Answer my question! [Thistlefrost]

Gespannen sloop hij door het Riverclangebied. Zenuwachtig keek hij naar de omgeving en hield ieder grassprietje in de gaten. Geruisloos liep hij door een paar bosjes. Draco was op jacht in het verkeerde gebied. De witte kater wist hoe het vorige keer was gegaan en voelde er niks voor om door katten aangevallen te worden. Als hij de aanvaller was ging het gevecht meestal een stuk beter. Vanuit zijn ooghoek zag hij iet langsflitsen en hij volgde de muis die verderop verdween. Hij schudde de ingewikkelde gedachtes van zich af en volgde de kleine muis. Algauw had hij zijn poten op het beestje gezet en genoot van het bloed van zijn prooi. Als hij niet in vijandig gebied was had hij zich nu lekker opgerold en misschien zelfs in slaap gevallen, maar helaas. Dus inplaats daarvan nam hij waakzaam een paar slokjes water en maakte het zich toen gemakkelijk in de schaduw. Licht ontspannen en met een kleine glimlach keek hij om zich heen. Voorlopig was er geen kat de bekennen. Bovendien scheen de zon vrij sterk en verwarmde zijn vacht. Geschrokken kwam hij weer overeind toen een vogel neerstreek. Ietsje minder ontspannen dit keer ging hij weer zitten. Algauw was het weer rustig en de young-one dacht bijna dat alle Riverclankatten dood waren gegaan toen een schaduw op kleine open plek verscheen. Onmiddellijk kwam hij overeind en staarde kil en dreigend naar de onbekende. 'Wat moet je hierzo, ik heb het druk' siste hij naar de Riverclankat terwijl hij zijn nagels uitklapte.

"Goeiemorgen" begroette zijn eigen gedachten zichzelf. Hij stond op en rekte zich uit, hierbij oplettend niemand van de nog slapende warriors per ongeluk aan te stoten. Hij dacht voor de zoveelste keer over zijn handicap na. Hij had een stem in zijn hoofd, zijn gedachten en geweten. Maar was dat zijn stem? Zou hij zo klinken als hij kon praten? Hij kon het niet weten, niet alleen omdat hij nog nooit zijn eigen stem had kunnen horen, ook omdat die stem in zijn hoofd meerdere malen veranderd is. Het was een soort mengelmoes van stemmen die hij van anderen had gehoord en hij paste zich aan wanneer zijn voorkeuren veranderden. Zou iedereen die stem in zijn hoofd kunnen veranderen of was dat 1 van de weinige leuke kanten van zijn handicap? Hij zou het graag willen vragen aan iemand maar dat was onmogelijk. Als apprentice had hij vaak gehaat dat hij die brandende vragen nooit kon stellen. Hij moest er altijd maar op hopen dat Stormstar, zijn mentor, hem begreep of dat hij het uit zich zelf zou uitleggen. Langzaam aan had hij het geduld opgebouwd, heel veel geduld was het enige dat hielp. Hij liep naar de prooistapel en schrokte in 1 hap een glad, klein visje weg. Toen besloot hij in zijn eentje op patrol te gaan, hij had op dit moment geen zin om als een praatpaal gebruikt te worden. Hij wist dat hij gebruikt werd, al vond hij het vaak prima. Katten vertelden hem alles, misschien omdat hij ze nooit in de reden kon vallen, misschien omdat hij de geheimen nooit kon doorvertellen. Hij wist veel maar kon het nooit aan iemand anders kwijt. Niemand kon zijn problemen aanhoren. Hij was buitengesloten van de wereld. Hij zou er heel veel voor over hebben om ook maar 1 dag te kunnen praten, om zijn stem te kunnen horen, om zijn klachten te delen, om eindelijk erbij te horen.

Hij liet zijn hoofd leeg worden, weg van die negatieve gedachtes. Weer een trucje dat hij langzaam geleerd had om niet gek te worden van zijn gedachtes. Nu was het stil, alleen het gras onder zijn poten maakte geluid. Soms vergaten katten dat ondanks zijn stem, zijn oren uitstekend waren. Vaak nog beter dan die van de anderen. Hij hoorde dingen als eerste, het beste, kon het snelst reageren. Weer een voordeel van zijn handicap. Hij liep rechtstreeks naar de grensgebied, zijn oren gespitst. Hij zou een rondje lopen, wat vangen en dan terug gaan. Hij zou. Maar het liep anders.

