verlichten. Ze wilde niet dat hij zich zorgen ging maken om haar te verliezen.}

Onderwerp: Re: It feels so good [&Highfive]