Hij hoorde het geluid voor hij de geur rook: Bloodclan. Het was vaag maar wel daar, hij gokte op een eenling, hooguit 2 katten. Hij sloop doodstil op het geluid af, alles opeens allert. Hij had een kat horen springen en landen, waarschijnlijk op prooi. Daarna hoorde hij zacht het knagen. Hij liep er op af en bleef pas staan tot hij de indringer zag. Een jonge kater zat in de kleine open plek de laatste hap muis weg te werken. Daarna ging hij brutaal liggen genieten van de zon. Thistlefrost wachtte tot hij zeker wist waar hij mee te maken had en liep toen ook de open plek op, nu opeens volop in het zich. 'Wat moet je hierzo, ik heb het druk' siste het zwarte jochie. 'Brutaal beest' dacht hij. Hij zette zijn haren op en siste hard en duidelijk. 'Hopelijk dondert ie op'

De reactie van de kater verbaasde hem. Draco was gewend aan een nutteloos gesprek als hij op vijandig gebied was. Dingen als: 'ik ben Draco, en jij?' en dan vertelde de vijand zijn naam, beledigden ze elkaar en uiteindelijk een gevecht. Dat was tenminste wat hij altijd deed, blijkbaar had deze Riverclanner andere technieken. Inmiddels had hij al geroken dat de kater van de Riverclan kwam, wat best voorspelbaar was en ouder was dan hij. Geïrriteerd bedacht hij het laatste, het betekende namelijk; 0% kans op winnen. Aarzelend staarde de witte kater naar de kat, tot hij uiteindelijk tot een besluit kwam. De Bloodclanner was een van de snelste van het kamp als zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen, hij zou altijd nog kunnen wegrennen. Dus zette de young-one dreigend zijn vacht op en staarde naar de kater. Gespannen overwoog hij zijn kansen in het onvermijdelijke gevecht dat zo ging komen. 'Ik ben Draco' miauwde hij en vervloekte de zenuwen die in zijn stem doorklonken. Hij wist dat praten waarschijnlijk geen zin zou hebben maar proberen kon altijd. Even gleden zijn ogen naar de boom die vlak naast hem stond. Riverclanners waren goed in zwemmen maar konden ze ook goed klimmen? Al snel hadden zijn hersens verschillende ontsnappingsplannen gevormd. In zijn hoofd ging de jonge kater ze nog een keer af. [i]1.Praten, 2.De boom en als dat niet werkte 3. wegrennen.[i] Niet dat hij bang was hield hij zich zelf voor, de littekens die hij mogelijk kon overhouden waren gewoon niet mooi. Zo simpel was het. Dus wachtte hij gespannen af op de reactie van de kater, vechten of praten?

De jongeling leek gespannen. Niet erg gek bedenkend dat hij zich op vijandelijk gebied bevond. Toch had hij genoeg lef om te praten:  'Ik ben Draco.' Thistle ving de zenuwen op maar had veel respect over hoe deze kater toch probeerde een gevecht te vermijden. Thistle ging zitten, knikte naar de kater maar bleef met zijn staart tegen de grond aan slaan om te tonen dat hij nog steeds niet blij was met de indringer. Iemand zonder handicap was nu een praatje begonnen, had zijn naam verteld en hem vervolgens met waarschuwing weggestuurd. Helaas was dit geen optie voor hem. Hij kon haast niets anders dan dreigend kijken en als het er op aan kwam vechten. Zijn lichaamstaal was dan wel ontwikkeld door de tijd en ervaring, maar het nog steeds lastiger dan de woordelijke taal. Dingen duidelijk maken werd vaak beperkt, zeker tegen onbekenden. Dus bleef hij bij deze tactiek: rustig blijven maar kleine hints van nijdigheid tonen om hem weg te krijgen. Hij wachtte geduldig af op de reactie van de jongeling.


OOC: lol zo blijven ze nog wel even bezig, wachtend op een reactie van de andere kant xD

Opgelucht keek hij toe hoe de onbekende kater ging zitten, nieuwsgierig wachtte hij het antwoord. Een aantal secondes ging voorbij zonder antwoord. Draco besloot de grijs witte kater nog een paar seconden te geven. Het antwoord kwam niet. Van zijn stuk gebracht bleef hij even stil staan, waarom praatte deze Riverclanner niet? Hij liet zich ook neerzakken om te tonen dat hij geen bedreiging vormde terwijl hij nadacht over de kat. Misschien wou hij niet praten, of kon hij niet praten. Nee, dat was gewoon onmogelijk. Voor zover de young-one wist werden alle katten die niet konden praten uit de clan gegooid. Als dat voor de Bloodclan zo werkte moest het wel zo gaan bij andere clans. Een paar minuten stilte vielen terwijl hij ijzig naar de kater staarde. Deze was wel signalen aan het geven met zijn zacht bewegende staart, maar vormde geen directe dreiging. Draco besloot nog maar een poging te doen tot een gesprek. 'Zeg, ga je je naam nog vertellen.' Het kwam er er brutaler uit dan bedoeld en hij verstrakte. Met onbekende katten wist je maar nooit hoe ze reageerden en al helemaal niet met katten die niks zeiden.

Ooc: Jep, dit gaat nog een tijdje duren xD